Bokt.nl

juval schreef:

Zelfbeschikking is oké, maar ik vind wel dat kinderen onder de 18 beschermd dienen te worden.
Soms zijn ideologieën van ouders niet in het belang van het kind. Zoals bijvoorbeeld wel of niet vaccineren, of bepaalde diëten die schadelijk zou kunnen zijn voor kinderen in de groei.

troi schreef:

Tja, je vrijheid eindigd waar die van de volgende begint. We leven in een volgepropt landje en naar mijn mening mag je verwachten dat men rekening met elkaar houdt. Dus in covid-tijd ongevaccineerden weren van plekken waar anderen komen vind ik logisch. Net als nu nog ongevaccineerde kinderen weren van de crèche waar jonge babies komen bijv.

Waar ik wel moeite mee heb is zelfbeschikking inperken op religieuze gronden. Zoals men doet mbt abortus en euthanasie. Prima dat een religieus persoon geen abortus wenst maar mijn baarmoeder is van mij en god, welke dan ook, heeft in mijn overwegingen geen rol.

germie schreef:

Ladyson schreef:

Ik zie totaal niet in waarom iemand tegen zn zin in in leven moet blijven. Een wachttijd van een half jaar lijkt me wel verstandig, en bij onder de 25 jaar een wachttijd van een jaar.

Zijn er niet-religieuze mensen die dit anders zien?

Een half jaar kan al te lang zijn. Als je door een hel gaat, dan kan een ander wel zeggen even 4 maanden of 6 maanden uitzitten, maar soms is het dan fijner om er gewoon niet meer te zijn. Die ellende van die periode blijft je je leven lang achtervolgen en soms is dat het niet waard om dan door te gaan.

Als ik in een rolstoel kom, en ik weet dan direct dat ik niet verder wil, dan is het gewoon einde verhaal. Je wilt dan niet nog een half jaar ondraaglijk lijden.

Ik zeg altijd ik word gezond oud, of ik word niet oud.

En weet je, als je er niet meer bent, dan kun je elk moment elk leuk ding doen wat je maar wenst. Je hebt geen lichaam meer, en de ziel kan overal komen. En zeer snel. Dus het kan echt een verlossing zijn om dan echt op te kunnen stappen van het aardse bestaan. Dus ik zie euthanasie zeker als een oplossing om tot rust te komen. Een ander kan echt niet bepalen wat voor jou de rust is. Dus dat moet men ook niet willen doen en dat zie je nu soms helaas echt wel gebeuren. Je wilt het je ziel toch ook niet aandoen om maanden of jaren ongelukkig verbonden te moeten zijn aan een lichaam?

Ondraaglijk lijden kan voor de 1 al een arm of been moeten missen zijn. Voor de ander is volledig verlamd een gelukkig leven. Maar laat de persoon wel zelf beslissen. Een ander kan nooit over mij beslissen wat ondraaglijk lijden is. Als ik dat een moedervlek of wrat vind, dan is dat ook echt ondraaglijk lijden. Voor mij, niet voor die ander. Zo moet je het wel blijven zien.

Flux schreef:

Zelfbeschikking is heilig maar een goede keuze maak je vooral door goed geïnformeerd te zijn. Ik begrijp daarin wel dat de overheid over bepaalde belangrijke onderwerpen informatie verspreid. Je kan dat "sturen" noemen maar uiteindelijk heb je het zelf altijd nog voor het zeggen. In de huidige tijden van misinformatie en nepnieuws is het helemaal belangrijk dat je zelf altijd kritisch blijft nadenken en informatie uit meerdere bronnen haalt. Een "Bindend Burger Referendum" vind ik bijvoorbeeld echt een hardstikke dom idee omdat ik geloof dat zeker 80% van de Nederlanders over te weinig kennis beschikt om een weloverwogen keuze te maken over belangrijke onderwerpen die gevolgen hebben voor het hele land.

Euthanasie blijft lastig want de uitkomst is altijd definitief en "ondraaglijk lijden" is voor iedereen anders. Ik zou erachter staan als dit op termijn makkelijker zou worden voor zowel lichaamlijk als psychisch lijden. Maar ik begrijp ook dat het een zeer moeilijk onderwerp is die bij elke beslissing verliezers kent (nabestaanden of de geweigerde patiënt).

secricible schreef:

Feit blijft wel dat er op dit moment nog een arts nodig is voor euthanasie en dat die ook achter een keuze moet staan.
De kans dat een arts ok is met "ondraaglijk lijden" bij een wrat of moedervlek is vrij klein.


Ik sta wel achter de eisen dat er sprake moet zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Dat vaststellen bij psychisch lijden kost tijd.
In mijn depressie wist ik zeker dat ik dood wilde. Mijn depressie was relatief simpel op te lossen en binnen 6 maanden zag ik weer enkele sprankjes licht aan het einde.
Nu, 4 jaar later ben ik dankbaar dat ik er nog ben en mag genieten van mijn leven. Dat had ik toen nooit kunnen denken.

Depressies maken dat je dood wil. Dat maakt het zo ingewikkeld want een depressie is een ziekte, die in veel gevallen te behandelen is. M.i. zou euthanasie niet toegestaan mogen zijn voordat er een fatsoenlijke poging gedaan wordt tot behandelen. Hoe lang "fatsoenlijk" is is als leek lastig te beoordelen.