Geplaatst Ik heb in de zomer van 2008 een zware kneuzing opgelopen tijdens het uitladen van een paard, ging niet zoals het de bedoeling was. Na 2 maand was er alleen maar verslechtering, heb nog geprobeert op therapie basis hand en spant diensten te verrichten bij mijn werkgever, maar het ging echt niet meer.
De bedrijfarts had gelijk al bij de eerste bezoek gezegt "het is dystrofie, zoek maar ander werk dit werk kan je nooit meer doen" Ik was perplex, kon ff geen woord uitbrengen. Paarden zijn mijn lust en leven, eindelijk werk gevonden in de paarden. (33 is toch wel heel oud in de paardenwereld, schijnt)
Gebeurt dit. Fysiotherapie hielp niet, werkte aafrechts eigenlijk. Mijn hand reageerde niet of verkeert, kleurde mooi blauw/paars, tintelde als een idioot, verkrampte vaak en werd 's nachts heel erg vervelend. Hij begon 's nachts te bewegen en verkrampen, waardoor ik vaak met een schreeuw wakker werd, en was niet te stoppen of te ontspannen. Mijn nagels groeien haast niet, zijn dik en ribelig. Ik slaap tegenwoordig met een fleece bandage om mijn hand en onderarm gedraait. Blijft ie wat rustiger.
Dus door verwezen voor verdere onderzoek. Bij een botscan was al heel duidelijk te zijn dat in de rechter hand veel minder door bloeding was, de pink en ringvinger prakties geen door bloeding in het bot. Uitslag "geen dystrofie"
Toch wel door verwezen naar een pijnbestrijdings kliniek. Van wege dystrofie. Bij de revelidatie arts gekomen kreeg ik te horen dat het geen dystrofie was volgens hem, (hij had de hand alleen in mijn schoot gezien, meer niet) maar een zenuw verstoring.
Ik heb het woord dystrofie maar eens opgezocht in het woordenboek, Dystrofie = onder ontwikkeling door stoornis in de voedseltoevoer, dus doorbloeding valt hier ook onder.
Lijkt mij als leek tenminste, maar ja wie ben ik? Deze bloedvaten worden, zegt men, door de zenuwen dicht geknepen. Kan er dus geen bloed + voeding door. Zegt mijn boerinnen verstand, nogmaals wie ben ik? Ik loop er alleen maar mee.Het is o zo fijn dat de artsen zo op 1 lijn zitten
. Maar ja, ik heb een traject pijn bestrijding gevolgt, veel pijn en frustratie gehad. Werd zelfs misselijk van de pijn, en vooruitgang minimaal. Altijd de verkleuring en krampen als reactie. (vergeldings actie lijkt er meer op
) Het enige echte resultaat is na al die maanden dat mijn rechter onderarm 3 cm in omvang dunner is geworden dan de linker (deze is het zelfde gebleven), ondanks dat de hele rechter arm wel gewoon in gebruik is. Op de pols/hand na.Na 2 maanden geen therapie weer op gesprek bij de revalidatiearts. Deze zei doodleuk dat het goed ging
veel vooruitgang 
en ik kon wel weer naar huis 
, thuis verder oefen. 
Geen idee hoe hij daar bij kwam. Was het voor het eind van het jaar niet beter,(dat verwachte hij) moest ik er maar mee leren leven. 
Hij zei gelijk dat hij verdere onderzoek niet noodzakelijk vond en een kijkoperatie was geen optie, volgens hem dan. Ik zat met mijn onderkaak zowat op mijn schoot, met stomheid verslagen. Mijn wereld stond op zijn kop. Als een sombie ben ik toch thuis gekomen (met openbaar vervoer), al weet ik niet meer hoe. Thuis begon het tot mij door te dringen en ik storte in, mijn wereld storte in, mijn toekomst droom ging in rook op. Ik heb alleen school/werkervaring in veehouderij, beveiliging, paardenhouderij. Daar zit je dan. Dit was afgelopen augustus.
Het is dus niet beter geworden. Mijn hand begint steeds vaker te verkrampen, maakt dan een vuist, en ontspannen wil niet. Een pols/hand brace mag ik niet, wil ik heel graag. Ik ben van mening dat mijn pols/hand overdag ook meer ontspant.
Door de stress en vele spanningen (mede door geen ander passend werk kunnen vinden, en slecht relatie tussen werkgever en mij) ben ik overspannen geworden en depressief. Ik loop nu bij een psycholoog, op aan raden van .........iedereen eigenlijk. En moet 3x daags tramadol nemen ivm de vele pijn, door de kou, en hier mee houd ik mijn demonen}:) hand toch koest. Met vervelende bijwerkingen op de koop toe.
Ik kan mijn eigen pony's niet meer naar behoren verzorgen, doet nu iemand anders. Ook moet ik hulp in de huishouding hebben, alles met links doen (ben gelukkig 2 handig) heeft nu ook zijn tol geëist. Slijmbeurs ontsteking:(
Ik wil hier van af, maar ik weet niet hoe. Dit geval van dystrofie, hier gooit iedereen het nu teminste op, blijk dus blijvend te zijn. Ik weet dat er 3 vormen zijn, die wel geneest (niet voor 100%), die blijvend is, en die verspreid door het lichaam. Ik heb medelij met deze groep mensen.
Zijn er meer die dystrofie (gehad) hebben? En wat hebben jullie gedaan om er minder dan wel helemaal geen last van te hebben?
. 
Ik merkte ook al dat wondjes slecht genezen, en heb het meerdere malen gemeld. Ze hebben er niks mee gedaan, helaas. Kreeg ik te horen dat ik vaker me hand moet gaan wassen. 
. Ben ook geen type om bij de pakken neer te gaan zitten. 
Ik laat het allemaal over me heen komen, voor de UWV arts was het vrij duidelijk de hand is verlamd en staat in een pijnlijke dwangstand. Hoe het verder gaat dat hoor ik nog wel, maak je maar niet te druk dat komt wel goed. 