primera schreef:Ojee relaties en pubers...
Ik zou een baantje bij een 16 jarige juist toejuichen (maar misschien ligt dat aan mijn oudste puber ).
Ze moeten toch over een paar jaar het allemaal zelf doen.
Maar wat ik je ten eerste zou aanraden; blijf in gesprek en accepteer elkaars mening, het is haar dochter zo te lezen... Natuurlijk bespreek je onderling je zorgen of bezwaren met elkaar.
Mijn puber wil ook niet overal meer bij zijn en ook zijn vrienden zien en afspreken, ook een baantje is zo belangrijk om zelfstandig te zijn.
Zet desnoods je voor en tegens allemaal bij elkaar op een rij (dan heb je een overzicht en kan je een goed gesprek aan), ga samen in gesprek en laat voelen dat ze (16jarige puber) een belangrijke keuze maakt in haar leven.
En ook al heb ik geen kids rondrennen, zou wel een duit in het zakje willen doen. Ik herken namelijk de situatie wel omdat ik vroeger de puber in deze casus was. Mijn moeder had ook een relatie voor lange tijd met een partner zonder samen te wonen. Nu was het echter wel zo dat ze wel beide in hetzelfde dorp woonden. Wellicht dat dat anders is dan jullie situatie maar die info mist.
Op mn 16de had ik ook een baantje, maar vooral ook wel behoefte om steeds meer mn eigen keuzes te maken. Ik sliep dan ook wel eens wel thuis terwijl mn moeder met mn jongere broertje en zusje bij haar vriend was. Nu was dit voor 1 nacht, dat wel, en was ik daar overdag dan weer vaak wel als ik niet hoefde te werken. Mijn moeder gaf ieder van ons altijd zoveel vrijheid als we "verdienden". Dat betekende duidelijke afspraken waar je je aan diende te houden, en anders ging je een stapje terug en moest je het weer opnieuw verdienen. Ik vond het prettig zelf inspraak en invloed te hebben op die keuzes. Maar mijn moeder vertelde me later ook wel dat ze het soms ook erg moeilijk vond. Als moeder je kind op een gegeven moment stapsgewijs los moeten laten voelt bijna tegennatuurlijk (en dat proces start niet pas als de kids het huis uitvliegen, dat start al veel eerder).
Mijn advies voor jullie zelf, sluit ik me weer aan bij Primera, blijf inderdaad in gesprek. Soms is het ook goed om niet te focussen op de verschillende meningen, maar op het waarom erachter. Waarom wil je iets wel/niet? Waar ben je ongerust over, waar voel je je ongemakkelijk bij. Wat heeft iemand nodig om zich niet ongerust of ongemakkelijk te voelen? En wanneer het ongemak niet te vermijden is, wat heeft iemand nodig om daar op een goede manier mee om te kunnen gaan. Soms kun je door de antwoorden op die vragen naast elkaar te leggen een algeheel antwoord op het probleem zelf vinden waarbij niet 1 iemand zich hoeft te schikken aan de ander, maar beide zich gehoord voelen.
Met betrekking tot de dochter, ja, betrek haar er ook bij, ze zal inmiddels echt zelf ook wel een voorkeur hebben. En een baantje is een top idee. Uiteindelijk zal het voor iedereen en de onderlinge band ook een win-win zijn wanneer je kunt komen tot een oplossing waarin iedereen niet alleen heeft mogen meedenken, maar ook zijn behoefte in terug kan zien.
Geplaatst 
