Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-01-11 17:12

Geplaatst: 14-01-11 17:12

EngeltjeS schreef:
Welvaart, aha...

Ik denk dat het heeft te maken met de opvoeding van mensen. Dus: familie, omgeving, etc.

Iedereen gaat anders om met problemen, de een gaat drinken, de ander rookt, de ander gaat aan de drugs, en sommige mensen doen het in combinatie met eten, zo kan je nog wel door gaan

Dat denk ik dus absoluut niet. Mijn zus heeft een eetstoornis. Ze heb altijd vriendinnen gehad, een vriend, ze sportte hoog waarin ze door iedereen werd gesteund. Van mijn ouders kreeg ze alle aandacht, ze kwam niks te kort. Ik denk eerder dat het te maken heeft met weinig zelfvertrouwen en controle hebben op iets.

**Geplaatst**: 14-01-11 17:13

Geplaatst: 14-01-11 17:13

urselin schreef:
susannex schreef:
wat er om gaat in je hoofd? zoveel
je vind je zelf te dik/lelijk, je walgt van je zelf.
ja een stem idd die tegen je praat (weet niet of dat bij iedereen is met een ES)
mensen kunnen wel van alles zeggen, gaat wel weer over, stop er mee.
maar zoiets doe je niet zomaar.

Lijkt me ook moeilijk om te stoppen als je dat van binnen ervaart.
En als je omgeving er dan zo 'makkelijk' over denkt $:\$

klopt is het ook.
ja, omgeving denkt er altijd makkelijk over ; gaat wel weer over en idd het is een fase
nee dat is het niet.
je moet hard aan jezelf werken ( moet ik nog mee beginnen )

**Geplaatst**: 14-01-11 17:13

Geplaatst: 14-01-11 17:13

urselin schreef:
Ik ben wel benieuwd hoe het voelt om een ES te hebben (om het te kunnen begrijpen), wat gaat er dan om in je hoofd, wat voor gedachtes heb je dan, is er een soort van (innerlijke) 'stem' in je hoofd die dingen zegt?

Geen stem, tenminste, niet letterlijk. Het gevoel dat dun-zijn alles beter zal maken, dat je pas dán mooi/succesvol/leuk/aardig/geliefd/vulzelfmaarin bent. Bij anderen zien hoe mooi dun ze zijn (of hoe vies dik, 'zie je, zo word ik tenminste nooit!'), en jezelf alleen maar dik vinden. Alles wordt enorm uitvergroot, één gebakje betekent kilo's aankomen en complete mislukking. En je wéét dat je heus niet écht aankomt van dat ene gebakje..maar als je jezelf die ene toestaat, dan misschien wel nog eentje, en nog een, want normaal mag je ze nooit..dus dan maar helemaal niet aan beginnen. En zo krijg je het ene verboden product na 't andere. Alles, álles draait om eten/niet eten/afvallen. Constant bewegen met je benen, want kcal verbranden. Steeds kauwgom kauwen om die vieze adem tegen te gaan. Elke kcal 20 keer natellen, want je móet het zeker weten, dat je niet teveel hebt binnen gekregen. Niet durven afspreken met vrienden, want hoe ga je de chips en cola weigeren? Elke dag 3 keer op de weegschaal staan, om te controleren of je écht niet bent aangekomen van die 2 boterhammen gister..
Nooit, nóóit de controle los kunnen laten, want wat gebeurt er dan?

**Geplaatst**: 14-01-11 17:16

Geplaatst: 14-01-11 17:16

urselin schreef:
Anorexia en andere eetstoornissen gaan niet om het afvallen of eten.
Het gaat vaak om een minderwaardigheidscomplex en het onder controle willen houden van iets.
En laat je eetpatroon nou net iets zijn wat je totaal in de hand hebt.
Ik denk niet dat het aangepraat wordt bij iemand, het is een psychische stoornis.

jupz, en daarom zullen ze in hongerlanden geem anorexia hebben... Want daar is het hebben van honger juist een gebrek aan controle, men kan er zelf tenslotte niets aan veranderen...

Ik denk ook eerder dat het een gevolg is van de 'prestatiemaatschappij' dan van de welvaartsmaatschappij... Alles moet maar goed en perfect enzo, wil je kans maken oo een goede baan en een goede toekomst... En als je dan de grip over het ene verliest, proberen mensen dat op een andere manier te compenseren... Dooe controle te zoeken.. Maargoed, daar gaat vaak ook nig wel een boel ander psychisch leed aan vooraf.....

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 14-01-11 17:18, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-01-11 17:16

Geplaatst: 14-01-11 17:16

Uit onderzoek blijkt dat Anorexia ook in niet-welvaartslanden voorkomt...

**Geplaatst**: 14-01-11 17:19

Re: Eetstoornis is een welvaarts 'ziekte'?

Geplaatst: 14-01-11 17:19

Ik denk ook dat het wel in niet-welvaartslanden voorkomt, omdat daar ook situaties zullen zijn waar je geen "middelen" hebt om zeg maar een statement te maken. Dan ga je dat uiteindelijk toch met eten doen. Het blijft toch een soort hongerstaking, alleen het verschil met een "gewone" hongerstaking is, dat het je helemaal in zijn greep krijgt, je kunt niet meer aan je eigen regels ontsnappen. Een "gewone" hongerstaker kan elk moment zeggen: ok, nu hou ik er weer mee op.

Maar ik denk wel dat het ook in armere landen voor kan komen.

**Geplaatst**: 14-01-11 17:20

Geplaatst: 14-01-11 17:20

DaniBanani schreef:
Geen stem, tenminste, niet letterlijk. Het gevoel dat dun-zijn alles beter zal maken, dat je pas dán mooi/succesvol/leuk/aardig/geliefd/vulzelfmaarin bent. Bij anderen zien hoe mooi dun ze zijn (of hoe vies dik, 'zie je, zo word ik tenminste nooit!'), en jezelf alleen maar dik vinden. Alles wordt enorm uitvergroot, één gebakje betekent kilo's aankomen en complete mislukking. En je wéét dat je heus niet écht aankomt van dat ene gebakje..maar als je jezelf die ene toestaat, dan misschien wel nog eentje, en nog een, want normaal mag je ze nooit..dus dan maar helemaal niet aan beginnen. En zo krijg je het ene verboden product na 't andere. Alles, álles draait om eten/niet eten/afvallen. Constant bewegen met je benen, want kcal verbranden. Steeds kauwgom kauwen om die vieze adem tegen te gaan. Elke kcal 20 keer natellen, want je móet het zeker weten, dat je niet teveel hebt binnen gekregen. Niet durven afspreken met vrienden, want hoe ga je de chips en cola weigeren? Elke dag 3 keer op de weegschaal staan, om te controleren of je écht niet bent aangekomen van die 2 boterhammen gister..
Nooit, nóóit de controle los kunnen laten, want wat gebeurt er dan?

Zoals je het beschrijft, lijkt het me doodvermoeiend om één dag door te komen..

**Geplaatst**: 14-01-11 17:21

Geplaatst: 14-01-11 17:21

ja maar ik denk dat je niet moet vergeten dat anorexiapatienten voldoening halen uit dergelijk gedrag, en zichzelf voorhouden dat de wereld er beter uit gaat zien als ze zich zo gedragen.... Voor hen is het iets positiefs, ookal komen ze erachter dat het ziekelijk gedrag is en ze er mee op moeten houden.... De kloof tussen gevoel en verstand is nogal groot....

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 14-01-11 17:28, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-01-11 17:25

Geplaatst: 14-01-11 17:25

urselin schreef:
DaniBanani schreef:
Geen stem, tenminste, niet letterlijk. Het gevoel dat dun-zijn alles beter zal maken, dat je pas dán mooi/succesvol/leuk/aardig/geliefd/vulzelfmaarin bent. Bij anderen zien hoe mooi dun ze zijn (of hoe vies dik, 'zie je, zo word ik tenminste nooit!'), en jezelf alleen maar dik vinden. Alles wordt enorm uitvergroot, één gebakje betekent kilo's aankomen en complete mislukking. En je wéét dat je heus niet écht aankomt van dat ene gebakje..maar als je jezelf die ene toestaat, dan misschien wel nog eentje, en nog een, want normaal mag je ze nooit..dus dan maar helemaal niet aan beginnen. En zo krijg je het ene verboden product na 't andere. Alles, álles draait om eten/niet eten/afvallen. Constant bewegen met je benen, want kcal verbranden. Steeds kauwgom kauwen om die vieze adem tegen te gaan. Elke kcal 20 keer natellen, want je móet het zeker weten, dat je niet teveel hebt binnen gekregen. Niet durven afspreken met vrienden, want hoe ga je de chips en cola weigeren? Elke dag 3 keer op de weegschaal staan, om te controleren of je écht niet bent aangekomen van die 2 boterhammen gister..
Nooit, nóóit de controle los kunnen laten, want wat gebeurt er dan?

Zoals je het beschrijft, lijkt het me doodvermoeiend om één dag door te komen..

tis ook dood vermoeiend, je bent na 1 dag gesloopt.
meeste wat hier boven staat is over anorexia, mensen met es boulimia die zijn niet zo bezig met calorieén tellen.

Laatst bijgewerkt door PINK op 14-01-11 17:26, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-01-11 17:25

Geplaatst: 14-01-11 17:25

DaniBanani schreef:
Geen stem, tenminste, niet letterlijk. Het gevoel dat dun-zijn alles beter zal maken, dat je pas dán mooi/succesvol/leuk/aardig/geliefd/vulzelfmaarin bent. Bij anderen zien hoe mooi dun ze zijn (of hoe vies dik, 'zie je, zo word ik tenminste nooit!'), en jezelf alleen maar dik vinden. Alles wordt enorm uitvergroot, één gebakje betekent kilo's aankomen en complete mislukking. En je wéét dat je heus niet écht aankomt van dat ene gebakje..maar als je jezelf die ene toestaat, dan misschien wel nog eentje, en nog een, want normaal mag je ze nooit..dus dan maar helemaal niet aan beginnen. En zo krijg je het ene verboden product na 't andere. Alles, álles draait om eten/niet eten/afvallen. Constant bewegen met je benen, want kcal verbranden. Steeds kauwgom kauwen om die vieze adem tegen te gaan. Elke kcal 20 keer natellen, want je móet het zeker weten, dat je niet teveel hebt binnen gekregen. Niet durven afspreken met vrienden, want hoe ga je de chips en cola weigeren? Elke dag 3 keer op de weegschaal staan, om te controleren of je écht niet bent aangekomen van die 2 boterhammen gister..
Nooit, nóóit de controle los kunnen laten, want wat gebeurt er dan?

Ik ben het hier met je eens.
Alleen is dit meer op Anorexia nervosa gericht dan op Boulimia,BED

**Geplaatst**: 14-01-11 17:27

Geplaatst: 14-01-11 17:27

In het begin wel. Maar heel veel eetstoornispatiënten willen er vanaf, maar kunnen het nog niet loslaten. En dat is een hél. Als je weet wat je kapot maakt, dolgraag anders wil, maar nog niet in staat bent om die laatste stap te zetten. Het begint positief, maar dat slaat al héél snel om..

Overigens; ik heb zowel BED als anorexia gehad, en was bij beide bezig met kcal tellen, op de weegschaal staan, etc.

Maar kan me voorstellen dat niet iedereen het op die manier beleeft.

**Geplaatst**: 14-01-11 17:28

Geplaatst: 14-01-11 17:28

DaniBanani schreef:
In het begin wel. Maar heel veel eetstoornispatiënten willen er vanaf, maar kunnen het nog niet loslaten. En dat is een hél. Als je weet wat je kapot maakt, dolgraag anders wil, maar nog niet in staat bent om die laatste stap te zetten. Het begint positief, maar dat slaat al héél snel om..

Overigens; ik heb zowel BED als anorexia gehad, en was bij beide bezig met kcal tellen, op de weegschaal staan, etc. Maar kan me voorstellen dat niet iedereen het op die manier beleeft.

idd met bovenste ben ik het helemaal eens.
en idd niet iedereen beleeft het op die manier ( calorieén tellen )

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-11 17:33

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-11 17:33

DaniBanani schreef:
In het begin wel. Maar heel veel eetstoornispatiënten willen er vanaf, maar kunnen het nog niet loslaten. En dat is een hél. Als je weet wat je kapot maakt, dolgraag anders wil, maar nog niet in staat bent om die laatste stap te zetten. Het begint positief, maar dat slaat al héél snel om..

Overigens; ik heb zowel BED als anorexia gehad, en was bij beide bezig met kcal tellen, op de weegschaal staan, etc. Maar kan me voorstellen dat niet iedereen het op die manier beleeft.

vind je verhaal erg verhelderend

**Geplaatst**: 14-01-11 17:48

Geplaatst: 14-01-11 17:48

Tja lastig inschatten....... Ik vind een eetstoornis altijd erg lastig, ten eerste vind ik de term ''ziekte'' niet goed geplaatst. Ik geloof niet dat iemand met een eetstoornis geestesziek is, wel is er een onderliggend probleem wat aangepakt moet worden (gebrek aan aandacht, behoefte aan controle, onzekerheid etc.) Door het een ziekte te noemen ontken je dat je het zelf doet, terwijl je het wel gewoon zelf doet. JIJ bent degene die vertikt om te eten en JIJ bent degene die het eten uitkotst (bijvoorbeeld). Het mag dan wel deels onbewust of met dubbele gevoelens gaan, maar jij bent wel degene die het doet. Dat is iets wat iemand met een dergelijk probleem moet beseffen, en zodra je het een ziekte noemt erken je dat niet en zul je er ook nooit vanaf komen. De buitenwereld moet dat ook erkennen om degene met het probleem daar bewust van te maken, en zodoende vind ik de term ziekte ontzettend ongepast. Ik heb zelf ook een psychisch probleem wat hier en daar wat raakvlakken heeft met een eetstoornis, erkennen dat ik degene ben die ''het'' doet heeft gemaakt dat ik een grote stap vooruit heb kunnen zetten op mijn pad naar verbetering.

Welvaartsziekte.... Tja ik denk dat we wel een hoog stressgehalte hebben hier in het westen, wat deels veroorzaakt wordt door welvaart (problemen op school, op het werk....), onze hoogste prioriteit is niet zorgen dat je iedere dag wat te eten en te drinken hebt, dat stadium zijn wij allang voorbij. En ik denk dat alle ''nieuwe'' bijkomstigheden (werk, school, luxe of het gebrek daaraan en de bijbehorende stress) ook het e.e.a. met zich meebrengen wat betreft problemen zoals een eetstoornis. Maar ik denk niet dat je het volledig daaraan kunt wijden.

Verder vraag ik me nog altijd af waar het ''egoïsme'' vandaan komt om alleen maar naar jezelf te luisteren. De hele buitenwereld zegt dat je mooi en slank bent, maar omdat jij als enige vindt van niet heb JIJ gelijk en is alles wat niet bij jouw mening aansluit onzin. Dat vind ik bizar en kan ik niet plaatsen.... Vooral omdat mensen met een eetstoornis vaak erg onzeker zijn, maar wat dit betreft weten ze het wel 100% zeker en laten ze zich niet van hun stuk brengen. Dat sluit eigenlijk totaal niet aan bij dat onzekere profiel. Maar ja dat is niet helemaal relevant in dit topic verder, slechts één van mijn vele hersenspinsels..

**Geplaatst**: 14-01-11 17:52

Geplaatst: 14-01-11 17:52

Jij snapt gewoon niks van eetstoornissen.

Bedoel ik niet naar of aanvallend, maar het heeft simpelweg niets met egoïsme te maken, of met niet-willen. Eerder met overleven. Niet anders kúnnen op dat moment. En ook nog met genetische aanleg. Er is zelfs aangetoond dat mensen met een eetstoornis anders naar andere mensen en naar zichzelf kijken; hun belevingswereld en zelfbeeld zijn vervormd. Daar kies je echt niet zelf voor.

Ik snap jouw redenatie wel hoor, maar het is wel duidelijk dat-ie van iemand komt die er zelf gewoon niets aan ervaring mee heeft.

(overigens: er zit een enorm verschil tussen 'ik ben ziek dus ik kan er niks aan doen', de slachtofferrol, of 'ik ben ziek maar doe wat ik kan om beter te worden.' Zelfde als dat iemand met kanker zich erbij neer kan leggen dat hij doodgaat, of hij kiest voor behandeling..)

**Geplaatst**: 14-01-11 17:57

Geplaatst: 14-01-11 17:57

Ik heb er wel degelijk ervaring mee...... Ik snap niet zo goed waarom jij dat erbij schrijft? Doe je dat om je eigen mening kracht bij te zetten en die van mij te ontkrachten? Het voegt niets toe namelijk. Een gewoon tegenargument voldoet beter, wat jij nu neerzet is puur nutteloos en flauw..

Maar ga je dan ook niet minimaal aan je eigen mening twijfelen als de buitenwereld continu zegt dat je wél mooi en dun bent?

**Geplaatst**: 14-01-11 18:03

Geplaatst: 14-01-11 18:03

In dat geval excuses. Ik zei dat niet om flauw te doen hoor, maar omdat ik me moeilijk kan voorstellen dat iemand die zelf een eetstoornis heeft gehad, of véél te maken heeft gehad met een patiënt, het voelt als egoïsme. Vandaar.

Ik heb er geen seconde aan getwijfeld. Was overtuigd dat mensen dat zeiden om mij een plezier te doen, omdat ze wilden dat ik meer at. Want ik zag in de spiegel toch zeker wél vet?
In een later stadium was ik me wel bewust van dat verstoorde lichaamsbeeld - ik wist dat wat ik in de spiegel zag niet klopte met de werkelijkheid. Maar ook dan is het vre-se-lijk moeilijk om die controle los te laten en meer te gaan eten. Terwijl ik echt wel wilde, maar nog niet kon..

Edit: ik vond op een gegeven moment mezelf trouwens best 'dun genoeg'. Natuurlijk, ik wilde nog wel meer afvallen, maar ik vond mezelf niet dik. Alleen gaat het ook helemaal niet om het gewicht, om dun of dik, maar om controle. Dus zelfs als je die buitenwereld wél gelooft, wél kunt zien dat je mooi en slank bent..dan nog kan je die eetstoornis 'nodig' hebben, op dat moment.

**Geplaatst**: 14-01-11 18:11

Geplaatst: 14-01-11 18:11

Ik snap dat je het zo beoordeeld, ik snap alleen niet waarom je het er per se bij moest zetten. Maar excuses aanvaard.

Ik heb het zelf niet gehad hoor, maar mijn beste vriendin kampt er al heel wat jaartjes mee en daar ben ik erg bij betrokken (ga mee naar de psychiater, huisarts etc. etc.), krijg dus erg veel mee van het heel proces en alle emoties.

Tja ik heb eerlijk gezegd niet zoveel zin meer om er verder op in te gaan, simpelweg omdat een ervaringsdeskundige het toch altijd beter weet (of denkt te weten, want het blijft nou eenmaal subjectief....). Niet naar bedoeld hoor, maar je eerste reactie op mij was dat ik geen flauw idee heb waar ik het over heb. Daaruit blijkt maar weer dat een ervaringsdeskundige zich vaak meteen beroept op ''de ervaring'', wat simpelweg niet eerlijk is in een discussie want daar kan je niets tegen in brengen. Heb ik niet zoveel zin in, sorry.

Wil wel even zeggen dat ik het fijn vind dat het beter met je gaat, is toch hardnekkig zo'n eetstoornis. :(:)

Edit: Bedankt voor de aanvulling, dat maakt het een stuk duidelijker, nu snap ik hoe ik dat moet zien.

**Geplaatst**: 14-01-11 18:14

Geplaatst: 14-01-11 18:14

/edit/

Laatst bijgewerkt door Winxz_Bas op 14-01-11 18:22, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-01-11 18:16

Geplaatst: 14-01-11 18:16

Toch nog even ter verduidelijking: ik ben best wat mensen tegengekomen die weinig begrip hadden voor eetstoornissen, omdat ze er zelf geen ervaring mee hadden. Wat ik wel snap, want het ís ook lastig te begrijpen. Dus ik denk dat ik er daardoor (te) snel vanuit ga dat iemand die er anders tegenaan kijkt dan de meeste eetgestoorden zelf (en ik ken er best een aantal, dus spreek dan niet alleen vanuit mezelf) er waarschijnlijk geen ervaring mee heeft.

Maar het is inderdaad subjectief, en jouw ervaringen met je vriendin zullen ook weer zorgen van een ander beeld van de stoornis, terwijl mijn eigen ervaringen en de verhalen van anderen bij mij weer een heel ander beeld geven. Dus in die zin kan het best dat jij gelijk hebt, dat er inderdaad een groep eetgestoorden is die bijv. wél in een slachtofferrol blijven hangen ('ik ben ziek dus het is niet mijn schuld').

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-11 18:30

Re: Eetstoornis is een welvaarts 'ziekte'?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-11 18:30

Het is eigenlijk een heel raar idee, dat controle met eten te maken heeft... Heeft iedereen in dit topic iets meegemaakt waardoor hij/zij controle verloor en het op deze manier wil compenseren?
Het is dus idd ook niet zo dat ik nooit een eetstoornis van dichtbij heb meegemaakt; ik heb 4 jaar lang met een meid in huis gewoond die er na 6 jaar vechten nog steeds last van heeft. We hebben er vaak over gepraat, maar toch.. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrij vermoeiend vond om haar bezig te zien. Ze is werkelijk van een mooie meid naar een meisje gegaan wat alleen de hele dag op haar kamer zit, erg dun en weinig vriendinnen.

**Geplaatst**: 14-01-11 18:39

Re: Eetstoornis is een welvaarts 'ziekte'?

Geplaatst: 14-01-11 18:39

mishandeling en misbruik schijnen wel de kans op een eetstoornis heel erg te vegroten. Veel eetstoornispatienten zijn hier slachtoffer van geweest

**Geplaatst**: 14-01-11 18:57

Geplaatst: 14-01-11 18:57

Menino schreef:
mishandeling en misbruik schijnen wel de kans op een eetstoornis heel erg te vegroten. Veel eetstoornispatienten zijn hier slachtoffer van geweest

klopt idd, staat op de meeste site's dat dat een oorzaak is

**Geplaatst**: 14-01-11 18:57

Geplaatst: 14-01-11 18:57

Een welvaartsziekte of niet kunnen we over discussiëren. Onder welvaartsziekte verstaan wij ziekten die veroorzaakt worden door luxe die ongezond zijn. Een eetstoornis wordt meestal veroorzaakt door druk van buitenaf zoals pesten maar voornamelijk media.

En media is weer luxe maar dan nog is media niet direct een ongezonde luxe als te veel eten en roken. Ook wordt een eetstoornis niet veroorzaakt door slechte gewoonte.

Wél is het net als welvaartsziekte iets dat in niet-welvarende landen niet of nauwelijks voorkomt maar een groeiend probleem in welvarende landen en komt het veel voor bij mensen met bepaalde luxe beroepen als modellenwerk

Dus je hebt argumenten voor en tegen dat een eetstoornis een welvaartsziekte is. Maar 1 ding is zeker, in alle opzichten is het een ziekte.

**Geplaatst**: 14-01-11 20:34

Geplaatst: 14-01-11 20:34

Een welvaartsziekte.. Tja, ik ben 't daar niet mee eens.
Ik heb nu rond de 3 jaar anorexia nervosa en ben nu ook opnieuw opgenomen daarvoor.
Het enige wat ik jullie kan bijbrengen, is wat al door velen gezegd is geweest in dit topic.
Het draaien om controle, dat het een pure psychische ziekte is.
Bij mij zijn de oorzaken glashelder, heel duidelijk, bij anderen is het een vraagteken maar spelen er onbewust heel veel dingen.
Eén ding staat voor mij vast en dat is dat het een vreselijke ziekte is. En mensen die zeggen dat het zwak is; geloof me, je moet ongelooflijk sterk zijn om jezelf zo te pijnigen. En als je dan beslist om tegen je ziekte te vechten, moet je nog veel sterker in je schoenen staan.

Ik ben het wél met je eens dat het een vorm van verslaving kan zijn. Ik spreek enkel vanuit mijn ervaring, en dat is anorexia, ik heb hier veel contact met andere eetstoornispatiënten maar vanuit mijn anorexia kan ik je idd vertellen dat het afvallen een soort verslavingsgevoel produceert. Je kan niet meer stoppen, je hebt geen controle meer. De touwtjes liggen niet meer in jouw handen.
Langs de andere kant ben ik van mening dat het eten slechts een uiting van is.
Het is de zichtbare kant maar een eetstoornis zit vanbinnen. Al de lichamelijke klachten worden uiteraard eerst aangepakt als het gevaarlijk wordt, maar het is allemaal psychisch.
Het afvallen draait ook om het gevoel te hebben in iets goed te zijn.

Ik geloof niet dat dit een ziekte is gestimuleerd door onze maatschappij. Als ik naar mezelf kijk komt het puur door mijn psychische problematiek en niet door de maatschappij.
Ik kan natuurlijk enkel uit mijn eigen ervaring spreken en wil zeker geen mensen kwetsen oid, maar het klopt wel dat je er absoluut niet veel van kan snappen als je het zelf niet hebt, tenzij je je erin gaat verdiepen.
Ik vind het overigens ook fout om hier een pro ana website neer te zetten om 'extreme informatie' te verkrijgen. Ik weet niet wie het juist was, maar ik heb zelf meer dan genoeg ervaring met deze wereld en website en ik kan je vertellen dat je hier niet echt veel goede informatie zal kunnen uithalen.

edit: Ik zal ook één van de meisjes zijn van wie je een topic over een eetstoornis hebt gezien. Ik heb dit niet geopend met de bedoeling om zielig te worden bevonden maar om ervaringen e.d. te krijgen en informatie over het desbetreffende ziekenhuis.
Het is heus fijn om te lezen dat mensen je veel sterkte toewensen maar medelijden hoef ik niet, medeleven is iets anders.