Liezel1 schreef:We zouden ook kunnen overwegen om de "veilige landen" asielzoekers bij voorbaat niet meer toe te laten en diegenen die er nu nog zitten versneld uit te zetten.
Als je het hebt over belasten van politie, zorg etc dan staat die groep met stip bovenaan!
Stel je eens voor, dat er hier oorlog uitbreekt. Iedere dag heerst er de dreiging dat gevaarlijke mensen je huis binnen vallen, je familie afslachten, jou ontvoeren om te verkopen als slaaf. Er iedere dag de kans bestaat dat je een bom op je dak krijgt, je niet meer veilig even naar de supermarkt kan. Je constant in terror leeft.
Of een ander scenario. Stel je voor dat je, ondanks dat je hard werkt, geen rooie cent verdient. Je familie niet in leven kan houden omdat je geen eten kan betalen. De zorg in je land zo slecht is dat je bij ziekte aan je lot wordt overgelaten.
Wat doe je dan? Dan verzamel je al je moed bij elkaar, en probeer je weg te komen. Je familie in veiligheid te brengen. Dan ga je op zoek naar een plek waar het beter is. Dat is moeilijk - je zal maar alles achter moeten laten. Het gemak van even naar de albert heijn. Je fijne huis, je vrienden en alles wat je kent. Je taal, je stad, je gebruiken en gewoonten. Je stamppotje met rookworst, wanneer het weer wat kouder begint te worden in de herfst. Schaatsen, wanneer er ijs op de grachten ligt. Terrasjes pakken en lekker in het zonnetje een wijntje doen. Naar stal, om met je paard aan de slag te gaan.
Je gaat niet zomaar. Die grens is heel hoog. Tenzij je anders doodgaat, of je familie moet zien omkomen, om wat voor reden dan ook. Of je kinderen geen enkele toekomst kan bieden. De drempel om te gaan en alles achter te laten is ongelofelijk hoog. En toch zijn er een heleboel mensen die het doen.
Moet je nagaan, wat zij hebben moeten doorstaan om die keuze te maken. Om voor de laatste keer achterom te kijken naar het huis waar je je altijd thuis hebt gevoeld, en te vertrekken naar daar waar je helemaal niets of niemand kent. Waar je enkel nog een "vluchteling" bent.
Laten we wat liever zijn voor elkaar, en vooral niet vergeten dat we allemaal mens zijn.