Geplaatst Toen ik een jaar of 8 a 9 jaar was zat ik op turnen. Ik ging iedere maandag trouw naar turnen toe. We begonnen altijd met een spel om warm te lopen, om erna een toestel te gaan behandelen. Ik ging er altijd met plezier heen want ik was een spring in het veld. Ik wilde veel doen, was erg vriendelijk en sociaal naar mensen toe. En ik hielp andere kinderen waar ik ze kon helpen.
Op een maandag in (ik geloof) in november 1991 of 1992 ging ik zo als altijd ook naar turnen toe. We begonnen net zo als altijd met een spelletje, en ik weet nog dat die gene die ons les gaf zei kijk uit dat je niet over een toestel struikelt. Ik keek goed uit dat ik dus ook niet struikelde over een toestel. Maar op een gegeven moment struikelde ik toch (waar over heen is onduidelijk) en ik schoof verder en ik schoof zo met mijn hoofd tegen de muur op. Wij zijn gelijk voor naar de kantine gegaan en hebben er een pak ijs op gelegd. (uiteraard met een handdoek erom heen)
Ik wilde echter niet meer verder gaan met turnen, en ze hebben mijn moeder gebeld en die is mij op komen halen. Ik weet nog dat mijn zus aan het eten was, boontje of snij bonen, en dat ik geen zin had om te eten, en dat ik (in mijn beleving) gelijk naar boven ben gegaan, naar bed. Dit alles was op een maandag avond zo tussen half 7 en half 8/8 uur. Het schijnt dat ik nog een keer om wat drinken had gevraagd. Hier weet ik zelf niks meer van.
Mijn ouders hadden een wek advies mee gekregen. Omdat ik moest overgeven. De volgende dag om half 11 in de ochtend was het echt mis met mij. Mijn vader ging mij wekken en ik viel niet meer te wekken. Ik lag heel erg raar. En ze hebben onmiddellijk mijn huis arts gebeld. Die er overigens niet was dus is gelijk een andere HA gekomen. Die zag in dat ik in coma lag, en dat het goed mis was. Dus hij heeft de ambulance gebeld en ze hebben mij met spoed naar het CWZ in nijmegen gebracht.
In Nijmegen zijn foto's gemaakt van mijn hersenen. En het was duidelijk dat het goed mis was. het operatie team hebben mijn schedel gelicht. En daar was een behoorlijke grote bloeding te zien die inmiddels ook voor een groot deel gestold was. Ik heb een maand ongeveer geleden ook die foto mogen zien, en de bloeding zat bijna over 1/4 van mijn hersenen. Om eventjes aan te geven hoe groot de bloeding was.
Bij mij hebben ze het dus weg gehaald. De operatie hebben ze zonder narcose gedaan. Want ik lag in een coma toestand dat ik niks meer van mijn omgeving mee kreeg. Heb er ook niks van gemerkt kan ik zeggen.
Na mijn operatie werd ik in eerste instantie op de intensive care gebracht. Ze hebben tegen mijn ouders gezegd dat ik nog maar 5% tot 10% kans had dat ik het zou over leven. Zou ik het over leven dan was ik rechts helemaal verlamd en zou ik niks meer zelf kunnen. Dus als kast plantje moeten leven.
Boven verwachting ontwaakte ik na 1,5 dag langzaam uit mijn coma. In eerste instantie helemaal verward. Ik kon ook nog niet lopen en praten kon ik ook nog niet. Maar ook na een dag of 2 kon ik dat weer. Ik kon lopen en ik kon weer bijna alles. De artsen hadden nooit verwacht dat dit zo snel kon gaan. Want ze dachten dat ik eigenlijk al niet meer uit mijn coma zou hebben kunnen komen.
Na 1 week (ja je leest het goed) werd ik al ontslagen uit het ziekenhuis! Ik had zo'n drive om door te zetten. Ik was jong, had niks door en moest echt nog afgeremd worden in dingen. (bv paardrijden en turnen)
Na 1 week thuis te hebben gezeten, mocht ik weer naar school. Wel maar voor 1 uur op een dag. En dat kon ik ook nog maar net vol houden. Want als ik langer bleef viel ik gewoon op school in slaap. Maar naar het einde van het jaar, ging ik gewoon weer voor hele dagen naar school. Deed ik weer turnen en paardrijden.
De artsen hadden mijn ouders al wel gewaarschuwd. Van nu is ze gewoon nog het kind (voor zo ver dat dan kan) als voor het ongeluk. Maar ze gaat nog een zware en moeilijke puberteit krijgen. Hoe dat zat wisten mijn ouders ook niet precies. Want in die tijd was nog lange niet zo veel bekend als dat het nu is.
En de artsen hadden gelijk. Ik ben na gewoon basis onderwijs, naar speciaal onderwijs gegaan. Want er moest toch wat meer begeleiding komen, omdat ik het anders niet vol hield. Thuis kwam het steeds meer tot een botsing, omdat hun dachten dat ik het zelfde zou zijn als net na het ongeluk. Maar bij mij zit een grote beschadiging links voor. (in de linker voor kwab) Dat zit er als kind zijnde al wel, alleen heeft dan nog geen functie. Dit gedeelte ontwikkeld zich pas in de puberteit. Dus vandaar dat er toen pas functie's minder werden bij mij.
Op de een of ander manier, kwam ik in het ggz terecht. Ik voelde me ook steeds rotter in mijn vel zitten. Voelde me niet begrepen door mensen. En dacht echt dat het allemaal mijn eigen schuld was. Want ik was gewoon weg lui. Steeds als ik aangaf bij mijn HA dat ik me niet op mijn plek voelde bij het ggz. Overblufte hij mij en stuurde hij me weer terug.
In de puberteit heb ik echt het een en het ander mee gemaakt. Echt geen leuke ervaringen, die indirect door mijn hersenbeschadiging komen. Hier ga ik dan ook liever niet op in. Omdat dit gewoon nog te pijnlijk is voor mij.
Op mijn middelbare school ging het ook niet goed. Ik ging steeds meer mijn kont tegen de krib gooien. niet omdat ik niet wilde leren. Maar omdat ik het gewoon niet meer kon. De druk was te hoog. Moest te veel doen en kunnen in een te korte tijd. En ik had daar gewoon meer tijd voor nodig. Zo moesten wij behoorlijk boek verslagen maken, van al behoorlijke literaire boeken. Alleen ik hoe kan je een boekverslag van iets maken waar je al langer over doet, en gewoon weg niet begrijpt wat de schrijver heeft geschreven. En om erna dan ook nog antwoord te moeten geven op vragen. En dit was dan nog in het nederlands, want in het engels was het voor mij onmogelijk om het te begrijpen. Dit kwam overigens niet door mijn intelligentie. Want die was hoger dan dat ik op de opleiding deed. Dit kwam omdat ik het verband niet zag in een boek. Dus linken niet kon leggen van wat er allemaal gebeurde.
Zo had ik dus ook een hekel aan de gym. Achter af blijkt dat ik altijd aan de rechter kant krachtsvermindering heb. (hersenen werken tegen over elkaar, de linker hersen gedeelte sturen je rechter gedeelde van je lichaam aan) Maar ja als kind/ tiener zijnde had ik dat niet door.
Op een gegeven moment zat ik zo in de stress. Niet alleen om mijn leer vakken. Maar ik begreep ook vaak niet wat de leraren zeiden. Vond het steeds moeilijk om met mensen om te gaan. Want ik begreep ze niet, en wist niet uit te leggen wat ik bedoelde. Hier bij kwam ik ook niet meer op woorden. En dat is heel erg eng. Ik was bang dat ik thuis op de kop kreeg, want die begrepen het niet. (teminsten zo voelde het voor mij) en die wilde dat ik voor mijn school slaagde. (ik deed de mavo)
Ik gooide op een gegeven moment zo erg mijn kont tegen de krib, dat ik van de mavo naar een schakel klas ben gegaan. Het lukte me niet meer. Was erg moe van alles. En nog steeds was het mijn eigen schuld zeiden mensen in mijn omgeving, en zo voelde het ook.
Na de middelbare school ben ik naar de helicon gegaan. Ik ben daar paardenhouderij gaan doen. Na 1 jaar dit te hebben gedaan, was ik voor het school jaar blijven zitten. Want ook dit kon ik niet aan. Ik moest hier zelfs stage gaan lopen en ow wat vond ik dat zwaar. Ik hield het dus ook nooit ergens vol. En was al snel na de eerste 2 weken van het opnieuw doen van het eerste jaar gestopt.
Nu, ik ben inmiddels 26 jaar. Een jaar geleden ben ik via dit forum iemand tegen gekomen, waarvan de zus bij de neurofeedback centrum een psycholoog is. Die hoorde dus via haar zus mijn verhaal, en die zei al gelijk die hoort niet bij het ggz, die hoor naar een neuroloog te gaan. Dit vertelde ze mij dus ook. En ik was blij. Eindelijk iemand die mij wel begreep.
Ik ben ook gelijk naar de HA gegaan. Heb hem verteld dat ik nooit meer naar het GGZ wilde gaan. En dat ik nu weet dat ik eigenlijk naar een neuroloog zou moeten. En weer praten mijn HA erover heen.
Naar een half jaar weer gepuched te zijn, ben ik na een aantal keer tussen door weer naar de huisarts gegaan en heb hem duidelijk gemaakt dat ik naar een neuroloog zou moeten. Hij zou nu eindelijk een verwijzing gaan maken. (hier heb ik nog 3 weken achterna moeten zitten, maar ik had hem!)
Bij de neuroloog, die zag gelijk in wat er aan de hand was. En heeft me nu naar een revalidatie centrum terug gestuurd. Daar ben ik nu dus aan beland. Ik heb inmiddels 4 gesprekken gehad die me erg zwaar vallen.
Hier zijn al een aantal dingen uit gekomen. Waaronder dat ik zeker rest schade heb. (dus hersenletsel.)
Verder ben ik al voor langere tijd depressief. (wat ook niet raar was) Ik heb trauma's opgelopen door het niet goed optreden van bepaalde hulpverleners. Die hebben dus ook niet ingezien dat dit door hersenletsel kwam, wat ze wel wisten dat ik dat had. Verder heb ik waarschijnlijk een slaap probleem, die ze waarschijnlijk in een slaap centrum gaan onderzoeken.
Dit is dus nog allemaal waarschijnlijk omdat ik nog een voor onderzoeken zit. En er moet gewoon nog meer onderzocht worden.
Ik zelf heb er veel last van in het dagelijks leven. Om een paar voorbeelden te noemen:
- Het lukt mij niet om het huis houden te doen. (dit doet mijn vriend momenteel zo veel mogelijk na zijn werk, en lukt niet om alles erna te doen)
- Kleren uit de kast pakken is een crime. Ik verstijf helemaal. Is voor mensen zonder hersenletsel raar voor te stellen. Maar dat zijn voor mij te veel prikkels.
- Geluid of licht zijn vaak voor mij een te grote prikkel.
- Lopen, rennen, fietsen enzv. Is voor mij lastig voor mijn krachtsverlies. Zo val ik bij veel lopen snel, en bij fietsen en zo moet ik continu bij sturen wat erg vermoeiend is.
- Ik onthou niet veel, en mijn concentratie is ook niet wat het moet zijn.
- Ik kan bij onbegrip op een behoorlijke "agressieve" toon reageren. Enkel omdat er dan te veel prikkels binnen komen. Als ik er later over na denk heb ik spijt en zie het dan pas in.
- Nog steeds heb ik moeite met mensen te begrijpen.
- En in een groep mensen volgen is voor mij onmogelijk.
- schrijven is voor mij moeilijk, d of t, ei of ij. maar ook logische zinnen maken.
Dit is nog maar een puntje van de ijs berg.
Wat nu blijkt heb ik ook te weinig hulp gekregen met mijn studie. Als ik meer hulp en steun had gekregen was ik met gemak geslaagd voor mijn opleiding. (middelbaar)
Ik ga dus nu na 18 jaar en veel pijn en leed in revalidatie. Dit wil niet zeggen dat het beter word. Want wat kapot is hersteld helaas niet meer. Dit wil alleen zeggen dat ze me meer hulp gaan bieden bij het dagelijks leven. En voor sommige dingen trucjes gaan leren om het wat niet meer lukt te compenseren.
Wat is er nou bij mij gebeurd. Door de harde klap met mijn hoofd tegen de muur kregen mijn hersenen ook een klap. Van voor naar achteren. Normaal bij een kleinere klap vangt een vlies die tussen je schedel en je hersenen in zitten de klap op. Maar omdat dat bij mij zo'n harde klap was hield het vlies het niet meer tegen. En tegen de schedel en de vlies in zitten allemaal adres en slag aders. Bij mij is door de klap een slagader gescheurd, wat de bloeding heeft veroorzaakt. Ook zijn mijn hersenen gekneusd geraakt, en uit gezet. Waardoor ik buiten die ene grote beschadiging, nog allemaal kleine beschadigingen heb door heel mijn hersenen heen. Mijn hersenstam is ook in de verdrukking geweest, dat was de reden dat ik in coma heb gelegen. Een stukje van de hersenstam regelt namelijk het slapen/ wakker worden. Een coma is een diepere slaap zeg maar. Dat is dus ook de reden dat ze nu denken omdat ik in coma heb gelegen dat er ook bij mijn hersenstam een beschadiging zit.
(ik zal nog wel dingen vergeten, maar dat kan vanzelf ter spraken komen)
Waarom ik dit schrijf is eigenlijk om 3 dingen.
- Mensen te waarschuwen voor hun cap. Want als je valt en je hebt geen cap op, kan dit dus het gevolg zijn.
- Mogelijk mensen te waarschuwen die ook hersenletsel hebben, maar ook in de verkeerde circuit zitten.
- En om dingen van mij af te kunnen schrijven.
) een uitgebreidere reactie neerzetten. 
(jij bent toch van hm) 
(geintje mag toch wel he)
Dus ben zeer benieuwd.