Kunstinstellingen hebben al jaren lang te maken met subsidiebezuinigingen e.d. en maken over het algemeen gebruik van de reguliere inkomsten bronnen. Kunstinstellingen zouden dan ook meer aan marktwerking moeten doen om zélf inkomsten te kunnen genereren. Tegenargumenten die hierop vaak worden gegeven zijn in de trant van; dan wordt de vrijheid van kunstuiting beperkt, doordat instellingen vraaggericht moeten gaan werken.
Maar moeten kunstinstellingen niet juist méér gaan nadenken over wie en wat ze met hun 'vrije mening'' wilen bereiken en systhematish evalueren wat hun werk bij dat publiek teweegbrengt?

Wellicht moeten we ons niet meer richten op de aantallen bezoekers, maar juist meer op de klantwaarde? D consument meer zien als coproducent? Oftewel; de economische ruilwaarde veranderen in een artistieke ruilwaarde? Dit zou bereikt kunnen worden middels de Kunstmarketing. Hierbij is het van belang dat kunstorganisaties juist díe klanten selecteren die een relatief hoge bijdrage kunnen leveren aan de artistieke missie.

Een arikel uit de boekman onderschreef het belang van deze kunstmarketing. Ik zie absoluut de voordelen hiervan en vind het goed dat de consument meer wordt gezien als co producent en dat de economische ruilwaarde verandert in een artistieke ruilwaarde. Maar hierin zie ik gelijk een heleboel vraagtekens. Als het niet meer gaat om de economische ruilwaarde, hoe genereer je dan je financiele middelen? Kan dit door de terugkeer van het mecenaat? Of zijn er wellicht andere manieren? Of vinden jullie juist dat het aantal kunstinstellingen terug gebracht moeten worden.