Ik heb al zo'n 2/3 weken last van mijn ademhaling. (Lees: kortademig, benauwd, bedrukt gevoel, "piepje" tijdens ademen enz)
De eerste week aangekeken, maar toen ik op een avond aan het werk was, kreeg ik haast geen lucht meer. Tranende ogen, tintelende vingers, gevoelloze lippen, en duizelig.
Mijn manager besloot me naar huis te sturen, en mijn vriend (werkt bij mij) belde mijn ouders voor me op, maar namen allebei niet op. Die waren dus bij de diploma uitreiking van mijn zusje. Goed, vriend zijn moeder gebeld, en mijn schoonmoeder is me komen halen. Aangezien zij medische studie gedaan heeft, en zei dat ik beter even langs de eerste hulp kon gaan, kon ik niet weigeren. (Heb het echt NIET op doktoren, tandartsen, en alles met witte jassen en rubberen handschoentjes).
Daar aangekomen bij een vrouwelijk visite arts. (Ze moest dus bij mensen thuis langs
) Paar ademhalingsoefeningen gedaan, longen geluisterd, hart en bloeddruk onderzocht, en toen werd ze weg geroepen. Ze zei dat ik wel weer rustig genoeg was, dus mocht weer gaan. Ik voelde me totaal niet goed, en ademde nogsteeds niet goed, maargoed, als zij het zegt, wie ben ik dan om er tegenin te gaan. Zij zal het wel weten.....Paar dagen weer aangekeken, maar kreeg weer precies dezelfde "aanvallen" op de meest bizarre tijdstippen en plaatsen. Ik toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts..
Bij de huisarts aangekomen, zij ook longen hart en bloeddruk onderzocht, maar hoorde niks vreemds. Eerst vroeg ze of ik nerveuis was, nee dat was ik niet. (Dan neem ik aan dat ze toch wat merkte aan mijn ademhaling) Ze zag me helemaal 'betrekken' zei ze.
Nou, klaar met onderzoeken, en toen kwam het...
Mevrouw vroeg wat ik nou eigenlijk van haar verwachtte?
Nou ehh, dat ze me onderzoekt, eentueel doorverwijst naar een specialist oid. Zij vroeg of ik kwam voor geruststelling (Omdat ik al bij de 1ehulp was geweest en naar huis mocht) Ik zei nee, ik kom voor een onderzoek, omdat het echt niet goed gaat met me.Zij: "Ben je gestresst, heb je problemen, of gaat het niet goed op je werk of in je privé leven?"
Nee, alles gaat prima, heb alles nu lekker op een rijtje, en ben gewoon gelukkig, zit prima in mijn vel.
"Ow, want ik denk meer dat het tussen je oren zit"
Ow....Nou, ik denk van niet. Ik maak me tijdens zo'n "aanval" nergens druk om, het geburt regelmatig, overal, als ik bezig ben of niks doe, slaap of wakker ben, binnen of buiten ben...
Maargoed, ze heeft me dus naar huis gestuurd met het oordeel: Het zit allemaal tussen je oren, tot ziens.
Nou, en bedankt! Wat heb ik hier aan?? Wat moet ik daarmee??
Wat vinden jullie? Zit dit tussen mijn oren? Moet ik me verder laten onderzoeken? Nog meer mensen met zulk soort symptomen??
Excuus voor het lange verhaal
Sterkte!
Toch (onbewuste) spanning. Of gewoon een aangewende verkeerde ademhaling. Als je ademhaald, adem je dan door je buik of hoger? Ik zou je eens door laten verwijzen naar een fysiotherapuit die ervaring heeft met spanning. Ik loop daar nu ook en er gaat een wereld voor me open. Succes!