Bokt.nl

Ayasha schreef:

Dat vraag ik me ook af. Want zelfs op de korte stage die ik liep tussen mentaal gehandicapten kwam ik tot de conclusie dat die "ze zijn zo gelukkig" opmerkingen nergens op slaan... Ja, een uitzondering zal er zijn. Maar op mijn stage zat er geen enkele en in mijn familie is er één iemand met syndroom van down die uiterlijk idd heel happy toont maar die wel degelijk met veel depressies kampt.
Als het kind er eenmaal is, dan moet je het doen met wat je gekregen hebt, en dat bedoel ik veel minder grof dan het hier nu staat dus lees even verder zodat ik dat kan verduidelijken: Ik bedoel dus dat het kind het er dan mee zal moeten doen. Wanneer het op latere leeftijd een handicap zou verwerven zal het ook moeten leven met die handicap. Maar als je op voorhand al weet dat het kind bij geboorte met een handicap zal "moeten leven". Dan vind ik het heel normaal dat je als ouders gaat afwegen of ze dat een kind wel willen aan doen. Niet omdat het geen recht van leven heeft. Wel omdat je een beslissing maakt die het kind zijn of haar hele leven zal beïnvloeden en je moet dan gewoon kiezen tussen het minste van twee kwaden... Nooit geboren worden en daar dus ook geen besef van hebben want bewust zijn van zichzelf en de toekomst zijn ze nog niet wanneer er abortus gebeurt of het kind een leven lang dwingen te leven met een handicap waar het zich wel degelijk zeer bewust van zal zijn, van alle beperkingen en mogelijke pijnen (mentaal en fysiek) en nooit helemaal in de maatschappij passen.
Want je kan het wel mooier maken dan het is maar daar schiet niemand iets mee op, de triestige waarheid zoals ik ze zie is, dat er steeds minder plek is voor invaliden in deze maatschappij.
Houden van betekent soms ook laten gaan en een verschrikkelijk moeilijke, oneerlijke keuze maken voor een ander wezen, dat weten juist wij ruiters toch maar al te goed?

Lente schreef:

Ik moet me toch echt volledig bij Ayasha aansluiten.

Shadow0 schreef:

Dat zijn dingen waar we best wat in kunnen veranderen zonder dat het logisch wordt dat we kinderen met een aandoening aborteren. Want in alle eerlijkheid: we hebben het ook nodig dat mensen op allerlei vlakken 'niet normaal' zijn juist om ons een beetje sociaal en nederig te houden.

ual_95 schreef:

Maargoed, naast de ongelukkige heb je onder niet gehandicapten ook ernstige depressieven, schizofrenen en andere geestelijk 'beperkte' mensen waar je het aan de buitenkant niet kan zien, en wel daadwerkelijk doodongelukkig zijn. Als je dat ook van tevoren kan aborteren, zou je dat dan ook doen? En daarnaast zou ik aan de ervaren personen willen vragen wat de verhouding gelukkig/ongelukkig dan is?

Ayasha schreef:

Wauw Shadow0... Gewoon wauw... Maar ook proficiat want je bent denk ik de eerste die mij met de mond vol tanden zet... Al is het een twijfelachtige eer... Ik deel enzino zijn mening maar.... Wáuw.... Ik hoop echt dat je dat anders neer getypt hebt dan je het bedoelt.

enzino schreef:

Je wilt dus dat een kleine groep mensen laten lijden zodat we sociaal en nederig blijven?

Citaat:

En het klinkt wat gemeen om ze te gebruiken als een "je moet niet zo verdrietig zijn want kijk eens naar die gehandicapte mensen die het nog zwaarder hebben"; ze laten dienen als een voorbeeld dat het altijd slechter kan.

Shadow0 schreef:

Ik schreef dan ook nadrukkelijk 'ook.' Maar ik denk toch dat het wel belangrijk is om te weten dat je perspectief of dergelijke zaken kan veranderen, en dat je 17e wel een leeftijd is waarop dat soort twijfels en existentiele vragen vaak het hardste raken, zo op de rand van van alles.

En verder ga ik niet uit van wat er goed gaat, maar we verliezen echt wat belangrijks als we te makkelijk denken over het maar afvoeren van alles wat niet in het plaatje past. Ik zie de nuances, ik weet dat het heel zwaar kan zijn... maar ik zie ook een hardvochtige wereld waarin veel mensen die best een plekje zouden kunnen krijgen dat niet krijgen, en hoe we daar allemaal slechter van worden. Die dingen staan niet los van elkaar.

cam schreef:

Zolang we zelf mogen beslissen om zwanger te worden, mogen we ook zelf beslissen of we een zwangerschap uitdragen of niet.
Lijkt me in mijn ogen een logische redenatie.
Het voelt vreemd dat een andere dat voor je zou mogen beslissen.

Ayasha schreef:

cam schreef:

Zolang we zelf mogen beslissen om zwanger te worden, mogen we ook zelf beslissen of we een zwangerschap uitdragen of niet.
Lijkt me in mijn ogen een logische redenatie.
Het voelt vreemd dat een andere dat voor je zou mogen beslissen.

Eigenlijk vind ik dit een van de betere reacties in het topic..

Shadow0 schreef:

Nou ja, er mag ook wel weer wat nuance in.

Ten eerste zijn er natuurlijk wel veel uiteenlopende situaties. En als je bv werkt op een locatie gericht op clienten met problemen, dan tref je vooral de clienten met problemen. Dan zie je dus veel minder degenen die het met wat ondersteuning her en der gewoon goed doen.

Ten tweede is een deel ook hoe we er als maatschappij mee omgaan. We leggen enorme druk op mensen met beperkingen en hun omgeving: alles wordt met wantrouwen benaderd, en je moet elke vraag om ondersteuning in vijftienduizendfout onderbouwen, daarin benadrukken waarom je echt echt echt een onwaardig abnormaal mens bent die niet kan wat alle wel-nuttige mensen wel kunnen.

Het verhaal van een spastische meid die het vreselijk vindt dat haar billen afgeveegd worden is ook een combinatie van emoties die 17-jarigen hebben (want het zelfbeeld van heel veel 17-jarige meiden staat onder druk, dat is niet alleen een gevolg van het hebben van een beperking of niet maar ook van allerlei andere factoren, sociaal, hormonaal etc.) EN het is heel erg gebaseerd op een beeld van 'normaal' waarin weinig plek is voor degenen waarbij het anders verloopt.

Dat zijn dingen waar we best wat in kunnen veranderen zonder dat het logisch wordt dat we kinderen met een aandoening aborteren. Want in alle eerlijkheid: we hebben het ook nodig dat mensen op allerlei vlakken 'niet normaal' zijn juist om ons een beetje sociaal en nederig te houden.

Danique_G schreef:

Shadow0 schreef:

Nou ja, er mag ook wel weer wat nuance in.

Ten eerste zijn er natuurlijk wel veel uiteenlopende situaties. En als je bv werkt op een locatie gericht op clienten met problemen, dan tref je vooral de clienten met problemen. Dan zie je dus veel minder degenen die het met wat ondersteuning her en der gewoon goed doen.

Ten tweede is een deel ook hoe we er als maatschappij mee omgaan. We leggen enorme druk op mensen met beperkingen en hun omgeving: alles wordt met wantrouwen benaderd, en je moet elke vraag om ondersteuning in vijftienduizendfout onderbouwen, daarin benadrukken waarom je echt echt echt een onwaardig abnormaal mens bent die niet kan wat alle wel-nuttige mensen wel kunnen.

Het verhaal van een spastische meid die het vreselijk vindt dat haar billen afgeveegd worden is ook een combinatie van emoties die 17-jarigen hebben (want het zelfbeeld van heel veel 17-jarige meiden staat onder druk, dat is niet alleen een gevolg van het hebben van een beperking of niet maar ook van allerlei andere factoren, sociaal, hormonaal etc.) EN het is heel erg gebaseerd op een beeld van 'normaal' waarin weinig plek is voor degenen waarbij het anders verloopt.

Dat zijn dingen waar we best wat in kunnen veranderen zonder dat het logisch wordt dat we kinderen met een aandoening aborteren. Want in alle eerlijkheid: we hebben het ook nodig dat mensen op allerlei vlakken 'niet normaal' zijn juist om ons een beetje sociaal en nederig te houden.

Vind het persoonlijk best intens dat je zoiets af doet als de onzekerheid van een 17-jarige.

lieveli schreef:

anjali schreef:

Maar een nog ongeboren baby kan zelf niet zeggen wat hij wil.

Nee dus kiest de moeder.