Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-08-18 16:36

Geplaatst: 16-08-18 16:36

Wat ik veel om me heen hoor is dat een hoop behandelaars vooral aan symptoombestrijding doen, dus eetschema/lijsten, eisen qua aankomen en dan ben je 'genezen'.
Maar een eetstoornis heeft (net zoals bijv zelfbeschadiging, dwangstoornis etc) een achterliggende oorzaak die imo aangepakt moet worden voordat men verder kan kijken naar het eetprobleem zelf.
Uiteraard snap ik wel dat dat heel lastig wordt als iemand een sonde heeft of op een andere manier levensgevaarlijk in de eetstoornis zit maar wegsturen want 'te complex' werkt al helemaal niet.

**Geplaatst**: 16-08-18 17:05

Geplaatst: 16-08-18 17:05

lor1_1984, dat klopt, maar (en dit zeg ik uit eigen ervaring) ernstig ondergewicht zorgt er ook voor dat je hoofd vol zit en er weinig ruimte is voor andere zaken. Je gedachten zijn alléén maar bij het (niet) eten, en dan manier heeft het weinig zin om tijd te besteden aan therapie en niet aan het aankomen. Bij mij heeft juist de combinatie van het aankomen en de therapie geholpen.

**Geplaatst**: 16-08-18 17:07

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 16-08-18 17:07

Maar alleen het eten aanpakken, zonder het psychische gedeelte heeft idd ook erg weinig zin.

**Geplaatst**: 16-08-18 17:10

Geplaatst: 16-08-18 17:10

Dat ja, de eetstoornis afdeling zat naast de afdeling waar ik zat, en het ging daar alleen maar om aankomen, eten wat er op je eetlijst stond. En dan daarnaast 1 keer in de week een gesprek over hoe je je voelt. Eet je niet genoeg? Houd je je niet aan de afspraken? Dan lig je eruit en ben je er nog niet klaar voor

Wat best wel gek is, aangezien je daar al bent om hulp te krijgen, maar je dan hoort dat je te ziek bent om beter te maken.

Bij een eetstoornis is jouw eigen focus al heel erg op je gewicht, terwijl daar de echte pijn en oorzaak meestal niet ligt. Maar dat is wel waar alle focus naartoe gaat. Zodra iemand op gezond gewicht is mag hij/zij weg, maar gezond gewicht betekent niet dat iemand geen eetstoornis meer heeft helaas...

Ook merk ik dat de nadruk bij psychologen (die dus niet gespecialiseerd zijn in het behandelen van eetstoornispatienten), heel erg gericht zijn op het vertellen van de gevaren van je eetstoornis. Lichamelijk dan.

Ik heb zo'n ruim zeven psychologen gehad, (nee ik was geen horror patiënt, heb gewoon veel pech gehad en het gebouw waar ik gesprekken had is 4 keer verplaatst dus iedere keer moest ik wisselen, of kon ik op bepaalde dagen niet meer door wisselende school tijden en dan moest ik een ander die wel op die dagen kon). En iedere keer dat ik wéér opnieuw uit moest leggen dat ik een eetstoornis had, begonnen ze een heel lijstje op te hangen over hoe ik een langzame pijnlijke dood zal sterven. Hoe mijn organen het zullen begeven.
Tja... dat weet ik al, ik kan ook op het internet kijken :')

, maar als je een eetstoornis hebt dan zal dat je er meestal niet van weerhouden. Anders zouden er niet zoveel mensen aan dood gaan..
Sommige die vertelde hoe mijn hart zou gaan stoppen, en een ander zei gewoon "als je geen brood eet ga je dood"

.

Ik denk dat psychologen helemaal niet goed genoeg weten hoe een eetstoornis werkt, tenzij ze daarin gespecialiseerd zijn. Niet genoeg kennis hebben over voedsel, waardoor ze vaak ook niet kunnen beoordelen of wat jij eet genoeg is of niet en dat dus ook hun aandacht alleen maar uit gaat naar het lichamelijke deel van een eetstoornis, en niet zoveel naar het mentale deel.

**Geplaatst**: 16-08-18 17:25

Geplaatst: 16-08-18 17:25

Zelf geen eetstoornis maar wel jaren lang vanaf de zijlijn moeten toekijken. Verschrikkelijk om iemand zo te zien lijden, vechten..
Ik hoop dat jullie allemaal de juiste hulp en kracht vinden om dit te overwinnen.

Nu heb ik sinds een jaar een collega die ik zelf inschat als anorexia. Dit is nooit besproken, ik ga hier ook niet over beginnen aangezien ik uit ervaring weet dat ik er niks aan kan doen.
Maar hopelijk kunnen jullie mij helpen. Zij heeft heel vaak zo'n hele weeïge lucht om zich heen hangen, deze lucht hangt ook vaak op het toilet en soms zijn we in gesprek en ga ik bijna over mijn nek.. hoe kan ik dit subtiel brengen? Bij een rokende collega bied ik een Smintje aan en maak er een flauwe grap over maar zij neemt sowieso niks aan. Hoe zouden jullie dit willen horen of oplossen?

**Geplaatst**: 16-08-18 21:19

Geplaatst: 16-08-18 21:19

Wat een vervelende berichten allemaal. Ik meld mij ook, zonder eetstoornis maar werk als GZ psycholoog en heb een huisgenoot en vriendin gehad met boulimia.
Ik vind het ook bizar hoe weinig aandacht er is voor eetstoornissen, ook binnen de opleiding. In twee jaar GZ is het 1 dag over eetstoornissen gegaan, en dat in t blok verslaving...

Ik werk in een algemene SGGZ instelling en wij krijgen behandeling voor eetstoornissen niet eens vergoed door verzekeraars. Tja wat moet je doen? Toch doorgaan op andere diagnose of zeggen dat het te complex danwel te weinig kennis in huis is? Ik snap dat zulke opmerkingen rot zijn om te horen, maar toch behandeling aanbieden zonder kennis in huis is ook niet ethisch.

Ik vind het wel jammer om te lezen dat sommigen van jullie zich zo laten ontmoedigen door een of twee opmerkingen van psychiaters/psychologen. En daarmee meteen de hele hulpverlening afschrijven. Ik vind dat je jezelf daar tekort mee doet, ook in ons vak zitten er helaas rotte appels bij. Is niet goed, maar dat is in elk vak zo. Of we het nu over priesters, artsen, loodgieters of leerkrachten hebben.
Daarom is het denk ik ook goed om te praten over wat wel werkt, of heeft gewerkt. Algemene tips, prettige sites, fijne instellingen...daarmee helpen we elkaar meer dan de zorg afkraken. Want dat dat rammelt is wel bekend.

**Geplaatst**: 16-08-18 21:20

Geplaatst: 16-08-18 21:20

Ethelate schreef:
Zelf geen eetstoornis maar wel jaren lang vanaf de zijlijn moeten toekijken. Verschrikkelijk om iemand zo te zien lijden, vechten..
Ik hoop dat jullie allemaal de juiste hulp en kracht vinden om dit te overwinnen.

Nu heb ik sinds een jaar een collega die ik zelf inschat als anorexia. Dit is nooit besproken, ik ga hier ook niet over beginnen aangezien ik uit ervaring weet dat ik er niks aan kan doen.
Maar hopelijk kunnen jullie mij helpen. Zij heeft heel vaak zo'n hele weeïge lucht om zich heen hangen, deze lucht hangt ook vaak op het toilet en soms zijn we in gesprek en ga ik bijna over mijn nek.. hoe kan ik dit subtiel brengen? Bij een rokende collega bied ik een Smintje aan en maak er een flauwe grap over maar zij neemt sowieso niks aan. Hoe zouden jullie dit willen horen of oplossen?

Sta je beetje op goede voet met haar? Daar hangt t wel vanaf denk ik.

**Geplaatst**: 17-08-18 08:39

Geplaatst: 17-08-18 08:39

He wat naar, maar toch ook fijn om te lezen dat er meer mensen met hetzelfde rondlopen.
In de brugklas is mijn eetstoornis ontstaan. Toen nooit hulp voor gehad/gezocht omdat ik vrij goed was in het geheimhouden. Op een gegeven moment is het toen weggetrokken. De 3 volgende jaren heb ik er (bijna) geen last van gehad en had ik ook (weer) een gezond gewicht. er waren altijd gedachtes op de achtergrond, maar die kon ik bijna altijd negeren en op de achtergrond houden.
1,5 jaar geleden, toen een nieuwe onzekere periode aanbrak, speelde het weer op. Helaas in veel heftigere mate dan de eerste keer. Gedachtes negeren lukte niet meer, dus daar handelde ik naar en uiteindelijk kon ik het ook niet meer geheimhouden voor de buitenwereld door mijn gedrag en door hoe ik er uitzag. Ik heb toen de stap naar hulp genomen, maar was daar niet op mijn plek. Toch veel te lang bij die instantie gebleven. In eerste instantie ging ik daar fysiek en mentaal verder achteruit, later ging ik fysiek wel vooruit (onder dwang) maar ging het in mijn hoofd alleen maar slechter. Vorige maand heb ik de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de hulp daar.
Ik heb nu 2 sessies bij een nieuwe psychologe gehad en zij heeft nu al door meer dingen die mijn anorexia in stand houden/veroorzaken heengeprikt dan die vorige psychologe in weet ik veel hoe lang heeft gedaan. Dat is confronterend, maar ook fijn. Nu weet ik tenminste waar ik aan moet gaan werken..

Bij de behandeling die voor mij niet werkte werd de nadruk inderdaad ook vooral op het aankomen gelegd. Verder werkten ze vanuit de boekjes en als je dan anders was dan in het boekje stond, was je een raar geval :’) en dat is dan een gespecialiseerde eetstoornisbehandeling... hahaha
Wel moet ik zeggen dat ze gelijk hadden over het aankomen en niet goed kunnen nadenken. Of nou ja, over genoeg energie aan je lichaam geven en helder nadenken. Als ik zo terugkijk, kon ik op mijn allerdiepste punt qua gewicht/energietoevoer inderdaad alleen maar aan (niet) eten denken. Nu mijn lichaam weer genoeg energie binnenkrijgt, merk ik dat ik al een stuk beter kan nadenken. Ik vind het aankomen lastig, maar zo lang er steeds maar een positieve beloning tegenover staat, zoals dat helderder kunnen nadenken of iets weer mogen, hou ik het wel vol.
Het heeft mij heel veel rust gegeven om blind te gaan wegen, hoe eng dat ook is/was. Ik heb met mijn ouders en arts afgesproken dat ze pas zeggen wat er op de weegschaal staat als ik weer een gezond gewicht heb. Hierdoor word ik niet steeds geconfronteerd met stijgende cijfertjes en dat zorgt er op zijn beurt weer voor dat ik het eten ook beter volhou.

Ik denk dat qua hulp voor iedereen iets anders werkt. Wel denk ik dat het belangrijk is om een klik met de therapeut te hebben, dan is het zo veel makkelijker om (eerlijk) te vertellen wat er in je omgaat en daar kun je wat mee.

**Geplaatst**: 17-08-18 09:19

Geplaatst: 17-08-18 09:19

Mijn 6 jarige zusje heeft een eetstoornins. Echter slaat het bij haar de andere kant oo weegt ze ondertussen al bijna 40 kilo. Ze is totaal geobserdeerd door eten, ze wilt de hele dag zoveel mogelijk eten. Ze propt alles op en gaat stiekem op zoek. Ze klimt op de kastjes om het te pakken.. het is allemaal ontstaan bijhaar op 2 jarige leeftijd al. Haat moeder was altijd alleen mer haar samen, en die overvoedde haar. Vanaf 07:00 begon het met chocomelk en en snoep. In de loop van der jaren heeft zich dat zo verergerd. Ze loopt bij diëtisten en bij het ziekenhuis omdat de kans oo diabetis er dik inzit. Het is zo verschrikkelijk om zo een klein hummeltje te zijn lijden. Ze kan niet echt rennen en spelen zoals andere want ze is snel moe, Haar beentjes schuren. Helaas is het lastig voor ons omwat in te brengen ze gaat bijv bij me pa weg met -1 en komt een week later terug met +1,5 en zo blijft het maar gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-08-18 09:58

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst door de TopicStarter : 17-08-18 09:58

Wat heftig kmbn. Ik wil niet zeggen dat je zusje dit ook heeft, maar ik heb laatst een documentaire gezien van mensen met een ziekte waarbij ze continu hongergevoel hebben (ook als ze een gigantische portie hebben gegeten). Dit klinkt wel een beetje hetzelfde.
Ik hoop dat ze je zusje kunnen helpen!

**Geplaatst**: 17-08-18 10:14

Geplaatst: 17-08-18 10:14

Het is inderdaad echt een obsessie Cayenne $:\$ Heel naar. Lijkt me voor jou ook heel lastig met een slaapstoornis er nog bij, ik kan me voorstellen dat dat inderdaad ook een negatieve invloed op eten kan uitoefenen. En uiteten is hier ook heel stressvol, erg herkenbaar.

En wat erg kmbn, zo jong al $:\$ Vreselijk dat ze er zo onder moet lijden, en ook met het oog op de gezondheid in de toekomst... Hopelijk kan er goede hulp voor haar komen.

Hier is het trouwens helemaal niet duidelijk waar mijn overeten vandaan komt. Ik ben er totaal niet mee opgevoed, mijn ouders aten altijd heel netjes, gematigd en gezond en dat heb ik dus vanuit huis wel meegekregen. Het enige wat ik kan verzinnen is dat ik ook een angststoornis "heb" al zolang ik me kan herinneren en ik denk dat dat ergens wel met mijn eetstoornis te maken heeft. Ben nu echter zo goed als van mijn angststoornis af (therapie is hier wel succesvol geweest), maar ik denk dat die 2 zolang naast elkaar bestaan hebben en invloed gehad hebben op elkaar dat mijn eetstoornis op den duur een losstaand feit op zich is geworden.

Ondanks dat ik trouwens geen conventionele therapie (meer) volg doe ik momenteel wel weer aan alternatieve zelfmedicatie/zelftherapie. Ik hoop dat dit een doorbraak gaat geven want het is wel een beetje mijn laatste strohalm.

Nu is mijn partner een week op vakantie en ben ik alleen thuis en god wat heb ik het even zwaar. Wij wonen samen en eten dus normaal ook veel samen. Dan heb ik tenminste nog prima een stok achter de deur om in ieder geval 3 normale maaltijden per dag te verzorgen en wat gezonde tussendoortjes in huis te hebben. En iemand om de boodschappen in huis te halen als ik dat even te moeilijk vind. Nu moet ik het even ineens weer alleen regelen en dat valt toch vies tegen. Ik schaam me er kapot voor dat ik dat zo moeilijk vind

**Geplaatst**: 17-08-18 19:08

Geplaatst: 17-08-18 19:08

Ik meld me hier, met een noa eetstoornis.
Als het goed met me gaat ben ik sterk en kan ik de anorexia aan. Dan voel ik me zelfs trots. Valt mijn leven in elkaar eet ik alles wat ik vind, zelfs uit de vuilbak eten is geen uitzondering.
Het maakt mijn leven kapot. Nu zit ik in de dikke fase en iedereen heeft er cementaar op "wat is er gebeurde jou" en dat voed echt de duivel in je hoofd.

Ik heb ook al duizend psychologen gehad, en het eten is niet de oorzaak van mijn probleem dat ligt veel dieper en donkerder.

Laatst bijgewerkt door Furrow op 17-08-18 19:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-08-18 19:12

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst door de TopicStarter : 17-08-18 19:12

Mijn moeder is ook een ster in opmerkingen die niet goed zijn voor je eigenwaarde.
Ik woog 65 kilo (ben 1.67m dus gewoon gezond gewicht) en zegt ze: 'Goh, je bent wel dik aan het worden zeg!'
En bedankt, ik moet juist leren om tevreden te zijn met mijn gewicht. 65 kilo was een hele uitdaging en dan krijg je zoiets te horen $:\$

**Geplaatst**: 17-08-18 19:57

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 17-08-18 19:57

Cayenne: daar had ik nog niet van gehoord zal er is naar kijken. Hij lijkt er wel op, als je het niet zou afremmen blijft het de heledag doorgaan.

Memories: ja ik vind het ook zo treurig. Maar ja als zus die al uit huis is sta je machteloos toe te kijken. Zeker de toekomst maak ik me zorgen om. Maar ook psychisch, kinderen zijn heel eerlijk. Maar dat kan soms te eerlijk zijn en word ze erg buiten gesloten. En dat erbij kan natuurlijk ook weer voor emotie eten zorgen. Dus ik hoop dat ze snel een oplossing vinden want het gaat heel langzaam steeds wat “slechter”

**Geplaatst**: 18-08-18 10:14

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 10:14

Weer een slip up gehad en teveel gegeten, nu moet ik voor mijn hoofd heel de dag teveel eten want het is toch al mislukt. Soms vind ik het spijtig als je er niet extreem uitziet, het heel raar is voor de buitenwereld een eetstoornis te hebben.

**Geplaatst**: 18-08-18 11:35

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 11:35

Heel herkenbaar die gedachten Furrow, ´ja nu is het toch al verpest dus laat ik het nu maar goed verpesten ook´. Gisteravond ook een eetbui gehad en het schuldgevoel vandaag is zó groot. Ook omdat de weegschaal zegt dat ik 1,5 kilo zwaarder ben en ik weet ergens dat dit gewoon het gewicht is van het eten en vocht etc maar toch voel ik me rot. Terwijl ik eigenlijk moet aankomen dus die extra 1,5 kilo zou juist goed moeten zijn maar waarom voelt het dan niet zo?

Daarbovenop ging mijn moeder net weer de discussie met me aan dat ze echt wil dat ik meer ga eten en ik doe hier ook mijn best voor.. Maar ik zei dus ook dat ik het gewoon heel moeilijk vind en toen zei ze dat ik dat eigenlijk niet moeilijk mag vinden want ik moet aankomen en dit schoot me zó in het verkeerde keelgat dat ik in huilen uitbarstte. Tot zo ver mijn gevoelens uitspreken naar mijn ouders .. :roll:

**Geplaatst**: 18-08-18 12:53

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 12:53

Hier gister uit eten geweest met vrienden. Ik heb echt hele lieve vrienden die mij stimuleren om zo veel mogelijk verschillende gerechten te proberen en mij altijd laten proeven van wat zij eten. Gister gingen we tapas eten en dan is het proberen van nieuwe dingen natuurlijk makkelijker.
En inderdaad met veel moeite iets nieuwes geprobeerd... Om vannacht weer de hele nacht ziek te zijn, over te geven, enorme spierpijn en hoofdpijn te hebben. Met als gevolg dat ik wil sporten (probeer ik elke dag te doen) en ik dan een tandje minder hard tekeer moet gaan omdat mijn lichaam het niet trekt en dan voel ik mij zo'n loser dat ik niet eens normaal wat kan eten zonder ziek te worden en dat ik niet eens de ballen heb om daarna goed te sporten.

En dus triggert het mij weer om de volgende keer weer alleen maar carpaccio te eten want dat is veilig, bekend en lekker...

**Geplaatst**: 18-08-18 14:25

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 14:25

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Mocht je mij herkennen maak dit dan niet kenbaar in dit topic.

Ik kan mijn verhaal momenteel niet uitgebreid vertellen ivm mijn behandeling. Mocht iemand interesse hebben, ik word behandeld bij Human Concern voor boulimia. Via PB wil ik uitgebreider ingaan op de klinische behandeling van beleef.

**Geplaatst**: 18-08-18 14:38

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 14:38

Ik heb hier ook een paar dipdaagjes nu. Donderdag de hele dag naar hellendoorn geweest en daar een leuke intensieve dag gehad. De zorgmomenten ( sochtends en smiddags sondevoeding ) afgezegd en waar ik normaal nooit iets merkte ging het nu eind van de dag dus helemaal mis. Vreselijk beroerd, ijskoud en flauw gevallen. Vriendin van mij de EHBO erbij gehaald en op het punt om de ambulance erbij te halen.

Na wat bijkomen door druivensuiker en water weer redelijk op de been en naar huis gegaan. Vreselijk angstig om dat te voelen aankomen in een druk attractiepark en geen kant op te kunnen. Toch de volgende keer maatregelen nemen.

Ook nu dus omdat ik me zo slap voel moeite om voeding te accepteren terwijl ik weet dat het komt door het gebrek aan. Gevoel en verstand liggen ver uit elkaar.

**Geplaatst**: 18-08-18 15:00

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 15:00

Ooh lieve bokkers,
Jullie zijn allemaal zoveel meer waard!

Ik ben vandaag op bezoek geweest bij een vriendinnetje (en tevens kliniekgenootje), omdat ik bang ben dat zij volgende week niet meer gaat halen. De anorexia heeft haar letterlijk opgevreten. Wat verschrikkelijk om te zien. Vooral omdat ze zelf zegt niet dood te willen, maar dat gewoon niet weet hoe ze eruit moet komen. Ze is al zo vaak opgenomen in het zh of in een kliniek, maar als ze het daarna zelf moet doen, gaat het weer mis. Haar hoop is gewoon weg en haar ouders hebben haar eigenlijk al opgegeven.
Het maakt me zo boos dat dit gewoon kan gebeuren.
Ik heb zelf vaak de neiging om de eetstoornis een beetje weg te wuiven of te onderschatten, maar dit laat me wel zien dat het echt een monster is!

**Geplaatst**: 18-08-18 15:02

Geplaatst: 18-08-18 15:02

Cayenne schreef:
Wat heftig kmbn. Ik wil niet zeggen dat je zusje dit ook heeft, maar ik heb laatst een documentaire gezien van mensen met een ziekte waarbij ze continu hongergevoel hebben (ook als ze een gigantische portie hebben gegeten). Dit klinkt wel een beetje hetzelfde.
Ik hoop dat ze je zusje kunnen helpen!

Dit is het syndroom van prader-willi wat je bedoelt.
Mensen die dit hebben, hebben ook erg last van spierslapte en hebben ook vaak uiterlijke kenmerken waardoor je het ziet.

https://youtu.be/80kuDPQTHCs

**Geplaatst**: 18-08-18 15:27

Re: Mensen met een eetstoornis?

Geplaatst: 18-08-18 15:27

Wat een verhalen hier allemaal zeg.

Ik meld me ook, met een eetstoornis NAO als je het zo kan noemen. Geen officiele diagnose, maar tik zo'n beetje alle vakjes aan en het is duidelijk dat ik geen gezonde relatie met eten heb. De oorzaak hiervan ligt in mijn angststoornis en dat is dan ook waar mijn behandeling zich op focust. Ik ben altijd iemand geweest die een vreemde relatie heeft met eten, als zijnde dat ik eet omdat het moet, niet voor mijn plezier. Hierdoor heb ik hier altijd in meer of mindere mate al last van gehad. Anderhalf jaar geleden bereikte het echter een hoogtepunt. Ik begon maagklachten te ontwikkelen waardoor ik de hele dag door kotsmisselijk was. Ik begon steeds minder te eten omdat in mijn hoofd ik niet misselijk zou zijn als ik niet at. je reinste onzin uiteraard, maar ja. Ook ontwikkelde ik een angst voor bepaalde soorten voedsel, voornamelijk dingen die gevoelig zijn voor bacterien die voedselvergiftiging veroorzaken. Hierdoor eet ik maar heel weinig vlees bijvoorbeeld en kip vermijd ik het liefste volledig.

Over de tijd zijn de maagklachten weggegaan maar het probleem met eten bleef. Ik voelde (en voel soms nog steeds) een raar soort voldoening in zo weinig mogelijk en zo gecontroleerd mogelijk te eten. Niet genoeg om echt af te vallen, daar is het bij mij nooit om gegaan. Het gaat om het gevoel van controle Ik heb een constante neiging om dat gevoel van controle te ervaren. Een vriend van mij zei me dat de manier waarop ik het omschreef hem deed denken aan een verslaving. En ik denk dat hij daarmee de spijker op de kop slaat.

Het gaat nu de laatste paar maanden weer beter. Ik eet weer meer en er zijn dingen die ik eerst niet durfde te eten die ik nu wel weer eet. Niet met plezier, maar ik eet ze weer. Ik kan weer uit eten zonder constant gestresst te zijn over dat wat ik eet misschien besmet is, en dat ik echt een opluchting. In periodes van veel stress steekt het nog wel de kop op, omdat ik dan weer erg op zoek ga naar de controle. Gelukkig word ook dit steeds minder. En hoewel ik soms nog steeds ineens het stemmetje met "pas op, dit moet je niet eten, daar ga je ziek van worden" in mijn achterhoofd hoor, kan ik dit steeds beter negeren. Toch maak ik me er geen verbeeldingen over dat dit een stijgende lijn blijft, maar ik weet nu wel dat ik een terugval kan herkennen en tijdig maatregelen kan nemen.

**Geplaatst**: 18-08-18 15:52

Geplaatst: 18-08-18 15:52

Ik voel ook veel controle als ik eten kan laten of een goede dag heb. Dan voel ik mij echt een sterk mens. Maar inderdaad er zit zoveel achter.

Wat ik spijtig vind is dat eetstoornissen zoveel hoofden heeft maar mensen het alleen accepteren als je er extreem uitziet.

dit filmpje vond ik altijd fijn https://youtu.be/oAnzrw5ySEI zeker omdat hier de eetstoornis verteld, moet altijd wenen bij dit filmpje omdat het zo herkenbaar is.

Als ik binge en ik heb pizza's chips en al het. spul rond mij voel ik mj op dat moment ook zo gelukkig. Dat voel ik mij even koning.

Duwen jullie mensen ook weg?

**Geplaatst**: 18-08-18 17:46

Geplaatst: 18-08-18 17:46

Wat een nare verhalen hier, maar "fijn" om te weten dat er lotgenoten zijn. Wel fijn om positive en ook herkenbare ervaringen te lezen. Dat "normaal eten" als je goed in je vel zit en weer restricties opleggen bij mindere gevoelens herken ik ook heel erg.

Helaas kan ik ook meepraten. Ik rommel sinds een jaar of 8 met eten. Sinds een tijdje wil ik er echt graag vanaf en ben ik op zoek gegaan naar hulp. Ik ben bij twee therapeuten geweest en na beide gesprekken was m'n motivatie alweer een heel stuk afgezwakt.
De eerste therapeute was (schijnbaar) gespecialiseerd in eetstoornissen en ik zou bij haar komen voor mijn verhaal en voor adressen van andere therapeuten, want hadden op dat moment de middelen niet. Het was een heel ongemakkelijk gesprek en nadat ik alle moed bij elkaar had geschraapt om haar te vertellen wat me al zo lang bezighoudt, pakt ze aan het einde van het gesprek haar rekenmachine erbij en gaat even mijn BMI berekenen. "Oh, je hebt geen ondergewicht, dus officieel heb je geen anorexia. Als je nou een BMI van 15 had gehad hadden we actie moeten ondernemen, maar jij zit op 19 nog wat". En die is gespecialiseerd in eetstoornissen dus... Wel adressen gekregen dus contact opgenomen met een andere therapeute, die kwam al een stuk aardiger over, maar ook daar die verdomde rekenmachine aan het einde. Echt, waarom?? Ik heb een probleem wat mij belast in het dagelijks leven, is dat niet genoeg? Maar goed, uiteindelijk heb ik nu een tweede afspraak gepland, dus ik ben benieuwd hoe het gaat lopen. Alleen geen officiële diagnose gekregen dus omdat ik geen ondergewicht heb...Terwijl ik veel sport en dus meer spieren heb, maar dat doet er niet toe blijkbaar >;)

Ik heb trouwens ook altijd gezegd dat reguliere gesprekken mij niet aanspreken, ik wilde graag iets doen met dieren. Ik zag hier ook al Rainbow Ranch voorbij komen, helaas was ik daar net te laat met contact opnemen.
Gelukkig heb ik wel contact met een bokker die therapie met paarden aanbiedt en daar voel ik me nog het meest op m'n gemak, alleen doordat ik in het buitenland woon zijn die sessies niet regelmatig in te plannen, helaas.

Voor degenen die in therapie zijn: hoe houden jullie de motivatie vast? Ik blijf rondlopen met het idee dat ik eerst "heel slecht" moet zijn geweest voor ik weer vooruit kan, maar dat wil ik m'n omgeving niet aan doen.

**Geplaatst**: 18-08-18 19:15

Geplaatst: 18-08-18 19:15

Ik lees al even mee, heb zelf geen eetstoornis maar ik schrik er wel van hoeveel psychologen/psychiaters er nog van uitgaan dat je voor de diagnose te krijgen ondergewicht/(extreem overgewicht?) moet hebben...

Vind het best wel erg dat deze 'hoogopgeleide' mensen zo denken, na zoveel jaren studie zou je toch beter moeten weten denk je dan... Wat regelmatigere verplichte infolessen zouden niet slecht zijn, weet dat het bij leerkrachten toch regelmatig gebeurt, geen idee of het voor deze mensen ook verplicht is. Al zou een simpele Google search hun ook wel eens kunnen helpen soms. Kan me voorstellen dat als je hulpverlener nog meer gaat focussen op je gewicht dat dat het alleen maar moeilijker maakt.

Anyway, ik wens iedereen in dit topic veel moed en kracht om er tegenaan te gaan, hopelijk komen jullie er wel uit, stapje per stapje.