Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-12-16 11:32

Mensen tot last zijn

Geplaatst: 14-12-16 11:32

Ik kamp al jaren met een probleem, en het zit me heel erg in de weg. Ik heb geen idee wat ik er aan moet doen, ik hoop dat jullie hier op bokt tips of advies hebben.

Zodra mensen iets voor mij gaan betekenen ben ik heel erg bang dat ik ze tot last ben, ook al is daar verder geen reden tot. Ik ben bij iedere vraag bang dat het een vraag teveel is, ik ben altijd bang dat mensen vanbinnen stiekem denken "hou je mond toch" of "ga toch weg" als ik bij ze ben. Zo nog talloze voorbeelden. Kortom, ik ben heel bang dat mensen me stiekem vervelend vinden, dan ga ik me zitten opvreten en daar de hele tijd over nadenken. Vervolgens ga ik bevestiging zoeken waarna ik weer bang dat dat mensen stoort, waardoor ik naar nog meer bevestiging zoek. Ondertussen ben ik dan bang dat ik men daar weer mee lastig val, en ga zo maar door. Het idee kruipt mijn hoofd in, en dat weet ik ook van mezelf. Toch lukt het me niet om er zelf iets aan te doen. En ik ben heel bang dat ik er uiteindelijk wel dingen mee stukmaak.

Nu ook weer bijvoorbeeld. Ik heb al meerdere dates gehad met iemand die ik echt heel leuk vind. Het is nog in de beginfase, maar toch merk ik me al snel aan deze persoon hecht. Misschien te snel dus. We hebben afgelopen zondag weer een hele leuke tijd samen gehad en hij heeft ook gezegd dat hij het heel leuk vond. Maandag en dinsdag hebben we ook gewoon zitten appen. Ik word niet genegeerd ofzo. Kortom, er is geen reden dat ik echt hoef te twijfelen aan "ons" (er is nog geen ons, maar even makkelijk om het zo te zeggen).

En toch zoek ik overal wat achter. Zo erg dat het mijn hele dag kan verzieken. Ik hou mezelf nu ongelofelijk in om niet clingy te doen of wat dan ook, want ik weet van mezelf dat ik zo kan doen en ik wil deze persoon niet wegjagen. Ik ben gelukkig nóg niet de fout in gegaan, maar ik ben heel bang dat ik dat wel ga doen.

Wie kan mij helpen? Wie heeft advies? Ik zit hier ontzettend mee. Het vreet aan me en is constant bij me. Het is overigens niet alleen bij deze persoon, maar ook bij hele goede vrienden die ik al jaren heb. Als het dan even wat langer duurt om bijvoorbeeld zoiets stoms als een appje terug te krijgen, dan zit ik gelijk al met de ideeën in mijn hoofd dat deze persoon me heel lastig vind. Ik heb het hier echt heel moeilijk mee, en ik voel me er ook heel alleen door.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:47

Geplaatst: 14-12-16 11:47

Onzekerheid is a bitch ..
Het gaat er denk ik vooral om dat je jezelf waardeert. Dat je tevreden en gelukkig kan zijn met jezelf en op jezelf. Laat dat niet van anderen afhangen. Geef jezelf af en toe een schouderklopje als je iets goeds/nuttigs hebt gedaan. Maak het gezellig in huis, met kaarsjes e.d. ook als je geen bezoek verwacht. Kook (of koop) regelmatig wat lekkers om jezelf te trakteren. Als jij jezelf waardeert en goed voor jezelf zorgt, is het gemakkelijker vertrouwen te hebben in dat anderen jou ook waarderen, zonder dat je dat voortdurend bevestigd hoeft te krijgen.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:48

Geplaatst: 14-12-16 11:48

Ik herken het wel een beetje en kwam vooral voort uit mijn eigen onzekerheid en het mezelf niet waard vinden.

Wat bij mij heel erg helpt is denken als een ander dit zou doen zou ik dat dan vervelend vinden en 99% van de tijd is het antwoord dan nee. Verder kan de ander het natuurlijk ook gewoon aangeven als je tot last bent, als iemand het echt vervelend vindt doen ze dat namelijk echt wel.

Nu in veel meer zelfvertrouwen heb ik het ook zo goed als weg, natuurlijk is het goed om rekening te houden met een ander, maar ook jij mag er zijn.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:50

Geplaatst: 14-12-16 11:50

Askja schreef:
Onzekerheid is a bitch ..
Het gaat er denk ik vooral om dat je jezelf waardeert. Dat je tevreden en gelukkig kan zijn met jezelf en op jezelf. Laat dat niet van anderen afhangen. Geef jezelf af en toe een schouderklopje als je iets goeds/nuttigs hebt gedaan. Maak het gezellig in huis, met kaarsjes e.d. ook als je geen bezoek verwacht. Kook (of koop) regelmatig wat lekkers om jezelf te trakteren. Als jij jezelf waardeert en goed voor jezelf zorgt, is het gemakkelijker vertrouwen te hebben in dat anderen jou ook waarderen, zonder dat je dat voortdurend bevestigd hoeft te krijgen.

Dat is het dus... ik ben heel blij met mezelf. Verder is er helemaal niks met mijn leven. Ik zou ook niemand anders willen zijn. Alleen dus die angst dat mensen me verlaten... het vreet me op.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:52

Geplaatst: 14-12-16 11:52

zonnebloem18 schreef:
Ik herken het wel een beetje en kwam vooral voort uit mijn eigen onzekerheid en het mezelf niet waard vinden.

Wat bij mij heel erg helpt is denken als een ander dit zou doen zou ik dat dan vervelend vinden en ((% van de tijd is het antwoord dan nee. Verder kan de ander het natuurlijk ook gewoon aangeven als je tot last bent, als iemand het echt vervelend vindt doen ze dat namelijk echt wel.

Nu in veel meer zelfvertrouwen heb ik het ook zo goed als weg, natuurlijk is het goed om rekening te houden met een ander, maar ook jij mag er zijn.

Is daar een therapie voor ofzo? Misschien dat dat iets zou kunnen helpen. Want ik ben niet onzeker over mezelf, in ieder geval niet bewust.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:54

Geplaatst: 14-12-16 11:54

Lijkt mij erg lastig.
Kan je er niet met een psycholoog over praten?
Misschien kan hij/zij je handvatten geven om er mee om te gaan.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:54

Geplaatst: 14-12-16 11:54

Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad, niet echt specifiek hiervoor, maar hierin leer je bepaalde denkpatronen bij jezelf ontdekken en hoe je die om kan vormen.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:57

Geplaatst: 14-12-16 11:57

Waarom ben je zo bang dat anderen jou zouden laten vallen? Heb je misschien in het verleden daar negatieve ervaringen mee gehad? Ouders, familie ... Of ben je juist heel beschermd opgevoed en ben je daardoor wat minder weerbaar op dit vlak? Dat is misschien nuttig om eens uit te zoeken, al dan niet met professionele hulp, zoals hierboven ook aangegeven. Dan kun je wellicht ook beter leren dergelijke negatieve gedachten te doorbreken.

**Geplaatst**: 14-12-16 11:59

Geplaatst: 14-12-16 11:59

Oh ja dit gevoel ken ik heel erg. Heb je het hier wel eens over gehad met mensen die dichtbij je staan? Mijn ervaring is toch wel dat heeel veel mensen, in meer of mindere mate wel eens met dit gevoel zitten, en dat het delen van dat gevoel de druk er wel een beetje afhaalt. En het beste advies is toch wel om jezelf niet overdreven 'needy' of clingy neer te zetten. Als er iets is dat mensen vaak juist oprecht vervelend vinden is dat nou net het overdreven vaak vragen om bevestiging. Je zegt ook dat het je hele dag kan verzieken. Nou is het een beetje lastig in te schatten maar als het echt veel invloed heeft op je leven, is het dan ook niet verstandig om hier hulp bij te zoeken bij een psycholoog of iets dergelijks?

**Geplaatst**: 14-12-16 12:07

Geplaatst: 14-12-16 12:07

In therapie gaan!
Hier heb je professionele hulp bij nodig (denk ik)

**Geplaatst**: 14-12-16 12:20

Geplaatst: 14-12-16 12:20

Ik denk dat het voorkomt uit mijn eerste relatie. Die was veel te serieus voor mijn leeftijd (ik was toen 14). Zo is dit ongeveer gelopen:

Het eerste half jaar van die relatie was heel leuk.

We hadden nooit ruzie, het was gezellig, etc...

Helaas is dat toen na de vakantie omgeslagen. Hij had veel contact met een bepaald meisje wat van dezelfde favoriete band hield als hij. In het begin zocht ik er niet zoveel achter, maar na een tijdje begon het toch wel op te vallen. Ik heb hem toen een keer gevraagd hoe het zat. Reactie: ik hoefde me geen zorgen te maken.

Echter stopte dat contact niet. Het leek zelfs een soort van meer te worden. Op een dag had ik er genoeg van toen hij een status op fb over een concert had geplaatst en zij er in mijn ogen heel flirterig op reageerde. Ik heb toen iets tegen haar gezegd, want omdat hij er niets aan deed, deed ik het maar. Totaal verkeerde zet dus. Hij verontschuldigde zich voor zijn vriendin tegenover haar en ik kreeg de volle laag. Na een paar dagen maakte hij het dan weer goed, maar het contact stopte niet en zo ging het dus steeds opnieuw. Ik werd steeds onzekerder en ik wist zeker dat het aan mij lag. Dus ik begon mezelf weg te cijferen, me te verontschuldigen over alles en ga zo maar door. Dat vond meneer ook vervelend dus hij ging gerust door met mij de grond in trappen. Ik was bang om hem te verliezen en schoot in de jaloezie/onzekerheidsstand bij elk meisje waar hij tegen praatte.

Op den duur heeft hij het toen uitgemaakt na een enorme ruzie. Na 3 weken was het echter weer aan. Hij had toen veel contact met een ander meisje en achteraf gezien wreef hij dat ook echt in mijn gezicht. Hij had het steeds over haar en zat ook steeds met haar te praten. Maar ik durfde er niets meer van te zeggen; ik was allang blij dat ik "hem weer terug had". Hij had me totaal onder de duim. Uiteindelijk heeft hij het in de kerstvakantie vanuit Zuid Afrika over facebook uitgemaakt. En guess what: een week later had hij iets met dat andere meisje. Die vervolgens leuk op Twitter zette: "Haha, als je [naam] (ik) ziet huilen op school, film het dan."

**Geplaatst**: 14-12-16 12:32

Geplaatst: 14-12-16 12:32

Ik herken er wel wat van en heb er zelf ook echt last van en het is de voornaamste reden waarom ik moeilijk vriendschappen kan onderhouden. Voordat ik denk om iemand te whatsappen bijvoorbeeld twijfel ik zo erg en ben ik bang dat ik diegene lastig val dus dan app ik maar niet. Bellen is al helemaal uit den boze en ik kan me de laatste keer dat ik iemand spontaan heb gebeld ook niet meer herinneren.

Ook iemand bij mij thuis uitnodigen of voorstellen om samen wat te gaan doen kan ik gewoon niet. Ik erken de angst en snap ook echt wel dat het irreëel is en dat ik het gewoon moet doen maar als puntje bij paaltje komt dan wint de angst het altijd.

**Geplaatst**: 14-12-16 12:36

Re: Mensen tot last zijn

Geplaatst: 14-12-16 12:36

Ook zien dat je niet te hard in je schulp kruipt, ik zit zelf in een soort gelijke situatie maar dan langs de andere kant.

Ik heb al de hele tijd contact met een kerel die best leuk is, maar hij had zelf al aangegeven dat hij niet graag mensen 'tot last is'. Alleen werkt het wel 'frustrerend'. Hij zal niet een bericht naar mij sturen, ook al kom ik online eender waar. Hij stelt zelf niet voor om iets te gaan doen, en wacht altijd tot ik de vraag stel of ik begin met te praten. Voor mij komt dat dan ook zo een beetje over alsof het eigenlijk allemaal weinig boeit. Het is ook niet fijn als de andere partij altijd alles moet vragen, want dan vraag ik mij vaak ook af of er wel interesse is, en krijg ik soms andere gedachten ervan dan die hij waarschijnlijk bedoelt.

**Geplaatst**: 14-12-16 13:18

Geplaatst: 14-12-16 13:18

The_Cat schreef:
Ook zien dat je niet te hard in je schulp kruipt, ik zit zelf in een soort gelijke situatie maar dan langs de andere kant.

Ik heb al de hele tijd contact met een kerel die best leuk is, maar hij had zelf al aangegeven dat hij niet graag mensen 'tot last is'. Alleen werkt het wel 'frustrerend'. Hij zal niet een bericht naar mij sturen, ook al kom ik online eender waar. Hij stelt zelf niet voor om iets te gaan doen, en wacht altijd tot ik de vraag stel of ik begin met te praten. Voor mij komt dat dan ook zo een beetje over alsof het eigenlijk allemaal weinig boeit. Het is ook niet fijn als de andere partij altijd alles moet vragen, want dan vraag ik mij vaak ook af of er wel interesse is, en krijg ik soms andere gedachten ervan dan die hij waarschijnlijk bedoelt.

Ik probeer zelf echt het evenwicht te zoeken. Ik praat wel gezellig, maar ik overspoel hem niet met dingen en ik zit vóóral niet te zeuren om antwoord of als hij even niet reageert ofzo. Maar dan schrik ik vervolgens toch van deze denkwijze. Zo zou praten niet moeten gaan.

**Geplaatst**: 14-12-16 13:25

Re: Mensen tot last zijn

Geplaatst: 14-12-16 13:25

Ik heb hier last van gehad. Had al snel het idee dat ik overbodig en totaal ongewenst was. In dit geval het gevolg van de mensen waar ik al dan niet verplicht mee om moest gaan en wel degelijk zo dachten.
Inmiddels heb ik dat volledig achter me gelaten. Deels door een paar fijne gesprekken met een therapeut maar deels ook door mijn andere houding en uitstraling. Ik ben veel zelfbewuster geworden en ben er dus achter gekomen dat er toch wel degelijk mensen zijn die me wel de moeite waard vinden om mee om te gaan.

Langzaam aan durf ik nu ook meer uit mijn schulp te kruipen. En ben ook (wat me goed heeft geholpen) begonnen met tegen iedereen waar ik mee omga te zeggen. Als ik iets doms of irritants doe en zeg meldt het me meteen graag. Daar kan ik van leren namelijk. En hoe vreemd het voor zowel mijzelf als de ander is het werkt erg goed.

In geval van je date, laat je negatieve gedachte los, praat er desnoods met hem over hoe je je voelt als je dat al durft nu omdat je daarme wel je diepste ik blootlegt.

**Geplaatst**: 14-12-16 13:27

Geplaatst: 14-12-16 13:27

Lastig zeg! Ik herken het wel.

Enerzijds: er is hoop! Je kunt eroverheen groeien. Ik had dit ook vreselijk erg (en soms nog wel eens), maar hoe ouder ik word, hoe beter ik ermee om kan gaan. Dan heb ik het wel over mijn 28-jarige ik hoor, die begon er eens een beetje vrede mee te krijgen

.

Anderzijds, daar ben je nu natuurlijk niet mee geholpen. Je wilt er nu iets aan doen. En eigenlijk is daar het antwoord heel simpel. Punt 1: stel jezelf de vraag die zonnebloem zich stelt. Zou ik dit vervelend vinden? Nee. Ok. Niet zeiken. Daarmee hou je het bij jezelf.
Punt 2: Maak het bespreekbaar. Leg uit dat je hierin onzeker bent en daardoor soms wat bijzonder redeneert. Dat je je hiervan bewust bent en er aan werkt. Geef daarbij aan dat je het enorm zou waarderen van je partner als hij je hierbij kan helpen door aan te geven als je te clingy bent. Je zou (als je het fijn vindt) daar zelfs een afspraak over kunnen maken. Dat hij belooft het te zeggen als je doordraaft naar zijn mening en dat wanneer hij niets zegt, het dus ok is en dat jij daarop gaat leren vertrouwen. Hij zegt niets= ok.

Juist door het bespreekbaar te maken en tegelijkertijd aan jezelf te werken, zul je merken dat er minder druk op staat en dat het vanzelf gaat. Oja, trouwens: de ander heeft ook een mond. En een eigen verantwoordelijkheid om aan te geven dat jij tot last bent. Leg niet alles bij jezelf

Overigens is het makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik kan het zelf inmiddels prima toepassen, maar soms denk ik nog wel eens 'ojee, kan dit wel, is dit niet onbeschoft/lastig/whatever?' Een gepaste schop onder het achterwerk is dan de juiste actie O:)

.

Heel veel succes iig.

**Geplaatst**: 14-12-16 13:36

Geplaatst: 14-12-16 13:36

Ongelofelijk bedankt iedereen! Er komen hier echt hele goede tips voorbij!

assie schreef:
Lastig zeg! Ik herken het wel.

Enerzijds: er is hoop! Je kunt eroverheen groeien. Ik had dit ook vreselijk erg (en soms nog wel eens), maar hoe ouder ik word, hoe beter ik ermee om kan gaan. Dan heb ik het wel over mijn 28-jarige ik hoor, die begon er eens een beetje vrede mee te krijgen .

Anderzijds, daar ben je nu natuurlijk niet mee geholpen. Je wilt er nu iets aan doen. En eigenlijk is daar het antwoord heel simpel. Punt 1: stel jezelf de vraag die zonnebloem zich stelt. Zou ik dit vervelend vinden? Nee. Ok. Niet zeiken. Daarmee hou je het bij jezelf.
Punt 2: Maak het bespreekbaar. Leg uit dat je hierin onzeker bent en daardoor soms wat bijzonder redeneert. Dat je je hiervan bewust bent en er aan werkt. Geef daarbij aan dat je het enorm zou waarderen van je partner als hij je hierbij kan helpen door aan te geven als je te clingy bent. Je zou (als je het fijn vindt) daar zelfs een afspraak over kunnen maken. Dat hij belooft het te zeggen als je doordraaft naar zijn mening en dat wanneer hij niets zegt, het dus ok is en dat jij daarop gaat leren vertrouwen. Hij zegt niets= ok.

Juist door het bespreekbaar te maken en tegelijkertijd aan jezelf te werken, zul je merken dat er minder druk op staat en dat het vanzelf gaat. Oja, trouwens: de ander heeft ook een mond. En een eigen verantwoordelijkheid om aan te geven dat jij tot last bent. Leg niet alles bij jezelf

Overigens is het makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik kan het zelf inmiddels prima toepassen, maar soms denk ik nog wel eens 'ojee, kan dit wel, is dit niet onbeschoft/lastig/whatever?' Een gepaste schop onder het achterwerk is dan de juiste actie .

Heel veel succes iig.

Maar hoe maak ik het nou bespreekbaar? Ik heb het idee dat als ik daarmee bij hem aankom (weer om de reden waarvoor ik dit topic geopend heb), hij iets heeft van "wat een zeikerd". Ik zou er dus wel met hem over willen praten, ik weet alleen niet hoe. Moet ik dat over app doen of face to face? Hoe begin je erover?

**Geplaatst**: 14-12-16 13:41

Geplaatst: 14-12-16 13:41

Gewoon simpel aankaarten. Liefst van mens tot mens en niet typend. Gewoon zeggen dat je van jezelf wat onzeker bent en dat je dat een vervelend gevoel geeft waar je vanaf wilt. En dat je daar graag zijn hulp bij wilt hebben. Als hij je daarin als een zeikerd vindt zou hij voor mij niet de juiste partner zijn. Al klinkt het eenvoudiger dan het is. Zal eng zijn maar wel noodzakelijk

**Geplaatst**: 14-12-16 13:47

Geplaatst: 14-12-16 13:47

karuna schreef:
Gewoon simpel aankaarten. Liefst van mens tot mens en niet typend. Gewoon zeggen dat je van jezelf wat onzeker bent en dat je dat een vervelend gevoel geeft waar je vanaf wilt. En dat je daar graag zijn hulp bij wilt hebben. Als hij je daarin als een zeikerd vindt zou hij voor mij niet de juiste partner zijn. Al klinkt het eenvoudiger dan het is. Zal eng zijn maar wel noodzakelijk

Je hebt wel gelijk inderdaad. Diep vanbinnen weet ik ook wel dat het gewoon een klootzak is als hij me daardoor een zeikerd zou vinden en ik denk ook niet dat hij zo zou reageren, maar toch. Ik denk dat ik het er de eerstvolgende keer dat we elkaar zien erover ga hebben.

Ik moet me momenteel heel erg appen om niet vanalles te appen. :')

Ik heb het gevoel dat ik iets teveel heb gezegd gisteren (niet zeurderigs, gewoon veel gepraat en hij reageerde ook leuk op alles), dus ik wil hem nu weer even contact laten zoeken. Al wil ik het liefst de hele dag met hem praten over vanalles. :')

**Geplaatst**: 14-12-16 13:53

Geplaatst: 14-12-16 13:53

Resistance schreef:
The_Cat schreef:
Ook zien dat je niet te hard in je schulp kruipt, ik zit zelf in een soort gelijke situatie maar dan langs de andere kant.

Ik heb al de hele tijd contact met een kerel die best leuk is, maar hij had zelf al aangegeven dat hij niet graag mensen 'tot last is'. Alleen werkt het wel 'frustrerend'. Hij zal niet een bericht naar mij sturen, ook al kom ik online eender waar. Hij stelt zelf niet voor om iets te gaan doen, en wacht altijd tot ik de vraag stel of ik begin met te praten. Voor mij komt dat dan ook zo een beetje over alsof het eigenlijk allemaal weinig boeit. Het is ook niet fijn als de andere partij altijd alles moet vragen, want dan vraag ik mij vaak ook af of er wel interesse is, en krijg ik soms andere gedachten ervan dan die hij waarschijnlijk bedoelt.

Ik probeer zelf echt het evenwicht te zoeken. Ik praat wel gezellig, maar ik overspoel hem niet met dingen en ik zit vóóral niet te zeuren om antwoord of als hij even niet reageert ofzo. Maar dan schrik ik vervolgens toch van deze denkwijze. Zo zou praten niet moeten gaan.

Ja ik weet het ook dat mijn denkwijze fout is, maar het is ook gewoon niet altijd simpel om een gesprek te beginnen of om steeds diegene te moeten zijn die altijd moet vragen "lijkt het je leuk om dat te gaan doen".

Weetje, je kan ook je laatste post positief gebruiken. Zeg hem iets in de zin van: "ik vind het superleuk om met jou te appen en te praten, maar heb een beetje bang dat ik teveel doe of tot last ben". Dan maak je een positief gevoel aan jouw angstig gevoel al, wat ook minder 'zeurderig' overkomt (tussen aanhalingstekens omdat ik dat niet vind maar omdat jij ernaar verwijst)

**Geplaatst**: 14-12-16 13:58

Re: Mensen tot last zijn

Geplaatst: 14-12-16 13:58

Goed zo, gewoon doen. En ja het is doodeng maar ik ben er afgelopen maanden acht gekomen dat zelfs ik als extreme einzelganger heel goed de hulp van anderen kan inroepen om me verder te helpen. En nee het is helemaal niet leuk als je daarna ook de eerste keer te horen krijgt. Je bent nu veel te druk even dimmen nu. Dat doet au maar het maakt je welbewust van je eigen doen op dat moment, en daar leer je weer van.

**Geplaatst**: 14-12-16 14:00

Geplaatst: 14-12-16 14:00

Met vrienden heb ik precies het zelfde als jij. Al krijg ik heel snel het idee dat ze me niet moeten. Qua relaties ben ik juist geneigd weg te rennen zodra er iets gebeurd (zoals je misschien nog wel weet). Ik denk dat het sowieso al goed is dat je van jezelf al weet dat je zo doet. Beetje acceptatie van jezelf zeg maar. En ik denk dat je jouw date best wel kan laten weten hoe je je daarover voelt! Eigenlijk precies zoals The_Cat dus zegt, maak het wat positiever

**Geplaatst**: 14-12-16 14:10

Geplaatst: 14-12-16 14:10

Vooralsnog ben je vooral jezelf tot last, TS..

Ik vind het ook niet okay om in zo'n vroeg stadium van een 'relatie' de ander al te belasten met jouw probleem of onzekerheden. Mannen zijn al helemaal niet van dat psychologerende 'gezeur', een vriendje is geen hulpverlener! Je kunt beter aan jezelf gaan werken: jezelf de moeite waard vinden, schijt hebben aan wat anderen van je vinden.
Daar is trouwens een leuke cursus voor die je on-line kunt doen: of de link werkt weet ik niet zeker want die haal ik uit een nieuwsbrief https://sochicken.nl/je-echte-probleem? ... ember+2016 en anders even kijken op http://www.sochicken.nl onderwerp: Worstel jij ook met dit probleem
:))

**Geplaatst**: 14-12-16 14:12

Geplaatst: 14-12-16 14:12

Resistance schreef:
Maar hoe maak ik het nou bespreekbaar? Ik heb het idee dat als ik daarmee bij hem aankom (weer om de reden waarvoor ik dit topic geopend heb), hij iets heeft van "wat een zeikerd". Ik zou er dus wel met hem over willen praten, ik weet alleen niet hoe. Moet ik dat over app doen of face to face? Hoe begin je erover?

Nou gewoon. De eerstvolgende keer dat je hem ziet.
"He lief/schatje/popje/dude.
Ik wil het even ergens over hebben met je en ik schaam me er iets voor, dus heb geduld met me."
En daarna leg je het uit zoals ik (en ook Karuna) eerder in mijn post zei.
Een goede vriend heeft daar begrip voor en wil je graag helpen. Wil hij dat niet, dan kun je je afvragen of hij wel zo'n goede vriend is voor jou op dit moment.

Overigens vind ik niet dat je vriend dan een hulpverlener is. Ik vind dat je dan gewoon open en eerlijk tegen elkaar bent. Daar hoort ook dit bij.
Bovendien (en dat zeg ik volgens mij ook), begin je met aan jezelf te werken. En doe je punt 2 (het bespreken) als back-up/ondersteuning

**Geplaatst**: 14-12-16 14:17

Geplaatst: 14-12-16 14:17

Ik vind dat echt onzin.. moet het vriendje haar helpen? Tja, dan zegt-ie één keer: meisje, je bent goed zoals je bent. En dan? Probleem opgelost? Nee hoor, over een maandje begint het gewoon weer. De kern van het probleem zit bij de TS zélf en daar zal ze ook zelf aan moeten werken. Een vrouw die zichzelf de moeite waard vind is ook leuker voor het vriendje. Bovendien: ik krijg de indruk dat ze elkaar nog maar kort kennen.. een opmerking als 'als hij het niet snapt is hij niet de juiste vriend voor je' slaat nergens op.