
Het lijkt wel of men steeds meer ik ik ik wordt.
In de auto is het kijken en denken van voorbumper tot aan de achterbumper en vooral niet verder en als iemand last heeft of een noordgreep moet uithalen omdat die gene even iets gauw moet doen jammer dan, niet kijken even sorry gebaren NEE gewoon doorrijden.
In de supermarkt loopt men alsof men koning is rekeninghoudend met andere mensen, even aan de kant gaan staan, of meedenken in een vol gangpad is bijna niet meer aan de orde.
Iets beschadigen of stuk maken van een ander, oef iemand iets gezien Nee , gauw weg wezen
Zo kan ik wel door gaan, ik heb er zo mijn buik van vol waarom doet men alsof hij/zij de enige ter plaatse is en dus met niemand meer rekening hoeft te houden, die zich niet in zijn eigen vrienden&kennisen kring bevindt.
Net kom ik thuis met mijn moeder en dochter wij wonen aan een doorgaande straat in een woonwijk, we zijn net uit de auto en ik hoor piepende banden en een hoop moter geluid.
Roep dus naar mijn moeder dat ze mijn dochter moet vastpakken (4 jaar oud) en ja daar komt een auto aan scheuren (vlucht heuvel maakt geen indruk)
Ik gebaar tegen scheurpiet dat ie langzamer moet, hij stopt met gierende banden gooit het zijportier open en maakt me uit voor ........en ......en ... en ga maar door.
Vriendelijk gevraagd of hij niet helemaal goed bij zijn hoofd was en dit bevestigde hij, waarna hij de deur dicht smeet en met gierende banden wegreed.
Mijn moeder in de stress, want ze konden me wel ik weet niet wat doen enzenz en mijn dochter heeft weer wat uitbreiding van haar woordenschat.

Ik weet het, mischien had ik het niet moeten doen, maar ik wordt er zo moe en woedend van.
Ben ik de enige, ben ik een zeur of ligt het niet aan mij en zijn er meer mensen zoals ik.


Natuurlijk is niet de gehele wereld zo, kom ook geregeld mensen tegen die de zelfde maatstaven hanteren als ik, maar volgens mij worden het er wel steeds minder. (of het valt niet meer zo op)

Hoop wat van jullie te horen
Danielle