Bokt.nl

Citaat:

Wat zie jij dan wel als ideale situatie? Blijven zeggen dat je niets kunt? Jezelf dieper de put in praten? Alternatieven al afschieten voor je ze hebt geprobeerd?

Janneke2 schreef:

Citaat:

Medisch en sociaal gezien is 'blijf dingen proberen', 'doe wat je nog wel kan' een prima invalshoek.
Maar graag wel met een betrouwbare overheid.
(En anno 2018 is dit vertrouwen bij mij niet hersteld - er is geen verzorgingsstaat, je bent met een uitkering overgeleverd aan de grillen van het zoveelste rechtse kabinet - ik snap mensen wel die roepen dat ze niets kunnen.)

Kahawa schreef:

chevax schreef:

Het valt me op dat er hier zo makkelijk naar een beperking wordt gegrepen als iemand terecht opmerkt dat als je hier kunt typen, het ook ergens anders kunt. Meteen wordt er dan geroepen "ja, maar dat is anders". Maar waarom uitgaan van het negatieve? Benader het eens positief. Ik zie hier mensen met een Wajong-uitkering die zo sterk zijn in geschreven woorden, dat het haast niet anders kan dan dat ze dat ook in kunnen zetten voor betaalde arbeid. Ik zie hier mensen die zo op de hoogte zijn van alle wet- en regelgeving dat ik denk "herscholing of cursussen gaan voor jou geen enkel probleem vormen". Ik zie hier mensen die ik hoog heb zitten, ondanks dat we van mening verschillen, die toch zich focussen op hun beperkingen. Schud dat af! Stop met in stand te houden dat je niks kan omdat je ziek bent of een beperking hebt. Kijk naar de mogelijkheden die je wel hebt.

Ik hoop dat dit compliment ter harte wordt genomen, want hij is terecht. En ja, je kan dan echt een toegevoegde waarde leveren. Als je daar zelf ook van overtuigd raakt kun je het ook verkopen. En ervaring kan heel goed helpen bij leren waar jouw vaardigheden ingezet kunnen worden.

Ik denk daarom dat het vangnet voor sommigen heeft uitgepakt als een 'gevangennet'.

Sabri schreef:

Willen werken en dat vervolgens ook kunnen wil niet zeggen dat iedereen dat ook kan. Als je wilt en ook kunt werken ben je gewoon nog niet ernstig genoeg ziek of beperkt en zou je ook geen recht mogen hebben op een ziekte uitkering. Je bent dan in ieder geval nog gezond genoeg om wel te werken en daar mag je best blij mee zijn. Iedereen hoopt natuurlijk nog zo gezond( mentaal en fysiek) te kunnen zijn. Dit heeft niks te maken met willen. Tenzij het om luiheid gaat maar daarvoor beland je niet in een ziekte uitkering.

djinnie schreef:

Ik vind het toch altijd bijzonder dat "jezelf de vernieling in werken" zo opgehemeld wordt. En ja, ik heb wel makkelijk praten. Een gezond lijf, een leuke baan. Dus ik heb niets te mekkeren.

Het is fijn dat Chevax het gevoel heeft dat dit de juiste route was. Zolang je dat gevoel hebt, dan is dat ook zo. Maar om dan te prediken dat je lijf negeren (of je psyche) en maar door te buffelen zo slim is, staat wat mij betreft niet als een paal boven water.

Wel ben ik het met chevax eens dat kijken naar mogelijkheden ipv onmogelijkheden en kijken naar wat kan ik (nog) wel ipv wat kan ik niet (meer), een veel constructievere houding is, waardoor je automatisch het gevoel hebt dat je ook meer kunt.

Het is jammer dat A)werkplekken voor Wajongers zo beperkt zijn, B)er gewoon ziektes zijn die niet worden erkend en deze mensen dus tussen wal en schip vallen en C)wajongers die wel werken, daar niets van terug zien in hun financiën. Ja, ik weet dat velen hier dat normaal vinden, want je krijgt tenslotte "al" 70% van het minimumloon (waarom heet het minimum als je er gewoon onder kunt gaan zitten eigenlijk?) Maar dan doe je je best om "bij te dragen" aan de maatschappij (dat moet blijkbaar een streven zijn) en dan zie je er niets van terug. Terwijl 100% afgekeurden (die daar ook niets aan kunnen doen uiteraard) op 75% blijven... zorg dan dat je eerst met werk aan kunt vullen tot die 75%, voordat je "kort"...

chevax schreef:

Waarom heb ik mezelf de vernieling in gewerkt? Ik was net zo ziek geweest als ik niet had gewerkt. Waar komt die vreemde gedachte vandaan dat werken met een beperking gelijk is aan jezelf de vernieling in helpen? Zoals ik het lees, worden veel mensen juist een stuk beroerder van het thuiszitten en telkenmale bevestiging zoeken en vinden dat werken onmogelijk is.

Ayasha schreef:

chevax schreef:

Waarom heb ik mezelf de vernieling in gewerkt? Ik was net zo ziek geweest als ik niet had gewerkt. Waar komt die vreemde gedachte vandaan dat werken met een beperking gelijk is aan jezelf de vernieling in helpen? Zoals ik het lees, worden veel mensen juist een stuk beroerder van het thuiszitten en telkenmale bevestiging zoeken en vinden dat werken onmogelijk is.

Dat is dan één persoon. En wat dan met de personen die keer op keer "bewezen hebben" dat ze zieker worden van werken/door buffelen?
Want die zijn er ook genoeg. Thuis kunnen typen IS nu eenmaal heel anders dan in "werkvorm". Thuis doe je dat wanneer je wil, stop je wanneer je wil.

Wat bruintje123 moet doen omdat zij blijkbaar niet in aanmerking komt voor het sociale vangnet is IMO gewoon mensonwaardig.

Morganlefay schreef:

Waar ik het meest tegenaan loop is het feit dat werken in sommige gevallen niet loont. Met allerhande toeslagen en regeltjes kan je een redelijk inkomen binnenhalen. Maar zit je met je inkomen 10 euro boven de bovengrens waarop al die regeltjes worden toegepast val je tussen de 800 en 1800 euro op jaarbasis naar beneden. De zg armoedeval. Krijg nog steeds het gevoel dat werken op de grens van het minimumloon gewoon wordt afgestraft.

Kahawa schreef:

Morganlefay schreef:

Waar ik het meest tegenaan loop is het feit dat werken in sommige gevallen niet loont. Met allerhande toeslagen en regeltjes kan je een redelijk inkomen binnenhalen. Maar zit je met je inkomen 10 euro boven de bovengrens waarop al die regeltjes worden toegepast val je tussen de 800 en 1800 euro op jaarbasis naar beneden. De zg armoedeval. Krijg nog steeds het gevoel dat werken op de grens van het minimumloon gewoon wordt afgestraft.

Snap dat dat frustrerend is, maar besef wel dat werkervaring de kans groter maakt om de kloof te kunnen overbruggen.

bruintje123 schreef:

Ik zeg dat helemaal niet. En naar mijn idee heb je niet eens een tegengestelde mening en ervaring.
Ik had precies hetzelfde. Had.
Maar ik krijg juist bij jou bericht het gevoel dat wie niet doorzet maar een slapjanus is omdat het jou wel lukt.

Ik ben alleen bang dat zulk pad uiteindelijk voor weinig mensen vol te houden is.
Ja ik riep 10 jaar terug dat ook hoor, zou echt exact!! hetzelfde hebben gezegd.
Nu hoop ik 1 iemand te kunnen behoeden. Misschien jij niet, maar wel een ander die eens denkt. sh,t dat kan ik wel eens zijn.

En wat ik word nooit meer beter toevoegt?
Dat ik niet zo naar de kl.te was geweest als ik wel naar mijn lichaam had (kunnen) luisteren.

Citaat:

Willen werken en dat vervolgens ook kunnen wil niet zeggen dat iedereen dat ook kan.

Citaat:

Als je wilt en ook kunt werken ben je gewoon nog niet ernstig genoeg ziek of beperkt en zou je ook geen recht mogen hebben op een ziekte uitkering.

Citaat:

Je bent dan in ieder geval nog gezond genoeg om wel te werken en daar mag je best blij mee zijn.

Anoniem schreef:

Chevax ik denk dat Bruintje valt over de manier waarop je het verwoord. Ik weet niet of dat de medicatie is, maar het komt heel erg over (op mij in ieder geval) als een: "als ik het kan , dan kan een ander het hélemaal" en een "als mensen kunnen bokken dan kunnen ze ook werken".

Terwijl je tegelijkertijd niet weet hóe de ander eruit ziet en erbij zit aan de andere kant van het schermpje. Voor hetzelfde geld ligt diegene de halve dag in bed nadat ze met pijn en moeite d'r huis even heeft kunnen stofzuigen. Foto's op social media kunnen ook oudere foto's zijn van een goede dag, puur om wat te plaatsen en te laten zien (misschien juist ook aan zichzelf) dat er gelukkig ook betere dagen tussen zitten.

En vooral omdat je ook zegt:
"an nog wel even ingaand op het werkgeversgedeelte: ik ben werkgever. En iemand als mezelf zou ik onder de huidige wetgeving nooit aannemen."

Dát maakt het dus zo lastig. "Iemand als jij", maar even heel botweg gezegd; jij bent jij, ik ben ik, bruintje is bruintje, koningin maxima is koningin maxima en de buurvrouw is de buurvrouw.
Iedereen heeft zijn eigen grenzen, zijn eigen kunnen en zijn eigen grenzen.

Ja, ik kán bokken en ik kan bloggen. Wat je alleen niet ziet is dat ik die blogs in een middag tijd schrijf en voor de hele week 'klaarzet'. Dat ik dit soms ook liggend van de bank doe omdat ik niet meer overeind kan zitten. En nu er zo godsgruwelijk veel schrijvers, bloggers, vloggers etc zijn moet je het wel heel slim aanpakken om daar een belegde boterham mee te verdienen. Daarvoor moet je weer netwerken, naar pers-evenementen en ja, dat wordt dan weer lastig als je lijf zegt 'dikke snikkel' (al gok ik dat ik jou dat niet uit hoef te leggen). En weet je wat het meest belachelijke is?

Dat ik me de afgelopen 10 jaar helemaal uit de naad heb gewerkt, van krantenwijk tot benzinepompmedewerker, bouwmarktmedewerker en in de bijou winkel gestaan, callcenterwerk en wat zegt het UWV? Succes, je had niet moeten stoppen met werken tijdens een revalidatietraject, maar omdat dat traject opgehouden is verklaren wij u 'beter'.
Maar zoals je zelf al zegt; jij zou niemand zoals jou aannemen. En zo denken dus tig werkgevers. Ik geef geen referenties meer op; ze bellen m'n oude werkgever en deze zegt vervolgens dat ik chronisch ziek ben. Daaag part-time baan! En ik probeer het écht, ben inmiddels op eigen kracht van de pijnstilling (tramadol) af en probeer weer op te krabbelen.

Goed, dat dwaalde een beetje af, maar waarom moeten we allemaal maar proberen door onze ziekte door de drammen en te pushen? Omdat een ander ook doorwerkt vanuit het ziekenhuis? Ik vínd dat op dat moment aansterken een prioriteit moet hebben. Beter wordt je niet, dat snap ik; ik word ook niet 'beter' of 'genezen'. Ik ga van m'n leven niet fulltime kunnen werken, iets wat óók de revalidatie-artsen hebben geconstateerd. Dat betekent niet dat ik niet wíl werken, want ik knok er héél hard voor. En dan komt het heel cru over zoals je het plat en zwart-wit stelt, dat jij ook doorgeknokt hebt.

Echt; alle respect voor jou dat jij je eigen bestaan hebt kunnen opbouwen ondanks je ziekte en dat je om je ziekte heen kunt werken!

Maar ook alle respect voor een ieder die dat niet kan, tussen wal en schip valt en dan dus met recht klaagt over het feit dat er een héle hoop dingen scheef lopen bij het UWV.

Morganlefay schreef:

Kahawa schreef:

Snap dat dat frustrerend is, maar besef wel dat werkervaring de kans groter maakt om de kloof te kunnen overbruggen.

Haahha heb er 36 dienstjaren op zitten
Dus die dooddoener kan je gevoegelijk wel vergeten.