Geplaatst In augustus vorig jaar ben ik geopereerd aan mijn linkerschouder omdat die steeds uit de kom ging, bij de minste bewegingen en daardoor niet meer normaal met die arm functioneerde.
Het was een zware operatie met een flinke lange nasleep en dus besloot ik mijn paard in die maanden die ik niet zou kunnen rijden, bij mijn instructrice neer te zetten die hem trainde en verzorgde.
Na een maand of vijf mocht ik weer beginnen met rijden en dat deed ik dus ook. Waarbij ik direct de tweede keer dat ik er op zat, er keihard afdonderde (en ja, ook nog op die linkerschouder, auwsie).
Ik herinner mij weinig van de val, hoe het kwam en hoe ik terecht kwam, eigenlijk ben ik de halve dag "kwijt" zeg maar....
Ik ben zo stom geweest om zonder cap te rijden, ik deed dat al jaren en ook die dag deed ik dat. Ik blijk op mijn hoofd gevallen te zijn, nogal hard dus, aangezien ik niks meer wist.
De huisarts stuurde mij naar huis onder het mom van "hersenschudding en dat komt wel goed met rust". En eigenlijk voelde ik mij na een paar dagen ook echt wel weer goed.
Ongeveer een week na de val zat ik op mijn werk en ineens voelde ik mijn hele linkerkant niet meer - weliswaar kon ik alles gewoon bewegen, maar ik had totaal geen gevoel aan die kant. Weggevoerd met de ambulance, hoop stress maar in het ziekenhuis zei men dat het niks was, men kon aan de hand van wat neurologische testjes niks vinden. Ik maakte mij wel ongerust, maar in het ziekenhuis drukte men mij op het hart dat het écht, écht niks was en men gooide het op stress (wat ook klopte want ik zat toen midden in mijn emigratie naar Duitsland, had een hoop stress en ellende te verwerken etc etc).
Die "aanvallen" van links niks voelen bleven komen, soms hevig, soms minder en ze ebden altijd weer weg, vaak al binnen een kwartier.
Toen ik drie weken geleden weer hard van mijn paard viel (ja, het valt soms niet mee, er op blijven zitten
) kwam ik weer bij de dokter terecht, dit keer in Duitsland. We kwamen zo wat aan de praat over paarden en hij vroeg mij terloops of ik vaak viel en of ik dan ook wat mankeerde (ik had dit keer mijn enkelbanden gescheurd).Ik vertelde hem van die val en zei hem gekscherend dat ze mij die dag alles wijs hadden kunnen maken, ik wist het toch niet meer... (geheugen is ook nooit teruggekomen van die dag).
Hij vroeg mij wat de MRI had uitgewezen toen en ik moest hem zeggen dat die nooit gemaakt is. Hij was enorm verbaasd en ook boos dat men in NL zo laks had gedaan en dat ze nooit een scan gemaakt hebben, zeker toen ik hem nog vertelde van die aanvallen die tot op de dag van vandaag voortduren. Hij stuurde mij direct door naar de radiologie, voor een MRI. Ik protesteerde natuurlijk, vond het niet echt nodig om een MRI te laten maken van iets dat al twee maanden geleden was gebeurd.
Maar goed, uiteindelijk heeft hij mij overgehaald en heb ik vandaag - puur voor de routine - een MRI scan van mijn hersenen gehad.
.....
.....
.....
Wat ik hier te horen kreeg, gooide mijn leven op slag overhoop en ik kan het nog steeds niet geloven, maar heb de beelden, zwart op wit:
Ik heb een hersenbloeding gehad.
Zo! Dat is er uit. Ik schrok mij helemaal te pletter, kon alleen nog maar uitbrengen "WAT!!!" en het werd nog eens even fijntjes herhaald - Mevrouw, u heeft een hersenbloeding gehad.
Gezien het beeld op de MRI is het zeer waarschijnlijk dat die eerste aanval een hersenbloeding is geweest, een direct gevolg van de val van mijn paard, een week daarvoor. Ook was te zien dat de beschadiging eerder groter geweest is, nu zit er nog een "medium" vlek op mijn rechtervoorzijde van mijn hersenen.
Verder zit er ook aan de linker achterzijde van mijn hersenen een beschadiging, waarschijnlijk ook een gevolg van die val.
De aanvallen die ik beschreef (na de eerste, hevige aanval) konden ook heel goed voortkomen uit die hersenbloeding en bovendien bestaat het vermoeden dat ik een (lichte) vorm van epileptie er aan heb overgehouden.
Nou, dan staat je leven aardig op zn kop kan ik je zeggen... Waar men in NL niet eens de moeite genomen heeft een scan te maken, ga ik nu de hele molen in om te bekijken of en zo ja, welke medicatie ik nodig zou moeten hebben (maar niks is nog zeker op dit moment, eerst moet verder onderzoek worden gedaan). Ik weet dus niet óf en in welke mate ik epileptie heb, wat het voor de toekomst gaat betekenen en noem maar op.
Beter worden doet het niet, het kan stabiel blijven, maar ook verergeren. Het is nog zo onzeker.
Vaststaand feit is dat ik in de afgelopen 6 maanden tenminste één (redelijke) hersenbloeding heb gehad, maar het kunnen ook meerdere zijn geweest. Ik heb alleen geluk gehad dat het mijn verstandelijk of lichamelijk vermogen niet echt aangetast heeft. Af en toe kan ik niks met mn linkerhand maar dat is altijd tijdelijk en daar prijs ik mij wel aardig gelukkig mee ja...
Het is nu nog zo vers, maar ik kan de hele dag aan niks anders denken... iedere tien seconden schiet het zelfde zinnetje in mijn hoofd - ik heb een hersenbloeding gehad.
Ik hoop dat verder onderzoek min of meer hetzelfde uitwijst - ik heb geluk gehad en mag blij zijn dat het verder geen gevolgen voor mij heeft gehad, geestelijk of lichamelijk. Ondanks het feit dat ik eigenlijk in mn handjes mag klappen en god op mn blote knietjes mag danken, voel ik me alles behalve happy...
En ik ben ook boos op mijn toenmalige huisarts. En dat ga ik hem zeggen ook... Al is het maar omdat ik eigenlijk wacht op een "sorry dat we je zo gemakkelijk naar huis hebben laten gaan".
Tja, dat was mijn verhaal, het is wat lang geworden
Jullie steun kan ik best gebruiken nu....
Jeetje dat is schrikken!
