Geplaatst Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen maar ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik vecht al jaren met mijn gezondheid. Veel onderzoeken gehad en alles loopt uit op niets. Ik ga dan zo vreselijk twijfelen aan mezelf, stel ik mij dan aan, verbeeld ik de pijn. Ben ik lui. Ik weet het niet meer.
In 2011 begon ik enthousiast aan een studie maar ik kreeg al heel snel vreselijk last van mijn gewrichten (jaren al last van maar niet zo erg als toen en nu). Ik lag af en toe echt op de grond van de pijn. Maar mijn polsen enzo waren niet opgezet/dikker. Ik kon gewoon vaak mijn haren niet kammen, tandenpoetsen etc omdat het zo een pijn deed. Ik ben toen bij de huisarts geweest kreeg bloedonderzoek dat was allemaal prima. Ik ben doorverwezen naar een neuroloog omdat ik soms ook ineens uitval had van mijn benen dat ik gewoon neerviel en alleen maar pijn voelde maar ze niet kon bewegen (gelukkig geen last meer van maar toen wel veel). Bij de neuroloog kwam er niets uit de onderzoeken. Toen ben ik doorverwezen naar een reumatoloog ook hier kwam niets uit. Ik moest terug naar de huisarts en die stuurde mij naar huis met neem af en toe maar wat pijnstillers en wie weet kunnen we over een paar jaar wat vinden.
Ik heb mijn studie moeten stoppen uiteraard raakte ik hiervan ook in een dip en daar kwamen een hoop klachten uit. Toen heb ik zelf om een verwijzing naar een psycholoog gevraagd. Hier kwam uit dat ik dystyme stoornis en borderline had, afijn ik heb 1,5 jaar in therapie gezeten met ups en downs. Vaak terug vallen veel last gehad van automutilatie, medicatie voor de depressie kreeg ik psychoses van waardoor ik bij de eerste hulp belande. Maar goed na 1,5 jaar was de borderline voor mij goed onder controle ik had genoeg handvaten en kon zonder medicatie voort. De dystyme stoornis is er altijd en sommige periodes ben ik depressiever als andere maar ik heb geen dood wens meer, en het is goed leefbaar. Verder wil ik niet te veel ingaan op het psychische aspect want ik ben er van overtuigd dat, dat hier niet het probleem is in mijn verhaal.
Ik heb altijd wel wat vage klachten gehad naast de gewrichtspijn heb ik al jaren bijna dagelijks hoofdpijn. In stress periodes ook migraine. Zolang ik stress kan vermijden heb ik eigenlijk bijna nooit migraine. Maar mijn andere hoofdpijn wel (het is ook altijd verschillende hoofdpijn, van dof, naar stekend/kloppend). Ik ben hiervoor bij een fysio geweest en bij de opticien, een bril helpt wel iets maar nog steeds niet voor alle hoofdpijn. Inmiddels heb ik met deze pijn leren leven en merk het bijna niet meer, tot het weer een heftige aanval is.
Verder ben ik vaak duizelig en val ik ook regelmatig flauw. Huisarts heeft toen aangegeven dat dit door mijn lage bloeddruk komt en dat medicatie hiervoor meer bijwerkingen heeft als pluspunten. Dus advies was gewoon wat rustig aan doen met opstaan en niet te heftige inspanningen maken.
Tot slot mijn grootste klacht en ergernis. Ik ben moe echt zo vreselijk moe. Ik heb altijd wel wat vermoeidheid gehad maar dat was meestal het gevolg van stress en weinig slapen. Maar het laatste jaar heb ik weinig tot geen stress, slaap ik veel, maar blijf ik moe. Ik was echt een ochtend mens maar ik word gewoon moe wakker al ga ik om 9 uur naar bed en sta ik om half 6 (ik moet voor werk vroeg op) op ik blijf moe. Ik val in slaap op mijn werk, soms zelfs als ik loop val ik gewoon in slaap en word ik later dus op de grond wakker ik word dus ook niet wakker van de val die ik maak. Ik heb na het uitlaten van de honden of een autoritje naar werk al het gevoel of ik marathon heb gelopen en ik moet slapen. Ik doe ook nog eens voornamelijk zittend werk achter een computer echt kansloos wat ik blijf niet wakker. Ik werk 40 uur maar red momenteel maximaal 15 uur en dat vind ik al moeilijk ik ben dus nu bijna wekelijks 2 dagen thuis en de overige dagen dat ik kom, krijg ik bijna niks gedaan. Ik werk voor mijn vader dus ontslagen word ik niet mijn gezondheid gaat voor en hij helpt waar hij kan.
In de buitenlucht en dwangmatig in beweging blijven heeft het meeste succes met wakker blijven. Autorijden is tot zover altijd goed gegaan maar lange afstanden rijdt ik niet en zodra ik voel dat ik in dut stop ik langs de weg.
Ik heb een slaaponderzoek gehad hier is niks uitgekomen.
Ik durf bijna niet meer terug naar de huisarts omdat steeds nergens iets uitkomt. Mijn eigen huisarts vind mijn klachten bij mijn leeftijd horen en maakt zich niet zo druk om de vermoeidheid. De arts in opleiding echter neemt mij wel altijd serieus en verwijst mij ook door.
Ik heb een lijst je gemaakt van mijn klachten en ga vanmiddag bellen voor een afspraak bij de arts in opleiding.
Maar echt ik weet het niet meer. Ik word er zo moedeloos van.
Ik zet het deels hier neer om het van mij af te schrijven want ik raak zo gefrustreerd. Ik voel mij ook nog is schuldig omdat ik denk dat mensen om mij heen mij maar lui vinden en een aansteller. Of dat het allemaal psychisch is.
Misschien herkent iemand de klachten of weten ze wat het kan zijn?
(dit verhaal typen heb ik overigens ook week over gedaan in een word document steeds een beetje alleen naar de huisarts gaan heb ik vandaag bij getypt).
Even ter info:
Ik slik dus momenteel nul medicatie.
Ik heb in het verleden veel last gehad van ijzer tekort maar dat is sinds een jaar goed (ik doneer inmiddels zelfs bloed).
Ik ben toen ik jonger was gebeten door een teek en later nog een keer.
Ik drink geen koffie (ik krijg hoofdpijn van de cafeïne)
Ik drink hooguit 2 glazen frisdrank per week.
Ik drink geen thee soorten met theïne (ook hiervan krijg ik hoofdpijn).
Ik drink vrijwel nooit alcohol met een uitzondering dat het soms in een toetje zit.
Ik eet normaal.
Ik rook niet.
Mijn beweging krijg ik met honden uitlaten en bij het paard zijn.
Mijn moeder heeft reuma.
Verder zitten er weinig problemen in de familie.
Edit: ik vergeet er bij te zetten dat ik ook vaak grieperig ben en snachts vaak wakker word helemaal bezweet maar het wel koud heb. Elke ochtend sta ik ook op met keelpijn huisarts denkt dat, dat een nasleep is van de amandel ontsteking die ik jaren geleden heb gehad. Amandelen slinken ook niet meer en blijf rood en geïrriteerd maar niet meer ontstoken.
