Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-12-20 19:55

Geplaatst: 05-12-20 19:55

Judith_ schreef:
Ik vind het ten eerste verschrikkelijk voor iedereen die zich in een situatie heeft bevonden waarbij ze het gevoel hebben gehad 'een object' te zijn, een nummer, een vrouw zonder mening. Onbedoeld of niet, zo zou je je nooit hoeven voelen en die grens ligt voor iedereen anders.

Ik hoop echter wel dat dit niet teveel op de artsen wordt geschoven. Er zal absoluut een botterik tussen zitten die wel denkt ' kom, over 10 minuten is mijn dienst gedaan en ik wil naar huis'. Maar op de ene lomperik die duidelijk het verkeerde beroep gekozen heeft na zullen ze allemaal goede bedoelingen hebben gehad. En het is zeer spijtig als die goede bedoelingen verkeerd uitpakken, schade of een trauma opleveren. Veel vaker dan gedacht is het ook mogelijk om achteraf in gesprek te gaan, waarom welke keuzes gemaakt zijn ect.

Een bekwame patiënt is in mijn ogen altijd in zijn recht zorg te weigeren. Dat is ethische gezien het moeilijke bij een bevalling, want dan is er (bijna) een tweede persoon die nog niet bekwaam is.

Wat mij geholpen heeft is mijn wensen goed door spreken met mijn vriend. Geen knip tenzij écht noodzakelijk, geen pijnstillers tenzij ik écht niet meer kan, geen medicatie en geen vacuümpomp, dan liever nog een gentle section. Hij kent mij immers het beste als ik even niet meer zo helder ben.

Na een paar persweeën voelde ik de gynaecoloog even afstand nemen en iets pakken. Heel de bevalling was ik in mij zelf gekeerd maar toen heb ik voor God en vaderland geroepen dat we niet gingen knippen. Waarop de gynaecoloog heel rustig zegt 'dacht je nu werkelijk dat ik ging knippen zonder dat eerst even te overleggen?' ze pakte overigens gewoon een doek om de baby in te wikkelen.

Mijn man was behoorlijk overdonderd. Het zou een rustige thuisbevalling zijn. Het werd een weeenstorm. Veel geduw tegen de buik. Uiteindelijk ziekenhuis. Man er achter aan. Hup de verloskamer in met een hoop mensen, ik half versufd. Gillend als een speenvarken toen de vacuumpomp werd ingebracht. De arts met een voet tegen de tafel en de ketting rond zijn arm geklemd en maar trekken. Wat deed dat een pijn. Ik denk dat manlief zo in mijn emotie mee ging en in de hektiek van beslissingen, dat hij daar ook niet even tussen kwam.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-20 20:01

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-20 20:01

Napie schreef:
Het is trouwens onzin dat er geknipt wordt om tijd besparing. Je wint er maar enkele minuten hooguit mee bij de geboorte want je knipt pas als het hoofd staat en het perineum optimaal gespannen staat. De wee erna wordt het kind geboren. Een knip hechten kost vaak meer tijd als een scheur hechten. We knippen dus echt niet omdat onze koffie koud dreigt te worden.

Wat betreft de verloskundige uit de eerste lijn: deze mag in overleg altijd de bevalling blijven begeleiden met de tweede links verloskundige op de achtergrond. Echter kiezen ze er meestal voor om het werk over te dragen omdat ze dan weer op bed kunnen, naar een andere patiënt kunnen of simpelweg dat ze er niet meer voor betaald krijgen.

Zeg dat tegen mijn zkh napie. Mijn eigen vk wil het, ik wil het. Kosten zijn geen issue, want ik betaal mijn vk zelf bij omdat zij zorg biedt die de zorgverzekeraar niet vergoed.
Mijn zkh ligt dwars, zodanig dat we overwegen naar Utrecht te gaan voor de bevallen, wat voor mij een uur rijden is. Daar wil de dokter wel meewerken aan een poliklinische bevalling bij een vbac.

Wat betreft het eerste, ik hoor van verloskundige en andere kraamverzorgende toch ook andere verhalen. Wat waar is weet ik niet, ik ben niet medisch onderlegd dus ik kan daar niet over oordelen.

**Geplaatst**: 05-12-20 20:16

Geplaatst: 05-12-20 20:16

Volgens mij wordt er best wel licht gedacht over een keizersnede. Het is een grote buikoperatie dus als je het allemaal niet pathologisch wil dan is een keizersnede wel het toppunt van pathologie. Een kind geboren laten worden op een kille OK met 10 man om je heen en een heel hoog risico op longproblemen bij je kind als je geen weeen heb gehad. Dan heb je vervolgens ook nog een lang herstel periode. Ik heb heel veel bevallingen gezien in de afgelopen 20 jaar. Daar zaten ook een heel aantal bij met complicaties. Toch zou ikjes risico van een geplande keizersnede niet nemen. Een mes in je buik is gewoon niet niks. (Hoewel ik wel heel blij ben dat we deze noodoplossing hebben)

Jammer dat ik hier best veel dingen lees wat met uitleg opgehelderd kan worden.

**Geplaatst**: 05-12-20 20:21

Geplaatst: 05-12-20 20:21

Napie schreef:
Volgens mij wordt er best wel licht gedacht over een keizersnede. Het is een grote buikoperatie dus als je het allemaal niet pathologisch wil dan is een keizersnede wel het toppunt van pathologie. Een kind geboren laten worden op een kille OK met 10 man om je heen en een heel hoog risico op longproblemen bij je kind als je geen weeen heb gehad. Dan heb je vervolgens ook nog een lang herstel periode. Ik heb heel veel bevallingen gezien in de afgelopen 20 jaar. Daar zaten ook een heel aantal bij met complicaties. Toch zou ikjes risico van een geplande keizersnede niet nemen. Een mes in je buik is gewoon niet niks. (Hoewel ik wel heel blij ben dat we deze noodoplossing hebben)

Jammer dat ik hier best veel dingen lees wat met uitleg opgehelderd kan worden.

Bij een bevalling zijn ook veel risico’s.
Ik had bij de eerste ook een KS gehad, dus daarom kon ik kiezen. Bij de eerste was de placenta erg slecht en m’n kind dysmatuur en prematuur. De tweede werd ook een dysmatuur, maar de gyn had gedacht dat het ook natuurlijk zou kunnen.
Ik heb aangedrongen op een KS, en geen inleiding as het niet zelf zou beginnen.
Bij de nacontrole zei hij; maar goed dat je een KS hebt gehad, want als ik deze placenta zag was dit niet goed gekomen met een natuurlijke bevalling.

Tot zover dus je eigen gevoel. Ik heb altijd al het idee gehad dat ik niet echt zou kunnen bevallen, en het klopte twee keer.

**Geplaatst**: 05-12-20 20:23

Geplaatst: 05-12-20 20:23

Ik vind het een moeilijk thema.
Ook ik vond mijn bevalling (met geplande ks) afschuwelijk en wilde het dan ook echt geen 2e keer.
Het voelde als gefaald hebben.
Maar eerlijk is eerlijk, de hele verzorging was eigenlijk gewoon top. De enige reden dat er zo‘n grauwe mist hing waren mijn eigen klote hormonen die alle redelijkheid en rationaliteit te niet deden.

Zo begin mijn moeder een keer over hoe traumatiserend het was dat ze mij suikerwater gaven omdat de voeding nog niet op gang was, uiteindelijk kwam het niet op gang en kreeg ik uiteraard een fles. Toen moest ik me wel even afvragen of zwangeren niet in sommige gevallen slachtoffer zijn van hun eigen emotie. Alles was immers super gegaan, behalve de voeding maar verder was ik perfect gezond en dat ben ik nog steeds. Waarom dan zo‘n moment tot trauma wordt kun je amper de verpleging kwalijk nemen.

Uiteraard zijn er ook de echte rampzalige verhalen die een fikse klacht waard zijn maar helaas niet gemeld worden.

**Geplaatst**: 05-12-20 20:27

Geplaatst: 05-12-20 20:27

Napie, ik vind jouw bijdragen ook zeker leuk om te lezen.

Tot op bepaalde hoogte is het volgens mij namelijk vooral persoonlijke beleving. Een bevalling is nu eenmaal een gebeurtenis met een grote emotionele lading waar mensen toch ook een bepaald beeld bij hebben van hoe het zal gaan. Als de bevalling dan ergens afwijkt, kan ik me voorstellen dat het allemaal ook gewoon harder binnenkomt bij de aanstaande ouders. Zeker als het echt wel een complexe bevalling is en er best wel wat hulp en mankracht bij te pas moet komen, denk ik dat je als moeder daar sowieso wel in meer of mindere mate een trauma aan overhoudt. Wat uiteraard niet zomaar geminimaliseerd moet worden en ik vind dat er zeker ruimte moet zijn voor moeders om hierover te kunnen praten. Maar of we dat praten dan meteen moeten verbinden aan die negatieve bijklank over dokters die er nu heerst, daar ben ik nog niet over uit.

Wat uiteraard niet wilt zeggen dat echte misstanden niet aan de kaak gesteld mogen worden, maar dat een bevalling al eens bloederiger en heftiger kan zijn is nu jammer genoeg bij een percentage vrouwen de realiteit. En dat laat uiteraard sporen na. Maar of dat dan meteen de schuld van de dokter is?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-20 20:33

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-20 20:33

Napie schreef:
Volgens mij wordt er best wel licht gedacht over een keizersnede. Het is een grote buikoperatie dus als je het allemaal niet pathologisch wil dan is een keizersnede wel het toppunt van pathologie. Een kind geboren laten worden op een kille OK met 10 man om je heen en een heel hoog risico op longproblemen bij je kind als je geen weeen heb gehad. Dan heb je vervolgens ook nog een lang herstel periode. Ik heb heel veel bevallingen gezien in de afgelopen 20 jaar. Daar zaten ook een heel aantal bij met complicaties. Toch zou ikjes risico van een geplande keizersnede niet nemen. Een mes in je buik is gewoon niet niks. (Hoewel ik wel heel blij ben dat we deze noodoplossing hebben)

Jammer dat ik hier best veel dingen lees wat met uitleg opgehelderd kan worden.

Ik denk dat dat een groot deel van het probleem ook is

gebrekkige communicatie. Ook bij spoed kan er prima informatie gegeven worden tot op zekere hoogte.

Ik denk dat dat ook vraagt dat je weet wie er voor je ligt en de manier waarop de geboortezorg geregeld is maakt dat echt bijna onmogelijk. Ik blijf het zo bizar vinden dat ik mijn hele zwangerschap bij een vertrouwd persoon mag lopen, tot 36 (32?) weken en dan komt er ineens een wildvreemde die ik 1x spreek en op mijn bevalling moet ik dan vertrouwen op iemand die ik nooit of 1x heb gezien.

Komt bij dat ik per ongeluk een gyn sprak voor een controle echo(die per ongeluk bij de gyn was gepland ipv bij de echoscopiste) die begon over mijn bevalling. Zij raadde me een inleiding op 38wkn aan (wat juist wordt afgeraden bij een vbac) en meldde me dat ik beter geen wensen kon hebben en op hun moest vertrouwen. Ik vind dat geen basis voor vertrouwen, weten dat zij haar eigen protocol niet kent.
Bij mijn eerste bevalling meldde de gyn dat ik niet mocht sporten tot ik stopte met borstvoeding. Op mijn vraag of dat ook zo was als ik bij wijze van 2 jaar borstvoeding gaf was haar reactie bevestigend. Vanwege de ks. Ik heb een second en een third opinion gevraagd en geen enkele gyn kon verklaren waarom ze dit gezegd zou hebben. Weer een gyn die niet evidence based advies gaf.

Het maakt dat ik moeite heb om volledig te vertrouwen op iemand die ik niet ken. Daarom wil ik een vk die ik ken, die mij kent en die ook weet hoe ik gecoacht moet worden. Maar het zkh vind de protocollen belangrijker.

In algemeen: onderzoek laat zien dat je niet gehoord voelen vaker voor traumas zorgt dan de daadwerkelijke interventies. Niet het feit dat de bevalling anders loopt os vaak het probleem, maar het feit dat de vrouw dan verandert in een omhulsel waar een baby in zit, ipv de primaire patient.

Citaat:
De 2.200 vrouwen met een traumatische bevallingservaring in het onderzoek van Hollander en Stramrood noemden amper medische redenen voor hun trauma. Het ging vooral over de manier van communiceren.

(Uit artikel hieronder)

Ik lees net in een artikel van de volkskrant ook nog een mooie quote van Martine Hollander, een gyn die zich verdiept heeft in waarom vrouwen willen bevallen buiten de richtlijnen

Citaat:
Gynaecoloog Martine Hollander van het Radboud UMC promoveerde vorig jaar op de vraag waarom sommige vrouwen ‘buiten de richtlijn’ bevallen. Waarom bevallen ze bijvoorbeeld thuis, terwijl hun arts dat heeft afgeraden? Het gaat meestal om hoogopgeleide vrouwen, die er goed over hebben nagedacht. Vaak zijn ze het vertrouwen in de zorg kwijt. Dat kan vanwege een eerdere traumatische bevalling zijn, maar ook door een knie-operatie. Goed luisteren werkt beter dan in de overtuigmodus schieten, zegt Hollander. ‘Wanneer ze merken dat ik luister, ontstaat er altijd ruimte voor mijn advies.’ Bevallen buiten de richtlijn hoeft volgens haar niet per definitie gevaarlijk te zijn. Bovendien wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij wordt opgediend. ‘Sommige vrouwen willen onder geen beding een knip. Maar als een knip het verschil betekent tussen een dode en een levende baby, kiest geen enkele vrouw voor het eerste.’

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media ... p44Ouvy72E

**Geplaatst**: 05-12-20 20:45

Geplaatst: 05-12-20 20:45

Zoveel mensen zoveel wensen en iedereen staat anders in het leven. De ene heeft alles gelezen en volledig voorbereid. De andere ziet het wel en laat het over zich heen komen. De ene heeft een volledig sociaal netwerk er omheen en bevalt met z’n alle terwijl de andere er zo goed als alleen er voor staat omdat de partner het liefste ergens anders was. Dit zorgt elke keer weer voor een andere situatie. Geen bevalling hetzelfde. Dat maakt het werk ook zo mooi. Maar ook moeilijk. Ik vind het nog steeds moeilijk om mensen pijn te zien hebben. Bevallen is gewoon niet leuk, alleen het resultaat. En ik verbaas mij ook altijd hoe mensen eruit komen. De meest nuchtere barende met een bevalling uit het boekje heeft vreselijke verhalen achteraf tegen de familie dat ik wel eens denk dat ik bij een hele andere bevalling ben geweest. En de vreselijke bevalling die je niemand gunt daarbij zit er een kraamvrouw in bed die blij is en je nergens meer over hoort. Het gaat over verwachtingen, communicatie en horen en gehoord worden. Van beide kanten trouwens. Ik ben ook in mijn carrière voor van alles uitgemaakt, bedreigd, bespuugd. Ook ik sta wel eens op de gang te trillen of te huilen of ga met angst een kamer binnen in de hoop dat het kind of moeder het gaat redden met het bevalplan wat ik krijg en waar niet over te onderhandelen valt. Dat maakt het zeker de laatste jaren ook heel zwaar om mijn werk te doen.

**Geplaatst**: 05-12-20 20:57

Geplaatst: 05-12-20 20:57

Aangezien ik 3 mensen (2 vrienden, 1 oud klasgenoot) van mijn eigen leeftijd ken die überhaupt blij mogen zijn dat ze het er levend af hebben gebracht zie ik bevallen sowieso als een enge en risicovolle gebeurtenis.

Ik zou eigenlijk een natuurlijke stuit bevalling krijgen maar toen in week 40 de baby 0,0 aanstalten maakte en ik nog niet eens een harde buik had gehad en de gyn wat bedenkelijk keek bij de dalende hoeveelheid vruchtwater heb ik niet meer nagedacht over een plan. Ik heb gevraagd: wat zou u aanraden? Een paar dagen later had ik een gezond kind. Ik wilde niet verantwoordelijk zijn voor een risico dat mogenlijk onnodig was, zeker omdat je onder hormonen ook niet altijd volledig normaal nadenkt.
Ik heb de hele operatie lang liggen janken, dat wel. Ondanks dat ze super lief waren.

**Geplaatst**: 05-12-20 21:04

Geplaatst: 05-12-20 21:04

Napie schreef:
Volgens mij wordt er best wel licht gedacht over een keizersnede. Het is een grote buikoperatie dus als je het allemaal niet pathologisch wil dan is een keizersnede wel het toppunt van pathologie. Een kind geboren laten worden op een kille OK met 10 man om je heen en een heel hoog risico op longproblemen bij je kind als je geen weeen heb gehad. Dan heb je vervolgens ook nog een lang herstel periode. Ik heb heel veel bevallingen gezien in de afgelopen 20 jaar. Daar zaten ook een heel aantal bij met complicaties. Toch zou ikjes risico van een geplande keizersnede niet nemen. Een mes in je buik is gewoon niet niks. (Hoewel ik wel heel blij ben dat we deze noodoplossing hebben)

Jammer dat ik hier best veel dingen lees wat met uitleg opgehelderd kan worden.

Ik denk er zeker niet licht over. Maar een heel aantal complicaties die ik gehad heb na de pomp bevalling (oa een sepsis daags na de bevalling, een prolaps die 2 jaar na de zwangerschap operatief verholpen moest worden) had ik hoogstwaarschijnlijk niet gehad met de keizersnee. Met mijn dochter was alles op wat hoofdpijn na door de pomp trouwens prima na de bevalling. Die heeft ook niks geleden toen ik letterlijk dood ziek was. Ik snap niet waarom er kostte wat kost vaginaal bevallen moet worden. Men had er ook voor kunnen kiezen mij gelijk via de ambu naar de OK te rijden. Ik had wel zelf de keus, maar hoe bewust kun je een keus maken als je al ruim 1,5 uur aan de laatste fase van je bevalling bezig bent.

**Geplaatst**: 05-12-20 21:08

Geplaatst: 05-12-20 21:08

Napie schreef:
Zoveel mensen zoveel wensen en iedereen staat anders in het leven. De ene heeft alles gelezen en volledig voorbereid. De andere ziet het wel en laat het over zich heen komen. De ene heeft een volledig sociaal netwerk er omheen en bevalt met z’n alle terwijl de andere er zo goed als alleen er voor staat omdat de partner het liefste ergens anders was. Dit zorgt elke keer weer voor een andere situatie. Geen bevalling hetzelfde. Dat maakt het werk ook zo mooi. Maar ook moeilijk. Ik vind het nog steeds moeilijk om mensen pijn te zien hebben. Bevallen is gewoon niet leuk, alleen het resultaat. En ik verbaas mij ook altijd hoe mensen eruit komen. De meest nuchtere barende met een bevalling uit het boekje heeft vreselijke verhalen achteraf tegen de familie dat ik wel eens denk dat ik bij een hele andere bevalling ben geweest. En de vreselijke bevalling die je niemand gunt daarbij zit er een kraamvrouw in bed die blij is en je nergens meer over hoort. Het gaat over verwachtingen, communicatie en horen en gehoord worden. Van beide kanten trouwens. Ik ben ook in mijn carrière voor van alles uitgemaakt, bedreigd, bespuugd. Ook ik sta wel eens op de gang te trillen of te huilen of ga met angst een kamer binnen in de hoop dat het kind of moeder het gaat redden met het bevalplan wat ik krijg en waar niet over te onderhandelen valt. Dat maakt het zeker de laatste jaren ook heel zwaar om mijn werk te doen.

Maar ook hier lees ik vooral mogelijke communicatieproblemen. De patiënten van tegenwoordig vragen echt andere communicatietechnieken. Waar jaren geleden een arts echt aanzien had en altijd gelijk had en dat advies altijd werd opgevolgd hebben we nu veel meer te maken met googlende en facebookende en youtubende patiënten. Daar moet je je manier van communiceren op aanpassen en je ziet dat dat nog niet bij iedereen lukt.

Ik ben zelf ook zorgverlener en vind het oo lastig als er weer een patiënt komt met hele bijzondere ideeen over zijn eigen ziekte, maar ik probeer daarin een coachende rol aan te nemen.
En dat is denk ik waar bij bevallingen naar toegewerkt zou moeten worden, een coachende rol ipv de arts zijn die de leiding neemt en vertelt wat je moet doen.

Laatst bijgewerkt door verootjoo op 05-12-20 21:38, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-12-20 21:09

Geplaatst: 05-12-20 21:09

Schemerdier schreef:
Specifiek over bevallingen kan ik niet spreken, maar ik meen wel dat de geneeskunde echt nog zwaar achter is en niet mee is met de moderne tijd qua 'klantvriendelijkheid'.

Veel te vaak nog menen artsen het beter te weten enkel en alleen omdat ze ooit eens 6 jaar gestudeerd hebben, maar iedereen beseft toch dat de medische kennis zo verschrikkelijk uitgebreid is en zo snel kan evolueren dat niet elke arts altijd mee is met alles. Ik zeg dan niet dat de patiënt het altijd beter weet na een rondje google, maar de meeste arts hebben een waan van alwetendheid rond zich, terwijl dat in de praktijk praktisch gezien redelijk onmogelijk is, tenzij het om hypergespecialiseerde artsen gaat.
Laat staan als je een probleem wat meer hollistisch (ik weet niet of dit de juiste term is?) wil benaderen: het probleem ruimer in het lichaam bekijken dan enkel op de plek van het probleem zelf.

(voorbeeldje: ik had altijd last van mijn heupen, daarvoor kreeg ik steunzolen aangemeten omdat oa mijn bekken scheef stond. Nu beweerde de arts bij hoog en laag dat ik geen pijn meer kon hebben als ik maar de perfecte steunzolen droeg. Disclaimer: dat was dus niet het geval . Jaren later bleek door een osteopaat en daarna kinesist (fysiotherapeut) dat ik een meer dan mobiel bekken heb waardoor ik mijn voeten te veel naar binnen zet en mijn spieren te uitgerekt zijn waardooor ik vaak peesontstekingen en dergelijk kreeg. Simpele spieroefeningen en ik heb gewoon geen pijn meer. Dan vind ik het logisch dat ik de arts niet volledig meer vertrouw op vlak van deskundigheid....)

Daarnaast hebben artsen om de een of andere reden een verschrikkelijk moeite om fouten toe geven. Dat is heel frustrerend voor patiënten en ook niet goed voor het vertrouwen.

Als laatste dus de klantvriendelijkheid, die meestal ontbreekt. Je bent maar de patiënt en hebt maar te luisteren en te doen wat de dokters zeggen, want je wil toch beter worden?
De patiënt grondig informeren en keuzes laten maken is niet nodig want de patiënt snapt er toch niets van en de arts weet het beter...

Het is gewoon nog een heel traditioneel beeld van 'mijnheer dokteur' die alles kent en die we moeten bewonderen en volgzaam doen wat hij zegt zonder enige kanttekening of inspraak want waarom zou hij anders nog zijn kostbare tijd aan jou spenderen.

Helemaal mee eens.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-20 21:29

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-20 21:29

Verootjoo, ik ben het echt volledig eens met jou posts.

Ikvind het ook een kracht als zorgverlener om juist naast de client (in mijn geval vaak familie van de client) te komen staan, ook als degene tegenover mij met heel veel wantrouwen en een sterke eigen mening bij me komt.
En dat lukt me niet altijd, ik heb ook wel eens familie die me dwingt tot een interventie die ik als zinloos zie en dan ga ik daar niet in mee. Maar meestal eindigen we ook naast elkaar en kunnen we ons heel bewust zijn dat we uiteindelijk ook hetzelfde willen, ookal wilden we daar beide op een andere manier heen. Ik ben als zorgverlener vooral iemand die probeert bij te sturen als het mis lijkt te gaan, niet iemand die de weg bepaalt.

**Geplaatst**: 05-12-20 21:47

Geplaatst: 05-12-20 21:47

Precies, ik bepaal ook nooit de weg voor mijn patiënten secricible. Vooral omdat een behandeling bij voorbaat al gedoemd is te mislukken als de patiënt niet geloofd dat het werkt.

Als ik lijnrecht tegenover een patiënt staat in welke kant we op willen ga ik daar eerst over in gesprek. Ik vraag de gedachten uit, wil weten waarom ze denken wat ze denken en probeer ik ze zelf verbanden tussen bepaalde dingen die ze vertellen te laten ontdekken. Ik coach ze naar hun eigen einddoel en ben zelf slechts aan de zijlijn aanwezig.
Gaat eigenlijk altijd goed. Soms heb je natuurlijk echte portretten die echt niet met je mee willen, maar dat is ook een keuze van diegene zelf die gerespecteerd moet worden.

Bij bevallingen ligt dat laatste natuurlijk anders, omdat er nog een derde persoon is die niet in gevaar gebracht mag worden door jouw keuzes. Maar ben ervan overtuigd dat als je coachend optreedt en naast je patiënt staat ipv er tegenover ze echt wel met je mee willen en je iig minder getraumatiseerde mensen krijgt.

**Geplaatst**: 05-12-20 21:48

Geplaatst: 05-12-20 21:48

verootjoo schreef:
Napie schreef:
Zoveel mensen zoveel wensen en iedereen staat anders in het leven. De ene heeft alles gelezen en volledig voorbereid. De andere ziet het wel en laat het over zich heen komen. De ene heeft een volledig sociaal netwerk er omheen en bevalt met z’n alle terwijl de andere er zo goed als alleen er voor staat omdat de partner het liefste ergens anders was. Dit zorgt elke keer weer voor een andere situatie. Geen bevalling hetzelfde. Dat maakt het werk ook zo mooi. Maar ook moeilijk. Ik vind het nog steeds moeilijk om mensen pijn te zien hebben. Bevallen is gewoon niet leuk, alleen het resultaat. En ik verbaas mij ook altijd hoe mensen eruit komen. De meest nuchtere barende met een bevalling uit het boekje heeft vreselijke verhalen achteraf tegen de familie dat ik wel eens denk dat ik bij een hele andere bevalling ben geweest. En de vreselijke bevalling die je niemand gunt daarbij zit er een kraamvrouw in bed die blij is en je nergens meer over hoort. Het gaat over verwachtingen, communicatie en horen en gehoord worden. Van beide kanten trouwens. Ik ben ook in mijn carrière voor van alles uitgemaakt, bedreigd, bespuugd. Ook ik sta wel eens op de gang te trillen of te huilen of ga met angst een kamer binnen in de hoop dat het kind of moeder het gaat redden met het bevalplan wat ik krijg en waar niet over te onderhandelen valt. Dat maakt het zeker de laatste jaren ook heel zwaar om mijn werk te doen.

Maar ook hier lees ik vooral mogelijke communicatieproblemen. De patiënten van tegenwoordig vragen echt andere communicatietechnieken. Waar jaren geleden een arts echt aanzien had en altijd gelijk had en dat advies altijd werd opgevolgd hebben we nu veel meer te maken met googlende en facebookende en youtubende patiënten. Daar moet je je manier van communiceren op aanpassen en je ziet dat dat nog niet bij iedereen lukt.

Ik ben zelf ook zorgverlener en vind het oo lastig als er weer een patiënt komt met hele bijzondere ideeen over zijn eigen ziekte, maar ik probeer daarin een coachende rol aan te nemen.
En dat is denk ik waar bij bevallingen naar toegewerkt zou moeten worden, een coachende rol ipv de arts zijn die de leiding neemt en vertelt wat je moet doen.

Helemaal eens.

En vergeet ook niet dat protocollen er niet voor niks zijn, protocollen zijn de standaard richtlijnen die over het algemeen bij de gemiddelde patiënt het best werken. Dat neemt niet weg dat daar uitzonderingen op zijn, dat er ook evidence based materiaal is wat een andere weg aanwijst, of dat er niet alsnog mogelijk complicaties kunnen optreden, maar ik begrijp wel dat je je als zorgverlener zo veel mogelijk op protocollen wil baseren. Maar het is een blijft een kunst om als zorgverlener ook dat te communiceren, en waar nodig inderdaad in samenspraak van het protocol afwijkt.

Edit: ik vind het trouwens ook kwalijk dat er zo weinig tijd is in de zorg voor je patiënten, vooral als je kijkt naar poli-afspraken.. Dan is er soms echt weinig ruimte om goed te communiceren en als arts-patiënt naast elkaar te kunnen komen staan.

**Geplaatst**: 05-12-20 21:50

Geplaatst: 05-12-20 21:50

Het is al jaren bekend dat in NL vooral in de tweede lijn (dus ziekenhuis) bij een eerste kindje fanatiek geknipt wordt.
Wij zijn als land (inwoners, opleidingsniveau, zorgstelsel, etc) goed te vergelijken met Denemarken en Zweden. Beide landen zetten veel minder knippen (bij benadering NL 45%, DNK en SWE zo’n 5-7%) hebben vergelijkbare percentages keizersneden (ongeveer 18%), vergelijkbare percentages scheuren, vergelijkbare moeder-/kindsterfte.
Een knip heeft ook een behoorlijke impact op je bekkenbodem, waardoor 15 jaar later verzakkingen niet gek zijn. Een taboe. Net als de incontinentie.

Grote verschil met DNK en SWE?
Pijnstilling en de verantwoordelijke. In beide landen is er meer gebruik van pijnstilling (niet-epiduraal) en is een verloskundige verantwoordelijk. In NL zie je vaak dat een arts-assistent (die dus nog geen zes jaar specialistische opleiding heeft gehad) in de praktijk beslist. En tja, die hebben nog niet zo veel gezien, zijn onzeker bij momenten en leren dat je dan maar beter iets kan doen. Ze zijn, in tegenstelling tot een verloskundige die zich eerst vijf jaar fulltime bezighoudt met de opleiding, breed bezig. Ook oncologie en andere gynaecologische gebieden worden ze voor opgeleid in die zes jaar.
Gelukkig zie je in steeds meer ziekenhuizen dat de gyn zelf toch fysiek aanwezig is op de afdeling.

De KNOV/NVOG zijn er beiden al meermaals op gewezen eens gerichter te gaan kijken naar de verschillen met DNK en SWE.
Ook in het aantal verzakkingen in de leeftijdsgroep 40-60 jaar. Wat kunnen we er van leren? Welke verschillen zijn er precies? Kunnen we daar iets mee?

Ik ga overigens helemaal mee met Napie omtrent een keizersnede. Dat is een heftige buikoperatie. Maar uiteraard soms wel noodzakelijk (afhankelijk van welke literatuur je pakt, zo’n 10-15% van de bevallingen).

Mocht het ooit lukken, een arts-assistent die nog geen 5e/6e jaars is, komt niet in mijn buurt.
Te licht bevonden. Daarnaast zijn de ziekenhuizen verplicht om de cijfers bij te houden, hoe verhoudt het ziekenhuis zich qua interventies zich tot andere ziekenhuizen en hoe ziet dat er binnen de vakgroep uit? Zijn er uitschieters?
Mbt keizersnedes, dat weten de anesthesiologen bij uitstek. Die weten precies wanneer ze grote kans hebben dat ze zo rond 6u00 ‘s ochtends of 22u00 ‘s avonds mogen opdraven voor een spoedkeizersnede. Zelfde geldt voor moeten hechten op OK.
En een lompe gynaecoloog die niet fatsoenlijk wenst te communiceren? In mijn ervaring overigens vaker vrouwen dan mannen die niet fatsoenlijk communiceren in dit vakgebied. Dat gaat nog gezellig worden...
Geef mij maar een ervaren verloskundige die kan communiceren.

En voor iedereen die zegt “ze weten meer, hebben er voor geleerd, etc”, realiseer je dat je ook slechte bakkers, de middenmoot en de heel goede bakkers hebt. Met dokters is het niet anders.

**Geplaatst**: 05-12-20 21:53

Geplaatst: 05-12-20 21:53

Arts assistenten zijn allemaal al basisarts

en zijn al dan niet in opleiding tot specialist.

Jij bedoeld ms coassistent.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-20 21:58

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-20 21:58

Arnyek, ik ben even benieuwd naar je achtergrond? Heb jij een zorgachtergrond? Je post komt over alsof je weet waar je over praat qua cijfers.

Ik deel verder wat je zegt. Als toevoeging zou ik nog willen zeggen dat artsen worden opgeleid om problemen tijdens een bevalling te behandelen. Een verloskundige is specialistisch op de fysiologische bevalling. Beide benaderen een bevalling dus anders (“natuurlijk proces” tov “gevaarlijke medische ingreep”)
Een interessante podcast daarover vond ik van verloskees, waar een gynaecoloog en een verloskundige met elkaar in gesprek gaan over de verschillen tussen beide.
Ik leerde daaruit dat de huidige gyns nog nooit een natuurlijke (thuis)bevalling hebben gezien(of dat iig niet standaard in de opleiding meekrijgen), alleen maar medische bevallingen in het zkh. Met welk referentiekader maak je dan beslissingen? Tov een vk voor wie een bevalling een hele andere gebeurtenis is. Vroeger werden gyns tijdens de opleiding op slaaptouw genomen met vk, om eerst het basale fysiologische proces te leren en dáárna pas de medische kant.

**Geplaatst**: 05-12-20 22:01

Geplaatst: 05-12-20 22:01

verootjoo schreef:
Arts assistenten zijn allemaal al basisarts en zijn al dan niet in opleiding tot specialist.

Jij bedoeld ms coassistent.

Nee hoor ik bedoel arts-assistent.
Na basisarts (eerste zes jaar indien nominaal), en je krijgt een plekje als AIOS mag je nog zes jaar. En die hebben minder ervaring met bevallingen dan een verloskundige die net klaar is met de opleiding.

Ik loop inderdaad al even mee in de zorg. Bestuurlijk niveau en ik vind het belangrijk om ook bij de receptionist, poli-assistent, OK, spreekkamer mee te kijken om feeling te houden met wat er speelt. Dus dan zie en hoor je wel eens wat

**Geplaatst**: 05-12-20 22:05

Geplaatst: 05-12-20 22:05

Ik schrik hier ook wel van, wat vreselijk. -O-

Eerlijk gezegd was dit niet het beeld wat ik schetste bij de Nederlandse (kraam) zorg. Ik ben zelf ook bevallen in het ziekenhuis, het heeft me wel aan het denken gezet. Ik kijk terug op een heel prettige bevalling, maar achteraf gezien hebben ze bij mij ook een katheter geplaatst zonder dit te vragen. Ik zag ineens een zakje hangen en dat was het.

Ook wisten ze schijnbaar al even dat baby een sterrenkijker was maar hebben dit bewust niet verteld om geen paniek te creëren. Ik weet niet of dit vaker toegepast wordt?
Ik heb beide dingen nooit als vervelend ervaren overigens, maar of het echt de juiste manier is, dat weet ik niet.

Ik wil overigens bovenstaand verhaal niet vergelijken met de verhalen uit de OP, die zijn gewoonweg gruwelijk.

**Geplaatst**: 05-12-20 22:05

Geplaatst: 05-12-20 22:05

Oh je bedoelt echt aiossen

Mijn grens lag lager, ik wil alleen echt geen coassistenten. In het zkh van m’n eerste bevalling lieten ze die los werken, echt wat een niveau was dat

**Geplaatst**: 05-12-20 22:09

Geplaatst: 05-12-20 22:09

Ik had zo’n stagiair of co-assistente aan mijn bed staan die alleen stond te kijken. Zegt ze terwijl ik lig te creperen van de weeën: je hebt wel pijn he? :roll:

Nee joh trut ik heb het hier enorm naar mijn zin. >;)

Laatst bijgewerkt door Suzanne F. op 05-12-20 22:11, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-12-20 22:10

Geplaatst: 05-12-20 22:10

Napie schreef:
Zoveel mensen zoveel wensen en iedereen staat anders in het leven. De ene heeft alles gelezen en volledig voorbereid. De andere ziet het wel en laat het over zich heen komen. De ene heeft een volledig sociaal netwerk er omheen en bevalt met z’n alle terwijl de andere er zo goed als alleen er voor staat omdat de partner het liefste ergens anders was. Dit zorgt elke keer weer voor een andere situatie. Geen bevalling hetzelfde. Dat maakt het werk ook zo mooi. Maar ook moeilijk. Ik vind het nog steeds moeilijk om mensen pijn te zien hebben. Bevallen is gewoon niet leuk, alleen het resultaat. En ik verbaas mij ook altijd hoe mensen eruit komen. De meest nuchtere barende met een bevalling uit het boekje heeft vreselijke verhalen achteraf tegen de familie dat ik wel eens denk dat ik bij een hele andere bevalling ben geweest. En de vreselijke bevalling die je niemand gunt daarbij zit er een kraamvrouw in bed die blij is en je nergens meer over hoort. Het gaat over verwachtingen, communicatie en horen en gehoord worden. Van beide kanten trouwens. Ik ben ook in mijn carrière voor van alles uitgemaakt, bedreigd, bespuugd. Ook ik sta wel eens op de gang te trillen of te huilen of ga met angst een kamer binnen in de hoop dat het kind of moeder het gaat redden met het bevalplan wat ik krijg en waar niet over te onderhandelen valt. Dat maakt het zeker de laatste jaren ook heel zwaar om mijn werk te doen.

Ik denk dat je hier al een belangrijk deel te pakken hebt, de verwachtingen waarmee vrouwen aan een bevalling beginnen. Alles “moet” tegenwoordig mooi en perfect en insta-waardig zijn, en hoe mooi en perfect het resultaat van een bevalling ook is, het proces zelf is nou eenmaal heel heftig.

Ik ben afgelopen zomer voor het eerst moeder geworden. Vond het schrijven van een bevalplan maar raar, “het moet eruit”, dat is mijn plan

Uiteindelijk wel in verdiept en het bevalplan vooral gebruikt als research, wat is er eigenlijk allemaal mogelijk en welke keuzes heb je precies.
Puntje bij paaltje is er weinig terecht gekomen van wat ik had opgeschreven en omschrijven veel mensen mijn bevalling als horror bevalling, maar dit heb ik zelf totaal niet zo ervaren, juist omdat er 1 punt uit mijn bevalplan wél goed werd gevolgd: informeer mij! Ik ga er vanuit dat een arts weet wat er moet gebeuren en wanneer, zij doen dit 10x per dag, voor mij is het de eerste keer.

Na flinke weeënstorm, niet werkende ruggenprik, sterrenkijker die het tussen de 6 en 10cm nog voor elkaar heeft gekregen om zelf om te draaien, anderhalfuurtje persweeën wegpuffen, wegzakkende persweeën en dus weeënopwekkers uiteindelijk op het hoogste standje en na 5 kwartier persen te horen krijgen dat de baby toch niet door mijn bekken past, hij zakte iedere wee weer zo ver terug dat ook de vacuümpomp niet zou helpen. En dan zegt de gyn “hoe staan jullie tegenover een keizersnede?”
Moest hier stiekem om lachen, je zegt net dat hij er niet uit kan dus heb geen andere keuze :')

Maar simpelweg door mijn mening te vragen, voelde ik me gehoord en onderdeel van het proces.

Uiteindelijk ging de hartslag van baby richting flatline en werd het alsnog in standje Max Verstappen naar de OK, waar de ruggenprik trager dan normaal optrok waardoor ik het snijden nog voelde

Extra dosis en daarna niks meer gevoeld.

Ik denk dat secricible hier ook echt een goed punt heeft

Citaat:
In algemeen: onderzoek laat zien dat je niet gehoord voelen vaker voor traumas zorgt dan de daadwerkelijke interventies. Niet het feit dat de bevalling anders loopt os vaak het probleem, maar het feit dat de vrouw dan verandert in een omhulsel waar een baby in zit, ipv de primaire patient.

Ondanks dat mijn bevalling door veel als heftig of horror wordt gezien, heb ik dit totaal niet zo ervaren, puur omdat er werd gecommuniceerd met mij i.p.v. over mij en ik hiermee het gevoel kreeg dat ik ook wat te zeggen had. Al geloof ik zomaar dat als ik had gezegd neh doe maar geen ks, ze me alsnog gewoon naar de ok hadden gebracht

Maar ik lees ook echt schreiende verhalen, vrouwen met een misbruikverleden die niet getoucheerd willen worden en dat het alsnog gedaan wordt zonder overleg, of dat een arts weigert verdere hulp te verlenen tot hij mag toucheren. Dat is verschrikkelijk!

**Geplaatst**: 05-12-20 22:10

Geplaatst: 05-12-20 22:10

verootjoo schreef:
Oh je bedoelt echt aiossen

Mijn grens lag lager, ik wil alleen echt geen coassistenten. In het zkh van m’n eerste bevalling lieten ze die los werken, echt wat een niveau was dat

Dat kan echt niet. Niet naar jou als bevallende vrouw, maar ook niet naar de co. Die mist de ervaring en dat kan snel traumatisch worden als er iets gebeurt. Voor beide partijen.

**Geplaatst**: 05-12-20 22:20

Geplaatst: 05-12-20 22:20

Arnyek schreef:
verootjoo schreef:
Oh je bedoelt echt aiossen

Mijn grens lag lager, ik wil alleen echt geen coassistenten. In het zkh van m’n eerste bevalling lieten ze die los werken, echt wat een niveau was dat

Dat kan echt niet. Niet naar jou als bevallende vrouw, maar ook niet naar de co. Die mist de ervaring en dat kan snel traumatisch worden als er iets gebeurt. Voor beide partijen.

Ik had bij mijn tweede bevalling een stagiaire van de tweedelijns verloskundige bij mijn bed staan. Verloskundige vertrekt en mijn baby besluit ineens te komen. Ik werd ingeleid omdat bij mijn eerste bevalling mijn zoon een schouderdystocie had, en hij er niet best aan toe was. Mijn dochter draaide met 37 weken nog in een stuit en omdat zij ook zwaar geschat was, is zij gedraaid en ben ik twee dagen later ingeleid. Ik mocht dus echt niet alleen bevallen. Wil de stagiaire weglopen om de vk te halen. Ik heb gezegd: jij gaat nergens heen! Steek je handen uit! Zij heeft in paniek om de vk geschreeuwd die er aan kwam toen mijn dochter al geboren was. Dit was haar eerste bevalling

Zij was na mijn bevalling harder aan het trillen dan ik.