RoyceMack schreef:Dit verhaal beschrijft echt precies hoe ik de horror van het slachthuis al jaren in mijn hoofd heb. Ik begrijp ook niet dat er paardenmensen zijn die hun paard liever naar het slachthuis brengen omdat ie daar dood is voordat ie het weet. Ik vraag me af, die drie afgekeurde paarden... Waar blijven die? Worden die opgeruimd? Of verkocht? En wat dacht je van de ijzeren kooi waar ze in moeten, in een enge, vreemde omgeving... Nee dat is echt vertrouwd voor een dier.
Ooit heb ik de ramen moeten blinderen op een varkensslachterij. Verschrikkelijk! Ik hoorde ze gillen toen ze met stokken de kooien in werden gejaagd.
Ik zou nog geen veertje van een kippenkont kunnen plukken, dan ga ik al huilen.
Ik moet een stuk vlees ook echt niet nog moeten herkennen als dieren, want dan hoef ik echt niet. Stom he, dat je dan toch prima vlees kunt eten, maar de manier waarop dat op je bord komt, kun je eigenlijk niet aan.
Overigens, als ik die foto's zie met dat paardenhoofd... Moet er niet aan denken dat mijn grote liefde daar hangt.
Ik eet liever een koe dan een paard. Staat toch iets verder van me af.
Paarden komen niet in een kooi te staan.
Wij hebben van het voorjaar onze oude merrie naar de slacht gebracht wegens ernstige chronische hoefbevangenheid.
Ze stond gewoon aan het halster en touw toen ze geschoten werd.
Ikzelf ben er niet bij geweest maar mijn vriend wel.
Ze is ook gewoon voor consumptie weg gegaan.