gummie schreef:Daar ben ik het dan weer niet helemaal mee eens. Er zijn mensen die misbruikt zijn, continue angst hebben en daardoor gaan drinken. De vraag is vervolgens: waar ligt het aan dat de een hulpverlening opzoekt, en de ander niet. Waar ligt het aan dat de een op een gegeven moment besluit van de drank af te willen blijven, en daarvoor de nodige hulp en informatie opzoekt. Waar ligt het aan dat de een zijn of haar leven als verziekt en totaal geruineerd beschouwd, terwijl de ander na verloop van tijd een relatie aangaat, een gezin sticht en probeert te genieten van het leven? Dat zijn keuzes. En ik zou graag zien dat meer mensen gaan inzien dat ze hun leven WEL fijner kunnen proberen te maken, en dat ze zich niet overal bij neer hoeven te leggen.
Sommige mensen kiezen er op een bepaald moment voor drank, drugs of eten tot zich te nemen om van een gevoel af te komen. Vluchtgedrag. Dat vluchtgedrag is aan te pakken, daar kun je iets mee. Zelfs als iemand verslaafd is, heeft hij/ zij iedere keer de keuze om ofwel door te gaan met gebruiken, ofwel hulp te zoeken om te stoppen. Bewustwording is daarvoor wel een vereiste. Zonder in te zien DAT het problematisch is en het je niet helpt, verandert het hoe dan ook niet. En de een is zich eerder en sneller bewust van hun gedrag/ gedachten/ gevoel dan de ander. En die ander, dat is degene die ik dan meen te moeten aanspreken. Niet omdat ik moeder Theresa ben, niet omdat ik veroordeel, maar omdat het leven zonder verslaving meer waard is dan een leven met verslaving en problemen.
Ik ken mensen die nooit wat aan hun problemen doen, die passief blijven maar wel klagen over waar ze last van hebben. En ik ken mensen die wel wat aan hun problemen doen, die actie ondernemen. En die mensen kunnen ook klagen, maar blijven niet afwachten tot de rest van de wereld alle problemen oplost.
Zelfs al men overtuigd is van de aanwezigheid van een "verslavings-gen", is dat nog geen reden je dan maar neer te leggen bij die verslaving onder het mom van "ik kan er toch niets aan doen". Je veroordeelt jezelf bij voorbaat dan al tot iets negatiefs. Als je gevoeliger bent voor verslaving betekent het slechts dat je nog harder moet werken dan iemand die er niet gevoelig voor is. maar je doet het wel voor jezelf.
Er was een dame in dit topic (blz terug) die bijzonder emotioneel was. Zij gaf aan dat haar verleden (misbruik) erin had geresulteerd dat zij nu te zwaar was. Al lange tijd.
Zelf ben ik helaas ook ervaringsdeskundige, maar mijn oplossing lag in 'controle'... dus controle over gedrag, voedselinname, alles... een overdreven neiging tot correct handelen. Het absolute tegendeel, maar ook knap vermoeiend.
Vanzelfsprekend krijg ook ik soms jeuk wanneer ik zie dat mensen met een vergelijkbaar verleden niet werken, thuis zitten, veel eten, en hele dagen op het web slijten en niet deelnemen aan het 'echte leven'.
Maar ja, mijn mentale opmaak heeft me gediend... en gezorgd dat ik een stabiel pad koos. Iemand met een mentale opmaak die even in de centrifuge gegooid is, krijgt dit lastig op een rij.... Ik voel daar soms wel wat boosheid over, omdat ik weet dat je met zeer nare ervaringen uitstekend kunt leven en liefhebben.... maar wie ben ik om te oordelen over de wijze waarop anderen hiermee trachten te dealen?