Ailill schreef:Beetje jammer dat in veel gevallen, onschuldige mensen, hier de dupe van zijn. Het is echt niet tof om mensen in witte pakken met emmertjes langs het spoor te zien, terwijl het bloed en stukjes weefsel van het raam afglijden. Echt niet.
Ik ging naar school naast het spoor, over dat spoor zat een viaduct.
Op een mooie vrijdagmiddag in mei had ik geen zin in de Franse les. Dus ik ging heen, deed alsof ik mijn boeken vergat en ging daarna op mijn gemakje naar mijn kluis. Al toen ik van de pauze naar het lokaal liep, zag ik dat er een trein stil stond op het spoor. Dit gebeurde wel vaker als er op het station een trein moest wisselen van spoor bijvoorbeeld. In het lokaal hadden we een goed uitzicht op de trein, maar mijn klasgenoten dachten hetzelfde als ik, bovendien zaten we met de rug naar het raam.
Toen ik terug de klas in kwam van mijn kluisje, waren er inmiddels 20 minuten verstreken sinds de eerste keer dat ik de trein had gesignaleerd.
Ik haatte Frans echt, vooral de leraar met z'n skelettenhoofd en zweetplekken onder het lichaam, dus ik kwam de klas binnen en riep hardop: "Goh, die trein staat daar al zeker 20 minuten." Meteen stond iedereen bij het raam, overal lagen witte doekjes die langzaam roze kleurden en meer. Een lesuur later hoorden we dat de directie heen moest om te identificeren. Omdat er al eerder een leerling van onze school (per ongeluk!!!) onder de trein was gekomen. Een klasgenootje huilde, omdat haar vader bij de brandweer zat en ze de gevolgen dagen meekreeg thuis.
Achteraf bleek iemand vanaf het viaduct te zijn gesprongen. Waarschijnlijk in het kader van 'als je het doet, doe het dan goed' (jaaaaren later sprong er iemand op de eerste weg na het station, de trein reed op dat moment 20/30 km/h, needless to say dat het niet heeft geholpen, die persoon miste 'slechts' een arm)
Persoonlijk was ik niet heel erg geschokt, al heb ik daarna wel meer respect gekregen voor de wielen van de trein. Ik liep vaak achter het station langs in die tijd...
En altijd als ik hoor dat er treinen niet rijden wegens een aanrijding met een persoon... Denk ik voornamelijk aan die persoon. Hoop ik dat diegene rust heeft gevonden, vind ik het jammer en verdrietig dat diegene dit als enige uitweg ziet. Ik hoop altijd van harte dat ze het met pillen doen, maar ik begrijp de grovere middelen, vooral bij iemand die vastbesloten is.
Ik vind het erg voor de mensen die in de trein zitten en oprecht geschokt zijn, maar voor deze mensen is dan volgens mij slachtofferhulp. Het is niet zo dat mensen die springen niet denken aan die mensen in de trein, alleen denken ze anders: "De wereld is blij dat ik er niet meer ben, ik doe ze een plezier, ze zullen blij zijn."
Ik denk dat er bij zo'n aanrijding alleen maar slachtoffers zijn... Ik vind het dan ook altijd erg om te horen dat iemand honend reageert op een 'springer'. En dan doel ik op de reactie: "Ja hoor, heb ík weer!" "Kon hij/zij niet op een andere dag springen?" etc. etc.
Geplaatst: 07-04-17 20:29 
. Hij vond het verschrikkelijk dat er elke dag andere mensen kwamen om hem te wassen. Dagelijks voelde hij zich verkracht en aangerand. Vier maanden later is hij van elllende doodgegaan. Hij had er heel graag vier maanden eerder uitgestapt. Ik vind het vreselijk dat deze man die 90 jaar voorbeeldig heeft geleefd en altijd alles voor anderen heeft gedaan zo dood moet gaan. 
