Geplaatst Citaat:Minimumloon hindert de arbeidsmarkt- JOB WOUDT
De versobering van de verzorgingsstaat is nog niet ten einde. Econome en VVD-politica Nahied Rezwani roept op tot ferme nieuwe stappen.
DEN HAAG — Met een 52ste plaats op de voorlopige kieslijst van de VVD lijkt een zetel in de Tweede Kamer nog ver weg. Maar de ideeën die de Iraanse vluchtelinge Nahied Rezwani heeft over de Nederlandse sociale zekerheid, zijn er niet minder opmerkelijk door.
Het wettelijk minimumloon, de ontslagbescherming en de bijstand, ze moeten alle drie zo snel mogelijk op de schop. ‘Het socialezekerheidsstelsel moet mensen genoeg prikkelen om enthousiast aan de slag te gaan. De kosten die je ermee bespaart kun je vervolgens investeren in goed onderwijs, goede zorg en goede kinderopvang.’ ‘Het geld kun je maar één keer uitgeven’, zegt ze. ‘Dan gaat het om het beste rendement. Natuurlijk moet er inkomensbescherming zijn voor mensen die echt niet voor zichzelf kunnen zorgen. Maar dat mag geen laksheid met zich meebrengen.’
En laksheid is wel het laatste wat Nederland zich kan permitteren. ‘De tijden zijn veranderd. De concurrentie met Azië en Oost-Europa dwingen tot deze ingrepen. Ze concurreren allang niet meer alleen door lage lonen maar ook door een steeds hogere productiviteit.’
Rezwani denkt dat haar ideale samenleving in 2013 al gerealiseerd kan zijn. Nederland is op de goede weg. Maar het tempo gaat haar te langzaam, de enorme hoeveelheid ingrepen van het kabinetBalkenende ten spijt. ‘Ik ben zelf snel’, verklaart ze haar ambitieniveau. ‘En optimistisch.’
Zelf is ze sinds vijftien jaar woonachtig in Nederland, waar ze in drie jaar tijd afstudeerde aan de Erasmus Universiteit. Afgelopen april promoveerde Rezwani met een onderzoek naar een spaarstelsel voor de WW. In de tussentijd werkte ze bij het ministerie van Financiën onder VVD-minister Gerrit Zalm, die ook als opponent aanwezig was tijdens haar promotie. Sinds kort is ze werkzaam als lobbyist voor de MBO Raad. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen van respectievelijk 5,5 en 2,5 jaar. In de ideale samenleving van Rezwani is geen plaats meer voor het wettelijk minimumloon, voor velen in Nederland juist een van de pijlers onder de beschaving. De voormalige Iraanse ziet dat anders. Zij wijst erop dat het minimumloon juist een barrière is voor mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt. Door hun lage productiviteit zouden ze te duur zijn. Voor werkgevers is het dan onaantrekkelijk om ze in dienst te nemen. Gevolg is dat mensen die wel kunnen werken, ten onrechte in de bijstand blijven hangen.
Volgens de econome hoeven we niet bang te zijn dat vervolgens een grote groep ‘working class poor’ ontstaat, ofwel mensen die wel werk hebben maar amper in staat zijn rond te komen. In de Verenigde Staten zijn zij er wel. Door meerdere banen uit te oefenen moeten ze de touwtjes aan elkaar knopen. Rezwani denkt dat door lagere sociale premies en belastingafdrachten de ‘werkende minima’ er in Nederland netto niet op achteruit hoeven te gaan.
Terugvallen op de bijstand zit er in ieder geval niet in. Die is er alleen nog voor de mensen die echt niet kunnen werken. ‘Niet iedereen heeft hier meer recht op. Als iemand geen uitkering heeft, gaat hij echt wel werken.’
Het ontslagstelsel is de andere belemmering voor een soepel werkende arbeidsmarkt, meent ze. ‘Het levert alleen maar bureaucratie op, het kost onwijs veel geld en stelt in de praktijk bar weinig voor. Want als puntje bij paaltje komt, kan het ontslag niet belemmeren.’
Vooral de kantonrechtersformule is haar een doorn in het oog. Te vaak wordt die gehanteerd bij goed verdienende, hoger opgeleide werknemers die hun bedrijf moeten verlaten. Ofwel mensen die in de ogen van de econome geen bescherming nodig hebben. ‘De vergoeding is mooi meegenomen voor mensen die al in een goede positie zitten.’ ‘Ik vind wel dat werkgevers hun verantwoordelijkheid moeten nemen’, vervolgt ze. ‘Je moet kunnen laten zien dat je in een werknemer hebt geïnvesteerd. Maar dan hebben we het niet meer over een ontslagvergoeding maar over het bieden van opleiding.’
Met het wegnemen van belemmeringen ziet ze vraag en aanbod op de arbeidsmarkt beter tot elkaar komen. Maar voor politici gelden heel andere wetmatigheden dan de economische, realiseert ook Rezwani zich. ‘Niemand durft hard te roepen, want het kan altijd stemmen gaan kosten.’
Zo vindt ze de PvdA maar laf, nu die partij ervoor heeft gekozen haar AOW-plannen af te zwakken. ‘Durf maar het gevaar van de vergrijzing onder ogen te zien. Eerlijkheid duurt het langst.’
Ook haar eigen VVD gaat op een aantal programmapunten lang niet zo ver als Rezwani zou willen. Zo haalde een voorstel van minister Zalm om de AOW-leeftijd op te trekken tot 67 jaar, niet het partijprogramma. Maar kritiek op het eigen nest valt niet te beluisteren. ‘Ik ben zeer geïntegreerd. Ik moet ook af en toe concessies doen.’
http://www.fd.nl
Ik ben benieuwd naar meningen over bovenstaand artikel. Denk je dat dit wel of juist niet zal werken?
Vind het vooral erg gedurfd! 
die moeten ook roeien met de riemen die ze hebben. En ook een bedrijf kan die euro maar een keer uitgeven 
Het is leuk om te kunnen zeggen dat je in vaste dienst bent, maar je hebt er niet veel aan als het elk moment zomaar opgezegd kan worden. Een hypotheek nemen lijkt me dan een hachelijke onderneming. 
