Askja schreef:Shaggy09, hoe lastig en pijnlijk het ook is als je geliefden zo'n twisted kijk hebben op de wereld, ik denk dat Enzino wel gelijk heeft met dat het zinloos is de discussie aan te gaan.
Wat je misschien wel kunt doen, is vragen naar de achtergrond: hoe zijn ze op die ideeën gekomen, wat zijn hun bronnen, wat zijn hun drijfveren. Angst, achterdocht, onzekerheid, frustratie? Daarbij moet je de rol op je nemen van 'neutrale interviewer', m.a.w. je eigen emoties moet je erbuiten houden, het gaat erom dat je interesse toont zonder oordeel maar uiteraard ook zonder hen de indruk te geven dat je openstaat voor bekering. Dat is heel moeilijk, misschien wel te moeilijk, en misschien levert het ook helemaal niks op, dat kan. Maar dan heb je nog een kans dat je enig inzicht krijgt in wat hen beweegt om in zulke extreme dingen te geloven. Als je bang bent toch emotioneel/veroordelend te worden (op zich heel begrijpelijk), dan zou ik het, onder het mom van een wederzijds (!) uitgesproken agree to disagree, laten voor wat het is en het gesprek beperken tot alledaagse zaken. En als ze er dan toch over beginnen in zo'n koetjes en kalfjes gesprek, vriendelijk maar duidelijk je grenzen aangeven: daar zouden we het niet over hebben, weet je nog.
Ik weet wel wat hun beweegt om zulke extreme dingen te geloven, heeft o.a te maken met een moeder die haar kinderen jarenlang angst ingeboezemd heeft en haar kinderen heeft geïndoctrineerd. Heel triest eigenlijk.
Maar het lijkt me zeker verstandig om voortaan aan te geven niet meer in discussie hierover te willen gaan, maar dat vind ik lastig daar ben ik eerlijk in. Ik ga namelijk heel graag het gesprek aan maar met hun valt niet normaal te praten.