Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-04-21 12:06

Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 29-04-21 12:06

Hoi, allereerst wat fijn dat je de moeite neemt om dit te gaan en willen lezen.
Het wordt tijd dat ik eens wat dingen van me af schrijf.

2017 is het jaar dat mijn vriend en ik het gingen proberen voor een kindje. Uiteraard met de gedachte dag het niet direct raak zou zijn.
Na een maand of 4 begon ik een beetje te twijfelen of het wel zou lukken. Maar ach we waren nog maar even bezig dus kom op!
Na 8 maand nog steeds geen zwangerschap werd ik wel een klein beetje bang. Bang dat mijn lichaam mij in de steek liet.
Uiteindelijk na een jaar aangeklopt bij de huisarts voor een verwijzing.

In het ziekenhuis allemaal onderzoeken gehad maar er kwam niks uit. De term " onverklaarbaar verminderd vruchtbaar " viel... dat was een behoorlijke klap. Niemand wist ons te vertellen waarom het niet lukte en of het ooit ging lukken.
Anerhalf jaar later nog geen zwangerschap, weer onderzoeken en weer kwam er niks uit.
Na ruim twee jaar mochten we beginnen met IUI. De eerste en tweede poging mislukten. Maar bij de derde hadden we eindelijk een positieve test! Tranen van geluk en uiteindelijk van verdriet. Want hij 12 weken kwamen ze er achter dat het hartje was gestopt met 10 weken.
En eigenlijk, terugkijkend, ging het toen al de verkeerde kant op.

We namen rust, kochten een huis en genoten van elkaar. Ruim een half jaar verder 11 januari 2020 had ik weer een positieve test na 4 IUI behandelingen!
De eerste echo was goed de 12 weken echo was goed en de 14 weken echo ook. We konden een beetje gaan genieten.
Ik had gelukkig weinig klachten en genoot steeds meer van het wondertje wat in mijn buik groeide.
De weken gingen voorbij en wat een kleine druktemaker hadden we gecreëerd . Mijn buik ging van links naar rechts haha.

De zwangerschap was echt geweldig, wat een prachtig mooie ervaring!
En toen kwam de bevalling..

Midden in de nacht begonnen de weeën, direct al vrij heftig en kort op elkaar.
Verloskundige kwam en ik had 2 cm ontsluiting.
2 uur later nog steeds 2 cm. 4 uur later nog steeds .. pas om 2 uur in de middag had.ik net aan 4 cm. Toen was ik al 11 uur de weeën aan het weg puffen.
We moesten naar het zkh, mijn vliezen werden door geprikt en dan moest het snel op gang komen..
De weeën kwamen wel, nog heftiger en nog sneller op elkaar. Geen moment van rust zat er tussen, niks kon ik meeer. Alleen maar staan en hangen op mijn vriend. 5 uur later weer gekeken, nkg steeds maar 4 cm..
Het schoot niet op.
Uiteindelijk na bijna 30 uur is ons zoontje ter wereld gekomen met hulp van de vacuümpomp.

En dan hoor je te genieten, te genieten van dat moois wat in je armen ligt.
Maar het enige wat ik dacht was "wat moet ik met jou?"
Ik schaamde me daar zo voor dat ik dat nooit uitgesproken heb, altijd maar leuk doen voor de buitenwereld.
Hij sliep in de nachten enkel op mijn borst, verschrikkelijk vond ik het, ik kon daar echt niet van genieten..

De eerste twee weken gingen nog wel, daarna werd het steeds een beetje slechter. Met hem, maar ook met mij.
Hij huilde ontzettend veel, echt krijsen als een speenvarken. Naar de osteopaat geweest, de huisarts, de fysio een babyconsulent.. niks hielp niemand wist waar hij last van had.
Het krijsen werd ook steeds erger.. hij had standaard van half 5 tot 9 uur soms 10 uur savonds dat hij aan 1 stuk door aan het krijsen was.
Ik sprak vaak uit dat ik hem niet meer wou, dat hij weg moest of zelfs in het ergste geval maar dood..
Standaard kreeg ik als antwoord dat ik normaal moest doen. Ik moest niet zo gek praten en gewoon eens normaal doen..
Als je dat tig keer hoort, dan spreek je niks uit. Dan krop je alles op en dan weet je dat het op een gegeven moment fout gaat.

Ik heb staan schreeuwen tegen ons zoontje, boven de trap gestaan en gezegd dat ik hem liet vallen..
Als ik er nu aan terug denk schaam ik me zo, ik vind het echt vreselijk.
Uiteindelijk na 4 maand zijn we achter de oorzaak gekomen waardoor hij zo veel huilde. Hij had het KISS syndroom. Na 1 behandeling was het over.
1 behandeling die er voor heeft gezorgd dat hij niet meer huilde.
Ik dacht dat ik eindelijk kon gaan genieten, maar het lukte niet. Ik kon niet van hem houden of genieten. Ik zag hem steeds meer als een blok aan mijn been, als een ding wat er voor zorgt dat ik mezelf niet meer ben..
Iederen om me heen zei at het zo'n vrolijk en lief mannetje was, maar ik kon het gewoon niet zien.

Uiteindelijk toch maar een afspraak bij de huisarts voor mijzelf gemaakt en daar kwam direct uit dat ik een flinke postnatale depressie had.
Hulp werd ingeschakeld en het moest beter worden.

Het ging ook beter, ik werd langzaam aan weer een beetje mezelf, ons zoontje sliep goed, huilde niet meer en ontwikkelde zich razendsnel!
Tot hij begin maart 2021 dacht : zo nu is het wel klaar met de nachtrust.
Iedere nacht werd hij rond 3 uur wakker. Prima 1 keer in de nacht eraf is nog te overzien. Uiteindelijk werd 1 keer 2 keer.
En dat werd drie keer..
En nu is het zo erg dat hij ieder uur huilend wakker wordt. We hebben sinds maart al geen goede nachtrust meer.
4 uur slaap is nog veel denk ik.

Dit heeft er voor gezorgd dat ik zo'n mega terugval heb dat het voor mij allemaal niet meer hoeft.
Het is klaar.
Ik wil niet meer.
Hij is beter af zonder mij

Dit zijn allemaal dingen die dagelijks door mijn hoofd spoken.
Plus het schuldgevoel wat ik hem in het begin allemaal heb aan gedaan zorgt er voor dat ik totaal niet meer functioneer..

Mijn vriend doet zo zijn stinkende best, maar met een baby wat niet wil slapen en een vriendin wat niet meer functioneert is de emmer vol..
We kunnen niet meer, we zijn op.

Als het aan mij ligt is het klaar.. einde verhaal.
Als ik iedere dag met dit gevoel moet rondlopen en leven hoeft het van mij niet..

Vanmiddag hebben we een gesprek bij de huisarts en psycholoog en waarschijnlijk wordt ons zoontje opgenomen en ik ook.
Het voelt zo ontzettend dubbel allemaal..
Het moment dat ik boos ben schreeuw ik tegen hem en het volgende moment heb ik direct al spijt van wat ik heb gedaan..

Respect voor als je het hele verhaal hebt gelezen.
Het moest er nu gewoon eens uit.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:12

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst: 29-04-21 12:12

Wat ontzettend knap dat je dit plaatst, het uitspreekt.

Ik hoop dat het je oplucht, dat je het gevoel hebt dat je gehoord word.

Mijn beste vriendin heeft dit ook gehad, haar dochter is nu 4 en het "mijn kindje is de wereld" is nooit gekomen. Ze houd wel van haar dochter en ze zorgt er super goed voor. Het standaard voor je kind is de wereld heeft zij niet en zal nooit komen.

Het allerbelangrijkste is dat jij voor jezelf zorgt, want als jij er niet bovenop komt, kan je zoontje dat ook niet.

ik wil je heel veel sterkte wensen en je laten weten dat je er niet alleen in staat!
Er zijn heel veel vrouwen die dit mee maken en je hoeft je hier echt niet voor te schamen! :(:)

**Geplaatst**: 29-04-21 12:16

Geplaatst: 29-04-21 12:16

Lieve Ts,

Wat knap dat je dit op schrijft en stappen zet om eraan te werken. Wat moet dit een moeilijke situatie voor je zijn. Ik kan je geen tips geven, maar ik weet zeker dat je niet de enige bent. Ik wil je veel sterkte wensen en dikke knuffel :(:)

**Geplaatst**: 29-04-21 12:17

Geplaatst: 29-04-21 12:17

Jeetje lieve TS, wat goed dat jij dit uit hebt geschreven.
Wat dapper dat jullie hulp hebben gevraagd.

Een hele dikke knuffel voor jou, houdt vol en geef de huisarts en de psycholoog en kans

**Geplaatst**: 29-04-21 12:20

Geplaatst: 29-04-21 12:20

Ik probeer de juiste woorden te vinden, maar het is zó moeilijk... het enige dat ik wil zeggen: neem je tijd. Zorg dat de hulp niet te snel wordt afgebouwd en als het iets beter gaat en je krijgt toch negatieve gedachten: trek meteen weer aan de bel.

Je kunt er niets aan doen. Echt niet. Een postnatale depressie overkomt je en kan een enorme hoeveelheid aan oorzaken hebben. Gezien jullie traject, de bevalling en de start met jullie zoontje is het helemaal niet zo verwonderlijk.

En als het mogelijj is en jullie zijn straks weer als gezin thuis, zorg dan voor hulp. Als je open durft te zijn over je postnatale depressie en je hebt familie die wilt helpen en je voelt je er prettig bij, laat ze dan helpen. Al is het even wandelen met de kleine, helpen in het huishouden of eten brengen zodat jullie niet hoeven te koken.

Zorg voor jezelf, je bent het echt waard. Ik gun jou, je kleine en je vriend een prachtig vervolg als je hier doorheen bent, maar het is een "bumpy road" en het heeft echt tijd nodig.

Mijn collega is vorig jaar augustus bevallen en zij is nu nog niet aan het werk. Prikkels kan ze nog steeds heel moeilijk hebben. Onderschat het niet.

Ik duim dat de hulp jullie goed gaat doen en dat die langdurig in beeld blijft.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:21

Geplaatst: 29-04-21 12:21

Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik denk dat er zo veel meer vrouwen een postnatale depressie meemaken dan wat wij werkelijk in onze omgeving zien.

Voor het slaapprobleem van je zoontje kun je een slaapcoach inschakelen. Kennissen hebben daar heel goede ervaringen mee gehad dat ook hun dagelijks leven met een klein kindje positief heeft beinvloedt omdat het hele gezin beter in zijn vel zat

Dit geeft geen garantie natuurlijk, maar ik heb enkel positieve ervaringen gehoord.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:21

Geplaatst: 29-04-21 12:21

Wat dapper dat je dit nu uitspreekt en wat goed dat er hulp komt. Ik wil je heel veel sterkte wensen. :knuffel:

**Geplaatst**: 29-04-21 12:24

Geplaatst: 29-04-21 12:24

Wat ongelofelijk knap dat je dit durft uit te spreken hier . Hopelijk kunnen ze jullie als gezinnetje de juiste hulp gaan bieden zodat iedereen weer gelukkig kan worden .
Misschien kan je dit topic gaan gebruiken om redelijk ‘anoniem ‘ je gevoelens te uiten .
Gok dat er moeders zijn die je goed begrijpen .

Heel veel sterkte vanmiddag en de komende tijd !

**Geplaatst**: 29-04-21 12:28

Geplaatst: 29-04-21 12:28

Ik weet niet zo goed wat te zeggen, heel veel sterkte TS. :knuffel:

Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:29

Geplaatst: 29-04-21 12:29

Ik sluit me helemaal aan bij de reacties hiervoor. Wat ontzettend dapper dat je hiervoor uit komt en ermee aan de slag gaat. Ik hoop dat je een goede klik hebt met de hulpverlening straks en dat je er gelukkig van gaat worden, samen met je gezin! Veel sterkte

**Geplaatst**: 29-04-21 12:30

Geplaatst: 29-04-21 12:30

God meid, wat ontzettend knap dat je het tot nu toe hebt gered. Ik hoop dat je omgeving nu inziet dat je niet op een roze wolk bent beland na de geboorte en je alle hulp nodig zal zijn om weer te gaan leven.
Probeer geen schuldgevoelens te hebben over waar je doorheen gaat want je kunt er echt totaal niets aan doen, dit moet door professionele hulp worden opgelost, opgelost ja want er breken vanaf nu betere tijden aan nu je eindelijk hulp krijgt. Heel veel sterkte en succes en wat ontzettend jammer dat er nog zo'n taboe op rust dat jonge moeders hier doorheen gaan en niet vrijuit kunnen zeggen wat ze wel of niet voelen. Want er zijn er heel veel.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:31

Geplaatst: 29-04-21 12:31

Ik ga met de rest mee, heel dapper om het uit te spreken en hulp in te schakelen.
Hopelijk krijg jij gauw de juiste begeleiding en nazorg en gaat jouw zoontje ook beter slapen.
Een vriendin van mij is ook slaapcoach en ervaringsdeskundige en heeft al een aantal mensen kunnen helpen.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:34

Geplaatst: 29-04-21 12:34

Mijn zus heeft ook een postnatale depressie gehad. Bij haar 2e kindje had ze er geen last van.
Zij heeft met een paar andere stellen mee gewerkt aan de documentaire Roze wolk.
Misschien kan je die nog ergens terug kijken.

**Geplaatst**: 29-04-21 12:52

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst: 29-04-21 12:52

Pfff, wat een heftig verhaal zeg! Enorm dapper en goed dat je het allemaal zo op hebt kunnen schrijven. Helpen kan ik je niet, maar weet dat er aan je gedacht wordt. Hopelijk vind je snel de juiste hulp. Sterkte met alles!

**Geplaatst**: 29-04-21 12:53

Geplaatst: 29-04-21 12:53

ik heb niet zoveel toe te voegen maar wil wel zeggen dat ik je erg dapper vind TS. Ik hoop dat je een fijne hulpverlener treft en jezelf terugvind. Vergeet niet dat een postnatale depressie je overkomt en dat het niet jouw schuld is. :knuffel:

**Geplaatst**: 29-04-21 12:55

Geplaatst: 29-04-21 12:55

Heftig zeg.. ik kan me er niets bij voorstellen.

Ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt en je beter gaat voelen. Goed dat je aan de bel hebt getrokken.

**Geplaatst**: 29-04-21 13:01

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst: 29-04-21 13:01

Zo, dapper TS dat je jou verhaal wilt delen! Heel fijn dat jullie hulp krijgen.
Jij komt zelf op de eerste plaats, daarna komt de rest. Beterschap :(:)

**Geplaatst**: 29-04-21 13:01

Geplaatst: 29-04-21 13:01

Wat knap van je dat je het hier hebt geplaatst en dat je hulp hebt gezocht en gaat krijgen.
Je kan er niets aan doen, voel je niet schuldig. Hopelijk gaat het snel beter met je.
Alle liefde en geluk gewenst voor jou, je zoontje en je vriend!

**Geplaatst**: 29-04-21 13:02

Geplaatst: 29-04-21 13:02

Neem de tijd en zoek hulp, ook buiten het professionele. Ik bracht mijn zoontje wel eens een paar dagen naar mijn ouders, om bij te tanken.
Die roze wolk die zo verplicht voelt, is er niet altijd, echt niet. Alleen daar rust een taboe op en dat maakt het voor je beleving alleen maar erger. Je schaamt je dood. Het duurde lang voor ik hulp kreeg, mijn huisarts zei zelfs 'ja, je bent moeder, wat verwacht je dan'. Dus die eerste stap werd hier enorm afgestraft. En die stap was al moeilijk.
Uiteindelijk heb ik tot zijn zesde jaar hulp gehad, een tweede kind heb ik nooit meer aangedurfd.
Hou je taai en schaam je alsjeblieft niet.

**Geplaatst**: 29-04-21 13:05

Geplaatst: 29-04-21 13:05

Wat ben jij dapper TS! Om je verhaal hier te doen en te erkennen dat het gewoon niet gaat zoals je zou willen dat het gaat..

Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.. zowel van professionele zorg als van de mensen om je heen.

Wellicht zijn er ook bokkers in de buurt die jou op de een of andere manier kunnen helpen!

**Geplaatst**: 29-04-21 13:08

Geplaatst: 29-04-21 13:08

Joh meid schaam je er niet voor! Het komt vaker voor dan wij moeders dat allemaal toegeven.

Ik heb zelf ook een flink postnatale depressie gehad, hele nare gedachten die ik niet meer hardop wil zeggen. Ik heb hulp gehad en ben zo blij met mijn mannetje van 2 jaar. Het heeft mij bijna een jaar gekost, met vallen en opstaan, weer te zijn wie ik was ed.

Zoek hulp, vertel het tegen ouders en schoonouders. Deze willen vast inspringen en jullie ontlasten.

Het is geen schande! Meid je kan het!

Mocht je willen sparren oid mijn PB staat open voor je!

**Geplaatst**: 29-04-21 13:17

Geplaatst: 29-04-21 13:17

Dapper om je verhaal te doen TS, ik wil je graag een hart onder de riem steken. Heel veel sterkte met het werken aan jouw (en iedereens) herstel! :knuffel:

**Geplaatst**: 29-04-21 13:18

Geplaatst: 29-04-21 13:18

Wat ben jij ontzettend dapper! Ik vind het echt ontzettend knap dat je het zo uitgebreid verteld, en geen woord hebt weggelaten. Dit is hoe jij je voelt, en dat is lastig voor de mensen om je heen, maar nog zoveel meer moeilijker voor jou :(:)

Ik ben zelf op dit moment zwanger en vroeger jarenlang depressief geweest en veel hulp gehad. Ik ben ergens ook bang dat ik een terug val krijg. Maar een terugval net zoals bij jou is normaal, niet iedereen is zomaar 'genezen'. Heel goed dat je hulp hebt gezocht en geef het tijd. Het is niet erg om je zo te voelen, maar knoop wel heel goed in je oren dat je je niet altijd zo gevoeld hebt. Er zijn ook mooie kanten aan het leven zoals jij dat ervaarde voor de zwangerschap. Nu is het alleen een balans vinden tussen deze nieuwe samenstelling van een gezin, het is niet niks om moeder te worden en je hoeft je echt niet te schamen! Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, hoelang die soms ook lijkt :knuffel:

Je mag me altijd een berichtje sturen als je je ei kwijt wilt. Blijf erin geloven dat het niet erg is om je zo te voelen en dat het beter word.

**Geplaatst**: 29-04-21 13:24

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst: 29-04-21 13:24

Wat ontzettend goed en dapper dat jij je verhaal durft te doen. Er heerst hier een groot taboe op.
Ik heb hier zelf geen ervaring mee of kennis van, maar ik wil je wel erg veel sterkte en beterschap wensen.

**Geplaatst**: 29-04-21 13:30

Re: Van niet zwanger kunnen raken tot een postnatale depressie

Geplaatst: 29-04-21 13:30

TS, wat dapper dat je dit durft te delen. Ik heb geen tips of ervaring, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen en hoop dat je de behandeling krijgt die je nodig hebt :(:)