Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-08-25 14:14

Geplaatst: 06-08-25 14:14

Laureas schreef:
Ik begrijp dat mijn zus nu afstand neemt omdat ze dat nodig heeft, maar ik had gehoopt op steun op een andere manier. Een paar lieve, begripvolle woorden, of me gewoon het gevoel geven dat ik er niet alleen voor sta en dat ze er altijd voor me is, zouden me al zoveel deugd doen en me weer wat kracht geven.

Je zus is wel eerlijk vermoed ik en geeft geen valse hoop. Dat is wel ook veel waard denk ik.

Laureas schreef:
Ook hier op het forum voelt het nu soms wat hard aan. Ik ben hoogsensitief en verwerk alles net iets intenser. Ik weet dat het allemaal goedbedoelde raad is, maar de situatie in België is nu eenmaal anders dan in Nederland. Zoals ik al eerder zei: ik krijg al hulp van familiehulp, dokters zijn op de hoogte, en een psycholoog helpt me niet. Na het overlijden van mijn moeder ben ik een jaar lang gegaan, maar het bracht me gewoon niets.

En ja… die sleutel ligt in mijn handen, maar de deur openen voelt bijna onmogelijk, met al die andere deuren die ik eerst nog moet passeren. Dit topic slurpt nu voor de moment ook meer energie op, dus ik denk dat ik het hierbij ga houden. Bedankt aan diegene die me even aandacht schonken en lieve woordjes hebben gestuurd.

Snap ik. Je zit ook in een ontzettende rot situatie. En als erover praten zonder iets te veranderen voor jou nu het meest helpende is dan kan niemand je dat kwalijk nemen.

**Geplaatst**: 06-08-25 14:18

Geplaatst: 06-08-25 14:18

Popstra schreef:
Sorry dat ik het zeg maar vind jou zus een egoistsche ....!
Lekker makkelijk, mijn psych zegt zus en zo en dus is dat zo!

Als het met haar maar allemaal rozengeur en manenschijn is de rest kan naar de klote lopen!

De TS wordt aangeraden hetzelfde te doen, maar de zus is een tr*t?

Zus kiest duidelijk voor haar eigen psychische gezondheid met wat hulp. Als je de berichten van TS leest kan ik het me heel goed voorstellen dat de zus dit doet én ze is daarbij ook nog eens zo netjes om TS op de hoogte te stellen.

TS, het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar niemand kan voor jou kiezen, alleen jij kan jezelf voorop stellen en de beste keuzes voor jezelf maken. Anderen kunnen hoogstens langs de zijlijn je aanmoedigen om dat ook daadwerkelijk te doen.

Ik zou echt elk incident gaan vastleggen en melden zodat er dossieropbouw is bij de juiste instanties en jij geholpen kan worden. Geen mens kan zoveel stress en onrust aan zoals die jij nu ervaart. Je hebt de eerste stap met een hulpvraag al genomen door dit topic te openen en dat is echt heel dapper. Misschien is het een idee om met je eigen berichten naar de huisarts te gaan en hem/haar dit te laten lezen? Daarmee zou er toch een balletje moeten gaan rollen om jou meer rust te kunnen geven en jouw vader onder professionele zorg te kunnen laten vallen.

**Geplaatst**: 06-08-25 14:19

Geplaatst: 06-08-25 14:19

Laureas schreef:
En ja… die sleutel ligt in mijn handen, maar de deur openen voelt bijna onmogelijk, met al die andere deuren die ik eerst nog moet passeren.

Een mentale deur die dichtzit is veel erger dan fysiek opgesloten zitten...

Neem je tijd.
Stap voor stap kom je eruit.
Je hebt al een enorme stap gezet door dit topic te openen!

**Geplaatst**: 06-08-25 15:02

Re: Even van me afschrijven... ik voel me leeg.

Geplaatst: 06-08-25 15:02

Lieve TS,

Allereerst: een hele dikke knuffel. Je zit in een bijzonder moeilijke situatie, en het is begrijpelijk dat je je machteloos voelt. De omstandigheden waarin je nu leeft zijn nauwelijks werkbaar, en het is haast onmogelijk om daar op korte termijn een structurele oplossing voor te vinden — zeker niet met de beperkte tijd die je vader wellicht nog heeft.

Wat het extra ingewikkeld maakt, is dat het hier om je vader gaat. Alleen iemand van wie je ontzettend veel houdt, kan je zo diep raken. En juist dát maakt het zo pijnlijk. Toch wil ik je – hoe lastig ook – uitnodigen om zijn gedrag los te zien van de man die hij ooit misschien voor je was. Als ik je verhaal goed begrijp, was het nooit echt een warme man, en sinds het overlijden van je moeder is zijn gedrag alleen maar verslechterd.

De realiteit is helaas dat je nu in een onhoudbare situatie leeft. Hij luistert niet, toont geen respect, en laat het huis verslonzen. En wat misschien nog het moeilijkste is om te aanvaarden: hij gaat niet veranderen. Niet met hulp, niet via psychologen, en ook niet met hulp van je zus.

Dat betekent dat jij degene bent die nu iets moet veranderen — niet in hem, maar in hoe jij hiermee omgaat.

Als er mogelijkheden zijn om hierover te praten met een professional, doe dat vooral. Maar kies iemand die jou helpt om zijn gedrag los te koppelen van jouw gevoelens. Zodat je kunt leren om er minder emotioneel door geraakt te worden.

In praktische zin: probeer afstand te creëren — letterlijk en figuurlijk. Sluit je eigen ruimtes af. Als hij in een gezamenlijke ruimte komt, trek je terug in je eigen afgeschermde plek. Ga niet in discussie, negeer zijn geschreeuw (muziek oortjes helpen), en laat de rotzooi in de ruimtes waar hij de boel vervuilt gewoon liggen.

Belangrijk: hij gaat niets doen om jouw leven beter te maken. Dus richt je vanaf nu volledig op jezelf. Hij hééft hulp — dat moet voldoende zijn. Als hij jouw hulp wil, mag hij dat op een respectvolle manier vragen. Doet hij dat niet? Dan verlaat jij simpelweg de ruimte. Ga nooit de confrontatie aan. Al tilt hij alleen al een wenkbrauw op in de verkeerde toon — loop weg. Altijd.

Jij verdient rust, veiligheid en respect. In dezelfde ruimte zijn met iemand die jou structureel beschadigt, hoort daar simpelweg niet bij.

Tot slot: als je behoefte hebt aan een luisterend oor of praktische tips, stuur me gerust een privébericht. Ik ben er voor je, en ik heb inmiddels ervaring én therapie gehad om met dit soort situaties om te gaan. Wellicht kan ik je wat handvatten meegeven.

Je bent niet alleen ❤️
Hou vol.

**Geplaatst**: 06-08-25 15:23

Geplaatst: 06-08-25 15:23

Het is goed dat je dit topic even laat rusten. Belangrijkste is nu dat jij zelf een beetje tot rust komt.

**Geplaatst**: 06-08-25 17:39

Geplaatst: 06-08-25 17:39

Zal wel aan mij liggen maar ik ben gewend we allemaal klaar staan voor elkaar. Zo ben ik ( gelukkig) opgevoed. Ik weet in de praktijk is het vaak anders maar vind dat zus het zich wel makkelijk maakt zo.
Ook al heeft de TS verantwoording voor zorg van haar vader genomen wil nog niet zeggen dat de anderen geen poot uit hoeven te steken.
Het is immers ook haar vader! En haar zus, wie ook op hulp en steun mag rekenen van familie.

**Geplaatst**: 06-08-25 17:55

Re: Even van me afschrijven... ik voel me leeg.

Geplaatst: 06-08-25 17:55

Je kan pas klaarstaan voor een andee als je eerst goed voor jezelf zorgt.
Dat TS de keuze maakt om over zich heen te laten lopen wil niet zeggen dat zus dat ook moet doen. Zus bewaakt haar grenzen en dat is goed en knap. Ik gun TS dat zij dat ook meer kan en gaat doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-25 18:16

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-25 18:16

Ik voel me ontzettend dankbaar voor mijn dieren. Zij oordelen niet, ze geven me liefde zonder voorwaarden en begrijpen me op een manier die mensen vaak niet kunnen. Het is die onvoorwaardelijke trouw die me erdoor sleept, juist als mensen sneller veroordelen dan luisteren. Misschien is dat waarom ik mijn dieren verkies boven mensen en alles voor hen doe. Bij hen vind ik rust en echte verbinding, iets wat ik zo mis in menselijke relaties.

**Geplaatst**: 06-08-25 18:45

Geplaatst: 06-08-25 18:45

Maar TS, je krijgt reacties op het geschreven woord van wat je hier neerzet. Dat is het nadeel aan je verhaal doen op het internet. Er zijn heel veel mensen die met een soortgelijk bijltje gehakt hebben en je tips geven. En niet alles zal bij je passen, dat hoeft ook niet. Maar het is niet helemaal eerlijk om nu te roepen dat je veroordeelt wordt, want dat is mijn ogen niet helemaal het geval. Jij schrijft iets vanuit jou perspectief, maakt je zus notabene nog verwijten en krijgt daar vervolgens reacties op. Dat jij ervoor kiest om dingen anders aan te pakken dan je zus en geen of andere hulp in te schakelen, maakt haar geen onmens hè.

Ik heb ook wel in vergelijkbare situatie gezeten, maar het is wel precies zoals Goof zegt: je kunt je familie (of vrienden) pas helpen als je eerst goed voor jezelf zorgt. Dat is ook niet voor niks de regel bij EHBO en BHV: eigen veiligheid eerst, anders kun je de ander nooit helpen.

**Geplaatst**: 06-08-25 18:48

Geplaatst: 06-08-25 18:48

Goof schreef:
Je kan pas klaarstaan voor een andee als je eerst goed voor jezelf zorgt.
Dat TS de keuze maakt om over zich heen te laten lopen wil niet zeggen dat zus dat ook moet doen. Zus bewaakt haar grenzen en dat is goed en knap. Ik gun TS dat zij dat ook meer kan en gaat doen.

Waar.
Maar ze kan wel zus steunen.

Dan woont ze nog steeds niet bij pa in. Doet geen huishouden was, ongelukjes enz.
Maar een luisterend oor bieden.
Is ook dat al teveel?

**Geplaatst**: 06-08-25 18:53

Geplaatst: 06-08-25 18:53

In sommige situaties kan dat inderdaad teveel zijn. Je weet natuurlijk nooit wat er in het verleden is voorgevallen tussen alle familieleden en hoe goed de band onderling is. Ik ken wel situaties waarbij bepaalde contacten echt een poosje tot 0 gebracht moeten worden, voordat er uberhaupt weer sprake kan zijn van een luisterend oor.

**Geplaatst**: 06-08-25 18:56

Geplaatst: 06-08-25 18:56

DuoPenotti schreef:
Goof schreef:
Je kan pas klaarstaan voor een andee als je eerst goed voor jezelf zorgt.
Dat TS de keuze maakt om over zich heen te laten lopen wil niet zeggen dat zus dat ook moet doen. Zus bewaakt haar grenzen en dat is goed en knap. Ik gun TS dat zij dat ook meer kan en gaat doen.

Waar.
Maar ze kan wel zus steunen.

Dan woont ze nog steeds niet bij pa in. Doet geen huishouden was, ongelukjes enz.
Maar een luisterend oor bieden.
Is ook dat al teveel?

TS kiest ervoor om bij vader te wonen.
TS kiest ervoor de ongelukjes van vader op te ruimen.
Mag de zus er dan voor kiezen om hier afstand van te nemen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-25 18:59

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-25 18:59

Laureas schreef:
Ik begrijp dat mijn zus nu afstand neemt omdat ze dat nodig heeft, maar ik had gehoopt op steun op een andere manier. Een paar lieve, begripvolle woorden, of me gewoon het gevoel geven dat ik er niet alleen voor sta en dat ze er altijd voor me is, zouden me al zoveel deugd doen en me weer wat kracht geven. Ook hier op het forum voelt het nu soms wat hard aan. Ik ben hoogsensitief en verwerk alles net iets intenser. Ik weet dat het allemaal goedbedoelde raad is, maar de situatie in België is nu eenmaal anders dan in Nederland. Zoals ik al eerder zei: ik krijg al hulp van familiehulp, dokters zijn op de hoogte, en een psycholoog helpt me niet. Na het overlijden van mijn moeder ben ik een jaar lang gegaan, maar het bracht me gewoon niets.

En ja… die sleutel ligt in mijn handen, maar de deur openen voelt bijna onmogelijk, met al die andere deuren die ik eerst nog moet passeren. Dit topic slurpt nu voor de moment ook meer energie op, dus ik denk dat ik het hierbij ga houden. Bedankt aan diegene die me even aandacht schonken en lieve woordjes hebben gestuurd.

**Geplaatst**: 06-08-25 19:02

Geplaatst: 06-08-25 19:02

[

Citaat:
TS kiest ervoor om bij vader te wonen.
TS kiest ervoor de ongelukjes van vader op te ruimen.
Mag de zus er dan voor kiezen om hier afstand van te nemen?

Dat mag.
Vind ik dat netjes: nee.

Overigens is het hier niet anders.
Al heb ik gelukkig (nog) minder zorg voor moeder.

Maar het is wel lekker makkelijk het over laten aan een ander...

Ja ik vindt daar wat van.
En dat mag ook.

**Geplaatst**: 06-08-25 19:06

Re: Even van me afschrijven... ik voel me leeg.

Geplaatst: 06-08-25 19:06

Zeker mag je dat vinden DP, begrijpelijk ook. Maar van wat ik lees heeft de zus ook gewoon een heftige periode achter de rug. Man verloren, moeder verloren, vader die het hele gezin lijkt te terroriseren. Ik zou ook eieren voor mijn geld kiezen.

TS, ik wens je veel sterkte en wijsheid toe. Ik begrijp wel dat op zo'n moment de situatie uitzichtloos lijkt. Probeer mensen om je heen geen verwachtingen op te leggen waar ze (op dit moment) niet aan kunnen voldoen en hopelijk komt er snel hulp voor je.

**Geplaatst**: 06-08-25 19:35

Geplaatst: 06-08-25 19:35

Ts, zou er een mogelijkheid zijn om het huis als het ware te splitsen? Dus dat elk binnenshuis zogezegd als het ware zijn eigen huis in het gezamenlijke huis heeft?

Dus aan de buitenkant 1 huis maar binnenin 2 huizen?

Zo kan jij tijdelijk misschien je eigen woonruimte vrijwaren van je vader en heb jij een safe place en een plek waar je het voor jezelf wel schoon en proper kan houden en waar hij je niet kan terroriseren.

Als helemaal splitsen niet mogelijk is, dan desnoods met gezamenlijke ruimtes zoals keuken en badkamer gedeeld maar bijvoorbeeld leefruimte en slaapkamers gesplitst en elk een afsluitbare deur daartussen?

Ik weet uiteraard niet hoe groot de woning is, maar dit was maar effe brainstormen en iets wat me plots te binnen schoot...

Dieuwke_ schreef:
Maar het is niet helemaal eerlijk om nu te roepen dat je veroordeelt wordt, want dat is mijn ogen niet helemaal het geval. Jij schrijft iets vanuit jou perspectief, maakt je zus notabene nog verwijten en krijgt daar vervolgens reacties op. Dat jij ervoor kiest om dingen anders aan te pakken dan je zus en geen of andere hulp in te schakelen, maakt haar geen onmens hè.

Ts heeft haar zus helemaal niet verweten en zeker geen onmens genoemd.
Andere bokkers wel, TS juist niet.

Ik vind dit dan ook echt een nare veeg uit de pan naar iemand die al aan de grond zit.

**Geplaatst**: 06-08-25 20:03

Geplaatst: 06-08-25 20:03

Foaly schreef:
Tieneke schreef:
Het is geen veilige situatie zo. Ik zou als eerste stap hulp inschakelen voor je vader en onrechtstreeks voor jezelf dus. Dit kan zo niet verder.

Dit. Dreigen om het huis in brand te steken is niet normaal. Is hij altijd al zo geweest? Want dementie kan ook zulk gedrag veroorzaken en dan is een verpleeghuis echt geen slecht idee.

Dat is wat ik zelf ook denk: dementie?
Ik weet niet hoe jouw vader was.

Maar het gedrag is helaas herkenbaar!

**Geplaatst**: 06-08-25 20:15

Re: Even van me afschrijven... ik voel me leeg.

Geplaatst: 06-08-25 20:15

Hey @TS,

ik vind het zo rot voor je dat je hier alleen voor staat. Het zou fijn zijn als je dit met iemand zou kunnen delen, die zorg. Zou het niet helpen om toch eens met jouw eigen huisarts te praten? Om jouw zorgen kwijt te kunnen en samen eventuele mogelijkheden te bespreken?

**Geplaatst**: 06-08-25 23:18

Geplaatst: 06-08-25 23:18

Ts vraagt nergens dat de zorg haar uit handen wordt genomen maar dat ze gewoon een vriendelijk woord wil, dat ze gesteund wordt.

Is dat nu echt teveel gevraagd?

**Geplaatst**: 06-08-25 23:32

Re: Even van me afschrijven... ik voel me leeg.

Geplaatst: 06-08-25 23:32

Als je zodanig diep zit, dat je jezelf nog niet kan ondersteunen, dan kan dat voor een ander doen, inderdaad helaas net teveel gevraagd zijn

**Geplaatst**: 06-08-25 23:32

Geplaatst: 06-08-25 23:32

Percy schreef:
Ts vraagt nergens dat de zorg haar uit handen wordt genomen maar dat ze gewoon een vriendelijk woord wil, dat ze gesteund wordt.

Is dat nu echt teveel gevraagd?

Blijkbaar wel ja.

De vraag herhalen veranderd het antwoord niet

**Geplaatst**: 06-08-25 23:41

Geplaatst: 06-08-25 23:41

Wat zit jij in een nare situatie TS. Ik vind de optie van het huis in tweeën delen nog niet eens zo gek, mits daar ruimte voor is. En anders elk een eigen privéruimte maken is misschien ook een goede optie? Helaas heb ik ook veel ervaring met dementie, gelukkig konden mijn zus en ik elkaar daar wel in steunen, jij staat er alleen voor, al weet ik niet of je vader dementerend is. Als ik je verhaal zo lees, lijkt het er veel op. Een gesprek bij de huisarts is een goede stap, die heeft wellicht ook ideeën hoe om te gaan met deze situatie en jou helpen met op een rijtje te krijgen hoe nu verder.
Heel veel sterkte met alles, het is heel moeilijk om uit zo'n situatie te komen. Ik hoop voor je dat er een goede oplossing komt!

**Geplaatst**: 07-08-25 01:03

Geplaatst: 07-08-25 01:03

Dat haar zus afstand nodig heeft, kan ik begrijpen, maar niet dat zij haar zus a h.w. de schuld geeft.
Ps. Haar zus kon gemakkelijker kiezen doordat ts nog voor hun vader zorgt.

Een situatie met jullie vader kost energie, maar vooral hoe je er mee omgaat/om kunt gaan - of in dit geval - dat dat niet meer lukt.
Jullie situatie met een ernstig zieke met zeer kwalijk gedrag is zwaar en niet te handelen door jou alleen.

TS, ik hoop dat je iemand vindt die je vertrouwt en waar jij je verhaal mee kunt delen. Veranderingen gaan meestal niet in grote stappen, maar kleine. Je bent begonnen met het delen van je verhaal hier. Wees niet bang om je eigen verhaal te delen met de huisarts. Je vader heeft hulp nodig, je zus idem, maar jij ook!!

**Geplaatst**: 07-08-25 01:30

Geplaatst: 07-08-25 01:30

Ragdollcat schreef:
Foaly schreef:
Dit. Dreigen om het huis in brand te steken is niet normaal. Is hij altijd al zo geweest? Want dementie kan ook zulk gedrag veroorzaken en dan is een verpleeghuis echt geen slecht idee.

Dat is wat ik zelf ook denk: dementie?
Ik weet niet hoe jouw vader was.

Maar het gedrag is helaas herkenbaar!

Maar TS schrijft dat haar vader bij andere mensen een totaal ander persoon is.
Dat klinkt wel berekenend en ik vraag me af of dat ook het geval is bij dementie?

**Geplaatst**: 07-08-25 02:10

Geplaatst: 07-08-25 02:10

Britta31 schreef:
Ik zou als mijn vader mij zo zou bedreigen dat ik moet vluchten de politie bellen.

Dit dus. $_/-\o_$

En voor de rest stappen nemen. Huisarts weet als het goed is de juiste mensen en om procedure op te starten dat hij opgenomen wordt.

Want eigenlijk is hij een gevaar voor zichzelf en omgeving.