Wat ontzettend flauw om vanuit je warme stoeltje te gaan lopen hakken op mensen die actief het dier hebben willen helpen!
Na het stranden is men er mee bezig geweest om het dier terug in zee te krijgen, er werd dus aan gewerkt en als er al mensen bezig zijn met een goede reddingspoging dan heeft het geen zin als andere partijen zich er ook in gaan mengen om naast die bultrug uit te gaan vechten wie er mag helpen toch. Er wordt al actie ondernomen.
Toen bleek dat dat niet werkte en er maar wat geprutst leek te worden en het voor het arme dier steeds penibeler werd allemaal omdat men al volop aan het bedenken was wat ze met de dode versie konden doen, zijn anderen zich er tegenaan gaan bemoeien om het arme dier te hulp te schieten.
Als 't Hart direct vooraan had gestaan hadden de mensen ook wel weer wat te zeuren gehad.
Dier werd geholpen, maar toen dat niet op de juiste manier bleek te zijn zijn er andere mensen bij gekomen die zich het lot van het dier aantrokken en wilden helpen, vrijwillig en op eigen kosten, en dat valt alleen maar enorm te prijzen 
Lees anders ook even hun kant van het verhaal, lijkt mij een heel duidelijk en begrijpelijk verhaal van mensen die met alle goede bedoelingen het dier nog een laatste kans gunden omdat de originele "redders" het al opgegeven bleken te hebben.
Citaat:
Vanavond om 19:25 stak de dierenarts van het Dolfinarium de eerste verdovingsspuit in het lichaam van de gestrande bultrug. Vanaf een afstand moesten de Terschellinger walvisredders machteloos toezien vanaf hun schip de “Orca” van Rederij Noordgat. Het werd hun door de Rijkspolitie te Water verboden om zelfs maar in de buurt te komen. Ze konden alleen van een afstand zien hoe de bultrug met een machtige zwaai van zijn enorme staart één van zijn scherprechters tegen het hoofd sloeg. Ruim een uur later vertrok de Orca weer; de bemanning kon de bloederige beelden niet langer aanzien.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Na de melding van de stranding, enkele dagen geleden, heeft de te hulp geroepen KNRM twee dagen lang geprobeerd de bultrug te redden. Helaas: hoewel de KNRM geweldig werk doet als het om het redden van mensen gaat, heeft zij geen ervaring met het redden van walvissen. Tot ieders teleurstelling mislukten alle reddingspogingen. Meermalen door de Zeehondencrèche aangeboden hulp werd afgeslagen. Na twee dagen heeft het ministerie van EZ, waar natuur en dierenwelzijn onder valt, besloten om de bultrug te laten sterven.
De Terschellinger EHBZ-vrijwilligers van de Zeehondencrèche hebben in de afgelopen jaren veel gestrande walvissen, dolfijnen en bruinvissen gered. Hun kennis, opgedaan via experts als de British Divers en een grote organisatie uit Nieuw-Zeeland, hebben ze diverse malen in de praktijk kunnen brengen, o.a. bij de redding van twee minstens even grote potvissen. Toen zij hoorden dat de KNRM het had opgegeven konden zij het niet langer aanzien en zijn ze met de Orca naar de Razende Bol vertrokken, om met hun kennis en ervaring een laatste reddingspoging te doen.
Redding van twee potvissen door Terschellinger EHBZ-vrijwilligers, oktober 2005
Tegen vijf uur kwamen de walvisredders ter plaatse. Ze zagen dat het dier nog heel actief was en in een positie lag waarin ze hem vrijwel zeker konden helpen. De Orca werd zodanig neergelegd, dat de hydrojets konden beginnen met zand onder het lichaam van de walvis weg te blazen. Arjen de Boer van Rederij Noordgat: “Of we hem met zekerheid hadden kunnen redden, kan ik niet zeggen. Maar de omstandigheden waren gunstig en we hebben dit al meerdere keren gedaan. Ik schat dat we hem binnen twee uur vlot hadden kunnen hebben”.
Maar toen de zes ervaren walvisredders op de Razende Bol naar de walvis wilden gaan, sommeerde de politie hen uit de buurt te blijven: de burgemeester van Texel had een verordening uitgevaardigd dat niemand bij de walvis mocht komen. De overheid had in overleg met walvisexperts besloten dat de bultrug moest worden gedood. Dierenartsen van het Dolfinarium waren daartoe al onderweg.
Lenie ’t Hart nam contact op met de ministers Opstelten en Kamp. Beide bewindslieden belden haar binnen enkele minuten terug; een feit dat ze heel erg waardeert in deze trieste zaak. Maar ook hun interventie mocht niet meer baten. Hoewel het kamerlid Dion Graus zich optimaal inzette en ook het kamerlid Marianne Thieme twitterde dat “zeker met een dierenarts in de buurt deze ultieme reddingspoging beslist moest worden uitgevoerd”, was het proces al te ver in gang gezet. De dierenartsen stonden al bij de bultrug; ze waren telefonisch niet meer bereikbaar en begonnen met het doden van de walvis. De ervaren redders werden door de politie op een afstand gehouden. Ze kregen geen enkele kans en dus ook de bultrug niet.
De zeehondenredders en ook Lenie ’t Hart zijn erg aangeslagen: “Waarom kreeg Johannes geen laatste kans op redding? De hele Nederlandse bevolking beleefde samen met ons even een moment van hoop toen ons reddingsteam in actie ging. Over de hele wereld wordt alles op alles gezet om gestrande walvissen te redden en hier kunnen we ze alleen doodspuiten of in een dolfinarium opsluiten. Ik kan écht niet begrijpen waarom dit dier zelfs door de dierenartsen niet een laatste kans is gegund. Dit is niet een zorgvuldige invulling van de zorgplicht ten opzichte van een beschermd dier.”
Bron: Zeehondencrèche Lenie 't Hart
Geplaatst: 15-12-12 11:54 
) 
