Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 10:52

Relatie tot je ouders: sociaal wenselijk of écht?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 10:52

Waar zal ik eens beginnen. Ik heb een jeugd gehad die ik altijd als ‘normaal’ heb bestempeld.

Er was eten op de plank, altijd mooie kleding, we mochten sporten, opleidingen werden betaald. Nu komt de “.maar” Nu ik zelf in leeftijd stijg, kom ik toch emoties tegen die ik als vervelend ervaar.
Mijn ouders, ik kan beter zeggen mijn moeder, was er altijd en lette op alles. Huisvrouw en niets om handen. Enkel de kinderen (maar man man man wat had zij een druk leven – en maar klagen)…. Mijn vader was altijd aan het werk. Hij was er nooit en bemoeide zich niet met de opvoeding. Ik noem hem dan ook bij zijn voornaam.

Mijn moeder is sturend, en toen ik puber werd ging dat wel flink mis. Ik verzette mij tegen alles. Mijn zus daarentegen niet. Die vond altijd alles best. Ja en amen. Die heeft ook extreem lang thuisgewoond. En nog stemt ze alles tot in de puntjes af met mams.

Ik heb erg last van perfectionisme en enorme controledrang. Ik loop daar ook tegenaan in mijn werk.
Ik vind het niet gek, want ik zie dit erg terug uit mijn gezin.
Ben daar bewust mee aan de slag met een psych.

Ik kom niet graag bij hen op visite. Want ik erger mij geel en groen aan de denkwijze, negatieve houding tov alles en bekritiserend toontje.

Mijn wereld staat zover af van dat van hen. En merk zelfs vandaag de dag dat als ik mijn moeder aanspreek op haar gedrag of uitlatingen dat ze meteen boos en verdrietig wordt. Belt dan een paar dagen niet. Totaal geen zelfreflectie.

Nu ik zelf nadenk over mijn kinderwens, kom ik tot de conlcusie dat ik hen ook niet zou willen laten oppassen. Ze denkt ook dat ik geen kinderwens heb, omdat ik die nooit met haar bespreek. Net alsdat ik hen vorig jaar bij het regelen van mijn bruiloft er buiten heb gehouden (ook met het uitzoeken van de jurk, etc). Ik hou haar buiten dat soort gesprekken, want die zijn altijd beladen.

Ik weet waarom: ik heb als kind geleerd dat ik geen grenzen mag stellen. Nee zeggen is lelijk en dan kwets je mensen. Je moet perfect zijn, want straks denkt de buitenwereld van alles….

De afstand vind ik erg fijn. Ik zie ze 1x per maand. En dan het liefst een kopje koffie en we gaan weer. Toch vind ik het een naar gevoel. Je ouders moet je toch altijd respecteren? En ze hebben toch altijd voor mij klaargestaan? Waarom bouw ik afstand in? … toch na al die jaren kan ik nog steeds niets zeggen, zonder dat er bij haar kant meteen dikke tranen vloeien en gekwetst is….

Ik zie dan vriendinnen die een hele goede band hebben met hun ouders.
Maar wat is goed?
Zou ik het anders willen: ja? maar kan ik dat nu nog, na zoveel jaar?

**Geplaatst**: 23-05-18 11:12

Re: Relatie tot je ouders: sociaal wenselijk of écht?

Geplaatst: 23-05-18 11:12

Wat vervelend dat de band met je ouders zo is. Ik herken het bij mezelf gelukkig niet, maar ik ken meerdere mensen die gebroken hebben met hun ouders omdat het teveel botste en het daardoor teveel moeite en energie koste en ze daar geen zin in hadden.
Is de koffie maandelijks ''verplicht''? Dan zou ik daar eens mee stoppen en gewoon gaan wanneer je er zin in hebt/ tijd voor hebt. Bellen jullie dagelijks? Ook dat is niet nodig, ik zou het wat losser maken allemaal en kijken hoe je je daar bij voelt.

Bij ons zijn de rollen eigenlijk omgekeerd. Ik zelf zie en spreek mijn ouders bijna dagelijks en kan met mijn vader en moeder beiden goed, mijn broer ziet/ spreekt ze alleen als er wat is en die kan met mijn moeder aanzienlijk beter dan met mijn vader, maar ook met mijn moeder heeft hij geregeld ruzie. Om die reden vinden mijn ouders het eigenlijk helemaal niet erg dat ze hem maar een paar keer per jaar zien. Die paar keren dat ze hem zien zijn ongedwongen en dus leuker dan dat ze hem elke maand verplicht zouden moeten zien. Dat is gewoon te vaak waardoor het botst en er spanningen ontstaan.

Dus ja, het kan zekers anders. Ook na jaren kan het nog anders.
Mijn advies; doen waar je jezelf het beste bij voelt. Is dat afstand nemen en elkaar enkel nog met verjaardagen zien (of helemaal het contact verbreken) dan is dat zo. Is dat wekelijks even bellen en zo nu en dan eens bezoeken dan is dat ook goed. Niks verplicht doen en gewoon contact opnemen wanneer je daar behoefte aan hebt.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:19

Geplaatst: 23-05-18 11:19

Ja hoor, dat kan. Ook na zoveel jaar. Maar je moet eerst zelf veranderen zodat je gewoon jezelf kunt zijn en blijven als je bij je ouders/moeder bent. Dan kan het best zijn dat zij het gesprek beladen maakt maar jij staat er dan los van snap je? Haar emotie en verdriet ligt dan bij haar en dat is vervelend maar daar moet ze zelf wat mee doen.

Mijn ervaring is dat door mijn eigen therapie, zelfreflectie en verandering de relatie met mijn ouders enorm verbeterd is omdat ik ook effect op hun gedrag had. Op een gegeven moment zit je vast in een soort wieltje van gedrag wat gewoon doorbroken moet worden. Als je daar zelf uit stapt gaat de ander vaak ook wat anders doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 11:23

Re: Relatie tot je ouders: sociaal wenselijk of écht?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 11:23

@Shanna, het is ook zo dat als ik afstand neem. Zij wel 4x per dag komt smsen, het contact blijft pushen. Dan neem ik vervolgens weer geheel afstand door terug te sturen: bel later. Het kwartje lijkt niet te vallen. En huilen "Ik zie je zo weinig".

@Pantykous, daar heb je wel een punt. Ik probeer er uit te stappen, maar het lijkt niet genoeg. Ik ben niet duidelijk lijkt wel. Of het komt niet aan?...

Het erge is, ik zit er mee. Niemand anders.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:28

Geplaatst: 23-05-18 11:28

Je doet nu eigenlijk precies hetzelfde als je moeder: je weet niet goed met de situatie om te gaan en dus ontwijk je het en ga je liever 1 keer per maand als aangepaste versie van jezelf naar je moeder dan 4 keer per maand gewoon als jezelf...

Als het goed is gaat de psych je daar wel bij helpen. Jullie moeten allebij dingen loslaten. Jij zult moeten accepteren dat elk huis zijn kruisje heeft en dat en dat het niet aan jou is om te bepalen of je moeder het druk had en dat je die boosheid los kan laten om leuk te kunnen leven .
Je moeder moet accepteren dat jij een volwassen persoon bent met een eigen mening en dat ook best op een volwassen manier besproken mag worden zonder dat zij drama's creert.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:31

Geplaatst: 23-05-18 11:31

Gewoon niet op de smsjes reageren, wordt vanzelf makkelijker. Ik weet niet hoelang je nu uit huis bent? Misschien vind je moeder het ook lastig om je ''los'' te moeten laten? Maar ik reageer ook niet op berichtjes van mensen waar ik geen zin in heb. Ze gaan vanzelf minder sturen als er geen reactie op komt, en inmiddels krijg ik eigenlijk alleen nog berichtjes die ''belangrijk'' zijn, HEERLIJK!

Heb je ook wel eens eerlijk gezegd dat je het zelf wel lekker/ fijn vind om ze ''zo weinig'' te zien? Dan valt het kwartje ook vanzelf wel.

Mijn ouders zie ik bijna dagelijks omdat de paarden bij hun aan huis staan. Anders ook niet hoor! En ook nu ga ik niet altijd naar binnen als ik er geen zin in heb. Is niks ergs aan, je hoeft ook niet altijd in contact te staan met elkaar toch?

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 23-05-18 12:14, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-05-18 11:32

Geplaatst: 23-05-18 11:32

Ik heb het idee dat je teveel wilt in 1x.

Dat je nu reflecteert hoe je leven is gegaan, hoe jij er in staat, hoe de band met je ouders is enz is logisch. Maar wil je niet teveel door in 1x en jezelf en de band met je ouders aan te willen pakken?

Richting je ouders duidelijke grenzen stellen. Dus niet: ik appen/sms-en oid maar er langs gaan. Laat maar huilen en niet begrijpen. Maar vertellen dat je eerst zat aan jezelf hebt en hen niet vergeet, maar dat contact op vaste tijden en als must nu geen optie is.
Gaan ze niet leuk vinden maar als je zelf je daar aan houdt zal je zien dat het beter gaat.

Vanuit een rustige positie opbouwen is makkelijker. Eerst zelf sterk worden en dan de band proberen weer aan te halen, mits die behoefte er is. Misschien wel onder begeleiding van een systeem therapeut.

Ex zijn moeder was net zo. Die gaf je iets ruimte (als er wat is wat wij echt moeten weten mag je mij mailen, niet hem), en vervolgens kreeg ik hele verhalen over niets op de mail. Smeekbedes, vragen hoe het met hem was enz.
Dat dus afgekapt, verteld dat ik geen doorgeef luik ben. Geen contact=geen contact en bij calamiteiten is er mail. Die lees ik dagelijks bij.

Dat heeft geholpen. Ex heeft eerst de rust gevonden en toen het weer opgebouwd. Nee, het wordt nooit dikke mik. Maar helaas is niet elke ouder-kind relatie standaard een prettige relatie.

Een dominee zei ooit: Eer je vader en je moeder, maar ze moeten wel te eren zijn!
Wijze woorden en zo waar!

**Geplaatst**: 23-05-18 11:34

Geplaatst: 23-05-18 11:34

Jammer zeg. Ik herken je verhaal wel een beetje. Moeder altijd thuis, alleen bezig met opvoeden kinderen, ook eigenlijk te veel betrokken en te veel sturen bij mij en mijn broertje. Ik ben flink gaan puberen en dat escaleerde ook best wel, mijn broertje niet. Hij woont ook nog thuis (20 jaar) en ik ben op mijn 17e vertrokken (nu 24). Mijn moeder had stom gezegd niet echt een eigen leven, maar leefde via mij. Ze was altijd behoorlijk streng over school, ik moest minstens achten halen etc.

Nu heb ik een burn-out en zit ik in de ziektewet. Klachten zijn hetzelfde als die van jou (wel in ergere mate), perfectionisme, faalangst en controledrang. Alles wil ik goed doen en moet perfect.

Ik weet niet wat jouw moeder nu doet sinds jullie uit huis zijn. Mijn moeder heeft sinds een aantal jaar twee baantjes. Bij een filmtheater als vrijwilliger en ze werkt bij een museumcafé. Ook gaat ze 1 á 2 keer in de week met een groepje vrouwen sporten. Ze is helemaal opgeleefd en onze band is beter dan ooit.

Inmiddels is mijn moeder mijn beste vriendin. We zien elkaar eens per week gemiddeld en bellen en appen meerdere keren per week. Ik merk dat we helemaal de balans hebben gevonden. Ik vind het erg prettig om haar bij bepaalde dingen te betrekken, zoals het interieur van mijn huis, de tuin of samen winkelen. Daar ben ik heel slecht in en zij heeft een hele goede smaak. Maar verder richt ik gewoon mijn eigen leven in en zij kan daar nu goed afstand van nemen.

Je kunt altijd een pb'tje sturen als je het erover wil hebben, ik vind het toch ook een beetje lastig om veel over mijn moeder op een openbaar forum te gooien

.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:44

Geplaatst: 23-05-18 11:44

Ik kon je verhaal bijna geschreven hebben!

Hier idem,een vader die altijd werkte,moeder thuis.

Hier was het bv mijn moeder die mijn opleiding koos,want wat ik wou,daar zat geen toekomst in,ik was lui,mijn zus was goud,....
Toen ik jonger was,ook psychisch behoorlijk in de knoop gelegen met mezelf,en nu besef ik maar al te goed dat dit kwam omdat ik gewoon in een enorme tweestrijd leefde.
Je wilt idd ergens je ouders 'pleasen' omdat je als kind(en vaak zelfs jongvolwassene), gesteund wordt door ouders die content zijn met hun kind,en aan de andere kant is dat gewoon niet de weg in het leven waar je je goed bij voelt.

Ondertussen heel wat jaartjes ouder en de relatie met mijn ouders is net zoals die van jou,we horen elkaar nu en dan,we zien elkaar nog minder en ik laat ze buiten bijna alles.
De kinderen zien ze ook niet zo vaak.
Als ik haar hoor,begint ze meestal te jammeren over vanalles en nog wat,ze zegt soms dingen als 'het is precies alsof we maar een dochter hebben,we zien je toch bijna nooit',tja,ergens hebben ze dit zelf gecreëerd,maar dat zien ze echt niet,en van zodra ik iets zeg daarover,begint ze te Wenen,en besef ik niet wat ik haar aandoe,....
Alles draait altijd om haar,zij moet zich goed voelen,zij moet gerespecteerd worden,je kan toch wel eens iets doen voor als,als moeder,.....

Eerlijk waar,je kan ze niet veranderen,en hoe ouder mensen worden,hoe meer die karaktertrekken uitgesproken worden....

Met de jaren kan ik me er steeds meer naast staan,haar die paar keer per jaar haar verhaaltjes aanhoren,de deur achter me dichttrekken en weer verdergaan met ons leven.

Toen we kind waren,zeiden mijn zus en ik bv vaak dat we nooit zo wilden worden,als volwassene,als ouder.
Zij zit soms meer daar dan in haar eigen huis,en ze lijkt ondertussen als 2 druppels water op mijn mama....

Hoe jij het nu bekijkt en ervaart is zo slecht nog niet hoor,het zorgt ervoor dat je veel bewuster bent en wordt van wie je bent en waar je heen wil.
Een ander kan je niet veranderen,je kan enkel leren om er beter mee om te gaan.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:46

Geplaatst: 23-05-18 11:46

Sunnda schreef:
Je doet nu eigenlijk precies hetzelfde als je moeder: je weet niet goed met de situatie om te gaan en dus ontwijk je het en ga je liever 1 keer per maand als aangepaste versie van jezelf naar je moeder dan 4 keer per maand gewoon als jezelf...

Als het goed is gaat de psych je daar wel bij helpen. Jullie moeten allebij dingen loslaten. Jij zult moeten accepteren dat elk huis zijn kruisje heeft en dat en dat het niet aan jou is om te bepalen of je moeder het druk had en dat je die boosheid los kan laten om leuk te kunnen leven .
Je moeder moet accepteren dat jij een volwassen persoon bent met een eigen mening en dat ook best op een volwassen manier besproken mag worden zonder dat zij drama's creert.

Dit helemaal. Zo simpel is het, maar oh zo lastig om uit te voeren

**Geplaatst**: 23-05-18 11:47

Geplaatst: 23-05-18 11:47

Misschien een gesprek aangaan met je moeder samen met een coach / hulpverlener? Het is fijn als er een 3e bij is die het gesprek kan sturen en misschien is dan het moment dingen uit te praten. Je zit nu wsl vast qua praten en rol t.o.v. elkaar.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:51

Re: Relatie tot je ouders: sociaal wenselijk of écht?

Geplaatst: 23-05-18 11:51

Ik volg niet hoor.
Je kan zelf de beste intensies van de wereld hebben,als de andere kant van het gesprek stug blijft hangen in de manier van denken,reageren en communiceren,dan raak je nergens.
Je kan niemand helpen die geen probleem ziet en niet geholpen wil worden....

**Geplaatst**: 23-05-18 11:51

Geplaatst: 23-05-18 11:51

Ik lees hier ook veel mensen die het gevoel hebben dat hun ouders bewust dingen hebben gedaan zoals ze zijn gegaan. Probeer je ook in te leven in je ouders, je wilt het beste voor je kind, je wilt het verzorgen, sturen. Vooral thuiszittende moeders zonder inkomen vinden het vaak belangrijk dat hun dochter wél de juiste keuzes maakt en onafhankelijk kan zijn. Vandaar dat ze gaan sturen.

Een aantal opmerkingen in het topic vind ik toch wel heel naar overkomen naar degene die je zo lang heeft verzorgd en opgevoed.

Je ouders zijn ook maar mensen he?

**Geplaatst**: 23-05-18 11:55

Geplaatst: 23-05-18 11:55

SG1985 schreef:
Waar zal ik eens beginnen. Ik heb een jeugd gehad die ik altijd als ‘normaal’ heb bestempeld.

Er was eten op de plank, altijd mooie kleding, we mochten sporten, opleidingen werden betaald. Nu komt de “.maar” Nu ik zelf in leeftijd stijg, kom ik toch emoties tegen die ik als vervelend ervaar.
Mijn ouders, ik kan beter zeggen mijn moeder, was er altijd en lette op alles. Huisvrouw en niets om handen. Enkel de kinderen (maar man man man wat had zij een druk leven – en maar klagen)…. Mijn vader was altijd aan het werk. Hij was er nooit en bemoeide zich niet met de opvoeding. Ik noem hem dan ook bij zijn voornaam.

Mijn moeder is sturend, en toen ik puber werd ging dat wel flink mis. Ik verzette mij tegen alles. Mijn zus daarentegen niet. Die vond altijd alles best. Ja en amen. Die heeft ook extreem lang thuisgewoond. En nog stemt ze alles tot in de puntjes af met mams.

Ik heb erg last van perfectionisme en enorme controledrang. Ik loop daar ook tegenaan in mijn werk.
Ik vind het niet gek, want ik zie dit erg terug uit mijn gezin.
Ben daar bewust mee aan de slag met een psych.

Ik kom niet graag bij hen op visite. Want ik erger mij geel en groen aan de denkwijze, negatieve houding tov alles en bekritiserend toontje.

Mijn wereld staat zover af van dat van hen. En merk zelfs vandaag de dag dat als ik mijn moeder aanspreek op haar gedrag of uitlatingen dat ze meteen boos en verdrietig wordt. Belt dan een paar dagen niet. Totaal geen zelfreflectie.

Nu ik zelf nadenk over mijn kinderwens, kom ik tot de conlcusie dat ik hen ook niet zou willen laten oppassen. Ze denkt ook dat ik geen kinderwens heb, omdat ik die nooit met haar bespreek. Net alsdat ik hen vorig jaar bij het regelen van mijn bruiloft er buiten heb gehouden (ook met het uitzoeken van de jurk, etc). Ik hou haar buiten dat soort gesprekken, want die zijn altijd beladen.

Ik weet waarom: ik heb als kind geleerd dat ik geen grenzen mag stellen. Nee zeggen is lelijk en dan kwets je mensen. Je moet perfect zijn, want straks denkt de buitenwereld van alles….

De afstand vind ik erg fijn. Ik zie ze 1x per maand. En dan het liefst een kopje koffie en we gaan weer. Toch vind ik het een naar gevoel. Je ouders moet je toch altijd respecteren? En ze hebben toch altijd voor mij klaargestaan? Waarom bouw ik afstand in? … toch na al die jaren kan ik nog steeds niets zeggen, zonder dat er bij haar kant meteen dikke tranen vloeien en gekwetst is….

Ik zie dan vriendinnen die een hele goede band hebben met hun ouders.
Maar wat is goed?
Zou ik het anders willen: ja? maar kan ik dat nu nog, na zoveel jaar?

Het klinkt mij alsof je negatieve gevoelens over de opvoeding nog steeds overheersen en je daardoor veel zaken vwb je moeder buiten de deur wilt houden. Het verhaal komt op mij over alsof je wrok koestert.

Ik lees in jouw verhaal en nog bij iemand anders dat er twee uitersten zijn. Ene kind woont zeer lang thuis andere kind gaat zeer vroeg de deur uit. Dit betekent dat de reden dat je je zo voelt naar je moeder toe niet alleen bij je moeder kan liggen. Karakters die botsen, perfectionisme die je bij je moeder haat maar zelf ook bezit ( wat niet perse met de opvoeding te maken heeft maar ook stuk karakter is ).
Gebrek aan zelfreflectie zeg je over je moeder. Maar misschien ook stukje bij jou ? Kun je het verleden loslaten en je moeder een eerlijke nieuwe kans geven in plaats van volledig buiten je emotionele leven sluiten ?
Met therapie zul je ver komen, voornamelijk hoe je jezelf kunt beschermen op emotioneel vlak, hoe je jezelf op assertieve wijze zult leren uiten etc. Maar de therapie zal op jou gericht zijn, niet ten gunste van de relatie met jouw moeder, die zal zijdelings behandeld worden.
Jij zal zelf moeten gaan beslissen hoe hier in je verdere leven mee om te gaan. Gaan kijken of het een helemaal eerlijke reactie naar je moeder toe is en of je wilt blijven hangen in het verleden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 11:57

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 11:57

Onlangs bood ik haar aan eens te praten met een psych. Maar die had zij niet nodig waren haar letterlijke woorden.

Ik ben 32 en woon zeker al 14 jaar niet meer bij hen. Ben ook op 65 min reisafstand gaan wonen. Genoeg om niet zomaar aan te waaien.

Doordat zij zich zo opstelt krijg ik er bijna medelijden mee.
Ze heeft geen hobbys, klein handje vriendinnen, geen werk. Haar leven staat al stil sinds mijn zus en ik zijn vertrokken.

Ergens wil ik soms breken omdat het makkelijker is weg te lopen voor de situatie dan haar aanspreken.
Wat hier al eerder gemeld is. Een resultante van mijn opvoeding.

Zie ik ooi terug in mijn werk. Wordt het lastig dan loop ik weg. Neem ik een andere baan. Vrienden idem. Ik breek dan eerder met hen ipv uitspreken.

Dit is een eyeopener... misschien moet ik toch meer afbijten van mijzelf.
Hoe lastig ook.

**Geplaatst**: 23-05-18 11:57

Geplaatst: 23-05-18 11:57

Helemaal met Corrie eens! Dit is bij mij ook een heikel punt (geen zelfreflectie, perfectionisme).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 12:00

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 12:00

Ik koester idd wat wrok nu ik zelf een kinderwens heb...
Mijn moeder wilde een liefdevolle moeder zijn maar heeft uiteindelijk veel beheerst en gecontroleerd.
Ik werd enorm gepusht.

En nu komt dat bovendrijven...
Juist nu...

**Geplaatst**: 23-05-18 12:05

Geplaatst: 23-05-18 12:05

Je hoeft je helemaal niet verplicht te voelen om veel contact met je ouders te hebben. Je verhouding wordt gewoon anders, van kind-ouder naar meer gelijkwaardig als drie volwassenen. En dan kom je soms tot de conclusie dat je wel van je ouders houdt, maar dat je ze niet per se heel leuk of aardig of gezellig vindt. Dat is pijnlijk, maar niet fout.

Ik herken het wel, ik zie mijn ouders ook niet heel vaak en dat vind ik niet erg. De relatie is wel een stuk beter geworden sinds ik uit de verstandhouding van vroeger ben gestapt. Ik bén geen kind meer, ik mag gewoon mijn grenzen en wensen aangeven en het is niet mijn taak om mijn moeder te behoeden voor elk verdriet. Zolang je dat niet kan, zolang jij je 'het kind van' blijft voelen wat eigenlijk geen grenzen mag aangeven, zal het lastig worden iets te veranderen.

Aan de andere kant, buitensluiten kan ook het tegengestelde effect hebben. Dat merk ik nu ik zwanger ben. In het begin hield ik m'n moeder daar een beetje buiten, omdat ik moeite had met haar enorme enthousiasme. Ik ergerde me aan ongeveer alles wat ze zei of deed rondom de zwangerschap en baby. Na een tijdje besefte ik dat dat oneerlijk was: zij heeft recht op haar enthousiasme, en ik kan heus wel iets meer vertellen en 'n keertje samen babykleertjes kopen. Sindsdien gaat zij er relaxter mee om en erger ik me juist veel minder. Het is denk ik belangrijk om je af te vragen of het gedrag van je moeder echt onterecht is, of dat jij er (ook) extra kritisch op bent. Ook dat is niet slecht van jou, maar het betekent wel dat 'n deel van de oplossing ook bij jou vandaan kan komen. Door zelf iets milder te worden.

Met m'n vader ook: hij heeft een paar flink vervelende eigenschappen, maar doordat ik voorkom dat die in gesprekken naar boven komen en het bij 'veilige' onderwerpen houd gaat het contact ook een stuk beter. Hij zal nooit mijn favoriete gesprekspartner worden maar ik kán nu tenminste een leuk gesprek met hem voeren.

Hoe dan ook is het lastig. Je wil graag een goede band met je ouders, je ziet het bij anderen om je heen ... en het is verdrietig als jij dat dan niet hebt. Maar het is écht niet fout.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 12:06

Re: Relatie tot je ouders: sociaal wenselijk of écht?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 12:06

@Dani, wat een fijne toevoeging. Ik had dat met mijn bruiloft. Hield haar heeeeeel ver weg.

**Geplaatst**: 23-05-18 12:07

Geplaatst: 23-05-18 12:07

Dat is precies die balans die ik eerder noemde Dani

**Geplaatst**: 23-05-18 12:09

Geplaatst: 23-05-18 12:09

Je kunt de denkwijze van jouw moeder niet veranderen, alleen de manier waarop jij daar mee omgaat. Als zij zich goed voelt bij het geen ze doet, kan ik me voorstellen dat er weerstand is tegen het zien van een hulpverlener.

Dat jouw moeder geen hobby's heeft, niet veel vriendinnen en geen werk, is niet zielig. Zij is het zo gewend en voelt zich hier misschien wel gewoon heel goed bij. Het is niet aan jou om daarover te oordelen.

Zoals al eerder gezegd, misschien goed om het 'verplichte' er af te halen. Dan kun je gaan als je zin hebt, waardoor het minder negativiteit mee krijgt. Sterkte, het lijkt me zeker niet makkelijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 12:19

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 12:19

linnnh schreef:
Je kunt de denkwijze van jouw moeder niet veranderen, alleen de manier waarop jij daar mee omgaat. Als zij zich goed voelt bij het geen ze doet, kan ik me voorstellen dat er weerstand is tegen het zien van een hulpverlener.

Dat jouw moeder geen hobby's heeft, niet veel vriendinnen en geen werk, is niet zielig. Zij is het zo gewend en voelt zich hier misschien wel gewoon heel goed bij. Het is niet aan jou om daarover te oordelen.

Zoals al eerder gezegd, misschien goed om het 'verplichte' er af te halen. Dan kun je gaan als je zin hebt, waardoor het minder negativiteit mee krijgt. Sterkte, het lijkt me zeker niet makkelijk.

Zo gelukkig komt zij niet over: huilen, veel huilen en klagen....

Maar eens ik moet er mee dealen.

**Geplaatst**: 23-05-18 12:27

Geplaatst: 23-05-18 12:27

SG1985 schreef:
Zo gelukkig komt zij niet over: huilen, veel huilen en klagen....

Maar eens ik moet er mee dealen.

Leer dat maar afkappen.

"Mam, als je dat zo vervelend vindt, misschien kan je dan zoeken naar vrijwilligerswerk/gezellig clubje/boekenclub/hobby? Want als je er niks aan doet verandert er ook niks, hè."
Als ze dan met allerlei argumenten komt waardoor het niet mogelijk is: "Tsja, lastig hoor. Maar ja, dan moet je misschien leren accepteren dat je situatie nu eenmaal zo is en daar het beste van maken. Van verdrietig zijn wordt het leven ook niet leuker, toch?"

Natuurlijk mag ze best eens klagen of teleurgesteld zijn maar als elk gesprek zo verloopt mag jij ook best aangeven dat je daardoor contact vermijdt. Zelfmedelijden is niet gezellig. Ook al heeft ze echt reden om verdrietig te zijn, jij bent niet haar persoonlijke klaagmuur en zeker niet als ze niks wil doen om het te veranderen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 12:29

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 12:29

Dani schreef:
SG1985 schreef:
Zo gelukkig komt zij niet over: huilen, veel huilen en klagen....

Maar eens ik moet er mee dealen.

Leer dat maar afkappen. "Mam, als je dat zo vervelend vindt, misschien kan je dan zoeken naar vrijwilligerswerk/gezellig clubje/boekenclub/hobby? Want als je er niks aan doet verandert er ook niks, hè."
Als ze dan met allerlei argumenten komt waardoor het niet mogelijk is: "Tsja, lastig hoor. Maar ja, dan moet je misschien leren accepteren dat je situatie nu eenmaal zo is en daar het beste van maken. Van verdrietig zijn wordt het leven ook niet leuker, toch?"

Natuurlijk mag ze best eens klagen of teleurgesteld zijn maar als elk gesprek zo verloopt mag jij ook best aangeven dat je daardoor contact vermijdt. Zelfmedelijden is niet gezellig. Ook al heeft ze echt reden om verdrietig te zijn, jij bent niet haar persoonlijke klaagmuur en zeker niet als ze niks wil doen om het te veranderen.

Goeie!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-05-18 12:35

Geplaatst door de TopicStarter : 23-05-18 12:35

Je raadt het nooit... ze belde net... huilen; “Ben zo onzeker!! En zie je nooit....”

Heb gezegd mam... als je er last van hebt moet je er iets mee....

Toen werd het stil.