Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
secricible schreef:Zoolgangster, kun jij aangeven wat voor opties er zijn als er geen sprake is van ondraaglijk lijden? Ik ben oprecht benieuwdik heb de situatie nu diverse keren voorbij zien komen en alle keren mocht er geen euthanasie gepleegd worden omdat een tweede arts geen goedkeuring zou geven omdat er geen sprake zou zijn van ondraaglijk lijden.
OsMo schreef:Als er geen verklaring is om euthanasie uit te voeren, dan vind ik het niet meer dan normaal dat artsen voorzichtig zijn of zelfs weigeren
Laatst nog was er nog bij het vijfde uur een reportage over hoe geloof ik een achterneef een tante overhaalde om te trouwen met de reden om voor haar te zorgen.
http://www.eo.nl/tv/devijfdedag/reportage-detail/twintiger-trouwt-met-demente-oudtante-voor-erfenis/
Hoe kun je dan bepalen of het niet de nabestaanden zijn die graag euthanasie willen vanwege misschien wel een erfenis?.
Wie zegt dat de nabestaande niet naar het euthanasie verlangen bij een dementerende ouder toe hebben gewerkt?
Mensen kunnen zo goed zijn in manipuleren dat zelfs ik soms in dingen kan geloven als iemand het maar goed brengt.
Als een arts weigert dan is de arts de boeman bij de familie en wanneer die wel mee wil werken kan die vervolgt worden als blijkt dat er opzet in het spel is.
Ik vind het maar een lastig onderwerp.
leonie87 schreef:Ik zou even moeten kijken hoe de kliniek en de bijbehorende film op youtube ook al weer heet. Het is een kliniek in Zweden meen ik waar je onder zeer strikte voorwaarde, euthanasie kan plegen. Mensen komen over de hele wereld hierheen om dit legaal te kunnen doen. Ook gewoon gezonde mensen die niet meer verder willen om wat voor reden dan ook.
Ook is er een boek, je levenseinde in eigen hand, dit omschrijft zeer nauwkeurig vele opties en bovenal wat werkt en wat niet.
Buiten dit,
Ik vind dat ieders leven zijn eigen eigendom is en dat je zelf mag kiezen of je wil leven of niet. Ik ben geen voor of tegenstander, ik vind dat je de optie moet hebben. Echter, voor een trein springen of zo, vind ik dan weer wel not done. Hierbij maak je slachtoffers en daarbij, 1 op de 9 overleeft het!
Maar too the point, ja het moet kunnen!
newt schreef:Dat zou je denken.
Tegenwoordig leven we helaas steeds meer in de "amerikaanse" manier denken en van zorg. (lees veel eerder klachten en aanklagingen)
Je hebt als arts heel snel een klacht aan je broek, en dat hoeft maar 1x in hogerberaad te komen en je kan je cariëre als arts wel vergeten.
Ik kan je zelfs een recent voorbeeld (lees maand geleden) waarbij er een vrouw was met inklemming van de long tumor. Deze dame MOEST gesedeerd worden en vervolg traject is pasieve euthenasie, actieve kan in die korte tijd niet gerealiseerd worden. Echter de dochter wilden kosten wat koste niet dat Mw aan de morfine kwam, en al helemaal niet gesedeerd werd, zelfs niet na herhaaldelijk melden dat de patiënt stikt wanneer dit niet per direct gebeurt!. Je staat dan tussen de patiënt en de dochter in. Je moet praten als brugman om het beste voor een patiënt te hebben. De patiënt voelt en weet dat het niet goed gaat komen, ze zegt met dat beetje lucht wat ze heeft herhaaldelijk dat het goed is, dat ze zo niet kan leven en niet wil stikken, en dat het nodig is en dat ze zo niet verder wil leven., maar wanneer je toch de morfine aan wil sluiten en de dochter de spuit letterlijk uit je handen trekt. Wat dan?.
Daar in tegen zijn er ook artsen die roepen, luister naar de patiënt zuster, altijd goed luisteren naar de patient, en wanneer de patiënt aan de arts aangeeft geen behandeling meer de willen heeft de arts stront in de oren. Ja dat is de B versie er van. Geen arts is gelijk.
Ik ben daarom wel van mening dat er wel een versoepeling van euthenasie moet komen, echter is het wel een moielijk onderwerp. En zal er toch een screening moeten plaats vinden alvorens een arts zijn goedkeuring geeft.
Zoolgangster schreef:secricible schreef:Zoolgangster, kun jij aangeven wat voor opties er zijn als er geen sprake is van ondraaglijk lijden? Ik ben oprecht benieuwdik heb de situatie nu diverse keren voorbij zien komen en alle keren mocht er geen euthanasie gepleegd worden omdat een tweede arts geen goedkeuring zou geven omdat er geen sprake zou zijn van ondraaglijk lijden.
Bedoel je ondragelijk lijden? Ik ken geen arts ter wereld die niet tenminste probeert de pijn/benauwdheid van iemand die ondragelijk lijdt te verminderen.
Terminale sedatie is een mogelijkheid.
Is geen euthanasie, maar wel een manier om zonder benauwdheid en pijn door het sterfproces (dat dan al wel begonnen moet zijn!) heen te komen.
Het enige wat ik weet is dat het een aantal bekenden van me gelukt is... maar dan moest de arts wel heel duidelijk weten dat er geen familieleden aan het pushen waren. Van 1 overlijden weet ik dat de patiënt zelf een drankje innam.
Euthanasie is een ontzettend moeilijk onderwerp, niet zomaar even een laatste spuitje wat je aan een cavia geeft... een mensenleven beëindigen is van een heel ander kaliber dan dat van een dier, en ik hoop er nooit meer een mee te hoeven maken bij een bekende.
OsMo schreef:Wat is nu eigenlijk ondragelijk lijden? ik denk dat dat ook voor iedereen verschillend te interpreteren is.
Wanneer is het ondragelijk? als de pijn niet meer te bestrijden is met pijnmedicatie? of vind men het al ondragelijk omdat pijn medicatie nodig is?
Er zijn mensen die het al ondragelijk vinden als alleen de mobiliteit minder is geworden.
Het is gewoon niet zwart of wit er zitten zoveel grijsgebieden.
Weet iemand wat er in de wet precies verstaan wordt onder ondragelijk lijden?
Citaat:Ondraaglijkheid
De ondraaglijkheid van het lijden is moeilijker vast te stellen, omdat dit persoonsgebonden is. Wat de ene patiënt nog als draaglijk ervaart kan voor een andere patiënt ondraaglijk zijn. De ondraaglijkheid van het lijden wordt bepaald door de actuele situatie, het toekomstperspectief, de fysieke en psychische draagkracht en de persoonlijkheid van de patiënt.
De ondraaglijkheid van het lijden van de patiënt moet voor de arts invoelbaar zijn. De arts moet zich niet alleen in de situatie van de patient, maar ook in zijn perspectief verplaatsen. De toetsingscommissies gaan bij de beoordeling na of de arts aannemelijk heeft kunnen maken dat de ondraaglijkheid van het lijden van deze specifieke patiënt voor de arts invoelbaar is geweest.
Zoolgangster schreef:Ik geef inderdaad weinig opties... dat heeft er mee te maken dat ik er mijn handen niet aan wil branden.
Shadow0 schreef:Wat doet de zorg om dat te keren? Zijn er initiatieven die dat tegengaan? Onderneemt de zorg iets om het te veranderen?
(Wat betreft klachten: er gaat ook heel veel mis in de zorg. Ik denk dat een oplossing gericht zou moeten zijn op manier waarop de patienten en hun nabestaanden hun zorgen makkelijker uit kunnen spreken, en dat ze daarin serieus genomen worden, zonder dat het meteen een gigantisch conflict moet worden. Die mogelijkheid ontbreekt nu in de zorg - en dat is iets waar je als zorg zelf mee zult moeten komen.)
secricible schreef:Volgens mij klopt er erg weinig van dit verhaal.
Te eerste is er hier geen sprake van pasieve euthanasie, passieve euthanasie is het niet starten van levensverlengende acties. Bijvoorbeeld geen sondevoeding bij een patient die niet meer kan eten.
Palliatieve sedatie valt niet onder euthanasie.
In deze situatie is mw. Gewoon wilsbekwaam. Dus een tweede arts er naast zetten als getuige die kan bevestigen dat mw dit wil. En dan kun je gewoon starten met sederen, als haar dochter tegen wil werken mag ze vriendelijk of minder vriendelijk uit de kamer gezet worden door beveiliging.
Neemt niet weg dat het een hele verdrietige situatie is, maar er is zeker geen risico voor de arts in deze.
newt schreef:De zorg word tegenwoordig steeds meer gelijd door de zorgverzekeraars. Er blijft stukje bij beetje niks meer over van een ziekenhuis.
Citaat:Wat je benoemd m.b.t klachten, ja er gaat genoeg mis in de zorg, en er word doordat er steeds meer regels en wetgeving zijn steeds meer aandacht aan klachten gegeven.
Citaat:De regel en wetgeving is nog niet concreet en correct genoeg ingericht om artsen en scan artsen het grijze gebied te kunnen overslaan en zwart/ wit te kunnen zien.
Cayenne schreef:Dat is wel heel kort door de bocht. De vrouw waar ik het in m'n eerdere post over gehad was voor haar leeftijd nog goed gezond (was geloof ik ergens in de 70), en goed bij de pinken mentaal gezien, maar had gewoon een mooi leven gehad en vond het goed zo. Ze mankeerde lichamelijk en geestelijk ook verder niets (haar eigen woorden) maar ze had er gewoon geen zin meer in. Dat moet toch ook kunnen? Het is haar leven.
goldenarrow schreef:En een 50-jarige dan? Wat als die 50 jaar wel weer genoeg vind en liever uit het leven stapt. Mag die dat dan niet?
Om heel eerlijk te zijn zou het mij een worst wezen of iemand 90, 50 of 30 is en uit het leven wilt stappen. Alle drie zijn volwassen mensen en zouden zelf die keus mogen hebben imo.