Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-06 19:15

Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-06 19:15

We hadden laatst een gesprek over de ontwikkeling onder jongeren waar vele van hen terecht komen in een negatieve spiraal.

Ik begeleid een groep 1ste jaars social workers (hbo) als ik bij hen in de groep kijk, hebben er zoveel problemen thuis, zelf problemen, ziekte of iets anders.

Het gaat ook om de bestempeling van ziektebeelden indien jongeren afwijkend gedrag hebben. Iets wat ik als heel gevaarlijk ervaar, aangezien de problemen buiten iemands eigen verantwoordelijk worden gesteld en daar niet meer zelf op aanspreekbaar is en ook niet het gevoel heeft daar zelf invloed op uit te kunnen oefenen.

De eigen verantwoordelijkheid neemt af, waarden en normen vallen weg waardoor er een verschuiving plaats vindt. Ik vraag me dan toch af, waar komt die ‘trend’ vandaan?

**Geplaatst**: 03-11-06 19:57

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst: 03-11-06 19:57

Klijn schreef:
Het gaat ook om de bestempeling van ziektebeelden indien jongeren afwijkend gedrag hebben. Iets wat ik als heel gevaarlijk ervaar, aangezien de problemen buiten iemands eigen verantwoordelijk worden gesteld en daar niet meer zelf op aanspreekbaar is en ook niet het gevoel heeft daar zelf invloed op uit te kunnen oefenen.

Je hebt hier een paar goede punten, maar ik denk wel dat ze losstaan van elkaar.

Het bestempelen van een ziektebeeld betekent niet automatisch dat de problemen hierdoor buiten iemands gelegd worden. In tegendeel: juist door te weten waar de moeilijkheden liggen kun je als het goed is meer invloed uitoefenen.

Bij lichamelijke ziekten of eigenschappen is dit wel redelijk bekend: je weet dat je een bril op moet, bepaalde medicijnen moet nemen, fysiotherapie moet volgen, een dieet moet volgen of bepaalde gevoeligheden hebt, en je kunt daar rekening mee houden. Veel meer dan als je geen idee hebt wat er aan de hand is of waarom.

Maar... bij meer neurologisch/psychologische zaken ligt dat veel minder voor de hand. Dat is jammer, want zo hoeft het niet te zijn. De diagnose moet geen excuus zijn voor bepaald gedrag, maar een beginpunt, van waaruit je kijkt hoe je het kunt beinvloeden. Maar wel gericht op de toekomst: eeuwig verwijten blijven nadragen over wat er allemaal verkeerd is gegaan heeft geen zin, het belangrijke is hoe je dit in de toekomst kunt bijsturen.

Hierin schieten scholen, jeugdzorg maar ook ouders soms tekort.

Van de andere kant... dat is iets wat je in de maatschappij veel meer ziet: zo veel mensen hebben het idee dat ze weinig invloed uit kunnen oefenen. Als je de kranten leest is de algemene houding soms ontzettend fatalistisch...
We geven de kinderen dan ook een ontzettend dubbele moraal mee. Van de ene kant willen ze we leren dat ze hun leven kunnen veranderen, van de andere kant is het hardstikke duidelijk dat kinderen die beginnen in achterstandssituaties dit maar moeilijk kunnen inhalen. Op allerlei punten wordt aan kinderen duidelijk gemaakt: "verknal het nu en je komt nooit meer goed terecht." Dat is bedoeld om de kinderen aan te sporen hun best te doen, maar... het heeft bij bepaalde groepen het idee dat ze geloven dat ze geen enkele kans maken. En zo blijft die dubbele kant in stand.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-06 20:08

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-06 20:08

Shadow0 schreef:

Maar... bij meer neurologisch/psychologische zaken ligt dat veel minder voor de hand. Dat is jammer, want zo hoeft het niet te zijn. De diagnose moet geen excuus zijn voor bepaald gedrag, maar een beginpunt, van waaruit je kijkt hoe je het kunt beinvloeden. Maar wel gericht op de toekomst: eeuwig verwijten blijven nadragen over wat er allemaal verkeerd is gegaan heeft geen zin, het belangrijke is hoe je dit in de toekomst kunt bijsturen.

Zeker, wanneer het als beginpunt gezien wordt kun je het behandelen, eraan werken of er rekening mee houden. Maar het probleem is dat het tegenwoordig zovaak als excuus wordt gebruikt. Dit is zo makkelijk.

**Geplaatst**: 03-11-06 20:16

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst: 03-11-06 20:16

Is het ook. Maar dezelfde vraag als aan de jongeren: waarom wordt het zo gedaan? En hoe kan het anders?
Hoe zou jij dat zien?

Het simpelweg niet meer stellen van diagnoses is in elk geval geen oplossin.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-06 20:27

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-06 20:27

Misschien het niet meer zo makkelijk stellen van een diagnose wel...

Ik denk dat het zo gedaan wordt omdat het makkelijk is, een uitweg zoeken, proberen op die manier je gedrag te verklaren. Dat is wat ik merk vanuit mijn omgeving. Hoe het anders kan... geen idee. Misschien minder snel een diagnose stellen..

Ik heb het idee dat dit een hele ontwikkeling in onze samenleving is. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik deze ontwikkeling van de ene kant ook wel begrijp. Mensen hebben het steeds drukker, meer stress wat lijd tot burn outs, depressies enz. Wat dat betreft hebben mensen ook te maken met meer 'ziekte'. Maar van de andere kant vind ik het soms een makkelijke uitweg. Je kunt ook gewoon een mindere periode hebben. Daar kom je wel weer bovenop. Zo werd dat eerst gezien, waarom moet dat nou dan opeens anders? waarom geven we het beestje ineens een naam waardoor het vreselijk lijkt?

**Geplaatst**: 03-11-06 20:49

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst: 03-11-06 20:49

Klijn schreef:
Misschien het niet meer zo makkelijk stellen van een diagnose wel...

Op welke manier denk je dat het werkt? Zouden de jongeren zich dan wel verantwoordelijk voelen? Heb jij de indruk dat probleemjongeren zonder diagnose zich verantwoordelijk voelen voor hun eigen gedrag en situatie?

Citaat:
Maar van de andere kant vind ik het soms een makkelijke uitweg. Je kunt ook gewoon een mindere periode hebben. Daar kom je wel weer bovenop. Zo werd dat eerst gezien, waarom moet dat nou dan opeens anders?

Nou, bijvoorbeeld omdat het bij een veel te grote groep niet goed kwam, en die kwamen er niet bovenop.

Citaat:
waarom geven we het beestje ineens een naam waardoor het vreselijk lijkt?

Is het de naam van het beestje die het vreselijk maakt? Is het niet de realiteit zelf die soms heel vreselijk lijkt (of is?)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-06 20:59

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-06 20:59

Ja eerlijk gezegd denk ik dat probleemjongeren zonder diagnose zich verantwoordelijker voelen voor hun gedrag.. Dit basseer ik op enkele situaties die ik gezien heb.

Klopt dat het bij een grote groep niet goed kwam, maar dat is nu hetzelfde denk ik. Denk dat het nu nog steeds niet goed komt bij een grote groep ondanks dat ze weten wat ze hebben.. Dit ook door de grote tekort aan plekken in bijvoorbeeld de psychiatrie, waar jonge cliënten gewoon in de gevangenis worden gestopt omdat er in de instelling zelf geen plaats voor is, of de begeleiders ze niet aan kunnen door het personeelstekort.

Ik denk bij sommige gevallen wel dat de naam het vreselijk maakt. Zo ken ik een jongen die te horen kreeg dat hij een psychose had (hoewel hij in werkelijkheid gewoon veel stress had) maar door die diagnose wel flipte omdat een psychose toch wel heel erg was in zijn ogen.

**Geplaatst**: 03-11-06 22:09

Re: Waar is de eigen verantwoordelijkheid heen?

Geplaatst: 03-11-06 22:09

Klijn schreef:
Ja eerlijk gezegd denk ik dat probleemjongeren zonder diagnose zich verantwoordelijker voelen voor hun gedrag.. Dit basseer ik op enkele situaties die ik gezien heb.

Enkele situaties uit eigen ervaring... Dat vind ik persoonlijk een wat magere basis, want het is heel moeilijk om dit soort dingen objectief vast te stellen. Heb je onderzoeken / literatuur die je vermoeden bevestigen?

Citaat:
Klopt dat het bij een grote groep niet goed kwam, maar dat is nu hetzelfde denk ik.

Beetje hetzelfde verhaal: is er onderzoek naar gedaan? Wat kwam daar uit? En hoe zie je de ervaringen van ouders en jongeren die melden dat ze blij zijn eindelijk een keer een verklaring voor de problemen te krijgen en hulp om dit gericht aan te pakken, in plaats van alleen maar ongeloof en frustratie?

Tegenover de jongeren die schouderophalend zeggen "kan ik toch niks aan doen, ik heb adhd" staan de jongeren die dolgraag willen, enorm hun best doen, het elke keer proberen maar niet kunnen. En daar kan een diagnose juist een hele positieve invloed hebben. Een bevestiging dat het geen onwil is. Die leren manieren om er mee om te gaan en komen juist goed terecht. (Dyslexie is iets waarbij je dat heel sterk terug ziet: de positieve resultaten van gerichte aanpak zijn heel overtuigend bewezen. Maar.. alles heeft twee kanten, want het wordt ook makkelijk als excuus aangedragen.
Naar mijn mening een aanwijzing dat het probleem niet de diagnose is, maar de manier van omgaan met.)

Citaat:
Dit ook door de grote tekort aan plekken in bijvoorbeeld de psychiatrie, waar jonge cliënten gewoon in de gevangenis worden gestopt omdat er in de instelling zelf geen plaats voor is, of de begeleiders ze niet aan kunnen door het personeelstekort.

Dat is te verschrikkelijk voor woorden, dat geef ik onmiddellijk toe. Maar ik weet ook dat het daarin vaak om situaties gaat waar al tijden ernstige problemen zijn... waar het al heel erg is misgelopen, ongeacht diagnoses. Ja, er is een tekort aan behandelingsmogelijkheden, dat is absoluut waar en heel erg schrijnend. Maar dat heeft niet te maken met diagnosestelling. Die jongeren moeten hulp, linksom of rechtsom, en die hulp is niet beschikbaar. Het plakken van etiketjes, (of het niet plakken ervan) lost dat tekort niet op.

Citaat:
Ik denk bij sommige gevallen wel dat de naam het vreselijk maakt. Zo ken ik een jongen die te horen kreeg dat hij een psychose had (hoewel hij in werkelijkheid gewoon veel stress had) maar door die diagnose wel flipte omdat een psychose toch wel heel erg was in zijn ogen.

Ik kan over die situatie niet oordelen. (Ik ben geen arts en ik ken die jongen niet.) Maar je kunt het op een andere manier bekijken: "als iemand echt flipt omdat hij zoiets hoort, dan is er misschien wel degelijk iets aan de hand".
Ik zeg niet dat het zo is, maar ik denk dat jouw conclusie ('gewoon veel stress') misschien ook wat snel gesteld is.