Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-01-15 17:57

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 04-01-15 17:57

Ik heb prima respect voor de keus van deze man, maar vind het niet kunnen dat hij dit niet op persoonlijke titel doet, maar in zijn hoedanigheid als arts.

Als arts dien je objectief te blijven en de keus aan de patient te laten.

**Geplaatst**: 04-01-15 18:24

Geplaatst: 04-01-15 18:24

Wat deze man voor zichzelf vindt moet hij zelf weten maar ik vind gewoon niet dat je het zo over één kam kunt scheren en kunt beslissen voor anderen.

**Geplaatst**: 04-01-15 20:10

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 04-01-15 20:10

Mijn moeder wou ook geen behandelingen. Ze wilde de korte tijd die ze had niet verlengen met dagen ziek en beroerd zijn. Ze had redelijk wat ongemakken, maar geen echte pijn. Maar ze had al jaren ervoor al altijd gezegd dat ze geen chemo zou doen. Daar kan ik wel begrip voor opbrengen, maar weet niet wat ikzelf zou doen. Denk dat het er ook aan ligt wat voorn kanker en wat de vooruitzichten zijn.

**Geplaatst**: 04-01-15 20:21

Geplaatst: 04-01-15 20:21

Ik heb het van beide kanten meegemaakt met mijn ouders.

Mijn moeder had kanker en heeft een vreselijke mens onterende lijdensweg gehad en een doodstrijd omdat ze eigenlijk nog niet klaar was met het leven.

Bij mijn vader was kanker geconstateerd maar is zo van het ene moment overleden.
Voelde zich niet lekker wilde daar iets voor innemen en zakte onderweg naar de keuken in elkaar.
Heeft hier niets van gemerkt.

Dus hoe die man erbij komt dat kanker de beste dood i

**Geplaatst**: 06-01-15 17:47

Geplaatst: 06-01-15 17:47

Ik heb een keer iemand met kanker gesproken die haar ziekte al zegen ervaarde. Ze vond het heel fijn om alles goed te kunnen afronden. Dus ik begrijp de stelling wel. Maar als kanker te genezen is zullen mensen daar voor kiezen denk ik.

**Geplaatst**: 09-01-15 22:19

Geplaatst: 09-01-15 22:19

Ik ben 1 van die honderden wetenschappers die werkt aan genezing voor kanker. Met name mijn eigen project vind ik reuze belangrijk, omdat ik werk aan een kinderkanker, waarvan maar zo'n 40-60% overleefd en een groot deel van de kinderen de 1 jaar nog niet bereikt hebben als de kanker ontdekt wordt.

Hoe kun je van een 1 jarig kind nou waardig afscheid nemen? Een kind dat nooit echt heeft kunnen leven. Ik snap best dat kanker krijgen in een wat later stadium van je leven een enigsinds waardig afscheid kan zijn, maar voor jonge mensen, voor jonge kindjes, als het te genezen valt, waarom dan niet?

**Geplaatst**: 10-01-15 12:20

Geplaatst: 10-01-15 12:20

geerke schreef:
Meer dan de helft van mijn familie is ook overleden door kanker,meer onderzoek is nooit weg...waarom ons immuunsysteem faalt. Dus de oorzaak,maar vaak is kanker gewoon domme pech

als het op de plank voor je licht komt het vanzelf naar je toe, maar iedereen heeft wat al is het misschien minder heftig

**Geplaatst**: 10-01-15 12:24

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 10-01-15 12:24

Dubbel... Voorbereiden is natuurlijk fijn

laten we dat even vooropstellen dat het voor familie etc. makkelijker is...

Maar wat als je 17 bent? Of 30 met een klein kind of..... Als je eind 70 bent....

Daar zit voor mijn gevoel een groot verschil in. (Niet dat een leven van iemand van 70 minder waard is... Maar ik zou er met 70 meer vrede mee kunnen hebben dan bijvoorbeeld 30..)

Eigenlijk wat hierboven staat dus...

**Geplaatst**: 10-01-15 12:28

Geplaatst: 10-01-15 12:28

Tuurlijk je hebt de luxe om afscheid te nemen, dat te zeggen wat je nog wilde zeggen, uitvaart alvast bedenken etc.

Maar dat zouden toch allemaal geen dingen moeten zijn die pas geregeld kunnen worden als iemand langzaam wordt opgevreten door een ziekte?

Waarom moet iemand eerst doodziek zijn voor ruzies kunnen worden bijgelegd, die gevoelens uitgesproken kunnen worden die we altijd al bij ons dragen?

Dat kan toch ook als je gezond bent, evenals alvast ergens opschrijven hoe je je uitvaart wil?

Ik heb mijn moeder zien overlijden aan kanker, het gevecht zien verliezen.
Zij heeft ons brieven geschreven en beschreven hoe ze haar crematie wou, maar waarom kan dat allemaal pas als iemand het einde ziet aankomen?

Het is geen verwijt aan niemand hoor, maar wel iets om over na te denken, zeker nu de wereld alleen maar harder lijkt te worden.
Ik vind dat belangrijker, dan het verheerlijken van een langzame dood door een verschrikkelijke ziekte.

**Geplaatst**: 10-01-15 12:35

Geplaatst: 10-01-15 12:35

Heel eenzijdig en egoïstisch bekeken vanuit de nabestaande.
Tuurlijk wilt iedereen afscheid nemen van iemand die komt te overlijden.

Maar met verstand gezegd,
Je wilt niemand onterend zien lijden en aftakelen.

Maar plotseling overlijden heeft ook heel veel impact ondanks dat iemand lijden is bespaard gebleven.
Al is dit voor de nabestaande ook heel erg moeilijk.

Maar kanker niet gaan genezen omdat de familie dan afscheid kan nemen?

Ik heb beide meegemaakt, maar doet beide net zoveel zeer

**Geplaatst**: 10-01-15 12:37

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 10-01-15 12:37

Het iemand zien lijden etc vind ik akeliger dan "plotseling" dood :S Maar dat is misschien mijn mening...

**Geplaatst**: 10-01-15 16:34

Geplaatst: 10-01-15 16:34

De vervolgblog van Richard Smith brengt een ander licht op de zaak:

http://blogs.bmj.com/bmj/2015/01/05/dea ... more-33095

**Geplaatst**: 11-01-15 00:58

Geplaatst: 11-01-15 00:58

Ik vraag me af of die man nog zo spreekt als zijn moeder, vrouw of zus kanker krijgt.

**Geplaatst**: 12-01-15 06:47

Geplaatst: 12-01-15 06:47

ElineS schreef:
Ik heb toch liever dat mijn vader plots overlijd dan dat hij aan kanker overlijd. Een slepende ziekte, waar de patiënt zich constant ziek en naar voelt, en langzaam afzwakt. Maandenlang is de hele familie in de ban van de ziekte. Draait alles om de ziekte. Stress, verdriet... En dan maanden of zelfs jaren uitgerekt.

Nee, bedankt.

Ik heb liever zelf ook niet dat ik weet wanneer ik sterf. Ik sterf liever onverwacht dan dat iemand me verteld "Je hebt nog 3 maanden." Dan lijken die 3 maanden mij zo'n hel.. En wat zou ik bang zijn. Terwijl, als ik het niet wist, 3 maanden nog prachtig leefde..

Dit zei m'n zwager ook toen mijn schoonvader op 82 jarige leeftijd overleed aan kanker.
Mijn moeder is op 44 jarige leeftijd plots overleden.. En ik kan je vertellen dat het knap beroerd is geen afscheid kunnen nemen...

**Geplaatst**: 12-01-15 07:27

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 12-01-15 07:27

Jemig, wat een onzin. Mijn moeder heb ik afgelopen zomer verloren aan kanker. Ware het niet voor de chemo en de operaties die ze heeft ondergaan had ik 12 jaar eerder afscheid van haar moeten nemen. En zelfs nu heeft ze, dankzij medicatie (geen chemo), nog (of maar, het is maar hoe je het bekijkt) 2 en een half jaar mogen leven. Relatief pijnvrij en heeft nog redelijk veel kunnen doen. Zonder de medicatie zou dat toch een heel stuk korter zijn geweest.

Als ik moet kiezen tussen de 2 en een half jaar ''afscheid'' of nog 30 jaar leven en een plotselinge dood... nou, dan weet ik het wel hoor!

**Geplaatst**: 12-01-15 08:08

Geplaatst: 12-01-15 08:08

Niet mee eens...

Hier ook niet overigens.

Citaat:
Ik heb toch liever dat mijn vader plots overlijd dan dat hij aan kanker overlijd. Een slepende ziekte, waar de patiënt zich constant ziek en naar voelt, en langzaam afzwakt. Maandenlang is de hele familie in de ban van de ziekte. Draait alles om de ziekte. Stress, verdriet... En dan maanden of zelfs jaren uitgerekt

wanneer iemand kanker oid heeft leef je naar het einde toe. Kun je bewust afscheid nemen. Wij hebben onze vader thuis dood gevonden, terwijl hij dag ervoor nog springlevend was. Geloof me geen afscheid, en zo ineens iemand die weggerukt wordt hakt er ook ontzettend in. Voor de persoon zelf een van de beste uitwegen, maar voor de nabestaande flink traumatiserend.

**Geplaatst**: 12-01-15 08:13

Geplaatst: 12-01-15 08:13

vencedor schreef:
Niet mee eens...

Hier ook niet overigens.

Citaat:
Ik heb toch liever dat mijn vader plots overlijd dan dat hij aan kanker overlijd. Een slepende ziekte, waar de patiënt zich constant ziek en naar voelt, en langzaam afzwakt. Maandenlang is de hele familie in de ban van de ziekte. Draait alles om de ziekte. Stress, verdriet... En dan maanden of zelfs jaren uitgerekt
wanneer iemand kanker oid heeft leef je naar het einde toe. Kun je bewust afscheid nemen. Wij hebben onze vader thuis dood gevonden, terwijl hij dag ervoor nog springlevend was. Geloof me geen afscheid, en zo ineens iemand die weggerukt wordt hakt er ook ontzettend in. Voor de persoon zelf een van de beste uitwegen, maar voor de nabestaande flink traumatiserend.

Dat is jouw ervaring. Maar jij hebt dan dus geen ervaring met iemand verliezen aan een ziekte als kanker. Mijn moeder heeft opzich weinig geleden, maar dan nog had ik voor haar liever een plotseling overlijden gehad dan deze kanker, want ze heeft toch wel pijn en leed gehad ook al was het minimaal. Al was ze 2 jaar eerder overleden en had ik dat ''afscheid'' niet gehad er is nóóit iets ongezegds geweest tegen m'n moeder. Ik hoefde niet meer te zeggen dat ik van haar hield of dat ik haar zou missen, want dat wist ze wel. Dus, hoewel m'n moeder relatief gezien weinig geleden heeft had ik toch liever gehad dat ze plots was overleden. Geloof me, als je een geliefde van je ziet lijden aan een ziekte (hoe minimaal ook), dat gun je ze niet. Daarbij is een plotselinge dood in het begin voor nabestaanden heftiger, maar op de lange duur duurt het rouwproces even lang.

**Geplaatst**: 12-01-15 09:04

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 12-01-15 09:04

Er is nooit een 'beter of slechter' manier van sterven of , voor de nabestaanden, van rouwen...
De dood is iets vreselijks en mensen waar je van houdt verliezen is iets vreselijks.
Laten we elkaar nu niet gaan vertellen wat erger is...
Iemand verliezen doet al pijn genoeg. Daar hoeven we toch niet om te strijden?

**Geplaatst**: 12-01-15 09:11

Re: 'Genees kanker niet, het is de beste dood'

Geplaatst: 12-01-15 09:11

Zijn tweede tekst verklaard een hoop. Het eerste stuk was eigenlijk alleen geschreven voor artsen kennelijk.

Ik snap de strekking wel van zijn verhaal. Hij doelt er duidelijk niet op dat kanker een "fijne" dood geeft maar dat het wel de mogelijkheid biedt om je leven af te sluiten samen met je dierbaren. Ipv ineens pats boem weg.

**Geplaatst**: 12-01-15 09:20

Geplaatst: 12-01-15 09:20

Ik ben van mening dat de meeste overlijdens gevallen niet mooi zijn, een dood aan kanker helemaal niet.

Er komt een dag dat je hoort dat je heel ernstig ziek bent en niet meer beter wordt, dit moet je dan aan al je dierbare vertellen. Dan wordt het wachten tot je je heel slecht gaat voelen en niks meer kunt, dit duurt soms jaren maar vaak ook weken of maanden... Heel veel pijn, verdriet en ellende! Dus ik ben het er totaal niet mee eens. Ja tuurlijk kun je afscheid nemen en alles regelen, maar helaas weet je al ruim van te voren dat je dit kan en moet doen.

**Geplaatst**: 12-01-15 09:51

Geplaatst: 12-01-15 09:51

karuna schreef:
Zijn tweede tekst verklaard een hoop. Het eerste stuk was eigenlijk alleen geschreven voor artsen kennelijk.

Ik snap de strekking wel van zijn verhaal. Hij doelt er duidelijk niet op dat kanker een "fijne" dood geeft maar dat het wel de mogelijkheid biedt om je leven af te sluiten samen met je dierbaren. Ipv ineens pats boem weg.

Hij zegt het ook zelf. Dokters, en mensen met een medische achtergrond, verstaan zijn standpunten beter en kunnen hem dan ook makkelijker gelijk geven. Dan mensen met een niet medische achtergrond.

Ik heb een grootvader zijn gaan aan parkinson. Mensonterend. Echt waar, hoop dat ik dat nooit krijg want ik vraag euthanasie.
Ik heb mijn man zijn grootvader zien gaan door de combinatie van hartproblemen (had al een 3e defibrilator) en darmkanker. Van een man met een dikke nek (en hij wist dat ik dat van hem vond) naar een watje is hij gegaan. Misschien heel cru om zeggen. Voor die mens geen waardig vertrekken.

Mijn ma had leverfalen (alcoholmisbruik). Zij mocht op andere medicatie zodat ze paar dagen later naar huis mocht. Krijgt ze van de ene dag op de andere een bloedvergiftiging (en niet van eten) en komt ze op IZ. Probeer maar afscheid te nemen hoor. Verpleger verklaarde haar dood terwijl ze wakker was.

Uiteindelijk is ze gegaan aan orgaanfalen en een hersenbloeding. Tja. jammer.
Maar mij zie je niet aan de drank hierdoor hoor. afscheid was er niet, want iedereen was in shock door de snelheid waarop alles opeens gebeurde.

Mijn grootvader aan mijn pa zijn kant was echter van de ene moment op de andere gegaan. Hartstilstand. een mooie dood. Kort en zonder afzien.
Mijn grootmoeder langs die kant was dement. Die heeft 12 jaar in een bed gelegen. Zonder een woord te zeggen. Net een baby.
Doe dat de mensheid niet aan.
Dan geven we die arts beter gelijk en zoeken we beter iets om dementie te genezen.
Want 12 jaar als een plant in een bed te leven/liggen. Dat is een ware schande.
Dat is telkens pijnlijk voor de familie. Jammer genoeg neem je afscheid van die mensen eens ze in dat bed belanden en er niet meer uitkomen.
(en ik weet er zijn andere gevallen, maar in het rusthuis dat mijn meter lag, was dit verhaal zo voor 70% van de dementen. Dit was ware geldwinning want de verplegers hadden hier niet veel werk mee hoor. Eens wassen, 3 keer eten geven, paar keer andere pamper aan en een paar keer ietsje op andere kant rollen. Mooi levenseinde, totally not)

Ik heb een medische achtergrond.
En ik zou veel liever sterven door het paardrijden. In een ongeval of via euthanasie.
Waardig.
Parkinson? nee dankje
Kanker? goh als het echt niet meer gaat is er euthanasie (ik wil niet wegkwijnen, heb dat ondertussen genoeg gezien)
Dementie? tegen dat ik zo oud ben kunnen we daarvoor euthanasie aanvragen. Dat wens ik niemand toe, want je staat machteloos.
Ik heb al een bijna doodervaring gehad destijds met mijn eerste bevalling (zonder overdrijven) en sindsdien denk ik anders over het leven. Gemoedelijker over zaken, maar ook droger over andere.
En de dood is iets onafwendbaar en natuurlijk.
Dus mensen leef alsof het elke dag de laatste kan zijn.

**Geplaatst**: 12-01-15 09:56

Geplaatst: 12-01-15 09:56

Hier ook een plotselinge dood meegemaakt (schoonmoeder van 44, op vl zijn verjaardag, ze had hem smorgens nog gebeld om te feliciteren en paar uur later was het klaar) en een aan kanker (opa van 76).
Hakt er allebei in. Maar mijn opa heeft nig kunnen zeggen "tot hier en niet verder" en heeft nog van iedereen afscheid kunnen nemen, voordat hij de authenasie deed.
Iets wat mijn oma nooit zou mogen. Is ook bijna van haar stokje door de alzheimer, ook zo mensonterend. Dit is gewoon afwachten.

Schoonmoeder is nu een half jaar geleden overleden, hij zegt er weinig over maar zie wel dat hij het niet zo goed kan verwerken of zo. Hij is echt met heel veel vragen blijven zitten.

Het mooist zou zijn als je niet hoeft te lijden maar wel waardig afscheid zou kunnen nemen van iedereen.

**Geplaatst**: 12-01-15 09:58

Geplaatst: 12-01-15 09:58

Ik heb helaas ongeveer ervaring met alle varianten

of ga daar ervaring in krijgen.

Helaas best veel mensen in de omgeving zien sterven aan kanker, soms een heel kort en erg heftig ziekbed. Soms een jaren lange martelgang waar geen eind aan lijkt te komen.

Mijn schoonvader was plots weg door een hersenbloeding, die werd gevonden door mijn schoonmoeder nog net in leven maar niet meer aanspreekbaar.

Mijn moeder is flink dement en kwakkelt al een tijd met haar gezondheid

die zijn we eigenlijk al jaren kwijt maar toch is er nog een levend wezentje zonder een echte eigen ik.

Ook bij onze dieren is elke variant al aan de orde geweest, van plots overlijden tot in laten slapen na een langer gekwakkel.

En geen idee welke variant het "fijnste" is, je bent toch een dierbare kwijt die niet meer terugkomt. Al kan het na een lang ziekbed wel een opluchting zijn dat het lijden over is. En je hebt echt afscheid kunnen nemen. De plots weg variant is een zegen voor die persoon maar voor nabestaanden is er opeens een groot leeg gat.

**Geplaatst**: 12-01-15 10:06

Geplaatst: 12-01-15 10:06

Het Artikel is veel te kort door de bocht. Want het is helaas niet waar dat je bij kanker nog de garantie heb je dat je maanden/jaren afscheid kan nemen, en alles kan regelen. Ook kanker slaat heel vaak plotseling en snel toe.

Helaas heb ik het zelf mee moeten maken bij mijn Opa, die maar 76 heeft mogen worden. Op23 mei kreeg hij de diagnose lonkanker met uitzaaiingen, op 14 juni dat zelfde jaar is hij overleden. Na de diagnose werd hij al snel zo slecht dat hij amper zijn wensen heeft door kunnen geven.

**Geplaatst**: 12-01-15 10:09

Geplaatst: 12-01-15 10:09

geerke schreef:
ik weet niet in hoeverre je je kunt voorbereiden op een sterfgeval.De man heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat je gewoon alles nog rustig kunt regelen.
Mijn zus is op haar 23 ste verongelukt,op slag dood....dat komt toch iets anders op je dak dan wanneer iemand de diagnose terminale kanker heeft.Maar de dood blijft onverwachts,je kunt namelijk nooit oefenen hoe het zonder hem/haar zou zijn.

Het klinkt vreemd,maar ik ben het wel met de man eens....als je gewoon je niet laat behandelen,goede pijnbestrijding hebt.Hangt ook erg af van je leeftijd en de prognose.En ook het soort kanker.
Bestralingen/chemo's zijn niet echt een pretje.

Ik vind het ook niet heel vreemd. Wel afhankelijk van het stadium van de kanker misschien. Iedereen spreekt hier over een lange lijdensweg, maar is die lijdensweg niet juist zo lang doordat het leven wordt gerekt met chemo's en omdat er zo steeds weer hoop gegeven wordt?