storrum schreef:ik was vroeger ook een misbaksel van een kind maar nu weten ze dus pas waarom.......
Doet me denken aan mijn broer, die strafte zichzelf vaak. Het enige kind die uit zichzelf in de hoek ging staan of zonder deken sliep omdat hij vond dat hij niet braaf genoeg was. Ook moeilijk in omgang, later blijkt dat hij autistisch is.
Maar hij wil geen gehandicapt status, pff van geen opleiding naar hoog niveau nautische wetenschappen, nu bio ingenieur.
Ik doe het hem niet na, maar hij had wel makkelijk vergoeding kunnen krijgen. Terwijl mits steun hij echt ver kan geraken.
En dat vind ik spijtig, want in mijn ogen zou hij onterecht vergoeding krijgen. Hij heeft zware autisme maar hij kan wel werken.
En denk dat het zelfde geld voor veel andere psychische moeilijkheden.

(vriendin van vriendin) Niet 1 maar 2 paarden, auto. Zij en haar moeder samen in de uitkering. Aan de ene kant denk je dan, leuk voor haar dat ze dat kan doen. Aan de andere kant kan ik van mijn inkomsten niet een paard en auto betalen. Dus heb ik maar geen auto. Normaal gesproken heb ik daar absoluut geen last van, ik studeer hard om later een, hopelijk, goede baan te krijgen. Maar als ik haar soms hoor praten dan denk ik toch waar doe jij dat dan van?
Ik citeerde jouw post helemaal omdat jouw eerste alinea van die bewuste post juist wel liet zien dat we een sociaal stelsel hebben.
Maar waar mogelijk moet er wel gewerkt worden, daar zijn de tijden nu eenmaal naar. Iemand na 30 jaar trouwe dienst aan de staat een redelijker bedrag per maand betalen, gaat dus niet. Daar is ten eerste geen geld voor en ten tweede worden de verhoudingen alleen maar schever. Dat zou betekenen dat iemand die niet werkt, meer ontvangt dan iemand die 40 uur zit opgehokt bij de baas. Werken moet in die zin wel rendabel blijven, hoe erg het ook is als je dat niet kunt.