Geplaatst We leven in een maatschappij waar risico's steeds vaker uit de weg worden gegaan, zeker wanneer het om onze kinderen gaat. Maar dat is eigenlijk geen goed idee, schrijft de krant Observer, want daardoor missen kinderen steeds meer ervaringen die generaties lang een integraal onderdeel vormden van het opgroeien.
Geen tikkertje
Brits onderzoek wees uit dat bijna de helft van alle kinderen niet langer in bomen mogen klimmen en dat 17 procent niet langer tikkertje mag spelen. Zelfs verstoppertje blijkt voor een aantal ouders zoveel gevaren in te houden dat hun kinderen niet mogen mee spelen.
Minder vaak buiten spelen
Kinderen zijn tegenwoordig een heleboel vrijheden kwijt die wij nog vanzelfsprekend vonden. Zo spelen ze bijvoorbeeld steeds minder vaak buiten en op straat, wat voor onze generatie een normale zaak was.", aldus een van de onderzoekers. "In plaats daarvan is het bijna een 'sociale norm' geworden dat kinderen uitsluitend onder begeleiding van een volwassene de straat op mogen. En aangezien het, gezien de tijdsdruk, voor veel ouders niet altijd mogelijk is om als chaperon op te treden, zullen de kinderen thuis nog meer tijd voor hun computerscherm doorbrengen."
Speeltuin avontuurlijk
Uit het onderzoek blijkt dat 70 procent van de hedendaagse volwassenen, terugblikkend op hun jeugdjaren, hun grootste avonturen beleefden in bossen of aan rivieren. Dat geldt nog slechts voor 29 procent van de hedendaagse kinderen. De meerderheid beschouwt de speeltuin als het avontuurlijkste element in het leven.
Ziekenhuis
Om aan te tonen hoe overdreven de ouderlijke bezordheid tegenwoordig is, wijst de onderzoeker erop dat uit het onderzoek blijkt dat driemaal zoveel kinderen naar het ziekenhuis moesten omdat ze uit hun bed waren gevallen, dan als gevolg van een val uit een boom. (belga/ep)
03/08/08 13u05
bron: http://www.hln.be/hln/nl/38/Je-Kinderen ... ijk-.dhtml
Als ik naar mijn eigen kinderdtijd kijk (ben 19 en een half), dan waren verstoppertje en tikkertje twee van de topspelen. Dan vind ik het triest dat sommige ouders zelf dat te gevaarlijk vinden.
Ik speelde vaak in het bos, boomhutten maken met vriendjes, of een oud vervallen treinspoor volgen zo ver als we maar konden. Onder medeweten van onze ouders, maar wel helemaal alleen. En we kwamen veilig weer thuis. In bomen klimmen? Op de speelplaats van de lagere school stond er een boom waarin we regelmatig klommen. De allerstoersten (ik niet
) durvden tot een paar meter van de grond. Alleen als we een beetje te halsbrekend bezig waren kwam het toezicht ons er terug uithalen, maar dat weerhield ons er niet van om volgende keer gewoon opnieuw de aap uit te hangen.Vorig jaar deed mijn moeder plots moeilijk toen ik in mijn eentje wilde gaan joggen in hetzelfde bos waar ik al die jaren als kind probleemloos had doorgebracht. 100km verder was er iemand vermoord teruggevonden er er moest maar heel toevallig...
Als ik naar een vriendinnetje ging, ging ik daar zonder problemen alleen naar toe met mijn fiets. Mama had me uitgelegd hoe ik goed op het verkeer moest letten, en me ook verteld dat ik alleenm aar de veiligste weg mocht nemen.
We haalden heel wat apekuren uit, klommen in grote touwrekken, en vielen uiteraard ook regelmatig eens op onze bek. Een heel drama, maar moeder maakte zich geen zorgen. Knietje open? Geen probleem, eventjes verzorgen. Builtje op de kop? Een magisch kusje dat de pijn wegneemt. Heel wat anders dan bij sommige anderen die achter hun dubbel en dik ingepakt kind lopen om het op te vangen want och gut, het zou maar eens een schaafwondje op zijn been krijgen.
De boskinderen zie ik hier nauwelijks meer. Als ik met kinderen praat, gaat het voornamelijk over videogames, tv-programma's, motors, sporten die ze beoefenen. Ik heb ook de indruk dat ze veel minder algemene kennis van de natuur hebben dan ik had. Straatkinderen hier in de buurt..heel zelden zie ik ze buiten spelen in bv een weitje naast de weg, en als het dan toch is staat er ook een leger volwassenen op te kijken.
Is de maatschappij van vandaag dan echt zoveel gevaarlijker dan vroeger? Liepen de boskinderen vroeger bijna geen kans om meegenomen te worden door iemand met slechte bedoelingen, of waren de ouders toen veel te laks en namen ze teveel risico's? Is de huidige samenleving juist te beschermend en parananoia? (Ik zeg samenleving, omdat ik toch zo'n beeld heb van kinderen tegenwoordig in het algemeen. Natuurlijk weet ik dat er nog altijd ouders, en zeker ook bokkers, zijn die er geen drama van maken als hun kind eens een keertje niest of zijn vingertje heeft pijngedaan bij wijze van spreken.)
) en mijn dochter lijkt ook die kant uit te gaan. Wij wonen in een dorp tegenwoordig, mede omdat wij willen dat ons kind lekker buiten kan spelen. Ik vind het helemaal niets dat veel kinderen amper buiten komen (vooral in de stad e.d.). Hier spelen alle kinderen buiten en gelukkig is er nog genoeg bos e.d. om van alles te kunnen doen. 
)
