Geplaatst Wellicht kennen sommigen mij nog van dit topic [VOLG] Stagelopen op Sint-Maarten!
Dat is inmiddels alweer ruim een jaar terug.
Mijn laatste bericht daar was van november, toen alles goed ging.
Natuurlijk gaat alles goed als je geen school hebt en af en toe een beetje werkt.
je bent immers weg uit de situatie en het normale leven gaat door.
Niets bleek minder waar.
Ik begon in februari met een nieuwe stage in een ziekenhuis en wat viel mij dit zwaar.
Elke week had ik ma t/m do stage van 8-5.
Ik vond de stage heel leuk maar tegen de tijd dat ik mijn tussentijdse beoordeling kreeg (begin april) ging ik niet meer vooruit en zou ik de stage waarschijnlijk niet met een voldoende halen.
Er vond geen ontwikkeling meer plaats hoe hard ik ook werkte, ik was gigantisch moe hoeveel ik ook sliep en eigenlijk was ik onbewust continu gehaast.
Tot die tijd dacht ik dat het gewoon een pittige stageplek was (niveau lag ook hoog) en dat ik moest wennen na een semester niks te hebben gedaan.
De druppel was voor mij dat ik ineens met tegenzin naar mijn bijrijdpaard ging.
Als kind maakte het niet uit hoe ziek ik was, ik wilde altijd paardrijden. Dit was de eye-opener dat ik dacht wacht even.
Ik ging nu op de woensdag snel na het eten even naar stal, want ik moest weer op tijd naar bed omdat ik weer om half 6 op moest voor stage.
Het werd dus een 'moet' ding.
In dezelfde periode besloten m'n ouders ineens een nieuw huis te kopen dus kwam er ook nog een verhuizing bij.
Na veel gesprekken met mijn stagebegeleiders kwamen we samen een beetje tot de conclusie dat ik nog helemaal niet echt gedealt had met traumatische ervaring vorig jaar, en dat ik nu eigenlijk een hoop burn-out symptomen had.
Toen ben ik begin mei naar de huisarts gegaan omdat ik gewoon op was. Dezelfde week ben ik nog gestopt met stage.
Dat gaf zeker een hoop rust.
Het was al erg lekker weer vanaf mei dus ik heb veel kunnen relaxen en weer kunnen genieten met m'n bijrijdpaard.
Kort nadat ik gestopt was ben ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts gegaan voor een aantal gesprekken, waar bleek dat er nog heel veel emotie zat.
Vorig jaar 2 weken dat ik terug kwam uit Sint-Maarten is er namelijk een vriendin van de manege overleden aan kanker, op slechts 17 jarige leeftijd.
Dus het was toen een heleboel tegelijk waar ik eigenlijk weinig mee heb gedaan.
Samen toch besloten dat ik een verwijzing wilde naar een psycholoog voor EMDR.
Dat was nu al voor de zomervakantie ongeveer besloten en ik heb de aanmelding bij de praktijk toch wel een beetje uitgesteld
Ik had nog een vakantie gepland, we moesten nog verhuizen oa en er zijn altijd wel smoesjes dat het niet het goede moment is.
Maargoed, kort geleden had ik me toch aangemeld en ik werd vandaag gebeld dat ik morgen voor een intake terecht kan!
Inmiddels ben ik ook verhuist, heb ik dit semester mijn afstudeerproject wat weinig contacturen vereist vergeleken met stagelopen en dus is dit het moment.
Volgend semester begin ik een nieuwe stage en ben ik van plan om in juli mijn hbo diploma op te halen.
En voor nu volgt ongetwijfeld een periode met uitdagingen, maar die zijn nodig zodat ik verder kan.
Ik wil in dit topic mijn ervaringen delen, wellicht lotgenoten vinden en hoop het achteraf terug te kunnen lezen om te kunnen zien hoeveel ik gegroeid ben
Bedankt voor het lezen van het hele verhaal!
