Bokt.nl

Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst door de TopicStarter: 29-04-21 12:06

Hoi, allereerst wat fijn dat je de moeite neemt om dit te gaan en willen lezen.
Het wordt tijd dat ik eens wat dingen van me af schrijf.

2017 is het jaar dat mijn vriend en ik het gingen proberen voor een kindje. Uiteraard met de gedachte dag het niet direct raak zou zijn.
Na een maand of 4 begon ik een beetje te twijfelen of het wel zou lukken. Maar ach we waren nog maar even bezig dus kom op!
Na 8 maand nog steeds geen zwangerschap werd ik wel een klein beetje bang. Bang dat mijn lichaam mij in de steek liet.
Uiteindelijk na een jaar aangeklopt bij de huisarts voor een verwijzing.

In het ziekenhuis allemaal onderzoeken gehad maar er kwam niks uit. De term " onverklaarbaar verminderd vruchtbaar " viel... dat was een behoorlijke klap. Niemand wist ons te vertellen waarom het niet lukte en of het ooit ging lukken.
Anerhalf jaar later nog geen zwangerschap, weer onderzoeken en weer kwam er niks uit.
Na ruim twee jaar mochten we beginnen met IUI. De eerste en tweede poging mislukten. Maar bij de derde hadden we eindelijk een positieve test! Tranen van geluk en uiteindelijk van verdriet. Want hij 12 weken kwamen ze er achter dat het hartje was gestopt met 10 weken.
En eigenlijk, terugkijkend, ging het toen al de verkeerde kant op.

We namen rust, kochten een huis en genoten van elkaar. Ruim een half jaar verder 11 januari 2020 had ik weer een positieve test na 4 IUI behandelingen!
De eerste echo was goed de 12 weken echo was goed en de 14 weken echo ook. We konden een beetje gaan genieten.
Ik had gelukkig weinig klachten en genoot steeds meer van het wondertje wat in mijn buik groeide.
De weken gingen voorbij en wat een kleine druktemaker hadden we gecreëerd . Mijn buik ging van links naar rechts haha.

De zwangerschap was echt geweldig, wat een prachtig mooie ervaring!
En toen kwam de bevalling..

Midden in de nacht begonnen de weeën, direct al vrij heftig en kort op elkaar.
Verloskundige kwam en ik had 2 cm ontsluiting.
2 uur later nog steeds 2 cm. 4 uur later nog steeds .. pas om 2 uur in de middag had.ik net aan 4 cm. Toen was ik al 11 uur de weeën aan het weg puffen.
We moesten naar het zkh, mijn vliezen werden door geprikt en dan moest het snel op gang komen..
De weeën kwamen wel, nog heftiger en nog sneller op elkaar. Geen moment van rust zat er tussen, niks kon ik meeer. Alleen maar staan en hangen op mijn vriend. 5 uur later weer gekeken, nkg steeds maar 4 cm..
Het schoot niet op.
Uiteindelijk na bijna 30 uur is ons zoontje ter wereld gekomen met hulp van de vacuümpomp.

En dan hoor je te genieten, te genieten van dat moois wat in je armen ligt.
Maar het enige wat ik dacht was "wat moet ik met jou?"
Ik schaamde me daar zo voor dat ik dat nooit uitgesproken heb, altijd maar leuk doen voor de buitenwereld.
Hij sliep in de nachten enkel op mijn borst, verschrikkelijk vond ik het, ik kon daar echt niet van genieten..

De eerste twee weken gingen nog wel, daarna werd het steeds een beetje slechter. Met hem, maar ook met mij.
Hij huilde ontzettend veel, echt krijsen als een speenvarken. Naar de osteopaat geweest, de huisarts, de fysio een babyconsulent.. niks hielp niemand wist waar hij last van had.
Het krijsen werd ook steeds erger.. hij had standaard van half 5 tot 9 uur soms 10 uur savonds dat hij aan 1 stuk door aan het krijsen was.
Ik sprak vaak uit dat ik hem niet meer wou, dat hij weg moest of zelfs in het ergste geval maar dood..
Standaard kreeg ik als antwoord dat ik normaal moest doen. Ik moest niet zo gek praten en gewoon eens normaal doen..
Als je dat tig keer hoort, dan spreek je niks uit. Dan krop je alles op en dan weet je dat het op een gegeven moment fout gaat.

Ik heb staan schreeuwen tegen ons zoontje, boven de trap gestaan en gezegd dat ik hem liet vallen..
Als ik er nu aan terug denk schaam ik me zo, ik vind het echt vreselijk.
Uiteindelijk na 4 maand zijn we achter de oorzaak gekomen waardoor hij zo veel huilde. Hij had het KISS syndroom. Na 1 behandeling was het over.
1 behandeling die er voor heeft gezorgd dat hij niet meer huilde.
Ik dacht dat ik eindelijk kon gaan genieten, maar het lukte niet. Ik kon niet van hem houden of genieten. Ik zag hem steeds meer als een blok aan mijn been, als een ding wat er voor zorgt dat ik mezelf niet meer ben..
Iederen om me heen zei at het zo'n vrolijk en lief mannetje was, maar ik kon het gewoon niet zien.

Uiteindelijk toch maar een afspraak bij de huisarts voor mijzelf gemaakt en daar kwam direct uit dat ik een flinke postnatale depressie had.
Hulp werd ingeschakeld en het moest beter worden.

Het ging ook beter, ik werd langzaam aan weer een beetje mezelf, ons zoontje sliep goed, huilde niet meer en ontwikkelde zich razendsnel!
Tot hij begin maart 2021 dacht : zo nu is het wel klaar met de nachtrust.
Iedere nacht werd hij rond 3 uur wakker. Prima 1 keer in de nacht eraf is nog te overzien. Uiteindelijk werd 1 keer 2 keer.
En dat werd drie keer..
En nu is het zo erg dat hij ieder uur huilend wakker wordt. We hebben sinds maart al geen goede nachtrust meer.
4 uur slaap is nog veel denk ik.

Dit heeft er voor gezorgd dat ik zo'n mega terugval heb dat het voor mij allemaal niet meer hoeft.
Het is klaar.
Ik wil niet meer.
Hij is beter af zonder mij

Dit zijn allemaal dingen die dagelijks door mijn hoofd spoken.
Plus het schuldgevoel wat ik hem in het begin allemaal heb aan gedaan zorgt er voor dat ik totaal niet meer functioneer..

Mijn vriend doet zo zijn stinkende best, maar met een baby wat niet wil slapen en een vriendin wat niet meer functioneert is de emmer vol..
We kunnen niet meer, we zijn op.

Als het aan mij ligt is het klaar.. einde verhaal.
Als ik iedere dag met dit gevoel moet rondlopen en leven hoeft het van mij niet..

Vanmiddag hebben we een gesprek bij de huisarts en psycholoog en waarschijnlijk wordt ons zoontje opgenomen en ik ook.
Het voelt zo ontzettend dubbel allemaal..
Het moment dat ik boos ben schreeuw ik tegen hem en het volgende moment heb ik direct al spijt van wat ik heb gedaan..

Respect voor als je het hele verhaal hebt gelezen.
Het moest er nu gewoon eens uit.

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst door de TopicStarter: 04-05-21 21:15

Lieve lieve iedereen,
Wat doet dit moj goed om dit allemaal te lezen, echt waar !
Afgelopen vrijdag zijn we bij de crisis dienst geweest en hebben we alles op tafel gegooid..
Alles wat er de afgelopen 4 jaar is gebeurd, maar ook wat er de afgelopen weken is gebeurd.
We hebben bijna 3 uur lang gepraat en het lucht zoveel op.
Alsof er een bepaalde last van mijn schouders is. Dat er eindelijk écht naar me geluisterd wordt en écht iets gedaan wordt.
Ik heb slaap medicatie gekregen en onze kleine jongen gaat twee keer in de week uit logeren bij opa en oma. De overige nachten hebben mijn vriend en ik om en om "nachtdienst".
We krijgen nu 3 keer per week begeleiding van lentis en baby thuiszorg is ingeschakeld.
De schuldgevoelens overheersen nog steeds, maar het is allemaal wat "zachter" geworden.
Ik heb eindelijk sinds bijna 3 maanden een hele nacht door kunnen slapen, ik.
wist bijna niet meer hoe dat voelde haha
.

Om terug te komen op bepaalde reacties.
Ja je weet dat je leven compleet veranderd en ja je hebt er een bepaald beeld bij..
Maar een postnatale depressie is iets heel anders dan "een verkeerd beeld"..
Tuurlijk weet je dat je slaaptekort gaat krijgen.. maar dat in combinatie met een huilbaby, depressie en een k bevalling zorgt ervoor dat je leven gewoon geen zin meer heeft..
En daar gaan we nu heel hard aan werken!

Ik heb een poosje niet kunnen reageren omdat ik eigenlijk de afgelopen dagen alleen maar kon huilen.
Maar al jullie lieve berichten doen mij echt heel goed !
Dankjullie wel

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst door de TopicStarter: Gisteren, 07:24

Hier even weer een update!
Het slapen is veel erger geworden, zo erg dat hij nu na max drie kwartier alweer wakker is in de avond en we soms uren met hem staan te wiegen om hem weer in slaap te laten vallen.
Uiteindelijk beland hij toch bij ons in bed om vervolgens ook bijna ieder uur wakker te worden..
We krijgen nog steeds drie keer in de week hulp van lentis.
Baby thuiszorg is ondertussen ook langs geweest maar zij kunnen helaas niks voor ons betekenen omdat we alles al doen wat zij ons als tip wouden geven
We bellen maandag de huisarts op voor een verwijzing naar het zkh.

Met mij gaat het met vallen en opstaan. ene dag gaat het super en de andere dag kan ik niets hebben.