Veronica2 schreef:In die tijd was het ook heel normaal dat verschillende generaties bij elkaar in huis bleven wonen, ook in de stad. Door gestage stijging van welvaart werd het voor de jongere generaties mogelijk om zelfstandig te gaan wonen in hun eigen gehuurde of gekochte woning. En zo heb je dus ineens 2 keer zoveel woningen nodig.
Dat komt inderdaad ook vrijwel nooit echt ter sprake bij verhalen over de woningnood, in ieder geval niet tot werkelijke getallen. Dus ben ik eens gaan kijken:
Vergeleken met 1960 hebben we nu 2.5x zoveel woningen nodig, terwijl de bevolking maar met 1.5x is gegroeid. Dat komt neer op 3.3 miljoen huishoudens in 1960 en 8.1 miljoen huishoudens in 2022.
https://www.cbs.nl/nl-nl/visualisaties/ ... houdens-nu
Maar daar stopt het niet, want we hebben niet alleen meer woningen nodig. Ze moeten ook groter zijn.
https://www.bnnvara.nl/kassa/artikelen/ ... ogelvlucht (2003)
Citaat:
Aan het eind van de 19e eeuw is de doorsnee arbeiderswoning in Nederland 25 vierkante meter groot.
Ze bestaat uit één, soms twee vertrekken. Grote arbeidersgezinnen zitten opgepropt bij elkaar, de ruimten zijn vochtig en donker. Urbanisatie werkt het toch al bestaande woningtekort in de steden in de hand.
...
Het woonoppervlak neemt tussen 1920 en 1950 nauwelijks toe. In die periode bedraagt dit gemiddeld 47 vierkante meter, pas in 1965 stijgt dit aanzienlijk. De woningnood bereikt in de jaren vijftig bovendien een hoogtepunt.
...
Eind jaren zeventig is een gemiddelde woning 82 vierkante meter groot.
...
Alleenstaanden hebben in 1990 ruim vijftig vierkante meter om te leven, in 1930 moet een heel gezin het daar mee doen.
In een ander artikel blijkt dat het oppervlakte nog verder groeit. Een gemiddelde woning voor een alleenstaande is nu 88m2 (in de randstad kleiner, buiten de randstad dus groter). Dat is evenveel als de gemiddelde woning voor iedereen, dus inclusief gezinnen eind jaren '70.
https://www.cbs.nl/nl-nl/achtergrond/20 ... -nederland
Citaat:
Eenpersoonshuishoudens hebben gemiddeld genomen 88 m2 woonoppervlakte. In een aantal grotere steden, zoals Amsterdam, Utrecht en Groningen, hebben alleenstaanden minder dan 70 m2 aan woonoppervlakte.
...
Driekwart van de paren met kinderen woont in een woning met minimaal 100 m2. Maar doordat het woonoppervlak door meer personen wordt gedeeld, hebben ze gemiddeld genomen het minste woonoppervlak per persoon.
Kijk je naar het bijbehorende xls-bestand, dan blijkt er gemiddelde per persoon 53m2 nu aan woonoppervlakte te zijn. Met een beetje goochelen met getallen, komt er dan uit dat we nu bijna 5x zoveel woonoppervlakte nodig hebben als 60 jaar terug voor slechts 1.5x zoveel inwoners.
En dat hoor je trouwens ook vaak terug bij mensen die geen woning kunnen vinden ondanks dat ze veel jaar op de lijst staan. Ze willen niet gewoon een woning, ze willen een woning die in een bepaalde buurt staat (of niet in bepaalde buurten) met een groter oppervlakte dan veel van die jaren '70 woningen hadden en met een tuin of indien een appartement acceptabel is, in ieder geval met lift. Bij deze mensen is het probleem dus niet dat ze geen woning kunnen krijgen, maar dat ze nog niet de gewenste woning kunnen krijgen. Dat is een compleet ander probleem. En ik snap best dat ze die keuze zo maken, ze moeten waarschijnlijk weer zoveel jaar op de wachtlijst voordat ze anders wel die gewenste woning kunnen krijgen, maar dat is nog altijd wel een keuze.