Geplaatst Ik moest dit gewoon even ergens kwijt...
Begin september begon alle ellende. Ik werd ziek; overgeven, diarree, buikpijn, problemen met ademhalen... Na dit een weekje aangekeken te hebben zijn we maandag 7 september naar de huisarts geweest. Het werd namelijk steeds erger en ik had ook ineens bloed bij de ontlasting. Deze huisarts bleef volhouden dat het een buikgriepje was en ik maar een weekje moest uitzieken.
Dinsdags zouden we naar Antwerpen gaan met de hele klas. Dat dagje had ik maar even over geslagen om nog even uit te rusten voor de eerste lesdag die woensdag zou zijn. Die heb ik uiteindelijk nooit mee gemaakt. Dinsdag avond kreeg ik namelijk ineens allemaal rode vlekken op mijn handen die behoorlijk pijn deden en voor het eerst keer ik koorst. Mijn vader wou het niet meer aankijken en is om 11 uur 's avonds met mij naar de huisartsenpost gereden. Na een half uur te wachten daar dacht ik dat ik het niet meer had. De pijn in mijn rug bij het ademhalen was inmiddels niet meer te houden en ook mijn handen deden behoorlijk veel pijn.
Toen we eindelijk aan de beurt waren wist de beste man niet wat hij zag. Hij heeft me meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Wij dus weer in de auto nadat de huisarts in kwestie foto's had gemaakt van mijn handen (zoiets had hij namelijk nog nooit gezien).
In het ziekenhuis aangekomen was de koorst inmiddels al weer bijna 41 graden wat bij de huisartsenpost nog 38 graden was. De vlekken die eerst alleen op mijn handen zaten, zaten inmiddels overal op mijn lichaam. Niemand wist wat het was. Ik ben helemaal alleen op een kamer gelegd en moest maar proberen te slapen. Diezelfde nacht heb ik nog 3 artsen + co-assistentes aan mijn bed gehad die toch wel heel nieuwsgierig waren naar mijn vlekken
. Die nacht heb ik nog een behoorlijke dosis aan pijnstilling gehad voor de pijn bij het ademhalen. Die werd toen steeds erger.De dag daarna ben ik aan het infuus gelegd en heb ik verschillende onderzoeken gehad. Ze hebben een echo gemaakt van de darmen en de nieren waaruit duidelijk werd dat mijn hele dikke darm sowieso flink ontstoken was. Ook zijn er die dag nog foto's van de longen gemaakt waar niet zoveel aan te zien was. Ze hebben toen een anti-biotica gestart voor de ontsteking in de darm en de nierbekkenontsteking (die de pijn bij het ademen veroorzaakte) waar ze laten achter kwamen. Elke dag kwamen er wel een aantal artsen kijken naar mijn vlekken, maar niemand wist eigenlijk wat het was. Ik ben zelfs nog naar de medische fotograaf geweest om er foto's van te laten maken
Alle artsen dachten natuurlijk dat het misschien wel iets besmettelijks kon zijn dus de handen werden steeds heel grondig gewassen. Hardstikke begrijpelijk. Maar het leukste was nog toen er een arts met mondkapje op binnen kwam terwijl er leuk bezoek naast me zat en de deur van mijn kamer ook gewoon wagenwijd openstond. Afijn, zaterdag kwamen ze dan met 'goed' nieuws. ik had een salmonella en een bloedvergiftiging nog en kon de dag daarna met anti-biotica naar haar. Die eerste week thuis met anti-biotica is hardstikke goed gegaan. Ik begon langzamerhand weer te eten en ik zag het zelfs weer zitten om een paar uurtjes naar school te gaan. Helaas kwam aan die anti-biotica een eind en aan de vooruitgang ook. Ik werd weer moe, de buikpijn kwam terug en ook de pijn bij het adem halen. Dit hebben we toch nog een tijdje aangekeken. Tussendoor zijn we 1x terug geweest in het ziekenhuis voor controle. Ze vonden me toen nog gezond genoeg om het even aan te kijken. Er is toen nog veel gepraat over de ziekte van Crohn en een auto-immuum ziekte.
Tot afgelopen weekend ging het eindelijk wel redelijk. Ik probeerde zo nu en dan wat te eten maar echt goed ging het niet. Afgelopen dinsdag was het weer een ramp. Ik moest overgeven continu, kreeg gewoon bijna geen adem meer en lag steeds helemaal te trillen. We zijn toen toch maar even langs de huisarts geweest die het absoluut niet meer vertrouwde. Hij heeft meteen de kinderarts gebeld die mij ook direct terug wou zien. Na in het ziekenhuis weer verschillende artsen mij gezien te hebben waren ze eruit: ze blijft hier!
In eerste instantie zou ik hier alleen blijven ter observatie om te kijken of het vanzelf beter ging. Het kon namelijk zo zijn dat ik gewoon een simpele buikgriep had gekregen, maar daar nog heftig op reageerde. Bij een aantal andere onderzoeken hebben ze helaas nog wat andere dingetjes ontdekt die ze nu eerst willen uitzoeken voor ik weer naar huis mag: Ik kreeg af en toe hele hoge koorst die na 3 á 4 uur helemaal weg is soms en bij mijn rechterlong horen ze veel minder ruis dan bij de linkerlong.
Morgen heb ik weer diverse onderzoeken voor de longen en komt er nog een gyneacoloog kijken naar mijn buik of die nog iets kan ontdekken wat de buikpijn kan verklaren.
Sorry voor het lange verhaal, ik moest het gewoon ergens kwijt.
