
In Parijs is een leraar onthoofd (!) omdat hij les gaf. Waar eerder dit jaar pleinen volstroomden, de praatprogramma’s er wekenlang over door boomden en het internet vól stond met reacties is het nu... stil. Geen stille tochten, behalve in Parijs. Geen breed uitgemeten collectieve verontwaardiging. Geen protest op de Dam. Waarom? Komt dit te dichtbij? Is het zó afschuwelijk dat we er liever niet aan denken? Natuurlijk moeten we de ene moord niet met de andere vergelijken, maar waarom doet de dood van deze leraar ons ogenschijnlijk zo weinig? Zijn we leed-moe?
Ik vond de column van Claudia heel treffend, en ben erg benieuwd naar jullie reacties en meningen
