Geplaatst Al een jaar of 2 zijn er hier thuis bij mij meer ruzie's. Tsjaah, ik werd een puber maar het was wel wat overdreven.
Mijn vader heeft nog 2 kinderen uit een vorig huwelijk, die op hun 12e zijn 'weggelopen' bij hun moeder (hoewel de rechter beslist had dat ze bij mijn vader gingen wonen).
Ikzelf ben dit jaar veranderd van school, en dat gaat nu opzich 'oké'.
Cijfers kunnen ermee door, maar mijn gedrag valt tegen. Ik ben gewoon van me af gaan bijten, heb heel veel andere dingen meegmaakt vandaar..
Maar nu over mijn thuissituatie.
Altijd als mijn vader alleen thuis is en ik kom thuis en ''heb weer wat verkeerd gedaan'', ben ik bang.
Mijn vader begint altijd heel hard te schreeuwen, spuugt in mijn gezicht en wil soms ook nog wel een klap na te geven.
Natuurlijk ben ik ook niet de perfecte dochter, die altijd op tijd komt of nooit eens een smoesje verzint.
Wanneer mijn moeder erbij is doet hij het minder, soms houdt ze hem dan een beetje tegen.
Maar ook mijn moeder kan flink banketstaaf zijn.
Maar ik ben maar 1x goed aangeschoten thuisgekomen, ik gebruik geen drugs, scheld mijn ouders niet uit, steel niet, ben nooit met de politie in aanraking enzovoorts.
Op school heb ik iemand van Rebound (school voor kinderen met (gedrags)problemen) waar ik wel eens mee praat.
Ik heb formulieren in moeten vullen, en mijn ouders ook.
Opvallend kwam hieruit dat mijn vader heel anders scoort dan mij en mijn moeder.. Hij zegt dat ik veel meer problemen heb enzovoorts.
Dit gesprek hebben wij als laatste donderdag gevoert, toen kregen we dus ook de uitslag.
Ik praat altijd appart met haar, zonder mijn ouders erbij.
Gisteravond was het weer raak, ik had gezegt dat ik bij vriendin V. was en dat was ook zo.
We gingen alleen slechts 10 minuutjes even langs vriendin M. langs, om even te praten over de voetbalopstelling van vandaag.....
Daarna woiuden we weer naar V. haar huis gaan, want daar zou mijn moeder me ophalen.
Mijn moeder was echter PRECIES de tijd dat wij eventjes langs M. waren, wezen kijken of ik bij V. was.
Dit was dus niet het geval dus ze heeft me gelijk gehaald, en thuis begon het weer.
Volgens mijn vader was ik een kankerdochter, graafde ik de kuil alleen maar dieper voor mijzelf en moest ik maar andere ouders gaan zoeken.
Hij heeft nog meer akelige dingen gezegt & in mijn gezicht gespuugt, en het deed gewoon zoveel pijn..
Hij heeft dan een lichaamshouding alsof hij me echt dood wil meppen, en dat maakt me zo bang.
Ik had met de mevrouw van Rebound (die ook allesmet jeugdzorg bespreekt) afhgesproken een dag bij mijn oma te gaan slapen als het echt niet meer ging.
En nu is het zover.. Ik wil vandaag bij mijn oma slapen, maar ik mag niet weg.
Ik heb het gevraagd aan mijn lieve, lieve oma.. En het mocht, dus ik wou eigenlijk al mijn spullen gaan pakken.
En toen kwam het nieuws dat ik niet weg mocht.. Ik weet nu echt niet wat ik moet doen, echt niet.
Ik ben echt niet de braafste, maar zoals eerder gezegt doe ik ook gewoon normale dingen die elke puber doet.
Ik moet altijd +/- 2 uur eerder thuis zijn dan mijn vriendinnen, ze controleren echt alles, ik durf niks aan ze te zeggen en er mag bijna nooit een vriendinnetje blijven eten oid.
Dat doet gewoon pijn en ik heb echt geen idee wat ik op dit moment met deze hele situatie aanmoet...
Heeft iemandmisschien een idee?
Precies vertellen wat je hier hebt verteld en zeggen dat 't zo echt niet meer gaat. 
