Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-02-23 16:07

Geplaatst: 13-02-23 16:07

superpony schreef:
En ja, het is zweer werk, maar heel veel werk is echt zwaar. Mensen maken er vaak een wedstrijd van hoe zwaar het werk is, maar anderen moeten vaak ook lang, veel en hard werken.
Mijn man werkt vanaf zijn 16e fysiek en die gaat echt de 67 niet halen met zijn lijf en schouders, hij is bijna 51.

Onze zoon is een horeca beest en draait normale dagen van 15 tm ongeveer 2 uur 's nachts en in het weekend tot 5/6 uur. Op zaterdag begint hij dan rond 17, dus maakt rustig dagen van 12 uur en meer.
Hij werkt va zijn 16e, nu bijna 10jr. Toen natuurlijk nog niet de nachten.

Ik vind toevallig mijn werk niet zwaar, dus dat scheelt. Maar kom op, omdat anderen nog zwaarder werk doen mag je je werk niet zwaar vinden?

Citaat:
Maar qua zorg; Voor mijn zieke moeder moet van alles geregeld worden en haar huisarts zit ziek thuis, maar is toch voor haar bezig. Hij is wel wat meer van de oude stempel, maar alles gaat vriendelijk en met veel inzet. Heb hem 2x pw aan de telefoon en het is niet mijn huisarts.

Fijn dat die huisarts dat doet. Het verzuim onder huisartsen is echter zeer groot. Niet voor niks. Wat mij betreft moet een huisarts het goede voorbeeld geven en uitzieken als hij ziek is, en geen dingen regelen. Het zorgen voor jezelf mag wat mij betreft best wat meer normaal worden in onze maatschappij. Al dat harde doorrennen leidt bewezen tot ellende. Waarom zou je dat willen?

Citaat:
En er zit gewoon een groot verschil in alles overdragen zodat om 23 uur bijv de volgende ploeg alles goed kan doen, of om 22 uur de deur dichttrekken en dat echt op de klok gelijk willen, ook al werk je met mensen en kan dat gewoon echt niet altijd.

Persoonlijk, zou ik zelf niet eens prettig werken zo en heel onvoldaan naar huis gaan. Ik heb op een ander gebied gewerkt en wel met mensen, maar ik wil toch heel graag dingen af hebben en bel rustig nog in eigen tijd om zaken te regelen. Dat geeft me zoveel voldoening en rust juist.

Prima, ik wil ook graag mijn werk afhebben. Dus ik werk hard binnen mijn tijd zodat dat meestal lukt. Ik moet na mijn werk gelijk naar huis, mijn kinderen moeten voor half 6 van de BSO gehaald worden want dan gaan ze dicht. Ik heb geen tijd om 5 minuten langer te blijven. Ik vind mijn eigen kinderen belangrijker dan mijn werk. Soms lukt het me om eerder te komen, dan werk ik iets rustiger. Maar wat mij betreft is niemand verplicht buiten zijn tijden op het werk te zijn.

Ik heb overigens nog nooit negatieve feedback gehad op mijn stipt op de tijd werken. Ik krijg juist altijd als feedback van de mensen dat ik zo fijn de tijd neem, dat ik zo goed luister en ze echt verder help.
Dus ja, dat kan blijkbaar ook als je wel binnen de lijnen kleurt.

Laten we het alsjeblieft niet normaal maken om onbetaalde overuren te maken dingen te doen die niet bij je werk horen

**Geplaatst**: 13-02-23 18:03

Geplaatst: 13-02-23 18:03

Maar ik ben wel een beetje verbaasd dat veel mensen niet betaald krijgen voor de overuren. Ik heb vandaag ook langer dan een uur doorgewerkt en mag die uren ook opschrijven. Dat maakt het dan wel iets prettiger om door te werken dat je weet dat je ook betaald krijgt. Maar bedenk nu op mijn vorige werk kreeg je ook niet doorbetaald maar was het wel een verwachting dat je gewoon zonder problemen je dienst even kon verlengen.

Ik ben er meer striker op geworden omdat ik heel naar ben behandeld op mijn vorige werk en ik niet meer achter de werkwijze van de eigenaren stond wat op den duur enorm botste waardoor ik echt werd behandeld als jij kan deze verantwoording niet aan. Ik ben daardoor nu wel meer aan het nadenken voor een goede verdeling werk en privé. Ik hou dat ook graag gescheiden en ben mijn tijd dat ik vrij ben ook echt wel nodig om even bij te komen ook omdat ik vaak 14 dagen achter elkaar werk. Ik hen echt geleerd dat er volop bovenopstaan en altijd met je werk bezig zijn je heel veel vervelende ellende gaat brengen. Ik heb daarin een flinke stap teruggenomen en het is prima als mensen dat niet doen maar als ik hoor hoeveel mensen alleen al op de instelling waar ik werk een burnout hebben en of moeten stoppen door lichamelijk problemen is echt gigantisch en vindt daar maar eens mensen weer voor terug die zijn er niet.

En zoals we op werk zeggen we hebben ook nog een leven buiten werk.

**Geplaatst**: 13-02-23 18:44

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 13-02-23 18:44

Bij mijn baan in de gehandicaptenzorg mocht ik mijn uren ook opschrijven, maar ik moest mijn overuren opnemen voor het einde van het jaar ipv die betaald te krijgen. Dat is lastig als je op zeker moment met 2 bent in een team waarin je normaal met 4 bent, je permanentie moet bieden in de vakantieperioden omdat oudere collega's dat weigeren enz enz.

**Geplaatst**: 14-02-23 13:59

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 14-02-23 13:59

Verootjoo, je leest het zoals jij het wil opvatten.

Ik ken behoorlijk veel heel hard werkende mensen en geen 1 met mentale problemen.

Nergens zeg ik dat je moet vergelijken, maar er werd hier gezegd hoe zwaar het werk in de zorg is. Ik zeg daarop alleen dat zoveel banen zwaar zijn. Dat is een keus die je maakt en we weten nu eenmaal dat we moeten werken.

Over het werk dat de huisarts doet kan jij nu niet zomaar oordelen en die man doet het echt prima en heeft nergens last van. Maar anders was het met mijn moeder wel ECHT heel erg fout gelopen, dus ik denk dat je echt geen enkel idee hebt waarom hij zich nu even zo in heeft gezet.
Al die andere keren dat hij ziek is, zal hij misschien wel uitzieken.

En daarbij vind ik inderdaad dat mensen zich veel te snel ziek melden. Ben nog nooit voor een snotneus thuis gebleven en heb al vele jaren auto immuun ziektes en soms veel pijn, maar daar hoeft echt niemand last van te hebben.

Mensen worden iets teveel in bescherming genomen en juist daardoor worden mensen zwakker. Als het gewoon wordt dat we alles maar zwaar vinden, teveel vinden en je bij pijn in je grote teen wel thuis kan blijven, wordt dat het nieuwe normaal.
En dat anderen hier dat normaal vinden, prima. Maar ik vind dat niet oke en dat is mijn mening waar anderen het niet mee eens hoeven te zijn, maar wel gewoon mogen accepteren dat anderen een andere mening hebben.

En we leven echt in een maatschappij waar mensen niet snel meer tevreden zijn en dat is eerder zorgwekkend dan vallen over 5 minuten extra werken.

En alleen die zin; Ik vind mijn eigen gezin belangrijker.........Ja, ik ook, nogal logisch.
Maar die gehandicapten zijn voor een ander het belangrijkste. Voor een ander is die ene cliënt een naast familielid. Diegene kan er misschien niet ( volledig ) zelf voor zorgen en heeft vertrouwen in de plek waar hij/zij woont of zich bevindt overdag.
Voor het personeel is het werk, die willen de deur dichttrekken en naar eigen kinderen en genoeg geld krijgen. Maar het kan ook jouw familie, kind etc zijn die daar zit.
Ongeacht het niveau, zijn het wel mensen en geen machines of apparaten.

**Geplaatst**: 14-02-23 14:59

Geplaatst: 14-02-23 14:59

superpony schreef:
(...) maar er werd hier gezegd hoe zwaar het werk in de zorg is. Ik zeg daarop alleen dat zoveel banen zwaar zijn. Dat is een keus die je maakt en we weten nu eenmaal dat we moeten werken.

Er werd inderdaad gezegd dat werken in de zorg zwaar is; dat wil niet zeggen dat we vinden dat andere jobs niet zwaar zijn. Professionals mogen het werken in de zorg zwaar vinden. Net als anderen hun werk zwaar mogen vinden.
In bepaalde sectoren wordt met regelmaat gestaakt (denk bv aan het OV; althans in Vlaanderen is dat zo). In de zorg wordt uiterst zelden gestaakt omdat je inderdaad zit met cliënten die zorg nodig hebben en men de cliënten niet in de steek wil laten. Maar dat wil niet zeggen dat zorgpersoneel het eens moet zijn met het lage loon, voortdurende bezuinigingen, werkdruk etc.
Het is inderdaad een keuze die je maakt om in de zorg te gaan werken; net als je ook kiest om in een andere sector aan het werk te gaan. Vrijwel iedereen die in de zorg gaat werken, doet dit vanuit de wil om anderen te helpen en kwalitatieve hulp te verlenen. Maar het is dan ook des te frustrerender als je bv. door allerlei bureaucratische regeltjes je werk niet kan doen op een manier die aansluit bij je visie op zorgverlening.

superpony schreef:
En daarbij vind ik inderdaad dat mensen zich veel te snel ziek melden. Ben nog nooit voor een snotneus thuis gebleven en heb al vele jaren auto immuun ziektes en soms veel pijn, maar daar hoeft echt niemand last van te hebben.

Ik ken wel mensen, die al dan niet in de zorg werken, die met een snotneus thuisblijven, maar de overgrote meerderheid mensen die ik ken gaan net te lang door, melden zich quasi niet ziek, moeten al neervallen eer ze zich ziek melden enz. Net ook om de hulpverlening / zorgverlening niet in het gedrang te brengen.
En als hulpverlener is het ook belangrijk om goed voor jezelf te zorgen en niet over je eigen grenzen te gaan. Als hulpverlener ben jezelf een belangrijk "werkinstrument". Ga je zelf over je grenzen, dan heeft dat eigenlijk zo goed als altijd ook negatieve effecten op je cliënten. Dus als hulpverlener je eigen grenzen bewaken is ook in het belang van de cliënten. (En nee, dat zeg ik niet enkel uit het standpunt van een hulpverlener, maar ook vanuit het standpunt van een cliënt. Ik heb als cliënt veel liever dat men de eigen grenzen aangeeft en bewaakt dan dat ik moet zien uit te vissen waar de grenzen van de hulpverlener liggen en achteraf op m'n bord te krijgen dat de grens door mij overschreden is. Duidelijkheid over grenzen geeft ook net steun en houvast aan veel cliënten).

superpony schreef:
Mensen worden iets teveel in bescherming genomen en juist daardoor worden mensen zwakker. Als het gewoon wordt dat we alles maar zwaar vinden, teveel vinden en je bij pijn in je grote teen wel thuis kan blijven, wordt dat het nieuwe normaal.
(...)
En we leven echt in een maatschappij waar mensen niet snel meer tevreden zijn en dat is eerder zorgwekkend dan vallen over 5 minuten extra werken.

Dat mensen teveel in bescherming genomen worden en daardoor zwakker worden, ben ik het niet mee eens. De druk wordt nu al opgevoerd bij kleuters, kinderen en jongeren. Resultaat: een heel deel jongeren zijn al uitgeblust als ze aan een studie beginnen of net afgestudeerd zijn. Vervolgens wordt de druk voor werkende mensen nog meer opgevoerd (want er moet steeds meer gebeuren met minder mensen).
Het gaat ook niet zozeer om 5 minuten extra werken. Het gaat er wel om dat overwerken en er niet voor betaald krijgen oid niet het nieuwe normaal zou mogen worden. De meeste zorgverleners die ik ken maken er geen probleem van om eens een keertje 5 minuten over te werken als het niet anders kan, maar het zou geen gewoonte mogen worden.
Mijn thuishulp maakt ook geen overuren. Dat weet ik en ik pas mij daar als cliënt ook aan aan. Ik denk zelf na over welke taken ze op die tijd kan uitvoeren ( en dus wat ik vraag ), in welke volgorde, hoe de tijd zo efficiënt mogelijk ingedeeld kan worden etc. Is er eens een vervanger die trager werkt, dan is dat ook maar zo. Dan is er minder gedaan... Je kan als cliënt moeilijk verwachten dat mensen systematisch voor jou gaan overwerken of overwerken voor niet-urgente zaken.

superpony schreef:
Maar die gehandicapten zijn voor een ander het belangrijkste. Voor een ander is die ene cliënt een naast familielid. Diegene kan er misschien niet ( volledig ) zelf voor zorgen en heeft vertrouwen in de plek waar hij/zij woont of zich bevindt overdag.
Voor het personeel is het werk, die willen de deur dichttrekken en naar eigen kinderen en genoeg geld krijgen. Maar het kan ook jouw familie, kind etc zijn die daar zit.
Ongeacht het niveau, zijn het wel mensen en geen machines of apparaten.

Mensen met een beperking zijn inderdaad ook mensen met behoeften, gevoelens enz. Maar dat geldt ook voor zorg-/hulpverleners. Jij wil toch ook een degelijke vertoning voor je werk en privétijd? Het is niet omdat je met mensen werkt dat je werk dan eens heel je leven moet gaan bepalen (of overnemen) en correcte verloning dan ook niet van belang is... Ik vind persoonlijk dat er - in het algemeen - meer waardering en een betere verloning mag gaan naar zorgverleners, mensen die op de werkvloer staan.

Bovendien verzetten zorgverleners zich vaak vooral tegen het beleid eerder dan tegen het moeten zorgen voor cliënten of overwerken. Door het beleid, continue besparingen etc. moet er steeds meer gebeuren met minder mensen. Nog los van het feit dat dit zorgt voor een hoge werkdruk, betekent dit ook een daling van de kwaliteit van hulpverlening. En het is net daartegen dat hulpverleners zich vaak verzetten. Ze willen graag kwalitatieve hulp kunnen bieden.
Ik had een leidinggevende functie voor oa een groep kinderen met een ernstig meervoudige beperking. De regel was dat de kinderen minimaal 3 dagen per week op de groep moesten zijn zodat de begeleiders de kinderen, die niet (goed) konden communiceren, voldoende kende om op hun noden in te spelen en de kinderen de therapieën konden krijgen die ze nodig hadden. En er was ook een beperking van het aantal kinderen dat per dag aanwezig kon zijn (ivm gebouw, begeleidersaantal etc). We hebben ons er lang tegen verzet, maar uiteindelijk heeft de directie toch doorgeduwd dat we ook aan 'gewone opvang' gingen doen. Dwz: kinderen konden dan bv ook een halve dag komen, kregen dan wel eten en een schone luier, maar verder werd er niets met hen gedaan en werd ook het aantal aanwezige kinderen overschreden. Dat had ook consequenties voor de andere kinderen die er wel kwamen voor activiteiten en therapie want hoe meer kinderen, hoe minder activiteiten enz je kan doen omdat je dan voortdurend eten aan het geven bent of luiers verschoont. Plus begeleiders kennen de kinderen die maar een half dagje of zo komen onvoldoende om signalen op te kunnen vangen wanneer het bv niet goed gaat. Met andere woorden zorg werd steeds meer kwantitatief en daardoor steeds minder kwalitatief. En het was dat waar we een probleem mee hadden.
En dat is ook waar ik het als cliënt vaak moeilijk mee heb; hulpverleners staan zodanig onder druk dat de kwaliteit van hulpverlening erop achteruit gaat, er fouten gemaakt worden (met soms grote gevolgen voor de cliënt) enz.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-02-23 11:27

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-23 11:27

Als ik jouw verhaal lees Pateeke is het soms net als een manege waar de lessen maar voller en voller gestopt worden en je als lesklant hetzelfde moet blijven betalen. Zelfs de beste instructeur kan groepen van 12 ruiters niet zo instrueren als zou kunnen met maximaal 6. Maar nu gaat het niet om een hobby, maar om mensen die hulp nodig hebben.

Een hulpverlener heeft ook een eigen gezin, dat klopt. Maar hoe sta je er dan in dat sommige hulpverleners eens een client mee naar huis nemen en met de eigen kinderen laten spelen? Ik weet dat dat ook gebeurt en vind dat heel positief. Natuurlijk moet het kind van zo'n medewerker het ook leuk vinden, maar ik ken een voorbeeld waar het gewoon echt vriendjes waren. Beide kinderen hadden geen handicap overigens.

Werk mee naar huis nemen is ook menselijk, zelfs ik heb wel eens 's nachts wat opgeschreven omdat ineens me iets te binnen schoot wat ik nodig had om een oplossing voor een ict probleem te vinden. Dat vind ik niet erg, maar als het structureel gebeurt is er wat mis denk ik.

**Geplaatst**: 15-02-23 12:15

Geplaatst: 15-02-23 12:15

Dat werk mee naar huis nemen iets is wat nou eenmaal soms gebeurt maar het geen dagelijkse kost zou mogen worden daar ben ik het mee eens en is ook wat ik heb willen aangeven.
En ja, ik kan niet spreken voor Nederland, maar in België is het jammer genoeg realiteit dat a) men steeds meer moet doen met minder middelen en b) zorg voor personen met een beperking hoe langer hoe meer een luxegoed aan het worden is. Zelfs de “meest dringende” zorgvragen moeten nog 1,5 jaar wachten om beantwoord te worden om nog maar te zwijgen van de aanvraagprocedure die al gemakkelijk een jaar duurt. Mensen zoals de broer van superpony mogen van geluk spreken als ze ooit een zorgbudget krijgen waarmee ze bv naar dagbesteding of woongroep kunnen. Ouders hebben voorheen steeds voor hem gezorgd, dus dan moeten ze dat maar blijven doen. En dan is er ook nog superpony, die kan dan ook wel zorg opnemen (niet dat dat mijn redenering is, het is de redenering van het zorgsysteem). Veel ouders van mensen met een beperking komen daardoor in de problemen. Ze moeten bv minder gaan werken of stoppen met werken om de zorg op te kunnen nemen, maar raken daardoor uitgeblust en komen in financiële moeilijkheden. Ook mensen met een beperking zonder netwerk kunnen zo aardig in de problemen komen (armoede, niet de zorg kunnen betalen die ze nodig hebben, …). Onlangs was er een rechtszaak van iemand die nog het geluk had in de tweede prioriteitengroep te zitten, waar men gemiddeld 6 jaar moet wachten op een zorgbudget. Die kon haar zorg zelf niet meer betalen en moest gaan kiezen tussen zorg betalen of eten… en dat is geen alleenstaand geval.
Zelfs in de leerlingbegeleiding moesten wij kiezen tussen urgent, zeer urgent en “had al lang gebeurd moeten zijn”. Is dat voor cliënten dan frustrerend als de urgente vraag niet onmiddellijk wordt opgenomen? Absoluut. Maar in vergelijking met de andere vragen is het dan niet prioritair.
Wat ik vind van cliënten mee naar huis nemen? Dat is natuurlijk ieder zijn eigen keuze. Ik heb tijdens een vakantiedag ook wel eens afgesproken met een gezin dat ik begeleidde (ikv zorgdraag weliswaar) en heb destijds ook mijn adres gegeven. Maar verder scherm ik wel af. Sommige cliënten hebben gewoon onrealistische verwachtingen.
En als cliënt heb ik ook ervaren dat een vervaging van grenzen best behoorlijk negatieve gevolgen kan hebben (maar daar kan en wil ik niet dieper op ingaan).

**Geplaatst**: 15-02-23 12:46

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 15-02-23 12:46

Ik denk dat Pateeke het behoorlijk helder ziet. Uiteindelijk kunnen individuele mensen in de zorg, hoe graag ze ook zouden willen, niet de gaten dichtlopen die we in het geheel laten vallen. In Nederland net zo goed als in Belgie: als wij gewoon als maatschappij niet voldoende mensen en middelen beschikbaar willen stellen om mensen goed op te vangen... dan is dat een keuze van de maatschappij als geheel. En je kunt niet verwachten dat mensen dat dan maar gratis en ten koste van hun eigen gezondheid en gezin en leven oplossen.

Dat is ontzettend naar en schrijnend voor de mensen die die zorg wel nodig hebben. Maar als we dat anders willen dan is verstandiger stemmen nuttiger dan verwachten dat sommige mensen dat wel even fixen terwijl we aan de andere kant door blijven gaan met te weinig middelen beschikbaar stellen en teveel ingewikkeldheden verzinnen.

**Geplaatst**: 15-02-23 13:17

Geplaatst: 15-02-23 13:17

Shadow0 schreef:
Ik denk dat Pateeke het behoorlijk helder ziet. Uiteindelijk kunnen individuele mensen in de zorg, hoe graag ze ook zouden willen, niet de gaten dichtlopen die we in het geheel laten vallen. In Nederland net zo goed als in Belgie: als wij gewoon als maatschappij niet voldoende mensen en middelen beschikbaar willen stellen om mensen goed op te vangen... dan is dat een keuze van de maatschappij als geheel. En je kunt niet verwachten dat mensen dat dan maar gratis en ten koste van hun eigen gezondheid en gezin en leven oplossen.

Dat is ontzettend naar en schrijnend voor de mensen die die zorg wel nodig hebben. Maar als we dat anders willen dan is verstandiger stemmen nuttiger dan verwachten dat sommige mensen dat wel even fixen terwijl we aan de andere kant door blijven gaan met te weinig middelen beschikbaar stellen en teveel ingewikkeldheden verzinnen.

Klopt maar de middelen zijn er hier in NL wel, ons zorgsysteem is echt wel goed ingericht om mensen met een hulpvraag te helpen. Maar deze financiering blijft hangen bij administratiekantoren, directie en kwaliteitseisen die alleen op papier zinvol lijken te zijn. Je kan als manager uren vergaderen over kwaliteit, maar als op dat moment je begeleider verzuipt in haar werk omdat de ratio client/begeleiding helemaal zoek is brengt dat helemaal niets.

Zorgbudgetten moeten aan zorg worden uitgegeven, klaar! En of dat meer handen aan het bed zijn, een juiste dagbesteding of persoonlijke begeleiding dat is in iedere situatie uniek.

Gelukkig werken een aantal gemeenten bijv met WMO zorg wel al zo, en is sinds dit jaar een financiële verantwoording voor veel branches in de zorg verplicht gesteld… een stap voorwaarts in het laten zien hoe de geldstromen geregeld zijn, want daar komt het toch elke keer op terug. Zolang clienten als bron van inkomsten gezien worden zal daar altijd ergens misbruik van gemaakt worden, dmv grotere groepen of drukken van kosten met minder aanbod en/of personeel ( gelukkig lang niet overal ).

**Geplaatst**: 15-02-23 16:19

Geplaatst: 15-02-23 16:19

Baloedebeer schreef:
Klopt maar de middelen zijn er hier in NL wel, ons zorgsysteem is echt wel goed ingericht om mensen met een hulpvraag te helpen. Maar deze financiering blijft hangen bij administratiekantoren, directie en kwaliteitseisen die alleen op papier zinvol lijken te zijn. Je kan als manager uren vergaderen over kwaliteit, maar als op dat moment je begeleider verzuipt in haar werk omdat de ratio client/begeleiding helemaal zoek is brengt dat helemaal niets.

Eens, maar ook dat is beleid... De middelen zijn er in België ook wel, of ze zouden er kunnen zijn, maar ze komen niet terecht waar ze horen te zijn.
Onlangs was er hier nog in het nieuws dat één van de grootste en bekendste ziekenhuizen niet dringende zorg weer moest uitstellen omdat er door ziekte, burn-out etc. te weinig personeel was; er was maar een bezetting van 70%. Vervolgens komt in het nieuws dat de regering beslist dat er meer moet gebeuren in daghospitalisatie en er dus minder mensen mogen worden opgenomen in de ziekenhuizen. Om dan vervolgens van de regering te horen "we investeren wel in de zorg hoor. We gaan voor technologische vernieuwing / innovatie". Tja, je kan zoveel investeren in technologie als je wil, maar je blijft wel mensen nodig hebben. Dat is ook net wat ik bedoel met dat er meer waardering en geld naar zorgpersoneel op de werkvloer mag gaan (en nee dan bedoel ik niet directie of middenkader, maar echt de begeleiders zelf).
Als er neergekeken wordt op zorgpersoneel (bv. omdat ze "maar" begeleider zijn met "maar" diploma x) dan heeft dat uiteraard ook consequenties op de werkvloer. En het is dan echt wrang als je dan ziet waar organisaties geld aan uitgeven (bv. uitdragen hoe geweldig ze zijn) terwijl er te weinig personeel is op de werkvloer, het gebouw op instorten staat enz. Het beleid laat dat ook toe (en werkt het soms zelfs in de hand)...

Citaat:
Zolang clienten als bron van inkomsten gezien worden zal daar altijd ergens misbruik van gemaakt worden, dmv grotere groepen of drukken van kosten met minder aanbod en/of personeel ( gelukkig lang niet overal ).

Klopt. Als het gaat om zorgbudgetten is het in Vlaanderen jammer genoeg wel zo dat misbruik in de hand gewerkt is t.o.v. vroeger. De instellingen krijgen nu geen subsidies meer; mensen met een handicap krijgen een zorgbudget (als ze geluk hebben). Daardoor kunnen de instellingen nu zelf ook hun prijzen gaan bepalen en moet je als persoon met een beperking "gaan shoppen" en kijken bij welke organisatie je welke zorg kan krijgen met dat budget. Bij de ene krijg je dan bv. 3 dagen zorg in de instelling terwijl dat er in een andere voorziening misschien 4 zijn.
Het heeft ook gemaakt dat begeleiders per cliënt moe(s)ten registreren wat ze hadden gedaan dus bv. eten geven, verschonen, activiteit, maar ook bellen (als dat meer dan een kwartier was) en mailen. Deed je dat niet of niet correct, dan was de kans reëel dat de client nadien minder budget kreeg. En natuurlijk werd dat ook gebruikt om de zorg te factureren (ouders die nog niet over zo'n zorgbudget konden beschikken voor hun kind moesten die zorg dan zelf betalen). En bij de overgang van het oude systeem (subsidies toegekend aan de organisaties) naar het nieuwe systeem (zorgbudget voor de persoon met een beperking), kregen cliënten ook de raad om dat jaar niet op vakantie te gaan of veel uitstapjes te maken met het gezin of zo, want ook dan zouden ze minder krijgen...
Daarentegen is financiering van hulpmiddelen wel redelijk ok en zie ik soms dingen in Nederland waar ik echt mijn bedenkingen bij heb. Bv. mensen die een hulphond nodig hebben en een crowdfunding moeten opstarten om het geld bij elkaar te krijgen. Dat is in Vlaanderen anders geregeld. Hier wordt een deel betaald (ongeveer de helft, in het geval van bepaalde types hulphond) en de rest van het geld zoeken de organisaties zelf bij elkaar. Als cliënt krijg je de assistentiehond dan gratis in bruikleen (ongeacht of er dus een vergoeding was of niet). Het zijn allemaal verenigingen zonder winstoogmerk (vzw; stichtingen). In Nederland moeten cliënten vaak wel een torenhoog bedrag betalen voor een assistentiehond en zijn er organisaties die écht wel winst willen maken met assistentiehonden.

**Geplaatst**: 15-02-23 16:52

Geplaatst: 15-02-23 16:52

Het is allemaal heel erg verschillend per plek denk ik. Ik vind dat de overhead in mijn organisatie heel erg meevalt.

Daarnaast denk ik dat sommige mensen op de werkvloer ook niet een reëel beeld hebben van wat er nodig is aan ondersteunende diensten.

Blijft er op sommige plekken teveel geld hangen? Vast wel.

Is er echter ook gewoon een enorme ICT afdeling nodig met de huidige zorgplannen? Ook. Is het nodig om marketing te voeren? Als je personeel en cliënten binnen wil halen: Ook.

Buiten dat er echt zorgorganisaties zijn met slechte structuren natuurlijk, maar het is vaak niet zo simpel als: al het geld naar de werkvloer.

Ik zie dat bij ouderinitatieven of gezinshuizen. Die geven dan aan: bij ons blijft er niks hangen in de overhead. En dan na een jaar of 2/3 moeten ze zich toch aansluiten bij een grote organisatie, of zijn er gigantische problemen in het beleid, of komen ze bij een andere organisatie aankloppen voor een gedragsdeskundige.

Dit is overigens wel in de WLZ gehandicaptenzorg, ik denk dat wij het goed hebben versus andere takken van zorg.

Oh en dan nog iets wat ik aan wil stippen:

Ik vind het bizar, dat cliënten een familielid als bewindvoerder mogen hebben en dat diezelfde persoon ook al het geld erft wat over blijft. Ik ken verhalen van cliënten die nog geen ijsje mogen kopen maar wel een ton op de rekening hebben staan. Van mij mag dat allemaal teruggestort worden naar de staat, weet zeker dat sommigen dan wel vaker naar de Efteling gaan.

**Geplaatst**: 16-02-23 10:20

Geplaatst: 16-02-23 10:20

Baloedebeer schreef:
Gelukkig werken een aantal gemeenten bijv met WMO zorg wel al zo, en is sinds dit jaar een financiële verantwoording voor veel branches in de zorg verplicht gesteld… een stap voorwaarts in het laten zien hoe de geldstromen geregeld zijn, want daar komt het toch elke keer op terug.

Er bestaat al heel lang allerlei controle. Misschien dat regels zijn aangescherpt of het is veranderd voor kleiner organisaties, maar ik werk voor een vrij grote organisatie en wij moeten al heel lang heel veel verantwoorden.
En alle contracten met de verschillende gemeentes zijn weer net iets anders, dus daar hebben we weer best een aantal mensen voor nodig, dus dat draagt ook bij aan de overhead.

**Geplaatst**: 16-02-23 16:11

Geplaatst: 16-02-23 16:11

Het hele gebeuren met geld is gewoon heel complex in de zorg. Soms lijkt de zorg meer een verdien model dan dat het om de mensen gaat. Een voorbeeld ik had ooit een cliënt , waarvoor opeens de regel kwam dat er nog maar een x aantal luiers per dag gebruikt mochten worden 8)7

Client had een zwaar verstandelijke beperking en was incontinent. Dit was even bepaald door iemand op een kantoor die geen idee had om wie het ging. Dus kwam erop neer dat de cliënt dan maar een paar uur met vieze incontinentie rond moest lopen. Echt te gek voor woorden , volgens mij is het uiteindelijk wat versoepeld maar ik haal dit verhaal er nog steeds bij als we het hebben over verkeerde en belachelijke beslissingen.

Ik denk als we eens goed zouden filteren in de zorg dat er echt nog teveel mensen onterecht geld krijgen zoals bijvoorbeeld familie. Geld via het PGB zijn ze wel enorm streng op als ik ziek ben krijg ik altijd extra controle en moet ik mij ook verantwoorden wat ik heb en hoe het zit. Vroeger blijkt er ontzettend veel misbruik gemaakt te zijn van het PGB en werden er onterecht bedragen uitgekeerd.

Mijn ervaring met kleine organisaties en ik hoop niet dat het de standaard is , is dat er juist veel niet goed geregeld is of te laat geregeld wordt. Ik voel mijn nu veel prettiger bij een grote organisatie waarin alles tot in de puntjes op papier staat. Dit is best een persoonlijk verhaal , maar bij de vorige kleine organisatie heb ik vooral meegemaakt hoe het niet moet als iemand plots overlijd en er nog geen reanimatie verklaring goed ondertekend is. Het was een grote chaos waarbij er onterecht veel verwijten zijn gevallen en ik een tijdje heb rond gelopen met het gevoel dat ik iemand dood had laten gaan. Het werd compleet weggestopt en er was geen ruimte om over te praten. Ik heb daardoor best een trauma overgehouden aan de dood en bijna een burn-out omdat er tegen mij gezegd werd dat mijn reactie fout was ( ik schrok heel erg en liep weg uit de situatie) en ik mijzelf over de kop liep maar niemand bood hulp. Dit was voor mij een zeer moeilijke en ook best wel pijnlijke situatie ik ben er ook enorm door gekwetst. Totdat ze zeiden we denken maar dat je uit de zorg moet stappen en je je zelf beschadigd. Toen dacht ik nee , het wordt tijd dat ik op zoek ga naar een organisatie die mij serieus neemt.

Ik heb dit probleem dus ook meegenomen en hier zijn we ermee aan de slag gegaan. 2 dagen geleden is een cliënt na een kort ziek te zijn geweest overleden , en er heerste zoveel rust. Het plan lag klaar en veel was al vastgezet. Voor iedereen heel fijn en die rust ik kon gewoon mijn diensten weer oppakken en ben ook veel rustiger geworden omtrent het overlijden van een cliënt. En ik kon er goed zijn voor collega's en de bewoners. Natuurlijk ben ik er ook wat verdrietig om maar voor mij was dit toch ondanks dat het niet leuk is een goede ervaring en eigenlijk heel fijn om mee te maken hoe het wel moet. En vooral niet bang hoeven te zijn voor de reacties. Iedereen heeft mij zo top opgevangen en kwam regelmatig vragen wat ik wel en niet wou. En het heeft echt een stukje trauma weggehaald. Maar gewoon dat er rekening met je wordt gehouden ook door je manager is zo fijn en dat maakt ook weer dat ik enorm trots ben op mijn werk en we iemand een zo goed mogelijk leven hebben kunnen geven , maar het ook heel liefdevol af hebben kunnen sluiten. De oudere collega's met meer ervaring denken echt om de jongere mensen om te voorkomen dat we door zoiets uit de zorg stappen.

Anyway , ik denk vooral dat zorgondernemers , managers , mensen met hoge functie in een organisatie ook wel eens op de vingers getikt mogen worden ook daar gaat een hoop fout richting personeel waardoor mensen weggaan en er geen zin meer in hebben. En vooral het neerkijken op vindt ik zo fout! Allemaal hebben we namelijk hopelijk 1 ding gemeen en dat is dat we graag voor mensen zorgen en daar hart voor hebben.

**Geplaatst**: 16-02-23 20:03

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 16-02-23 20:03

Ik denk niet dat dat met de grootte van de organisatie te maken heeft, eerlijk gezegd.
Mijn collega is eerst van afdeling veranderd en nadien van de grote organisatie waarvoor we werkten naar een andere grote organisatie gegaan. Ze gaf aan dat de nieuwe organisatie een regelrechte chaos was.
In de organisatie waarvoor we beiden gewerkt hebben, was er wel een heel draaiboek en beleid mbt tot palliatieve en supportieve zorg. De doelgroep waarvoor wij werkten was medisch gezien erg kwetsbaar; we hadden ieder jaar wel een overlijden. Niet zolang nadat ik er weggegaan ben (en mijn collega al op een andere afdeling werkte) is een cliënt overleden. In onze plaats waren er twee jonge meiden leidinggevenden. Eentje was nog maar net afgestudeerd en had geen ervaring met de doelgroep, de andere had wel ervaring met de doelgroep, maar niet in haar functie. Ze werden beiden ook niet gecoacht want geen leidinggevende voor hen meer. Zij waren niet vertrouwd met het beleid en het draaiboek. Dat leidde ertoe dat zij als leidinggevende(n) steun zochten bij de begeleiders ipv steun boden. Oké, daar konden ze niets aan doen; op zo'n moment heb je een meer ervaren collega of leidinggevende nodig die wel ervaring heeft met het beleid errond, maar ik vond het wel spijtig om te horen (zowel voor hen als voor het team).
Opvang van je collega's en leidinggevenden is op zo'n moment zo ontzettend belangrijk, inderdaad om er geen trauma oid aan over te houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-23 19:58

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-23 19:58

Denk je dan dat het aan het feit ligt dat veel instellingen min of meer prive zijn? Dus dat iedere instelling of zorgboerderij of wat dan ook een eigen manier van werken heeft? Geld komt van de overheid, maar is er ook sturing?

**Geplaatst**: 18-02-23 12:05

Geplaatst: 18-02-23 12:05

Gisteren een hele lap tekst geschreven en net als ik op verzenden wilde drukken, viel m'n laptop uit

. Poging 2...

In België werkt het wat anders dan in Nederland. Doorgaans zijn de organisaties voor mensen met een beperking verenigingen zonder winstoogmerk (vzw). Het zijn dus geen bedrijven die winst willen maken. Voor hulpverlening en hulpverleners is het ook niet toegestaan reclame te maken. Ze mogen natuurlijk wel hun aanbod kenbaar maken en fondsen werven, maar reclame zoals bv winkels dat doen, is niet toegestaan.
Voorzieningen voor kinderen en jongeren krijgen nog subsidies, voorzieningen voor volwassenen krijgen die niet meer sinds een zestal jaar. Volwassenen met een beperking krijgen nu een zorgbudget (als ze geluk hebben) waarmee ze bv naar een voorziening kunnen (vroeger kregen ze ook subsidies voor volwassenen, maar met de invoering van het nieuwe systeem met die zorgbudgetten is dat niet meer het geval en zijn het de cliënten die de voorziening betalen). Ik zou dus niet zeggen dat het ligt aan het al dan niet privé zijn van instellingen.

Iedere organisatie heeft natuurlijk wel zijn eigen visie, werkwijze, organisatiecultuur en expertise. Daar hangt al veel vanaf. Ik denk dat bepaald beleid ook ontstaat vanuit een zekere nood. In een organisatie waar ik werkte was dus een duidelijk beleid m.b.t. supportieve en palliatieve zorg. Dat had veel te maken met het feit dat cliënten met een ernstig meervoudige beperking en medische problematieken tot onze doelgroep behoorden. We hadden ieder jaar wel een overlijden (alle groepen in beschouwing genomen waren dat er meer). Een goed beleid hierrond was dan ook essentieel.
In een andere voorziening waar ik gewerkt heb, behoorden cliënten met een kwetsbare / complexe medische toestand niet tot de doelgroep. Daar was, bij mijn weten, dan ook niet zo'n uitgewerkt beleid en draaiboek (voor zover ik weet). Wel was er meer aandacht voor en beleid rond hechtingsproblematieken en agressie. Na een agressie-incident was er daar voor de begeleiders ruimte om erover te spreken met elkaar en/of leidinggevende / agressiecoach. En sommige teams volgden een in company training rond agressie in hulpverlening (boeiende training overigens). Ik heb daar ontzettend veel van geleerd. Hechtingsproblemen (en dus soms ook agressie-incidenten) komen bij die doelgroep wat vaker voor dan bij mensen zonder beperking of met bepaalde andere handicaps. Logisch ook, het waren cliënten met een visuele of visueel-meervoudige beperking. Blinde of slechtziende baby's ervaren daar al moeilijkheden mee. Zaken zoals "joint attention", objectpermanentie enz. zijn moeilijker te verwerven als je niet (goed) ziet en dat kan op zijn beurt dus leiden tot een verstoorde ontwikkeling van hechting.
Organisatiecultuur speelt ook een rol volgens mij. Als werknemers er voor elkaar zijn, er een goede sfeer heerst tussen de begeleiders onderling enz, heeft dat volgens mij ook positieve invloed op cliënten. In de ene voorziening kregen we bv. van de directie een mail met documenten waarin stond dat je als collega's vooral niet te goed overeen moest komen (bv. geen contact buiten het werk enz). Inhoudelijke en praktische aansturing van de teams moest gescheiden zijn. Als inhoudelijke leidinggevende mocht ik mij bv niet moeien met de praktische zaken (terwijl die twee in mijn ogen niet los van elkaar gezien kunnen worden). Er was daar een behoorlijke competitieve sfeer en er speelde veel onderhuids. Ging je vragen aan een collega hoe die probleem x zou oplossen was het antwoord dat je moest uitzoeken wie dat probleem veroorzaakt had en je die persoon dan terecht moest wijzen. Uiteraard geeft dan niemand zijn fouten toe... (Plus iemand terechtwijzen lost het probleem nog niet op). Er waren daar ook veel mensen met een burn-out. Collega's mochten elkaar ook niet helpen als iemand eronderdoor zat.
In de andere voorziening werd net wel aandacht besteed aan teamvorming, stonden inhoud en organisatie niet los van elkaar en kon je met problemen of vragen terecht bij een collega. Persoonlijk vind ik dat ook erg belangrijk; bij zaken zoals agressie incidenten, overlijdens etc moet je je wel veilig voelen bij en gesteund worden door je collega's en moet iedereen aan dezelfde kant staan.
Zulke dingen zie je ook terug in hoe men met cliënten omgaat. Ik heb meerdere dingen gezien die niet door de beugel konden en ik word er nog steeds boos om als ik eraan terugdenk...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-04-23 21:15

Geplaatst door de TopicStarter : 24-04-23 21:15

Vandaag het programma Undercover bekeken over de boerderij in Wedde. Dat het zo lang heeft kunnen plaatsvinden in een land als Nederland, dat snap ik echt niet. Niet iedereen zal het werk met gehandicapten aan kunnen of er geschikt voor zijn. Maar waarom doe je het dan?

Ook wil een oud medewerker nu op dezelfde plaats weer een zorgboerderij openen, en de boerderij huren van 1 van eigenaren van de oude zorginstelling.
Dat las ik net op dvhn.nl

Ik heb echter na het zien van het programma nog wel een paar vragen. Zij spreken over het afleren van ongewenst gedrag bij de gehandicapten. Het gaat om mensen met zeer beperkte verstandelijke vermogens. Kun je die dan echt wat afleren? Of is het vooral omdat ze een soort angst hebben voor de verzorgers? En komt daar dan geen familie op bezoek die dat ziet?

**Geplaatst**: 24-04-23 21:33

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 24-04-23 21:33

Het begin bij het subjectieve begrip ‘ongewenst gedrag’ Germie.
Ik ben het programma op het moment aan het kijken en werk nu 8 jaar in de gehandicaptenzorg. Onder andere ook met cliënten met ernstige meervoudige beperkingen gewerkt, wat volgens mij overeenkomt met de doelgroep van Aurora.

Allerlei geluiden horen nou eenmaal erbij. Soms is het de enige manier waarop iemand verbaal kán communiceren. Of het gevoel wat het geluid in je keel geeft kan lekker voelen en hoeft er dus helemaal geen verdere reden achter het geluid te zitten.

En er zijn ook spastische cliënten die geen controle hebben over hun stembanden en keelgeluid. Blijdschap, spanning, genoegen, ongenoegen, prikkelbeleving, er kan vanalles achter zitten.

Wat ik ook veel hoor is dat ze met hun ‘gedrag’ de baas willen zijn over hun ‘begeleiders’. En dat straffen gebruikt wordt om ze maar niet de baas te laten zijn… nergens ene pedagogisch verantwoorde manier van handelen.. ga je een baby afleren om niet te huilen als je hem z’n eten afpakt? Ga je een peuter afleren niet te gillen als je een emmer water over hem heen gooit? Ik hoop dat je daar ‘nee’ op antwoord:p

En wat wil je dus afleren? Geluid maken? Bang zijn? Spastisch zijn? Het enige ‘ongewenste gedrag’ wat ik zie is van de sadisten.

En familie is erg vaak niet in beeld helaas.

**Geplaatst**: 24-04-23 21:45

Geplaatst: 24-04-23 21:45

Schijnend wat er allemaal gebeurt ook. Ben betrokken bij een situatie waarbij een kind uit huis is geplaatst een half jaar terug omdat hij een fractuur in zijn schedel had en een gebroken bovenarm. Autoriteiten dachten dat ouders dit hadden gedaan (mishandeling) dus kind direct huis uit en woning werd veilig gesteld voor onderzoek door politie. Niks kunnen vinden. Gedurende het onderzoek zag een arts bij het kind een erfelijke aandoening. Moeder is naar gespecialiseerde arts gegaan en die kreeg inderdaad die diagnose, kind heeft dat dus wss ook maar diagnose wordt pas met 14 jaar gesteld. Jeugdzorg wil kind niet terugplaatsen ondanks artsen aangeven dat de fracturen wss zijn ontstaan na de geboorte en na 2 maand werd dit pas duidelijk en ging alles rollen. Vreselijke situatie. Er is nu een omgang waarbij kind een tijdje bij ouders mag zijn onder begeleiding van jeugdzorg en cameras.

Ik vind het een hele heftige situatie en verdenk deze mensen van helemaal niets dan liefde voor hun kindje. Hoop echt dat ze hun kind snel voltijd terug in huis krijgen.

De zorg gaat naar de getver.
De tarieven zijn niet oke, personeel kan niet behoorlijk betaald worden, er is bijna geen scholingsbudget maar mensen zijn vanwege hun registratie verplicht om zich bij te scholen. Alles moet openbaar gedeeld worden om fraude tegen te gaan. Privacy is passé. Je hebt heel veel verplichte administratie waar je geen cent voor betaald krijgt, je moet veel clienten/patienten zien om omzet te draaien, maar die hebbeb allemaal die verplichte administratie en willen snel geholpen worden en als je als zorgverlener iets op maandag beloofd wil men voor donderdag reactie of actie. Dat gaat gewoon vaak niet.
Dus zeurende mensen, dus geen plezierige dag/moment. Waar doe je het voor?

Gelukkig hebben wij een specialisme en willen die mensen gewoon heel graag onze hulp en maakt het niet uit dat t wat langer duurt. Casussen zijn heftig en veel maar levert zoveel voldoening op. Maar je krijgt er niet voldoende financiele compensatie voor.

**Geplaatst**: 24-04-23 21:50

Geplaatst: 24-04-23 21:50

Ik heb ook gewerkt met kinderen met een ernstig meervoudige beperking. Daar heb ik ook dingen gezien en gehoord waar ik nog steeds boos om word (al waren ze gelukkig niet zo erg als wat ik lees over die zorgboerderij). En dan kreeg ik niet uitgelegd aan de psycholoog / orthopedagoog/ leidinggevende dat het gedrag van de cliënt paste bij het ontwikkelingsniveau en de beperking en/of er andere mogelijkheden waren dan cliënten bv vast te binden.

Wij hebben ouders ooit gevraagd ajb klacht in te dienen tegen de instelling. Die mensen durfden dat niet want ze waren bang dat de cliënt dan geen zorg meer zou krijgen en nergens anders heen zou kunnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-04-23 07:53

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst door de TopicStarter : 25-04-23 07:53

Maar de kinderen zelf krijgen ook echt wel wat mee als ze uit huis geplaatst zijn.

Ik ken zelfs een situatie waarbij de vader het zo bont gemaakt heeft dat de moeder geen eenouder gezag aandurft. Want dan moet je contact houden met de vader over de kinderen. Dus dan ben je uit de ouderlijke macht terwijl dat eigenlijk niet hoeft, maar de stress er omheen kun je niet aan.
Daar is het de rechtbankstukken bewaren totdat de kinderen oud genoeg zijn om het te begrijpen en dan kun je het laten lezen.
Hier zou je graag zien dat de moeder geholpen zou worden zodat zij wel gezag kan houden. Maar er is niet zoiets als niet voor de kinderen kunnen zorgen en dan eenouder gezag houden met hulp.

Vroeger werd er nooit voor eenouder gezag gekozen, nu wel, dus dat is wel een verbetering.

**Geplaatst**: 25-04-23 08:19

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 25-04-23 08:19

Zolang voor een aantal het vooral een verdienmodel is zullen er altijd uitwassen zijn. Het is niet zo moeilijk om een zorgbedrijf op te starten in Nederland. Wel om kwalitatief goede zorg te leveren.

**Geplaatst**: 25-04-23 09:20

Geplaatst: 25-04-23 09:20

crow schreef:
Zolang voor een aantal het vooral een verdienmodel is zullen er altijd uitwassen zijn. Het is niet zo moeilijk om een zorgbedrijf op te starten in Nederland. Wel om kwalitatief goede zorg te leveren.

De kwaliteitseisen voor financiering zijn echt wel streng hoor in NL, dus iets opstarten is niet zo eenvoudig als het lijkt. dat zo’n misstanden hebben kunnen plaatsvinden en doorgang gevonden zelfs na meldingen zegt ook veel over het ambtelijk apparaat waar je als zorginstelling mee te maken hebt. Het klinkt allemaal mooi maar achter alle meldcodes, protocollen en samenwerkingsverbanden zit zelden een constructieve oplossing het is vaak veel blabla.

**Geplaatst**: 25-04-23 11:40

Re: Jeugdzorg en gehandicaptenzorg in Nederland nog lang niet altijd goed

Geplaatst: 25-04-23 11:40

Er zijn heel wat regels verbonden aan de zorg. Maar die komen echt niet altijd ten goede aan de cliënten. En zelfs al raakt inspectie betrokken, dan nog wordt regelmatig een oogje toegeknepen omdat er al te weinig instellingen zijn en de wachtlijsten zo gigantisch lang zijn. Plus veel cliënten kunnen of durven geen klacht in te dienen en ook de zorgverleners durven vaak hun mond niet open trekken

**Geplaatst**: 25-04-23 14:14

Geplaatst: 25-04-23 14:14

crow schreef:
Zolang voor een aantal het vooral een verdienmodel is zullen er altijd uitwassen zijn. Het is niet zo moeilijk om een zorgbedrijf op te starten in Nederland. Wel om kwalitatief goede zorg te leveren.

En dat is echt zo dubbel.

Mijn broer was vanaf geboorte meervoudig gehandicapt en het was overduidelijk wat voor zorg en hoeveel hij nodig had.
10x verandert alles en uiteindelijk konden we PGB aanvragen. Dat ging eerst vrij makkelijk, maar ondanks dat we het al kregen, werd dat steeds moeilijker en werden controles en bewijs aanvragen steeds lastiger.

Ik deed zijn papierwerk doorgaans, maar kon echt vreselijk balen dat wij zoveel bewijs moesten inleveren waar het onmogelijk was dat wij de boel belazerden en anderen de boel zo goed konden belazeren en niemand komt kijken hoe het gaat en wat je doet.

Net als dat wij maanden moesten wachten op een nieuwe douchebrancard en ik bij een instelling een ruimte volr weinig/ongebruikte aanpassingen zag staan voor als.........ooit........ en wij konden mijn niet te tillen, niet te manouvreren broer amper verschonen, omdat het via 3 wegen moet en mensen geen idee hadden van de noodzaak blijkbaar die dat moeten beslissen.