Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-11-17 23:25

Geplaatst: 20-11-17 23:25

Joolien schreef:
Heftig cs. Het idee dat je psychologen schrikken van je toekomst en jij het hebt over fulltime werken vind ik ook ergens zorgwekkend. Natuurlijk moet je denken aan je toekomst, maar wat is belangrijker, je toekomst als persoon of je toekomst in werk? Die 2 dingen zie ik los van elkaar.

Ik heb nog niet durven zeggen dat ik mezelf niet oud zie worden, en als ik doodga, dat ik liever zelf de touwtjes in handen wil nemen dan dat ik aan een natuurlijke dood sterf of van ouderdom of iets in die richting (oke, dit is ook de eerste keer dat ik dit toegeef). Verder zie ik werk als een belangrijker iets dan mezelf als persoon. Werken, voor mij, is echt een toevlucht om alles te vergeten en even weg te zijn van alle "drama" en alle nare gedachtes, verstand op nul en gaan. Vorig jaar werkte ik een hele maand 6 of soms wel 7 dagen achter elkaar (soms 8 of 9 dagen en dan 1 dag vrij), ik merk aan mezelf dat ik weer terug val in dat patroon omdat ik geen zin heb in de feestdagen of het vieren van oud en nieuw; het nieuwe jaar inluiden is voor mij sinds enkele jaren een hele opgave omdat ik er zo tegen op zie wat het nieuwe jaar mij weer gaat brengen; hoeveel ellende en pijn. Ik zal dit ook wel met haar moeten bespreken. Ik heb donderdag ook een afspraak met mijn andere psycholoog (voor traumaverwerking) en misschien moet ik het haar ook maar eens vertellen, ik was sowieso van plan om haar te laten lezen wat ik allemaal heb geschreven (en mijn vorige psycholoog, die helaas ergens anders werkt, heel erg van schrok). Ik zie zelf de ernst niet in van deze dingen (dat ben ik me echt bewust) en ik blijf maar roepen dat het allemaal goed gaat, terwijl ik vandaag (en enkele dagen geleden) al merkte dat ik toch echt in fase twee zit van mijn crisisplan, misschien zelfs wel al in drie. Maar hulp vragen, nee hoor, er is niets aan de hand en ik voel me immers gewoon goed. :')

Volgens mij staan hier ook idioot veel taalfouten in (my brain doesn't work. Words appear in my head like a faceless blur and in my dreams white blazing things appear. My dreams turn into nightmares and into altered recollections of the past.)

**Geplaatst**: 20-11-17 23:31

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-11-17 23:31

Heftig hoor, en wat verdrietig eigenlijk dat je je zo voelt. Misschien is dit wel het moment, ik kan je niet dwingen om er iets mee te doen, dat moet je zelf doen. Maar ik hoop echt voor je dat je de stap kunt gaan zetten. Niet weer vluchten, wat eigenlijk niet echt vluchten is, maar uitstellen en opstapelen. Maar de dood een dikke middelvinger geven en vechten voor het leven. Want jij kunt dat best, de waarheid in de ogen kijken. Dat weet ik zeker. Als ik het kan, kun jij het ook. Je kunt dingen niet vergeten, maar wel loslaten.
Ook jij bent het waard om hier te zijn. Heel cliche, maar het is echt zo!

**Geplaatst**: 20-11-17 23:36

Geplaatst: 20-11-17 23:36

Joolien schreef:
Heftig hoor, en wat verdrietig eigenlijk dat je je zo voelt. Misschien is dit wel het moment, ik kan je niet dwingen om er iets mee te doen, dat moet je zelf doen. Maar ik hoop echt voor je dat je de stap kunt gaan zetten. Niet weer vluchten, wat eigenlijk niet echt vluchten is, maar uitstellen en opstapelen. Maar de dood een dikke middelvinger geven en vechten voor het leven. Want jij kunt dat best, de waarheid in de ogen kijken. Dat weet ik zeker. Als ik het kan, kun jij het ook. Je kunt dingen niet vergeten, maar wel loslaten.
Ook jij bent het waard om hier te zijn. Heel cliche, maar het is echt zo!

Het punt is dat ik wel degelijk weet dat de dood een dikke middelvinger verdient en dat mijn zelfbeeld, de gedachtes, eveneens een middelvinger verdienen. Ik weet dat mijn gedachtes, grotendeels van, leugens zijn die ik voor de volle 100% geloof (maar toch, diep van binnen, weet dat het niet helemaal zo is). Het is allemaal heel erg lastig want ik weet ook nooit zo goed hoe ik mij moet verwoorden, of hoe ik mij correct moet verwoorden wanneer ik zulke dingen uitleg. Ik schrijf het meestal op in het Engels en dan snapt haast niemand er wat van. Ik schrijf dan over metaforen en dat soort leuke ongijn en alleen ik snap waar het dan echt over gaat. Ik denk dat ik alles een beetje minder erg maak dan het daadwerkelijk is. Maar het toegeven en het echt vertellen tegen de personen die je kunnen helpen, oef, dat is toch echt een grote stap (misschien wel een té grote stap).

**Geplaatst**: 20-11-17 23:40

Geplaatst: 20-11-17 23:40

Het is soms ook moeilijk om het te vertellen, maar ik denk dat dát juist hetgene is waar je dan aan moet gaan werken. Dus niet het product, maar het proces belangrijk maken. Het product is het vertellen, het proces is hoe vertellen. Snap je? Heb je dat al eens geprobeerd met een psycholoog?

**Geplaatst**: 20-11-17 23:45

Geplaatst: 20-11-17 23:45

Joolien schreef:
Het is soms ook moeilijk om het te vertellen, maar ik denk dat dát juist hetgene is waar je dan aan moet gaan werken. Dus niet het product, maar het proces belangrijk maken. Het product is het vertellen, het proces is hoe vertellen. Snap je? Heb je dat al eens geprobeerd met een psycholoog?

Als ik naar een jaar geleden kijk, heb ik al best veel durven vertellen. Maar bij langena nog niet alles. Het praten gaat dan ook wel steeds beter, maar zit ik eenmaal bij de psycholoog aan de tafel, dan klap ik dicht en weet ik niet meer wat er gezegd wordt en wat ik moet of wil zeggen. Nu gaan we vooral werken aan mijn negatieve gedachten en zelfbeeld. Het verschilt per dag waar ik echt mee "struggle" en veel moeite mee heb. De ene keer is het eten; zo ken ik dagen waar ik amper wat eet en de calorieen tel en zo min mogelijk probeer te eten (met opzet); weer een andere dag ben ik continue bezig met de dood en alles plannen enzovoort. Dan weer een andere dag is alles te veel en ervaar ik derealistatie en weet ik niet meer wat er aan de hand is en verlies ik mijn grip op de wereld (niet dat het normaliter groot/veel is; maar zelfs dan verlies ik dat klein beetje grip op alles wat mij eigenlijk boven water houd). Soms voel ik me echt op en top, alsof ik de hele wereld aan kan en dan zit ik niet in over mijn gewicht en ervaar ik "normale" dagen. Ik ga morgen toch proberen om het te vertellen.

**Geplaatst**: 20-11-17 23:56

Geplaatst: 20-11-17 23:56

coldsummers schreef:
Joolien schreef:
Het is soms ook moeilijk om het te vertellen, maar ik denk dat dát juist hetgene is waar je dan aan moet gaan werken. Dus niet het product, maar het proces belangrijk maken. Het product is het vertellen, het proces is hoe vertellen. Snap je? Heb je dat al eens geprobeerd met een psycholoog?

Als ik naar een jaar geleden kijk, heb ik al best veel durven vertellen. Maar bij langena nog niet alles. Het praten gaat dan ook wel steeds beter, maar zit ik eenmaal bij de psycholoog aan de tafel, dan klap ik dicht en weet ik niet meer wat er gezegd wordt en wat ik moet of wil zeggen. Nu gaan we vooral werken aan mijn negatieve gedachten en zelfbeeld. Het verschilt per dag waar ik echt mee "struggle" en veel moeite mee heb. De ene keer is het eten; zo ken ik dagen waar ik amper wat eet en de calorieen tel en zo min mogelijk probeer te eten (met opzet); weer een andere dag ben ik continue bezig met de dood en alles plannen enzovoort. Dan weer een andere dag is alles te veel en ervaar ik derealistatie en weet ik niet meer wat er aan de hand is en verlies ik mijn grip op de wereld (niet dat het normaliter groot/veel is; maar zelfs dan verlies ik dat klein beetje grip op alles wat mij eigenlijk boven water houd). Soms voel ik me echt op en top, alsof ik de hele wereld aan kan en dan zit ik niet in over mijn gewicht en ervaar ik "normale" dagen. Ik ga morgen toch proberen om het te vertellen.

Misschien is het eens de moeite om de psych te laten lezen wat je hier heb getypt. Vertel haar ook dat je het moeilijk vind om te vertellen.
Is er wel eens een diagnose bij je gesteld?

**Geplaatst**: 21-11-17 00:01

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-17 00:01

Als diagnose heb ik PTSS, depressie (not otherwise specified), dysthymie, borderline persoonlijkheidsstoornis, en vermoedelijk een eetstoornis, ook heb ik last van derealisatie.

**Geplaatst**: 21-11-17 00:02

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-17 00:02

Ok pittig. Nou ik wens je heel veel succes morgen. En als je niet durft te vertellen wat er gebeurd is, vertel dat dan.

Sterkte.

**Geplaatst**: 21-11-17 00:05

Geplaatst: 21-11-17 00:05

Joolien schreef:
Ok pittig. Nou ik wens je heel veel succes morgen. En als je niet durft te vertellen wat er gebeurd is, vertel dat dan. Sterkte.

Het is een hoop, en ik denk dat sommige diagnoses ook niet kloppen. PTSS is meer een trauma, heb wel last van nachtmerries en zwetend wakker worden, en enkele jaren geleden had ik echt flashbacks en ook daadwerkelijk de symptomen van PTSS. De vermoedelijke eetstoornis is meer een eetprobleem, denk ik, althans dat praat ik mezelf aan want ik ben qua gewicht nog gewoon "normaal", als in normaal voor ieder ander persoon, voor mij is het al "te veel" en "te zwaar." Ik ga het proberen morgen te vertellen, en donderdag laat ik mijn andere psycholoog een deel of delen van mijn journal lezen.
Dankjewel, Joolien.

**Geplaatst**: 21-11-17 10:35

Geplaatst: 21-11-17 10:35

Ik zou hier zo graag opbeurende woorden willen zetten, maar weet dat het niet aankomt. Een depressie maakt dat anderen, hoe goed ze het ook met je voor hebben, je niet positief kunnen beïnvloeden. Zorg dat je hulp krijgt. Het lijkt zinloos, maar tussen helemaal niets doen en praten, zit wel degelijk een verschil.

**Geplaatst**: 21-11-17 11:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-17 11:56

Succes Coldsummers...!

**Geplaatst**: 21-11-17 14:37

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-17 14:37

Ik heb het verteld, en ze schrok en ze maakt zich heel veel zorgen. Zeker omdat ik heb gezegd dat ik geen DGT wil/kan volgen icm werk. Ik ga haar maandag voor de pretreatment DGT nog zien en dan bespreken we verder. Donderdag moet ik het met haar collega, mijn andere psycholoog, over hebben hoe of wat. Ze schrok van mijn eetpatroon/gedrag/problemen. Ik merk aan mezelf dat mijn fase 1, gewoon fase 2 en soms 3 is en dat ik nooit in fase 1 zit.

**Geplaatst**: 21-11-17 14:59

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-17 14:59

...ik vind het maar ingewikkeld hoor, al die psychologen die maar schrikken en zich zorgen maken.
Coldsummers, volgens mij ben jij aan het overleven.
In eerste instantie is dat geen keuze, na verloop van tijd is het een gewoonte - en in therapie gaan doorbreekt de overlevingsmodus.
De keuze om er wel of niet uit te komen is aan jou.
En er zijn heel veel mensen die totale verschrikkingen hebben weggeblokt en een waardevol leven leiden (met nadrukkelijk een korte 'ei').
En een hulpverlener die harder schrikt dan de cliënt geeft mij de associatie

'dat die hulpverlener maar een watje is'.

Feit is, dat je (met enige toestanden) kun leven.
En ze zouden ook nuchter kunnen zeggen dat je in aanmerking komt, dat je binnen de criteria valt en dat de beslissing aan jou is.

En misschien is dat ook wel een of andere "dans" tussen jou en de hulpverlening: jij leeft je leven (en dat gaat)
en zij maar schrikken, zich zorgen maken en zware therapieën aanbieden
...die jij dan weer niet volgt.

**Geplaatst**: 21-11-17 15:22

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-11-17 15:22

Janneke, je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook echt aan het overleven en zelfs dat hoeft voor mij niet meer, ik ben nu op het punt dat het me niets uitmaakt als ik nu ineens dood val, of een auto ongeluk krijg. Ik ben mezelf min of meer de afgrond aan het inwerken.
Ze willen allebei liever dat ik de DGT ga volgen en gewoon blijf komen en intensieve therapie krijg, ergens snap ik het ook wel. Ik heb verteld dat ik verandering eng vind, vooral omdat ik "dit" gewend ben. Zij snapte dit ook, maar wilde toch dat ik er nog goed over na gingen denken en vond dat ik toch iets moest gaan regelen met werk. Ze zegt ook dat ze me echt ziet vluchten, dat ze het gedrag heel goed herkend die bij haar de alarmbellen doen rinkelen. Ik weet dat ik hulp nodig heb.

**Geplaatst**: 22-11-17 09:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-11-17 09:03

O jongens, ik voel me zo klote, echt niet leuk meer, het ging goed tot afgelopen vrijdag. Ben zo bang, en nu moet ik vandaag ook nog alleen zijn, mijn man is aan het reïntegreren en die moet echt gaan werken.
Ik voel me gewoon weer terug bij af, ondanks de medicatie. Volgens mijn begeleidster bij de GGZ lijkt dit zo maar voor mij voelt het weer als het begin van de ellende. Zo onrustig en gespannen... Straks maar weer bellen, morgen naar de psycholoog. Ben echt wanhopig en radeloos.

**Geplaatst**: 22-11-17 13:36

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-11-17 13:36

Rot hoor meis...!
:(:)

Sterkte!

**Geplaatst**: 25-11-17 19:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-11-17 19:18

Vala, balen zeg! hoe gaat het nu met je?

Hier gaat het steeds minder, denk ik en dan voornamelijk met eten. Ik ben te obsesief bezig en ben in drie dagen tijd 6 kilo afgevallen... Ik draai er weer in door. Verder gaat het wel goed, heb alleen best veel aan mijn hoofd. Maandag naar individuele therapie, groepsterhapie en daarna werk (misschien 's avonds nog sporten), en verder is mijn week wel rustig. Vaanf 4 december wordt het druk en ik weet niet of het ik aankan, maar we zullen het zien.

**Geplaatst**: 25-11-17 20:15

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-11-17 20:15

Ik ben weer wat aan het opkrabbelen gelukkig. Maar ik vind die terugvallen echt afschuwelijk.....
Wow, 6 kilo in 3 dagen... ik ben er sinds het begin van deze ellende 14 kwijt.

**Geplaatst**: 25-11-17 21:45

Geplaatst: 25-11-17 21:45

Mag ik me hier ook even melden?

Ik ben na mijn afstuderen gestart als doctoraatsstudent op de campus waar ik gestudeerd had. Het eerste jaar was geweldig. Ik was gemotiveerd en geconcentreerd, ik ging graag naar mijn werk en voelde me ook goed bij mijn collega's. Dat had ik tijdens de laatste jaren van mijn studies ook, ik voelde me goed en niks was me teveel.
Ik weet niet waarom, maar ineens begon ik echter te merken dat ik het met bepaalde dingen steeds moeilijker kreeg. Ik had geen energie meer, kon me steeds minder concentreren en had echt nog weinig motivatie. Het is nog even een maand of 2 wat verbeterd, maar daarna ging het eigenlijk een jaar lang steeds sneller bergaf. Ik sloot me af voor mijn collega's, stopte met deelnemen aan groepsactiviteiten en werd steeds meer een zombie op het werk. De laatste maanden ben ik heel vaak afwezig geweest, en als ik ging werken werd het me gauw te veel en vluchtte ik in de loop van de namiddag naar huis. Ik heb halverwege mijn laatste jaar geprobeerd om te stoppen en heb een andere baan gezocht, maar de dag voor ik op mijn nieuwe werkplek zou starten heb ik me toch bedacht.

Ik heb er heel veel tranen om gelaten, omdat ik bleef terugdenken aan hoe geweldig ik het tijdens het eerste jaar vond. Ik dacht dat ik moeite had met de onzekerheid en het gebrek aan praktische toepassing van mijn onderzoek, dat het gewoon niks voor mij was. Na meer dan een jaar in die neerwaartse spiraal besloot ik om er toch mee op te houden. Inmiddels is dat 9 maanden geleden. Maar op mijn nieuwe werkplek komt mijn motivatie en concentratie niet terug, eigenlijk voel ik me bijna nog steeds even slecht. Ik stel alles uit en heb heel veel moeite om dingen gedaan te krijgen. Ik heb een eigen BTW-nummer zodat ik af en toe iets kan doen om wat bij te verdienen, maar ik kan me er niet voor opladen. Ik had in april een projectje gestart en moest nog wat werk doen daarvoor, dat zo onoverkomelijk voor mij dat ik het heb uitgesteld tot vandaag. Het heeft me welgeteld nog 2 uurtjes gekost om dat project af te ronden.

Een paar weken geleden begon ik me ineens af te vragen of dit misschien meer is dan gewoon wat stress en een job die niet bij me past. Is dit nou een burn-out?

**Geplaatst**: 26-11-17 00:03

Geplaatst: 26-11-17 00:03

coldsummers schreef:
Vala, balen zeg! hoe gaat het nu met je?

Hier gaat het steeds minder, denk ik en dan voornamelijk met eten. Ik ben te obsesief bezig en ben in drie dagen tijd 6 kilo afgevallen... Ik draai er weer in door. Verder gaat het wel goed, heb alleen best veel aan mijn hoofd. Maandag naar individuele therapie, groepsterhapie en daarna werk (misschien 's avonds nog sporten), en verder is mijn week wel rustig. Vaanf 4 december wordt het druk en ik weet niet of het ik aankan, maar we zullen het zien.

Zo... waarom herken ik mijzelf?

Hier ben ik relaties met mensen aan het kapot maken. ..en opgelucht tot rust komen. Spijt krijgen...

Maar mensen beginnen het wel zat te worden. En ik kan het ze niet kwalijk nemen.

En ik voel mij zo alleen. Zo dom ben ik bezig.
En maar blijven appen. Maak alles stuk zo.
Heb echt iets nodig bezig te blijven

**Geplaatst**: 26-11-17 15:18

Geplaatst: 26-11-17 15:18

Knert, ik heb even gedacht. Ik weet niet in hoeverre jouw persoonlijke relaties op dit moment een knauw hebben gekregen, en welke dat allemaal zijn.
Maar ik bedacht ... Wil je op dit moment eigenlijk graag iemand om je heen? Dat je ook fysiek niet zo alleen bent?

Zo ja, misschien kun je dan op een vrij moment met iemand een wandeling maken of zo. Bezig zijn zonder praten. Geen gesprekken, waarin jij en hij/zij iets kunnen zeggen dat bij de ander verkeerd valt, maar gewoon samen zijn, zonder druk.

Als ik bij je in de buurt had gewoond, had ik me aangeboden voor een wandeling o.i.d.

. (Als je dat had gewild

)

Op het moment gaat het heel goed met mij. Wel veel moe/slecht kunnen slapen, maar er verandert op dit moment heel veel in mijn leven - op een goede manier.
Ik vind alle veranderingen ergens een beetje eng (bang dat zodra het stof een beetje gaat liggen, mijn zwarte wolk op bezoek komt - ook omdat ik straks meer alleen ben en bepaalde mensen die ik graag mag veel minder ga zien), maar verder gaat het heel erg goed met me.

Wat betreft mijn gedachte dat ik bang ben dat zodra het stof een beetje gaat liggen, mijn zwarte wolk op bezoek komt ...
Is die gedachte bij anderen herkenbaar?
In hoeverre klopt dit?

**Geplaatst**: 26-11-17 20:22

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 26-11-17 20:22

Hier gaat het totaal niet, ik heb mezelf gisteravond vol zitten vreten en vanmiddag weer (oke, in mijn hoofd klinkt het veel, in werkelijlheid kom ik denk ik nog niet eens aan de 1000 calorieën). Ik word gek van de gedachtes in mijn hoofd en ik wil niet meer.

**Geplaatst**: 26-11-17 20:52

Geplaatst: 26-11-17 20:52

Sterkte, cs :(:)

In hoeverre kun je deze obsessieve eetgedachten delen tijdens je individuele therapie en je groepstherapie?
Kunnen je psycholoog/psychologen en groepsgenoten tips geven over hoe je rust in je hoofd krijgt?

Een verdergaande stap is misschien gebruik van medicatie. Zo zijn er mensen die gebaat zijn bij een lichte dosis Quatipine elke dag/avond, om het piekeren wat te remmen.

**Geplaatst**: 26-11-17 23:18

Geplaatst: 26-11-17 23:18

Gaby schreef:
Sterkte, cs
In hoeverre kun je deze obsessieve eetgedachten delen tijdens je individuele therapie en je groepstherapie?
Kunnen je psycholoog/psychologen en groepsgenoten tips geven over hoe je rust in je hoofd krijgt?

Een verdergaande stap is misschien gebruik van medicatie. Zo zijn er mensen die gebaat zijn bij een lichte dosis Quatipine elke dag/avond, om het piekeren wat te remmen.

Als ik eerlijk ben, niet. Ik durf het amper aan te geven aan de individuele psychologe, en al helemaal niet in groepstherapie. Ik heb maandag t/m vrijdag maar rond de 500/600 kcals gegeten per dag, en enkele dagen soms zelfs minder. Dan zit ik er nu het weekend wel flink overheen, maar ik denk dat ik nog lang niet aan de aanbevolen dagelijkse 2000 kcal zit. Ik denk heel snel dat ik dik word, en ik vind mezelf ook dik (ik weeg nu 59/60 kilo en nog vind ik dat teveel). Bij de psychologe wel aangegeven dat ik het liefst 45kg wil wegen en daar schrok ze wel van. Maar er is verder niets meegedaan. Ik werk mezelf echt de vernieling in en dat is het liefste wat ik wil, en niemand lijkt mijn schreeuw om hulp daadwerkelijk te horen want het is niet echt een schreeuw. Ik vertel niemand echt dat ik hulp nodig heb, dat ik gek word van mijn eigen gedachtes en de negatieve gedachten etc. Maar we zetten door. :')

**Geplaatst**: 26-11-17 23:47

Geplaatst: 26-11-17 23:47

coldsummers schreef:
Gaby schreef:
Sterkte, cs
In hoeverre kun je deze obsessieve eetgedachten delen tijdens je individuele therapie en je groepstherapie?
Kunnen je psycholoog/psychologen en groepsgenoten tips geven over hoe je rust in je hoofd krijgt?

Een verdergaande stap is misschien gebruik van medicatie. Zo zijn er mensen die gebaat zijn bij een lichte dosis Quatipine elke dag/avond, om het piekeren wat te remmen.

Als ik eerlijk ben, niet. Ik durf het amper aan te geven aan de individuele psychologe, en al helemaal niet in groepstherapie. Ik heb maandag t/m vrijdag maar rond de 500/600 kcals gegeten per dag, en enkele dagen soms zelfs minder. Dan zit ik er nu het weekend wel flink overheen, maar ik denk dat ik nog lang niet aan de aanbevolen dagelijkse 2000 kcal zit. Ik denk heel snel dat ik dik word, en ik vind mezelf ook dik (ik weeg nu 59/60 kilo en nog vind ik dat teveel). Bij de psychologe wel aangegeven dat ik het liefst 45kg wil wegen en daar schrok ze wel van. Maar er is verder niets meegedaan. Ik werk mezelf echt de vernieling in en dat is het liefste wat ik wil, en niemand lijkt mijn schreeuw om hulp daadwerkelijk te horen want het is niet echt een schreeuw. Ik vertel niemand echt dat ik hulp nodig heb, dat ik gek word van mijn eigen gedachtes en de negatieve gedachten etc. Maar we zetten door.

Lukt het jou om jouw gedachten op papier te zetten (of desnoods de posts in dit topic te printen en te bundelen) en ze aan je psycholoog te laten lezen?

Desnoods smijt je de bladzijden met je gedachten aan het eind van de sessie op haar bureau, vraag je haar ze te lezen en er nooit direct op terug te komen, maar dat ze wel weet wat er speelt en je indirect/via omwegen kan helpen.

Als het niet lukt je gedachten op papier te zetten en ze te laten lezen, wat is er dan dat je remt? Wat maakt dat je je uithongering in stand houd/wil houden?

Bedenk: waarom zou je jezelf de vernieling in willen helpen? Er zitten geen voordelen aan. Op de langere termijn gaat het je geen geluk brengen. Niet eten zorgt voor verminderde dopamineafgifte en dan blijf je depressief.

Je voelt je misschien hier en daar op korte termijn beter door een maaltijd te skippen e.d., maar dat is net zoiets als roken - een sigaret kan heel ontspannend zijn, een moment voor jezelf, gezellig (geen roker, dus ik gebruik argumenten die ik rokers heb horen gebruiken), maar dat weegt toch niet op tegen alle gezondheidsproblemen en mentale afhankelijkheid en mogelijke dood door longkanker die roken veroorzaakt. En van anorexia/anorectisch gedrag kun je ook dood gaan en ernstige gezondheidsproblemen krijgen.
Je wint er niks mee om je anorectisch gedrag te verbergen.