Geplaatst: 17-03-09 19:13 Ik weet niet zo goed waar ik beginnen moet, maar ik moet het echt even van mij afschrijfen.
Het begon zo 8 jaar geleden al. Mijn zusje werd geboren, dus ik dacht: Leuk een zusje! Lekker mee spelen enz.
Maar nee, ze moest eerst 2 weken in het ziekenhuis liggen. Omdat ze meerdere aangeboren hartafwijkings had en ze was van binnen spiegelbeeld.
Daarmee bedoel ik dat al haar organen andersom liggen. Daarnaar heb ik 3 gelukkige jaren gehad. Maar daarnaar was het weer raak
Mijn opa overleed aan longkanker, toen was ik 8 en besefte ik het nog niet goed wat de dood betekende. En maakte het mij nog niet zoveel uit. Ik miste hem ook totaal niet. En een anderhalf jaar later overleed mij Oom aan leukemie, ik was inmiddels 9 en begon te begrijpen wat de dood betekende.
Een half jaar later werd er bij mijn Opa leukemie ontdekt, hij had al 9 jaar en het omgekeerde van leukemie (weet zo snel niet de naam) Hij had te veel rode bloedcellen. Ze konden niks meer voor hem doen en hij was naar 3 weken toen ze het hadden ontdekt overleden. Ik vond dit super verschrikkelijk. Hij was echt mijn opa, niemand mocht aan hem komen. Ik ging altijd naar mijn opa toe, als ik ziek was. Want dat kreeg ik altijd wat lekkers. De eerste paar weken heb ik niet gehuild. Later kwam het er allemaal uit. Ondertussen hadden ze bij mij een bult ontdekt in mijn nek. Eerst moets ik elke week zowat naar de Huisarts, tot op een gegeven mijn moeder het tijd vond dat ik naar het ziekenhuis ging. Daar hebben ze mij doorgewezen naar het UMCG in Groningen. Daar moest in naar de afdeling Oncologie. Maar daar wou ik niet heen, want dat betekende voor mij: Dood. Omdat alle mensen om mij heen, dood zijn gegaan aan kanker. Maar gelukkig ben ik er wel heen gegaan, op mijn verjaardag zelfs. Maar omdat ik die tumor in mijn had was ik vreselijk moe en had ik last van concentratiestoornissen, woedeaanvallen en hield ik veel vocht vast. En bleef stilstaam in de groei. Kort ernaar ben ik eraan geopereerd. Ze hebben mijn tumor opgestuurd naar een Amerikaanse universiteit en die stelde vast dat ik de ziekte castleman disease had. Dit is een ziekte die ervoor zorgt dat er soms een tumor groeit in je lymfeklieren en organen. Ik heb gelukkig de rustige en de goedaardige vorm en ben het 8ste kind op de wereld die het heeft.
Ik kon dit allemaal niet goed verwerken en ben ik naar de ggd gegaan voor hulp en dit heb ik gekregen. Het ging super met met mij. Maar toen begon het gedonder allemaal weer! Mijn meester verongelukte, maar op de dag dat het gecremeerd werd, heeft mijn juf zelfmoord gepleegd. Op school maakte ze er een grote drama van( in mijn ogen gezien dan) Ze hadden hoekjes gemaakt en wij moesten daar elke dag heen om aan hun te denken. Maar dat wou ik helemaal niet! Maar het moest toch, gelukkig heeft mijn moeder hiervoor een stokje gestoken. Tot groep 8 ging alles goed. Maar toen ontdekte ze leukemie bij mijn klasgenootje. Ik weer helemaal over de zeik, want weer iemand met kanker en die ging volgens mij ook weer dood. Wat helaas ook gebeurde toen ik eerste klas zat. Daarnaar ging het goed tot de zomervakantie van 2008. Mijn moeder kreeg een maagverkleining, dit ging gelukkig goed. Maar ik ontdekte bij mij weer een bultje. Ik heb dit eerst een poos verzwegen. Later kwam het er wel uit, maar ik wou niet naar het ziekenhuis. Tot een paar weken terug. Ik begon vaker moe te worden en kon moeilijker concentreren. Nu heb ik 31 maart een afspraak met mijn Oncoloog. Maar ik vind het zo eng. Bang om geopereerd te worden. Bang dat het nu kwaadaardig is! Bang dat het verkeerd afloop.
Bedankt voor het lezen allemaal. Het lucht enorm op.
Groetjes, Chelly12
ik snap heel goed dat je het eng vind om te gaan hoor, maar het is natuurlijk wel nodig. ik hoop voor je dat het dit keer niets ernstigs is en dat je lekker verder kan genieten van het mooie paardje in je profiel. die zal je best wel helpen met je verdriet of niet?
Wat een familie!Een spiegelbeeld-zus en een heel zeldzame ziekte.Echt veel pech hebben...
Heel veel sterkte en geluk vast in het ziekenhuis, ik ga voor je duimen dat het allemaal goed komt en dat de ellende daarna over is 
...
