Bokt.nl

Palmera schreef:

Ailill schreef:

Absoluut niet de bedoeling.

Ik probeer een extra optie toe te voegen: Stel je wil als vrouw geen kinderen en je relatie loopt niet goed/het is een one night stand/wat dan ook. Als je dan als vrouw zijnde wel vertrouwen hebt in de zwangerschap (dus geen problemen verwacht, de meeste verlopen al met al zonder te veel klachten, toch?), je dit los kunt zien van te veel gevoel en dus feitelijk adoptie aan een bekend persoon:

Zou dit dan een reden kunnen zijn om geen abortus te laten plegen? Wanneer de vader een grote kinderwens heeft.

Ten eerste, ik heb totaal niet de indruk dat Aillil de boel bagetalliseerd.

Ten tweede: ik zou het nooit kunnen voldragen als ik door pure pech weer zwanger zou raken en de vader geeft aan het kind te willen opvoeden, desnoods alleen.
Waarom? Ik was met slechts 5 weken al zo ellendig van wat er in mijn buik zat, ik had het mentaal nooit aangekund om 9 maanden te voldragen. Het had mij gesloopt. Het is tóch een verantwoordelijke taak om die 9 maanden gezond en goed door te komen. Dat kan niet als je een jammerend wrak bent.

Jolien87 schreef:

Bedankt voor je opheldering, ik begrijp nu wat je bedoelt. Zoiets zou wel bespreekbaar moeten zijn, maar ook hierbij kan een vrouw niet verplicht worden om een zwangerschap te voltooien. Het is aan iedere individuele vrouw om te beoordelen of dat teveel is gevraagd en te bepalen of ze de risico's wil dragen.

Ailill schreef:

Jolien87 schreef:

Bedankt voor je opheldering, ik begrijp nu wat je bedoelt. Zoiets zou wel bespreekbaar moeten zijn, maar ook hierbij kan een vrouw niet verplicht worden om een zwangerschap te voltooien. Het is aan iedere individuele vrouw om te beoordelen of dat teveel is gevraagd en te bepalen of ze de risico's wil dragen.

Klopt. Vandaar ook mijn vraag: Zou het een reden kunnen zijn om géén abortus te overwegen? Er vanuit gaande dat de vader serieus én cabapel genoeg is (zonder al te afstandelijk te klinken), gewoon een man die er serieus voor wil en kan gaan.

Palmera schreef:

Ailill schreef:

Ten eerste, ik heb totaal niet de indruk dat Aillil de boel bagetalliseerd.

Ten tweede: ik zou het nooit kunnen voldragen als ik door pure pech weer zwanger zou raken en de vader geeft aan het kind te willen opvoeden, desnoods alleen.
Waarom? Ik was met slechts 5 weken al zo ellendig van wat er in mijn buik zat, ik had het mentaal nooit aangekund om 9 maanden te voldragen. Het had mij gesloopt. Het is tóch een verantwoordelijke taak om die 9 maanden gezond en goed door te komen. Dat kan niet als je een jammerend wrak bent.

Juist jij niet?

Dacht ik ein-de-lijk een goed en gezond levende fokmerrie te hebben gevonden

Emmaa_ schreef:

Ailill schreef:

Klopt. Vandaar ook mijn vraag: Zou het een reden kunnen zijn om géén abortus te overwegen? Er vanuit gaande dat de vader serieus én cabapel genoeg is (zonder al te afstandelijk te klinken), gewoon een man die er serieus voor wil en kan gaan.

Bedoel je dan samen of een man die er alleen verder mee zou gaan? Het eerste zou voor mij dus echt een harde nee zijn. Ik wil geen kinderen, ik wil geen moeder zijn. De tweede zou ik niet weten eigenlijk, maar ik denk het niet.

Palmera schreef:

Palmera schreef:

Juist jij niet?

Dacht ik ein-de-lijk een goed en gezond levende fokmerrie te hebben gevonden

Ik ben gezond en ik leef. Einde discussie

Palmera schreef:

Plaats anders eens een advertentie op de boktmarkt, Aillil

Ailill schreef:

Ik probeer een extra optie toe te voegen: Stel je wil als vrouw geen kinderen en je relatie loopt niet goed/het is een one night stand/wat dan ook. Als je dan als vrouw zijnde wel vertrouwen hebt in de zwangerschap (dus geen problemen verwacht, de meeste verlopen al met al zonder te veel klachten, toch?), je dit los kunt zien van te veel gevoel en dus feitelijk adoptie aan een bekend persoon:

Zou dit dan een reden kunnen zijn om geen abortus te laten plegen? Wanneer de vader een grote kinderwens heeft.

Michelle77 schreef:

Ailill (en anderen) dank voor het terugbrengen van wat meer luchtigheid.

Ik denk dat er in de praktijk weinig vrouwen zijn die ongepland zwanger raken, de zwangerschap voldragen en dan zich terugtrekken uit het leven van het kindje en dat de man de zorg op zich neemt (alles in goed overleg)

Een zwangerschap en bevalling is toch echt een enorme aanslag op je lijf (uitzonderingen daargelaten)

Hoewel ik het wel zou toejuichen in het kader van de vaders

Shadow0 schreef:

Ailill schreef:

Ik probeer een extra optie toe te voegen: Stel je wil als vrouw geen kinderen en je relatie loopt niet goed/het is een one night stand/wat dan ook. Als je dan als vrouw zijnde wel vertrouwen hebt in de zwangerschap (dus geen problemen verwacht, de meeste verlopen al met al zonder te veel klachten, toch?), je dit los kunt zien van te veel gevoel en dus feitelijk adoptie aan een bekend persoon:

Zou dit dan een reden kunnen zijn om geen abortus te laten plegen? Wanneer de vader een grote kinderwens heeft.

Dat kan zeker een reden zijn voor een vrouw om daarmee in te stemmen. En dat is helemaal prima Zeker in een relatie kun je het daar zeker over hebben en is er niet zomaar een goed of een fout antwoord.
En pro-choice betekent beslist niet dat vrouwen hun mannen expres moeten buitensluiten, of niet mogen overleggen.

Maar het blijft de uiteindelijk het recht van de vrouw om te kiezen, want het is haar lichaam.

Maar het is goed om helder te hebben dat er dus twee aparte dingen zijn. De ene zijn de rechten, hoe het bij wet en officieel geregeld is. Daarin is het volgens mij noodzakelijk dat een vrouw altijd zelf mag kiezen en dat mannen niet mogen beslissen dat een vrouw tegen haar zin een zwangerschap moet voldragen.

Dat is echter niet automatisch hetzelfde als wat een goede relatie tot goede relatie maakt: daarin werk je niet vanuit rechten, maar vooral vanuit consensus, je stemt samen in. Vanuit de basis dat je er allebei vrijwillig aan meedoet.
(En zijn de verschillen uiteindelijk onoverbrugbaar, dan stopt de relatie. Dat is dus niet een 'my way of the highway' waarin de een dingen eist van de ander onder chantage van 'anders schop ik je de straat op.' Het is meer een constatering: als de verschillen te groot zijn, dan kun je niet meer spreken van een relatie, zelfs al probeer je de schijn op te houden.)

En in een relatie mag de vrouw natuurlijk instemmen met zwanger worden en de zwangerschap volbrengen. Maar het blijft een keuze. Is dat een breekpunt voor de man, dan kan dat. Dat is de keuze die de man heeft: zelf kiezen om dan wel of niet de relatie voort te zetten. Want ook zijn deelname aan de relatie is vrijwillig.

Shadow0 schreef:

Ailill schreef:

Ik probeer een extra optie toe te voegen: Stel je wil als vrouw geen kinderen en je relatie loopt niet goed/het is een one night stand/wat dan ook. Als je dan als vrouw zijnde wel vertrouwen hebt in de zwangerschap (dus geen problemen verwacht, de meeste verlopen al met al zonder te veel klachten, toch?), je dit los kunt zien van te veel gevoel en dus feitelijk adoptie aan een bekend persoon:

Zou dit dan een reden kunnen zijn om geen abortus te laten plegen? Wanneer de vader een grote kinderwens heeft.

Dat kan zeker een reden zijn voor een vrouw om daarmee in te stemmen. En dat is helemaal prima Zeker in een relatie kun je het daar zeker over hebben en is er niet zomaar een goed of een fout antwoord.
En pro-choice betekent beslist niet dat vrouwen hun mannen expres moeten buitensluiten, of niet mogen overleggen.

Maar het blijft de uiteindelijk het recht van de vrouw om te kiezen, want het is haar lichaam.

Maar het is goed om helder te hebben dat er dus twee aparte dingen zijn. De ene zijn de rechten, hoe het bij wet en officieel geregeld is. Daarin is het volgens mij noodzakelijk dat een vrouw altijd zelf mag kiezen en dat mannen niet mogen beslissen dat een vrouw tegen haar zin een zwangerschap moet voldragen.

Dat is echter niet automatisch hetzelfde als wat een goede relatie tot goede relatie maakt: daarin werk je niet vanuit rechten, maar vooral vanuit consensus, je stemt samen in. Vanuit de basis dat je er allebei vrijwillig aan meedoet.
(En zijn de verschillen uiteindelijk onoverbrugbaar, dan stopt de relatie. Dat is dus niet een 'my way of the highway' waarin de een dingen eist van de ander onder chantage van 'anders schop ik je de straat op.' Het is meer een constatering: als de verschillen te groot zijn, dan kun je niet meer spreken van een relatie, zelfs al probeer je de schijn op te houden.)

En in een relatie mag de vrouw natuurlijk instemmen met zwanger worden en de zwangerschap volbrengen. Maar het blijft een keuze. Is dat een breekpunt voor de man, dan kan dat. Dat is de keuze die de man heeft: zelf kiezen om dan wel of niet de relatie voort te zetten. Want ook zijn deelname aan de relatie is vrijwillig.

Ayasha schreef:

Hier is dat eigenlijk meteen besproken. Ik wil en mag (medisch) geen kinderen. Dat heb ik gewoon meteen op tafel gegooid toen er interesse bleek te zijn. Ik heb toen óók gezegd dat een 'oepsje' weg gehaald moest worden dús ik wilde dubbel veilig. Risico zoveel mogelijk in perken. Mijn man (toen nog vriend) wist dus gewoon waar hij aan begon. Dan zit je niet met dergelijke vraagstukken.. Hij zou, als het 'onmogelijke' zou gebeurt zijn (want eigenlijk deden we het driedubbel veilig ) dus ook achter me gestaan hebben.. Daar was nl. Gewoon meteen duidelijkheid over.
En zou hij getwijfeld hebben zouden onze wegen gescheiden zijn. Ik heb het recht niet een ander die wens te ontzeggen maar imo ben ik ook aan mezelf verplicht hierin mijn weg te volgen... Dus zou hij wel getwijfeld hebben... Dan hielt het op.

Michelle77 schreef:

Ailill, maar zulke ervaringen zijn precies dat. Ervaringen waardoor men gevormd wordt. Of dit nou ten gevolge heeft dat iemand 'voor' of 'tegen' wordt.

Dit geldt voor alles, je baseert je mening op je ervaring, of het gebrek aan.