Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Esmee_98 schreef:Wat vreselijk zeg, voor jou maar ook dat je oma zo geleden heeft.
Sorry, ik kan je hier niet zo heel goed mee helpen, zoiets gaat bij mij haast vanzelf lijkt het wel. Ben 3 jaar terug mijn moeder verloren, en heb er niet echt iets aan overgehouden (tuurlijk is het poedersuiker maar ik kan datsoort dingen heel makkelijk verwerken.)
Kunnen je broetje en je broer je niet helpen? Die hebben immers precies hetzelfde meegmaakt als jij.
Heel veel sterkte
jokari schreef:Over die erfelijkheid zou ik niet zo erg wakker liggen, tegen dat jij daar ooit aan toe bent, staat de geneeskunde veel verder. Ik weet ook niet of ik zou willen oud worden zoals mijn oma, en ik hoop uit de grond van mij hart dat ik mijn mama zo niet moet zien aftakelen, maar daar ga ik mij pas zorgen om maken als het ooit zo ver is. Ik leef nu, en mij oma zou niet willen dat ik nog 40 jaar moet doemgedachte, rondloop.
Ik hoop toch echt dat je een manier vindt om dit af te sluiten, want gezond kan dat toch niet zijn, zo blijven afzien van verdriet.
turtlelito schreef:Weet je wel zeker dat het echt met het overlijden van jouw oma te maken heeft dat je je zo voelt? Misschien meer met hoe de familie er mee omgaat/over praat?
Als je vier jaar was toen ze overleed kan ik me voorstellen dat je wel herinneringen aan haar hebt (en natuurlijk precies van het laatste stuk van haar leven, toen ze het heel moeilijk had, maar veel zal toch komen van hoe er over die periode gepraat wordt...
Probeer samen met de rest van je familie het een plekje te geven. Niet alleen dit specifieke overlijden, maar ook omgaan met ziekte, angst voor erfelijkheid enzovoort.
Sterkte!
RianneH schreef:Ik zou als ik jou was ook eens gaan nadenken over professionele hulp. Ik denk dat er zomaar meer achterweg kan komen. Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar zo te lezen loop je hier al 14 jaar mee rond. Plus dat je een angst voor de erfelijkheid noemt..
Wat betreft verwerken, wij proberen ook overal een stukje humor in te zien. Bij mijn ene oma was dat de kraan die haar kist uit de flat moest halen (mooi gepoetste kraan en meneer met nieuw zwart overhemd) tot aan de ruzie omdat we allemaal klem stonden omdat iedereen wou helpen de kist te dragen. En bij mijn andere oma ook een stukje herinnering meenemen. Ze had vroeger een bakkerij en nu moet ik aan haar denken als ik dingen aan het bakken ben (met haar mixer ).
Vond het toen een vriendin van mij overleed wel veel lastiger. Ze was een stuk jonger en heel plots overleden, dat is dan wel heftig. Maar ook dat heeft zn plaatsje gevonden en herinner ik me haar in de leuke dingen die ik doe, of door haar paard dat hier weer op stal staat.
vuurneon schreef:Praat erover met je huisarts en laat je goed doorverwijzen. Speelt er meer in je leven waardoor je dit al zo lang met je meeneemt? Want je was erg jong (ik was zelf 5 toen opa overleed en eerlijk? Ik weet er niets van. Dus eerlijk? Ik vind het heerlijk foto's te bekijken van opa en naar de verhalen van familie te luisteren. Dus ik heb er zo fijne momenten aan, nooit het overlijden hoeven te verwerken. ). Je hebt het niet bewust meegemaakt, je wist op die leeftijd niet eens wat 'dood' was.
Hoe gaat je moeder ermee om? Want het kan natuurlijk ook dat je moeder er heel veel moeite mee had en dat jij dat ook over hebt genomen zeg maar.
RianneH schreef:Het gevaar is nu dat wij via internet een diagnose gaan stellen, dat er bijvoorbeeld meer achter het niet kunnen verwerken zit dan alleen dat. Een stukje angst wellicht? Maar het kan ook iets totaal anders zijn, bijvoorbeeld dat je het gewoon heel erg mist om een oma te hebben. Iemand waar je langs komt en het altijd op een zekere manier ruikt, kreukelige hoofdjes en kleine grijze vrouwtjes. Merk dat ik dat pas mis als ik bij de grootouders van mijn vriend ben, dat ik denk, 'ja, die heb ik niet meer..'.
Maar het kan ook iets totaal anders zijn. Daarom denk ik dat het verstandig is om hulp te zoeken, zeker omdat het al zo lang duurt voor jou.
Wat betreft herinneringen, ik herinner mij ook nog heel goed de grijze wenkbrauwen van onze 'sinterklaas', de schoonbroer van mijn oma. En toen was ik ook nog heel jong
vuurneon schreef:Geur is ook zoiets krachtig; als ik een bepaalde eau de cologne ruik, dan komt oma gelijk weer even om het hoekje kijken
Overigens stel ik absoluut geen diagnose, zou niet durven maar zoek echt hulp ts, want dit is niet gezond en fijn. Het is tijd dat deze zorgen plaats maken voor mooie herinningen.
korbakimmy8 schreef:Nee heb nooit gedacht aan profecionele hulp, dit omdat ik dat niet echt durf denk ik.
Mijn oma was ook dood ziek, en was beter dat ze ging, maar de manier waarop het gegaan is die 10 jaar , daar kan ik niet mee leven.
Ik weet niet zeker, maar ik denk dat het hoofdstukje ''erfelijkheid'' ook een kleine rol speelt. Het idee dat ik ooit misschien ook tegen die ziekte moet strijden, dan weet ik niet of ik wel het gevecht aan ga zoals mijn oma 10 jaar gedaan heeft. Als jullie dat snappen.
Een brief naar mijn oma schrijven is wel een goed idee. Op 2e kerst dag dit jaar kan ik die dan bij haar graf neer leggen. Daar gaan we altijd heen. Kijk ook altijd enorm op tegen 2e kerst dag. Is geen kerst...