Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-06-18 19:45

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 25-06-18 19:45

Hiraeth, heb vandaag aan je gedacht. Ik hoop dat het voor jou een goed gesprek is geweest vandaag.

**Geplaatst**: 25-06-18 19:54

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 25-06-18 19:54

Ook ik heb aan je gedacht.
Hopelijk is het een goed gesprek geweest.

**Geplaatst**: 25-06-18 19:55

Geplaatst: 25-06-18 19:55

pien_2010 schreef:
Hiraeth, heb vandaag aan je gedacht. Ik hoop dat het voor jou een goed gesprek is geweest vandaag.

Daar sluit ik me bij aan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-18 11:20

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-18 11:20

Hallo allemaal! Ten eerste mijn excuses voor de late update, ik heb dit hele weekend met een griepje gezeten en gisteren was een beetje de laatste slag. Ik werd namelijk om 3 uur wakker met van die kleine irritante pijntjes overal en kon eigenlijk niet meer fatsoenlijk in slaap komen, dus toen ben ik maar wakker gebleven tot half zeven. (En ben ik gaan slapen zodra ik thuis kwam en werd ik pas 9 uur vanochtend wakker. Blijkbaar had ik het nodig.

)

Vanwege het feit dat ik niet helemaal lekker was is mijn moeder dus meegegaan richting het UMCG. Ze wilde het eigenlijk afbellen (de ironie, een ziekenhuisafspraak afbellen

), maar ik vertikte het om de afspraak waar ik zo lang op heb moeten wachten af te zeggen.

Daarnaast gaan we morgen gerbils ophalen en hadden we gisteren een route uitgestippeld om nog de laatste benodigdheden op te halen.

Allereerst was het een hele fijne ervaring! Ik had eerst een gesprek met een student van het UMCG die mij alle vragen stelde. Hij zei ook dat de vragenlijst vaak een ergernisje is, maar dat ze op die manier zeker willen zijn dat je niet door schizofrenie of een andere mentale ziekte dit soort gedachten hebt. Eigenlijk heel logisch dus! Om diezelfde reden nemen ze ook bloed af bij het eerste gesprek zodat ze kunnen kijken of je bijvoorbeeld schildklierproblemen hebt.

De vragen waren eigenlijk behoorlijk standaard. Wat is je familiesituatie, wat vindt je familie er van, ben je 'out' voor andere mensen, hoe lang heb je dit gevoel al etc.

Daarnaast moest ik even plaatsnemen in de wachtkamer zodat hij een gesprek kon hebben met zijn baas over wat hij net met mij besproken had. Na ongeveer een half uur kon ik daarbij plaatsnemen en kwam er ook een derde man de kamer in die vervolgens het verhaal ook weer kreeg te horen van de student, met zo nu en dan dus aanvullingen van mij. De derde persoon was de oudste en volgens mij meest ervaren arts en had dus ook de pittigste vragen. Hij vroeg bijvoorbeeld hoe ik mijn traject voor me zag (tot in de puntjes

), wat nog best wel 'awkward' is om te bespreken, maar gelukkig voelde ik me genoeg op mijn gemak om dat te beschrijven. Daarnaast vroeg hij of ik dagelijks echt problemen had met mijn lichaam, of ik niet zou kunnen verder leven op deze manier etc. Toen had ik wel even een slik momentje, want ik had even het gevoel alsof ik het niet 'zwaar' genoeg had. Ik ken mensen die er veel meer tegenaan hikken en die er veel grotere problemen van maken. Ik heb het geluk dat veel mensen mij zien als man en dat ik weet dat er betere tijden aan komen waardoor ik dus redelijk 'normaal' door het leven ga.

Toen was ik dus ook even bang dat mijn traject hier ging stoppen, en toen kwam de uitspraak waar ik echt even heel blij van werd:

"Je weet het heel goed te beschrijven en je bent er heel open voor, dat komt je alleen ten goede in het proces. Ik denk dat je dus ook een goede kans hebt om aangenomen te worden bij de genderkliniek."

$*\%/*$

Voor nu is mijn planning als volgt: Ik heb sowieso nog één afspraak met de psychiater op 11 juli, hier willen ze ook mijn moeder spreken. Dan wordt het een hele tijd wachten op een plekje bij de genderkliniek en raden ze me aan om een afspraak te plannen bij een seksuoloog om het 'gat' te dichten, zodat je niet helemaal de weg kwijt raakt bij het UMCG en ook wat meer bevestiging hebt. Als ik eenmaal bij de genderkliniek word aangenomen schijnt het niet meer heel lang te duren. Mijn antwoord op de vraag "wat verwacht je eigenlijk van het proces?" was namelijk "veel wachten, veel gesprekken en veel onderzoeken", en toen zei de psychiater dus "over één van die dingen heb je gelijk, en dat is het wachten." Als ik eenmaal ben aangenomen en het traject begin is het namelijk 'maar' een stuk of drie gesprekken voor ik aan het echte werk begin. :):)

Een ander voordeel is dat ik al een tijd 'out' ben voor een grotere groep. Normaal gesproken is stap 1 van het traject namelijk dat je een jaar lang 100% als een man door het leven gaat, en die stap kan ik eigenlijk al overslaan. +:)+

Daarnaast heb ik ook een bevestiging dat ik het dus écht super graag wil omdat ik (a met griep naar het UMCG ben gegaan, terwijl ik dus écht niet fit was (dit klinkt echt als een mannelijk aanstellen, maar gezien ik dus voor bijna 20 uur geslapen heb was mijn lichaam echt even niet lekker :')

) en (b ik zonder mokken mijn grootste 'angst' heb doorstaan en bloed heb laten prikken.

Ik hoop dat dit een goede update was. Ik ben nog steeds wat 'duf' namelijk.

**Geplaatst**: 26-06-18 11:25

Geplaatst: 26-06-18 11:25

Ben zo blij voor je. Echt super gedaan.

Hiraeth schreef:
dit klinkt echt als een mannelijk aanstellen,

Ik durf het bijna niet neer te pennen, maar weet je dat ik dit echt eventjes dacht..."van toch niet weer een vent die gelijk om iets kleins als een stervende zwaan op de bank ligt". Maar toen je meer uitlegde kwam ik daar op terug. Maar lig wel helemaal in een deuk om je opmerking hierover. Maar top gedaan, echt heel erg top. Je mag trots zijn op je zelf. :))

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-18 11:28

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-18 11:28

Haha, met een beetje zelfspot ben je altijd de opmerkingen voor, toch?

**Geplaatst**: 26-06-18 11:35

Geplaatst: 26-06-18 11:35

Dikke virtuele knuff. Ben blij dat het zo goed gelopen is. Ook heel erg fijn hoe ze je moeder in het traject betrekken.
Wanneer hoor je of je definitief wordt aangenomen?

Ik kan me voorstellen dat die stap om een jaar als man of vrouw door het leven te moeten gaan heel erg moeilijk is in sommige gevallen. Je bent nog jong, dus je hebt nog een redelijk androgyne uitstraling, maar ook jij voelt je soms al een 'neppert'. Ik kan me voorstellen dat voor heel veel mensen, voornamelijk al wat oudere mannen, het heel moeilijk zal zijn om echt als vrouw te leven en te kleden. Zonder al een deel gendertranformatie/hormoontherapie te hebben ondergaan, en dus nog steeds de uitgesproken mannelijke trekken hebben, lijkt mij dat heel erg moeilijk. Ook in het dagelijks leven. Bij familie en vrienden zal het wel meevallen. Maar bijvoorbeeld op je werk? Ik vraag me serieus af hoe een werkgever erop reageert als een overduidelijke mannelijke werknemer opeens in een jurk klanten moet gaan helpen. Het spijt me als ik cru en bevooroordelend overkom, maar ik weet even niet goed hoe ik het anders moet verwoorden.

**Geplaatst**: 26-06-18 11:51

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 26-06-18 11:51

Tja toch zal de persoon door dat jaar heen moeten. Hier heeft iemand "als man zijnde" een huis gekocht, om vervolgens als vrouw zijnde in deze kleine gemeenschap haar transitie te gaan doen. Toen ik dit hoorde vond ik het getuigen van heel erg veel lef, want deze vrouw is al flink door de 50, dus valt niet mee. Het vervelende voor haar is ook nog eens, dat ze uiterlijk gezien heel erg mannelijk was en ook nog wel is. En heel sneu dat ze dit in Frankrijk gaat doen, want men is hier niet zo tolerant.

**Geplaatst**: 26-06-18 11:58

Geplaatst: 26-06-18 11:58

Hiraeth schreef:
Haha, met een beetje zelfspot ben je altijd de opmerkingen voor, toch?

Ik moest ook al grinniken om 'het gat dichten' :')

Wat fijn dat het gesprek goed verliep. Hoe snel na 11 juli hoor je hoe het vervolgtraject gaat eruit gaat zien?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-18 12:05

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-18 12:05

Jullie hoeven je echt niet continu te verontschuldigen hoor! Ik heb liever dat je vragen stelt die misschien over het randje gaan dan dat je ze niet durft te stellen. Sterker nog: ik moet voor het volgende gesprek zelfs iemand meenemen die kritisch is, in dit geval dus mijn moeder. Jullie bereiden me dus juist voor.

AbbyBlues schreef:
Wanneer hoor je of je definitief wordt aangenomen?

Dat weet ik eigenlijk niet. Het is best een drukke afdeling en ze hebben een maximaal aantal patiënten per keer, het hangt er dus net vanaf wanneer ze plek hebben.

Meestal duurt het wel een tijdje.

AbbyBlues schreef:
Ik kan me voorstellen dat die stap om een jaar als man of vrouw door het leven te moeten gaan heel erg moeilijk is in sommige gevallen. Je bent nog jong, dus je hebt nog een redelijk androgyne uitstraling, maar ook jij voelt je soms al een 'neppert'. Ik kan me voorstellen dat voor heel veel mensen, voornamelijk al wat oudere mannen, het heel moeilijk zal zijn om echt als vrouw te leven en te kleden. Zonder al een deel gendertranformatie/hormoontherapie te hebben ondergaan, en dus nog steeds de uitgesproken mannelijke trekken hebben, lijkt mij dat heel erg moeilijk. Ook in het dagelijks leven. Bij familie en vrienden zal het wel meevallen. Maar bijvoorbeeld op je werk? Ik vraag me serieus af hoe een werkgever erop reageert als een overduidelijke mannelijke werknemer opeens in een jurk klanten moet gaan helpen. Het spijt me als ik cru en bevooroordelend overkom, maar ik weet even niet goed hoe ik het anders moet verwoorden.

Zeker waar! Het is zelfs zo dat je zelfs na hormonen en operaties nog punten overhoudt waar je problemen mee kunt hebben. Factoren zoals lengte, grootte van handen en voeten e.d. veranderen namelijk niet. Ik heb het geluk dat ik 1.83 ben (hangt er van af wie meet, maar dit is officieel gemeten :')

), maar zo zijn er bijvoorbeeld ook transmannen die rond de 1.60 zijn.

Ik denk dat het voor transmannen (dus vrouw>man) ook makkelijker is in het dagelijks leven dan voor transvrouwen (man>vrouw). 'Wij' transmannen worden hoogstens gezien als 'pot' of 'dyke', want het is vrij normaal om een vrouw te zien in mannenkleding. Bij transvrouwen gaat er vaker een alarm aan bij de medemens. Ik hoop dat het ooit 'normaler' gaat worden om te dragen wat je wilt, hoe je je ook voelt, maar ik besef me dat dit nu zo werkt. Petje af dus voor transvrouwen die nog geen hormonen hebben gehad of operaties. $_/-\o_$ Ik heb het al vaak genoeg pittig in sociale situaties en ik kan me niet eens voorstellen hoe dat is als je dit ook nog eens tegen hebt.

Qua werkgevers e.d. hoop ik alles rond te hebben voor ik mijn studie heb afgerond, zodat ik gewoon 100% als man kan meedraaien wanneer ik een baan heb en dat ik dan ook een soort 'frisse' start heb.

Journalistiek draait wel om contacten maken en ik denk dus ook dat er wel mensen gaan zijn die er vanaf weten, maar dan heb ik in ieder geval niet de tweede puberteit op mijn werkplek.

**Geplaatst**: 26-06-18 12:38

Geplaatst: 26-06-18 12:38

Hiraeth schreef:
maar dan heb ik in ieder geval niet de tweede puberteit op mijn werkplek.

Lol, ga je ook echt door een nieuwe puberteit ja? :')

Het zal ook best afhankelijk zijn van je werk. In de journalistiek en andere kunstzinnige en creatieve banen zal het al meer geaccepteerd worden dan bijvoorbeeld in de bouw.

**Geplaatst**: 26-06-18 14:06

Geplaatst: 26-06-18 14:06

Bedankt voor je aanbod om eens met je moeder te praten. Ik ga dat aanbod waarschijnlijk aannemen. Hoewel ik best kan sparren in mijn eigen netwerk, heb ik nog weinig referentiekaders. De mensen om mij heen reageren stuk voor stuk heel relaxed (logisch anders zouden het mijn vrienden niet zijn

) maar is mis het stukje "ik begrijp hoe je je voelt".

Mijn kind was op het moment van uit de kast komen al 10 stappen op ons vooruit. Voor haar speelt dit natuurlijk al veel langer. Daar hebben we goed over gepraat. Wij moeten namelijk de tijd krijgen om "bij te stappen". Als je dat niet doet, levert dat te veel frustratie op voor iedereen en raak je elkaar kwijt. Dat betekent wel dat de ander moet wachten en dat ik moet versnellen. Ik merk dat ik dat soms best lastig vind.

Wat ik ook al gemerkt heb is mijn enorme weerstand tegen de mogelijkheid dat je ook "afgewezen" kan worden voor een behandeling. Ik krijg nu al moordneigingen bij het idee. Ik snap dus helemaal jouw angst om "te licht bevonden te worden". Het gevaar is dat je sociaal wenselijke antwoorden gaat geven. Het is dus goed om te lezen dat, in ieder geval in jouw geval, de arts daar direct een juiste inschatting maakt en je eerlijkheid heeft gewaardeerd. Dat geeft weer wat vertrouwen.

Kleine update van mijn kant: Het andere, nieuwe (jongensachtige) kapsel staat verbazingwekkend geweldig (tis net een jongen :))

maar ja das ook de bedoeling). Het is me enorm meegevallen.

**Geplaatst**: 26-06-18 14:32

Geplaatst: 26-06-18 14:32

Wat een fijne update TS! Het gaat beginnen!

Ook mooi dat Julhan99 hier post als moeder van, dat geeft weer ander perspectief.

**Geplaatst**: 26-06-18 14:39

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 26-06-18 14:39

Julhan99 (en anderen), kennen jullie Alex Bertie al? https://www.youtube.com/channel/UCXX0iC ... GW4gKEhHdA en zijn boek: https://www.bookdepository.com/Trans-Mi ... 1526360687

**Geplaatst**: 26-06-18 14:43

Geplaatst: 26-06-18 14:43

Julhan zie jij je kind als jongen of als meisje?
Uit jouw verhaal begrijp ik dat er sprake is van transitie meisje - jongen.

**Geplaatst**: 26-06-18 16:16

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 26-06-18 16:16

ik heb niet hoeven bloedprikken bij het eerste gesprek, ben achteraf dan toch wel blij bij het VU

**Geplaatst**: 26-06-18 16:59

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 26-06-18 16:59

Ah fijn dat je gesprek is geweest en positief was.
Hopelijk hoor je snel of je ben aangenomen.

Ik vind dat een vrouw die man wordt, je er bijna niks van ziet.
Een man die vrouw wordt valt meer op in mijn ogen.

**Geplaatst**: 26-06-18 18:13

Geplaatst: 26-06-18 18:13

Wat een fijne update! Weer een stap verder! +:)+

Ik moest ook wel even grinniken om 'het gat dichten'. Mooi dat je er ook lekker luchtig over kunt doen, het hele traject is al serieus genoeg. Fijn joh, ik ben hartstikke blij voor je dat het zo positief is gegaan vandaag! $*\o/*$

**Geplaatst**: 27-06-18 21:01

Geplaatst: 27-06-18 21:01

pien_2010 schreef:
Julhan zie jij je kind als jongen of als meisje?
Uit jouw verhaal begrijp ik dat er sprake is van transitie meisje - jongen.

Nu nog als meisje. Maar ik zie ook de jongen. Je schakelt nou eenmaal niet in 1 keer om. Ook voor ons is het een proces. Behalve dat mijn brein aan het feitelijke idee moet wennen moet ook mijn psyche nog aan boord komen. Het gaat in fases. Soms het een soms het andere deel.

Weet je, ik heb een meisje gebaard. Althans, fysiek. Je stelt je hele leven daar op in. Zo gaat dat nou eenmaal. Dat is niet goed of slecht maar gewoon de realiteit. Meestal is die instelling ook goed haha. Nu heb ik blijkbaar een fysiek meisje gebaard maar toch een jongen. Voor mij is het vooral mijn kind. Wat mij angstig maakt is dat ik inschat dat de weg naar zijn geluk geen simpele zal zijn. Het is niet een makkelijke weg. Je wilt je kind behoeden voor alles wat hen pijn kan doen. En daar zit de verwarring.

Dat zij zich een hij voelt maar een zij is, is voor haar pijnlijk. Dat wil ik absoluut wegnemen.
Dat zij om een hij te worden een zware weg te bewandelen heeft, is voor haar pijnlijk. Dat wil ik niet.
Dat hij straks tegen "vervelende mensen aan gaat lopen" is pijnlijk. Ik wil het niet.

Ik wil het niet! Als moeder wil je een fijn, makkelijk, succesvol leven voor je kind. In 99% van de gezinnen werkt het zo niet. Ook niet bij niet-transgenders haha. Such is life.

Ik zie nog steeds vooral mijn kind. En ik zag verdriet, onmacht en een worsteling. En nu zie ik weer een blij en onbevangen kind.

Laatst bijgewerkt door julhan99 op 27-06-18 21:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-06-18 21:05

Geplaatst: 27-06-18 21:05

Shadow0 schreef:
Julhan99 (en anderen), kennen jullie Alex Bertie al? https://www.youtube.com/channel/UCXX0iC ... GW4gKEhHdA en zijn boek: https://www.bookdepository.com/Trans-Mi ... 1526360687

Nee haha ik ken nog niks. Ik ken jullie nu

. Maar ik ga zeker even kijken. Tnx!

**Geplaatst**: 27-06-18 21:11

Geplaatst: 27-06-18 21:11

julhan99 schreef:
pien_2010 schreef:
Julhan zie jij je kind als jongen of als meisje?
Uit jouw verhaal begrijp ik dat er sprake is van transitie meisje - jongen.

Nu nog als meisje. Maar ik zie ook de jongen. Je schakelt nou eenmaal niet in 1 keer om. Ook voor ons is het een proces. Behalve dat mijn brein aan het feitelijke idee moet wennen moet ook mijn psyche nog aan boord komen. Het gaat in fases. Soms het een soms het andere deel.

Ik zie vooral mijn kind. En ik zag verdriet, onmacht en een worsteling. En nu zie ik weer een blij en onbevangen kind.

Mijn moeder beschreef het al een rouwproces. Afscheid nemen van het meisje dat je gekend en geliefd hebt, en kennis maken met de zoon die je er voor terug krijgt.

**Geplaatst**: 27-06-18 21:11

Geplaatst: 27-06-18 21:11

Ik ben een stille meelezer die toch even laat horen. Ik vind het super en ontzettend leerzaam voor ons dat je hier je verhalen deelt. Vanyit een fotografie passie roept kriebelt het om te zeggen 'dit roept om een documentaire of artikel waarin je gevolgd wordt.

Heel veel succes en ik blijf meelezen.

**Geplaatst**: 28-06-18 07:22

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 28-06-18 07:22

Wat een geweldige knul is die Alex Bertie. Wauw! Die heeft niet alleen fysiek een transitie doorgemaakt, maar ook geestelijk. Als hij vroeger schuw was, is daar nu echt niets meer van te merken. Geweldige en professionele vlog.

**Geplaatst**: 28-06-18 07:41

Re: Ik ben transgender

Geplaatst: 28-06-18 07:41

Wauw TS wat een verhaal!
Ik lees al mee sinds het begin maar was jullie een klein beetje kwijt

Ook vind ik het ontzettend boeiend en interessant om jou verhaal zo te volgen!

Heel veel succes!

**Geplaatst**: 28-06-18 08:16

Geplaatst: 28-06-18 08:16

julhan99 ik ben zelf moeder en oma en jouw stukje heeft me zeer ontroerd, want zo is het maar net.

julhan99 schreef:
Ik wil het niet! Als moeder wil je een fijn makkelijk, succesvol leven voor je kind. , In 99% van de gezinnen werkt het zo niet. Ook niet bij niet-transgenders haha. Such is life.

Inderdaad denk ik dat alle moeders en oma's (

het houdt echt nooit op) willen dat de kinderen gelukkig zijn en inderdaad het is een hele weg die afgelegd moet gaat worden en die is zeker niet simpel in het geval van transseksuele kinderen. :(:)

Sterkte ook voor jou.

Ik heb bij oudere kinderen altijd het beeld dat je als ouder als een soort "soldaatje" aan de kant staat en over ze "waakt". Ze zijn immers volwassen en leven hun eigen leven en vaak willen ze de ouder er ook niet meer bij. Het soldaatje leeft mee en vangt op als het kind er om vraagt en is er dan voor haar of hem proberend goed aan te voelen wat er op dat moment voor dat kind nodig is. Dat wordt dan gegeven.
In jouw geval is die rol nog moeilijker daar het "soldaatje" zelf ook "een transitie" in moet. Weliswaar een geestelijke maar toch. Inderdaad niet gemakkelijk en je hebt daarover een heel eerlijk ontroerend sterk stukje geschreven!

julhan99 schreef:
Ik zie nog steeds vooral mijn kind. En ik zag verdriet, onmacht en een worsteling. En nu zie ik weer een blij en onbevangen kind.

En dat is het allerbelangrijkste en ik vind het zo fijn dat je dat kunt zien.