Geplaatst: 22-05-23 22:04 Buurman woonde sinds de dood van zijn vrouw alleen, was niet goed goed ter been maar weigerde de stoellift te gebruiken. At zeer slecht ondanks de maaltijden die werden gebracht. Dronk te weinig. Haalde het vooral 's nachts niet naar het toilet, en de thuiszorg had nooit genoeg tijd om dan alles weer op te ruimen. Die slaapkamer was echt niet te doen zo goor. De kinderen kwamen zelden nog, wonen ook verder weg. Tevens was hij dementerend. Uiteindelijk is hij opgenomen geweest omdat hij ernstig was uitgedroogd, maar toch weer thuis gekomen. Kort daarna weer opgenomen vanwege hetzelfde en toen naar de crisisopvang gebracht en daar gebleven, gelukkig maar want ik kan me toch niet voorstellen dat die man nog een leven had. En wij zaten bij ieder geluid tegen het plafond, bang dat hij van de trap gevallen was. Doodeng. Niet dat ik mezelf zielig vind begrijp me niet verkeerd, maar ik maakte me oprecht zorgen om hem.
Mijn oma... Tsja. Lang verhaal kort: de familie heeft al het contact met haar gebroken (om een waslijst aan redenen, wat een mens) en toen ging het dus fout. Want hoewel het ziekenhuis zei 'ach, ze kan koffie zetten, dan kan ze ook voor zichzelf zorgen', viel dat in de praktijk dus toch een beetje tegen
en dus ook via de crisis uiteindelijk gebleven.Mijn heftig dementerende opa is overigens ook via crisis opvang (oma opgenomen in het ziekenhuis, hij kon niet alleen blijven) daar blijven plakken omdat ze zagen hoe slecht hij eigenlijk was en mijn oma dus ook niet meer in staat was om voor zichzelf te zorgen.
Anyways. Is het leuk? Is het mooi? Hoort het zo? Nee. Nee. Nee. Het is k.u.t. en niet eerlijk dat het zo moet, maarja. Als iemand zo steevast weigert, kun je niet zoveel zolang instanties ze wilsbekwaam vinden. En uit eigen ervaring vinden ze dat heel lang, eigenlijk tot het de spuigaten uit loopt en gevaarlijk wordt.
) en evt. helpen bij financiering daarvan.
