Geplaatst 
schizofrenie dit is waar ik elke dag mee moet leven,
Ik heb lang getwijfeld of ik het van me af wilde schrijven, en nu maak ik toch die stap want het gaat zo slecht in huis, mijn vriendinnen zijn begripvol maar ze snappen niet wat er allemaal omheen gebeurt, omdat ze zit nog nooit hebben meegemaakt. Het begon allemaal toen ik 11 jaar was, mijn vader en oma (moeders moeder) hadden zware ruzie hij heeft haar voor heel veel uitgemaakt wat ik beter niet kan herhalen. Er was een zware breuk met die kant van de familie, in de avond kwam mijn tante de sleutel ophalen, toen der tijd snapte ik nog niet wat er aan de hand was. Mijn tante zei dat ze het me zou uitleggen als ik 16 was. Ik weet nog goed dat ik vol tranen was, ik heb mijn oma toen 4 jaar niet gezien, op een geven moment ben ik stiekem naar haar toegegaan (toen kwam ik er ook achter waarom er een breuk was) Mijn vader was al sinds mijn 7de licht overspannen dit heeft mijn moeder nooit aan mijn oma verteld. Na een paar weken mijn oma bezoeken nam ik stiekum mijn jongere broertje mee naar oma, ik weet nog goed dat de eerste keer we allemaal moesten huilen.
Langzaam aan begon mijn moeder zich af te vragen waar ik en mijn broertje heen gingen toen kwam het hoge woord eruit. We bezochten stiekum oma, uit eindelijk hebben mijn oma en moeder een goed gesprek gehad. Mijn vader was beter verklaard, en ging weer aan het werk. Later rond mijn 17tiende begon de ellende weer hij was ''weer'' overspannen nu blijkt dus dat hij nooit beter is geweest, hij is zo goed in het manipuleren van mensen dat hij de psychiater flink heeft bedot... Er kwamen weer vele onderzoeken waar niks uitkwam, hij moest gewoon blijven werken en werd van hot naar her gestuurd, thuis merkten wij dat hij steeds stiller en afweziger werd. Dit ging lang door en nog meer onderzoeken, ondertussen zat mijn moeder elke dag te huilen omdat hij haar zo'n pijn deed met zijn gemanipuleer en afwezigheid. Hij kan letterlijk 5 uur lang in een stoel zitten en zich niet verroeren. Hij zit dan letterlijk in zijn eigen wereldje en komt er niet uit, hij kan ook geen vriendschappen meer onderhouden, hij kan niet een normaal gesprek voeren, hij kan niet normaal autorijden, hij kan geen boodschappen doen... Zelfs niet met lijstje, hij kan niks.
Vorig jaar kreeg hij net voor de kerst te horen dat hij niet meer hoeft te komen werken in januari, die schoften van de politie hebben hem stank voor dank gegeven hij werkte daar al 32 jaar en dan krijg je zoiets te horen, wij hebben toen gelijk een advocaat erbij gehaald en die zij dat ze het niet konden maken om zoiets te doen, toen kwamen er weer onderzoeken, tot een paar maanden terug zijn we er achter gekomen dat hij een vorm heeft van schizofrenie. En dus nooit meer beter zal worden, vandaag kregen we een brief van zijn oude werk door middel van re-integratie willen ze hem weer een baan geven (is meer een zoetmakertje) iedereen kan zien, dat hij dat niet meer kan. Hij gelooft dus stellig dat hij weer zomaar zijn oude baantje kan krijgen. Het doet mij en mijn moeder en mijn broertje zoveel pijn dat hij zo ziek is en het zelf gewoon niet weet, het is zo dubbelzinnig, want ik haat hem soms gewoon als hij mijn moeder weer aan het huilen maakt. Ik ben zelf vorig jaar lang depressief geweest, vanwege de situatie thuis heb ik het nooit verteld, altijd maar vrolijk proberen te zijn en uithuilen als ik alleen was, voor mijn moeder heb ik mezelf er letterlijk doorheen geslagen ik had 1 hele goede vriendin die het wist en die heeft me af en toe een flinke schop onder me kont gegeven. Nu ben ik weer helemaal beter, maar ik heb gewoon heel er moeite met de situatie thuis. Mijn vriendinnen zijn echt schatten en heel erg begripvol, maar ze snappen gewoon niet hoe het is om met zo iemand te leven, ik denk dat niemand dat snapt tenzij je het zelf ook meemaak van dichtbij. Ik hoop dat er bokkers zijn die dit ook hebben meegemaakt en ervaringen willen delen. Het is gewoon ook een heel dubbelzinnig leven, aan de ene kant haat ik hem omdat hij iedereen zoveel pijn doet... Maar aan de andere kant kan ik hem dat niet maken omdat hij niet weet dat hij ziek is...
Ik zie het thuis ook even niet meer zitten... Elke dag zoveel ruzie en gezeik
Ik hoop dat er mensen zijn die ervaringen willen delen met mij, mss kunnen we elkaar steunen.
