Ik was de eerste in de rij die nergens last van leek te hebben.
In oktober verhuisde ik naar mijn appartementje, leek het mij een gezellig idee om een binnenkat te adopteren. Nooit eerder katten gehad of veel mee omgegaan en dus echt een hele lieve poes gezocht en gevonden. De eerste dag werd ik wat snotterig verkouden wakker, nog grappen gemaakt tegen een collega van 'ik zal toch niet allergisch zijn". Verkoudheid werd erger, hoesten.. na 2,5 week had ik geen stem meer, piepte mijn ademhaling als een gek en kwam ik als een zombie op mijn werk waar ik meteen naar de huisarts werd gestuurd.
Die concludeerde geen verkoudheid maar een zwaar allergische reactie.
Poes weer weg

Ik aan de puffers en na 3 weken had ik mijn stem weer terug, redelijk wat adem en voelde ik mij wel opgeknapt. De huisarts dacht daar heel anders over, mijn longen waren nog veelste vol en hij vond het hele beeld toch wel erg op astma lijken.
Hele vragenlijst, en ja, eerlijk toegegeven, op bijna alles moest ik ja antwoorden. Altijd een zeer goede conditie gehad maar ja, ik had 's winters altijd zo'n zware hoest, nooit bij stil gestaan.
3 weken geleden nog een antibiotica kuur gekregen omdat er een infectie op mijn longen bij was gekomen.
Soms ben ik ineens weer mijn stem kwijt en blijkt er iemand in de buurt te zijn die thuis katten heeft. Ineens kan ik geen rokerige ruimte meer binnen waar ik eerst met uitgaan nergens last van had.
Nu, 4 maanden verder, en aan de 3e serie andere puffers beginnend, zijn mijn longen nog niet tot rust.
Waar ik in oktober een goede conditie had, iemand was die slecht stil kon zitten, kan ik mij nu echt als een oud wijf voelen! Eerst sportte ik 3 tot 5 keer per week, nu ben ik na een half uurtje paardrijden zo afgebrand, dat ik nergens meer de puf voor lijk te hebben. De ene dag lijkt het goed te gaan en de volgende dag is het weer beroerd.
Vandaag had ik weer een controle moment bij de huisarts en ik was het zo zat,
ik wilde een doorverwijzing naar een longarts, dit 'ziekzijn' duurt mij nu te lang!
Huisarts heeft geprobeert uit te leggen dat een longarts niks meer kan doen,
dat ik dit ziektebeeld moet gaan leren accepteren,
dat ik moet beseffen dat die puffers voortaan bij mijn leven horen,
dat het met ups&downs gaat, dat ik moet leren luisteren naar mijn lichaam..
Mijn vraag is, hoe gaan jullie er mee om?
Hoe zijn jullie getest? Hoe zijn jullie ingesteld op medicatie?
Ook alleen maar door de huisarts?


