Wat u niet wil dat u geschied, doe dat ook een ander niet.
Dus dingen waarvan je niet wilt dat anderen ze doen, doe die zelf ook niet. Als je zelf niet bestolen wilt worden, steel dan ook niet van een ander etc.
Maar houden mensen zich daar aan? Het is bijvoorbeeld bekend dat mensen die in hun jeugd zijn misbruikt/mishandeld, een verhoogde kans hebben dat zelf later ook te doen met hun eigen kinderen. Dus blijkbaar speelt er ook een voorbeeldfunctie uit de jeugd sterk mee in dit geval. Zij doen zelf iets wat hun is geschied en waaronder ze zelf flink hebben geleden. Hoe kan het dan dat ze toch in de fout gaan? Ze hebben toch een keuze.
Daar tegen over staan dan weer kinderen die in hun jeugd op handen zijn gedragen door de ouders en zo aangeleerd hebben dat de wereld om hun draait, dat ze zich niet in een ander kunnen en/of willen verplaatsen.
Moeilijk gegeven, soms heb je vrijwel geen keuze, kwets je iemand onbewust of doe je iets uit wraak omdat iemand jou iets heeft aangedaan. Soms ben je te gestresst en overbelast om er nog bij stil te kunnen of willen staan. Of ben je er simpelweg blind voor, omdat je nooit echt hebt hoeven leren je in een ander te verplaatsen, was er geen noodzaak dat te leren. En vroeg of laat krijg je het dan wel zwaar, of misschien ook wel niet.
Mensen praten dingen voor zichzelf natuurlijk ook graag goed met allerlei drogredenen.
En het is moeilijk vast te stellen wanneer iemand precies te ver gaat, daar zal iedereen een andere mening over hebben. Maar als iemand jou iets aan doet, geeft het jou dan het recht iets gemeens terug te doen?
Hoe makkelijk of moeilijk is het om volgens dit principe te leven? En hoe weet je zeker voor jezelf dat je volgens dit principe leeft en je niet toch smokkelt met dingen recht te praten voor jezelf? En in hoeverre houd je alleen rekening met mensen waarvan je zelf afhankelijk bent of die een bepaalde macht over jou hebben? Gedraag je je ook netjes tegen mensen die je nauwelijks kent of waar je jaloers op bent?