Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
_babbel_ schreef:aan de ene kant wil ik me er niet in mengen maar wil wel even wat kwijt ..
ik heb zelf een wajong ,, en heb een paardje , ben 100 procent afgekeurd , op meerdere factoren , ik ben vorig jaar bij de uitkerende instantie geweest om te vragen of er geen mogenlijkheden zijn om toch op wat voor manier dan ook weer beetje aan het werk te kunnen , maar helaas zien hun het niet zitten om mij hierin te ondersteunen of aan het werk te laten gaan , ik ben nu een paar uur in de week vrijwilliger op een zorgboerderij omdat ik thuis zitten niet kan , wel betekend dit dat die paar uur die ik hier in steek me wel erg veel belasten , waardoor ik mijn paardje niet kan verzorgen die dag en de dag erna ook niet , hiervoor heb ik een verzorgster die me super helpt en mijn vriend doet ook onwijs veel voor ons paardje want ik heb het paardje niet alleen voor mezelf ,, maar wel voor ons hele gezin , mijn kinderen en mijn vriend zijn net zo gek met haar ,, en rijden is niet altijd mogenlijk voor mij ,, maar de liefde van een paard is iets onbeschrijvelijks en daar kan geen hond of kat tegen op ,, en weetje ik ben zoooo jalours op iedereen die wel gewoon een 40 urige werk week kunnen draaien , want de muren komen op me af en ben dood ongelukkig dat ik niet mee kan delen aan deze dingen ,, maar daarom ben ik juist meer gelukkig met mijn mooie en lieve merrie
Jessix schreef:@ Babbel, ik heb onlangs toevallig van twee verschillende mensen een vergelijkbaar verhaal gehoord. Beide afgekeurd en beide wilden toch graag wat proberen te doen. Daar werd heel huiverig op gereageerd. Mijn huidige werkgever heeft ze allebei aangenomen en zodoende is toch nog het gehele UWV traject gestart, maar daar moesten ze echt op aandringen.
Fijn dat jij je paardje nog kunt houden en daarbij de nodige hulp krijgt. Elk beetje geluk is welkom als je met een ziekte of handicap moet leven.
_babbel_ schreef:Jessix schreef:@ Babbel, ik heb onlangs toevallig van twee verschillende mensen een vergelijkbaar verhaal gehoord. Beide afgekeurd en beide wilden toch graag wat proberen te doen. Daar werd heel huiverig op gereageerd. Mijn huidige werkgever heeft ze allebei aangenomen en zodoende is toch nog het gehele UWV traject gestart, maar daar moesten ze echt op aandringen.
Fijn dat jij je paardje nog kunt houden en daarbij de nodige hulp krijgt. Elk beetje geluk is welkom als je met een ziekte of handicap moet leven.
ik vind het echt super dat je huidige werkgever deze mensen heeft geholpen , want in deze tijd is het erg lastig ,, ik kan zelf geef ook niet op er moet ook echt een mogenlijkheid voor mij zijn , ik blijf proberen . t probleem zit m ook vaak in t fijt dat veel mensen in deze situatie niet een fulltime baan kunnen draaien , ik zelf red dit ook niet , ik zou een paar dagen per week kunnen werken , dit gaat het uwv meer kosten dan mij gewoon thuis te laten zitten , want ze moeten ook het bedrijf ondersteunen waar jij voor gaat werken ,, dat is vaak het hele probleem het is te duur om mensen zoals wij aan het werk te helpen , want ook ons moeten ze dan voor een deel weer aanvullen om een inkomen te kunnen creeren waar je van kan leven en dit is niks meer dan een kleine 900 euro in de maand ,
Magrathea schreef:Haha leuk toch dat je paardje zich lekker uit kan leven bij de verzorgster. Jij blij paard blij verzorgster ws ook blij
_babbel_ schreef:ik moet hier ook aan toevoegen dat ik de dagen moet nemen per dag , de ene dag heb ik weinig pijn en de andere hou ik het niet uit en weet ik niet waar ik met mezelf heen moet zoveel pijn ,,, en ja dan is een paardje echt wel fijn want die geeft me wel de fijne afleiding en liefde en je kan zeggen wat je wil ze hebben begrip voor je want ze is met mij zo voorzichtig en lief , terwijl ze met mijn verzorgstertje de bak afkrost en helemaal uit dr bol gaat hihi , heerlijk zo een paardje btw
Abiola schreef:Als 1% van de bijstand mensen daar onterecht inzit levert dat toch al snel een besparing op van 75 miljoen. En ik denk niet dat het 1% is. Mensen die te ziek zijn om te werken, maar niet te ziek zijn om leuke dingen te doen als paardrijden begrijp ik niet. Ik gun iedereen alles hoor, maar als je 1 het geld hebt om van een uitkering een paard te onderhouden, is die uitkering imo te hoog, en 2 als je het kunt opbrengen om het paard te rijden en te verzorgen zou je imo ook een baantje moeten kunnen handelen.
tamary schreef:Is het belangrijk voor je om acceptabel te zijn als zieke? En zo ja, waarom dan? Waarom zou je iedereen willen uitleggen hoe en wat? Je bent toch zeker niet elke willekeurige voorbijganger die misschien zou kunnen vinden dat je een profiteur bent een uitleg schuldig?Geloof dat ik maar stop met proberen uit te leggen hoe en wat. Beeld bij sommigen is X en alle voorbeelden bevestigen dat door de manier van kijken bij deze mensen. Ik weet inmiddels tot mijn frustratie wat mijn grenzen zijn. Ik kan daar binnen blijven en redelijk voor mij zelf blijven zorgen of ze negeren, alles kapot draaien en in instelling terecht komen. In dat geval kost ik de gemeenschap pas echt geld. Moet ik dat dan doen om acceptabel te zijn als zieke? Als ik hier sommige reacties lees kennelijk wel.
Stamina schreef:Abiola schreef:Als 1% van de bijstand mensen daar onterecht inzit levert dat toch al snel een besparing op van 75 miljoen. En ik denk niet dat het 1% is. Mensen die te ziek zijn om te werken, maar niet te ziek zijn om leuke dingen te doen als paardrijden begrijp ik niet. Ik gun iedereen alles hoor, maar als je 1 het geld hebt om van een uitkering een paard te onderhouden, is die uitkering imo te hoog, en 2 als je het kunt opbrengen om het paard te rijden en te verzorgen zou je imo ook een baantje moeten kunnen handelen.
Werk en prestatie druk is heel wat anders, dan vrijheid en ontspanning voor 2 uur per dag. Ik werk in de geestelijke gezondheidszorg en er zijn zat mensen die 2 uur werken al niet aan kunnen, en verder na het verzorgen van hun paard of uurtje tennis of wat hun hobby ook is, ook compleet gevloerd zijn of in ieder geval niet meer dan dat aankunnen op een dag. Stel je voor dat een vriendin van je de ene burn out na de andere heeft, of al jaren lang depressief is en oprecht nooit ergens zin in heeft en overal te moe voor is, last heeft van chronische pijn, reuma ofzo, migraines, ik noem maar wat en ze komt na een lang traject van vechten, uitputting, pijn, medicijnen, behandelingen, op een punt dat ze de energie krijgt 2 uur per dag actief bezig te zijn. Ga jij haar dan vertellen die 2 uur dan in te vullen met sociale, educatieve of werk gerelateerde druk en verplichtingen? Ik persoonlijk niet. Ik gun het zo iemand die 2 uur iets te doen wat haar gelukkig maakt en ontspant. Ook niet geheel onbelangrijk: van een uitkering kun je geen paard betalen, echt niet, dat is een illusie. Dat is dan met hulp van zijn of haar ouders of partner die het haar net als ik gewoon gunnen. Nu kan ik niet zeggen dat iedereen die wel een paard heeft en geen baan in zo'n dergelijke situatie zit. Maar jij kan ook niet met zekerheid zeggen dat iedereen die wel kan paardrijden ook kan werken. Ik vind het best een domme constatering/invulling eigenlijk. Wij kunnen er wel vanuit gaan, dat de mensen met een arbeidsongeschiktheids of ziektewet uitkering het over het algemeen niet makkelijk hebben, omdat er uiteraard een klinische of psychische reden (en bewijs) voor is.
gummie schreef:Men moet niet denken dat het makkelijk of leuk is naar een uitkeringsinstantie te gaan en je handje te moeten ophouden, ofwel: afhankelijk te moeten zijn en te moeten leunen op de samenleving. Ik heb heel eerlijk aangegeven dat ik me ervoor schaam. Dat ik het vreselijk vind. Als het aan mij ligt, was ik gisteren weer aan het werken en studeren. Vandaar dat ook ik mij persoonlijk aangesproken voel door de vele ongenuanceerde uitspraken op verschillende forums, en tussen mensen onderling, in gesprekken. De reden dat ik, en sommige anderen, zo de neiging hebben ons te verdedigen of steeds uit te leggen wat wel en wat niet het geval is, dat is dat er dus wel degelijk mensen zijn die alles op 1 hoop gooien, alles over 1 kam scheren en tegen alle uitkeringstrekkers zeggen: je bent lui, je kunt best werken, profiteurl, etc. Die zijn er! Het raakt de mensen die geen profiteur zijn, die niet lui zijn en die niet kunnen werken. Omdat ze het zelf wel willen. Dat is heel frustrerend.
gummie schreef:Bedankt voor deze mooie laatste posts!!! Ik zie dat er toch wel heel veel mensen reagerenEn dat er ook op een normale, prettige manier gediscussieerd kan worden hier
Doet me goed! Zouden er niks aan hebben als het verzandt in verwijten en kortzichtigheid
Ik heb overigens zelf tijdelijk een Wajong-uitkering. Ik zeg tijdelijk, omdat ik weiger de rest van mijn leven niet te werken. Het heeft me een jaar gekost voordat ik me uberhaupt kon neerleggen bij het feit dat ik niet kon studeren, niet kon sporten, niet kon werken en zelf niet langer dan een uurtje op visite kon gaan. Ik heb ook pas na 1,5 jaar een Wajong aangevraagd. Ik zit inmiddels met een onafgemaakte studie (die ik uiteraard wel wil afmaken zodra dat weer kan, maar van welk geld dan??), kan niet meer paardrijden, kan zelfs niet langer dan 20 minuten wandelen zonder ziek te worden, ben gestopt met jureren en bestuurstaken. Ik werd tijdens de studie ziek, en heb toen 5x over het laatste tentamen gedaan (door o.a. concentratie- en geheugenproblemen als gevolg van de ziekte) omdat ik hoe dan ook het derde jaar af wilde hebben (bachelor heb ik dus wel nu, master heb ik moeten afbreken)
Te vroeg weer aan de gang gaan zou mijn gezondheidssituatie verslechteren. En je eigen ziekte in stand houden of erger maken is ook voor de samenleving niet nuttig.
Telkens als ik iets leuks doe, of mezelf iets gun, heb ik me schuldig gevoeld. Dat wordt versterkt door opmerkingen die sommigen maken. Het UWV stelt voorwaarden/ eisen als je een uitkering krijgt. Meestal is dat dat je moet werken aan een terugkeer in het arbeidstraject, dmv solliciteren bijvoorbeeld. In mijn geval stelde ze de voorwaarde dat ik NIET ging solliciteren, studeren, werken, etc. Ze hebben dus de rem erop gezet.
Enkele opvattingen zijn sowieso feitelijk onjuist, een voorbeeld is: "mensen die door een burn out niet werken zijn lui en kunnen best wat doen". Maar luie mensen krijgen uberhaupt geen burn out, dat is de hele clou!
Ook mensen die menen dat CVS (wat niet betekent dat je gewoon moe bent) geen ziekte is, maar onzin, leven nog in de prehistorie. CVS is inmiddels een erkend ziektebeeld. Men is het nog niet eens over de exacte oorzaak: de een meent dat het een virus betreft, gerelateerd aan het HIV-virus. De ander meent dat het een immuunziekte is. Weer een ander heeft ontdekt dat het een ontstekingsziekte is. Wat de oorzaak ook is, de gevolgen zijn groot. Er zijn mensen die alleen nog hun hand kunnen bewegen. Er is zelfs iemand aan overleden. Maar er zijn maar weinig mensen die de moeite nemen zelf op te zoeken wat allerlei ziektebeelden inhouden. Er zijn weinig mensen die de moeite nemen zelf op te zoeken wat zo'n uitkering nou precies inhoudt.
Ik ben van mening dat misbruik moet worden opgespoord en flink moet worden aangepakt. Tegelijkertijd zijn een hoop mensen niet in staat vast te stellen wat misbruik is en wat niet.
Ik ben inmiddels 4 uurtjes in de week als vrijwilliger aan de slag, en zelfs dan moet ik me af en toe ziekmelden. Maar ik doe het toch, want in tegenstelling tot wat sommigen zeggen over al die heerlijke vrije tijd, vind ik het een drama om meerdere jaren niet eens de deur uit te komen behalve om boodschappen te doen of een vriendin te zien. Ik ga niet uit, omdat ik dat niet kan. Mijn paard is verkocht, terwijl ik vanaf mijn 6e al zeer fanatiek rij en nooit gedacht had dat ik OOIT zou stoppen. Mijn oude opaard kan ik zo af en toe nog knuffelen, die staat bij mijn ouders van zijn pensioen te genieten.
Mijn ouders hebben hun leven lang in de bovenste belastingschaal gezeten. Dan roepen mensen al gauw, daar heb je weer van die rijke lui, kunnen die niet voor hun eigen kinderen betalen dan? Maar dat hebben ze dus ook gedaan! Zij hebben mij 1,5 jaar lang onderhouden, totdat ik vond dat ze daarmee dubbel aan het betalen waren en ik bovendien recht had op een Wajong-uiterking. Ik zie het niet perse als een "recht", maar als een gunst. Maar als mijn ouders hun hele leven 52% hebben afgestaan om anderen in een uitkering te voorzien, waarom dan niet ook mij van DAT geld voorzien nu het nodig is.
Men moet niet denken dat het makkelijk of leuk is naar een uitkeringsinstantie te gaan en je handje te moeten ophouden, ofwel: afhankelijk te moeten zijn en te moeten leunen op de samenleving. Ik heb heel eerlijk aangegeven dat ik me ervoor schaam. Dat ik het vreselijk vind. Als het aan mij ligt, was ik gisteren weer aan het werken en studeren. Vandaar dat ook ik mij persoonlijk aangesproken voel door de vele ongenuanceerde uitspraken op verschillende forums, en tussen mensen onderling, in gesprekken. De reden dat ik, en sommige anderen, zo de neiging hebben ons te verdedigen of steeds uit te leggen wat wel en wat niet het geval is, dat is dat er dus wel degelijk mensen zijn die alles op 1 hoop gooien, alles over 1 kam scheren en tegen alle uitkeringstrekkers zeggen: je bent lui, je kunt best werken, profiteurl, etc. Die zijn er! Het raakt de mensen die geen profiteur zijn, die niet lui zijn en die niet kunnen werken. Omdat ze het zelf wel willen. Dat is heel frustrerend.
Stamina schreef:En wat je andere voorbeeld betreft, ik heb zelf al ruim 25 chronische klachten waar veel pijn bij hoort en toch werk ik fulltime om uit de negatieve spiraal te blijven. Afkeuren zou ook kunnen, maar daarmee druk je zelf een enorme negatieve stempel op je leven en dat heb ik nooit gewild.
.