Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-03-17 22:14

Geplaatst: 08-03-17 22:14

Michelle77 schreef:
In het ideale plaatje hebben beide partijen evenveel in te brengen, alleen het kindje leeft nu eenmaal in de buik van de vrouw. Dus hoe oneerlijk ook, de man kan hoog of laag springen, hij heeft er niets over te zeggen als de vrouw anders besluit.

Ben ik het daarmee eens? Nee, objectief gezien niet. Maar, stel dat ik zwanger zou raken en mijn partner zou het absoluut niet willen, en ik absoluut wel, dan is het helaas toch pech voor hem en kies ik "voor mijzelf".
Andersom ook zo, wil mijn man het per se wel en ik niet, helaas is het nu eenmaal niet mogelijk het kindje buiten de baarmoeder of door de man te laten dragen.

Een man zou een vrouw niet tot een keuze mogen dwingen, maar een vrouw zou een man ook niet mogen opzadelen met haar keuze.

In het kader van knuppels en een groot kippen, euh hoenderhok: Ik ben inmiddels oom van 7 neefjes en nichtjes en nummer 8 & 9 zijn onderweg. Op wat kleine kwaaltjes na en een tweeling die met 31 weken kwam, is alles goed verlopen.

Een bevalling zal echt enorm pijnlijk zijn en ik roep altijd " Zwanger zijn lijkt me geweldig, de bevalling wat minder."

Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen? Dan denk ik gelijk aan draagmoeders waarbij alles perfect verloopt, ik ben me er echt van bewust dat dit eerder uitzondering dan regel is.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:15

Geplaatst: 08-03-17 22:15

Emmaa_ schreef:
Ailill schreef:
Nee, dit vind ik niet. Echter is het 180 graden anders wél het geval (haar lichaam; zij is in charge) en daar ben ik het, gevoelsmatig, ook niet mee eens.

Over je 2e punt zit ik na te denken, dat is van enorm veel factoren afhankelijk. Stel ik weet dit van te voren, dan is de keuze aan mij. Komen we hier later in de relatie achter, dan is de keuze ook aan mij (wel of niet verder). Dat zijn de 2 meest gangbare opties.

Hoe ik verder zou beslissen is afhankelijk v.d. relatie; we kunnen bijv. verloofd zijn en dit jaar gaan trouwen (serieus dus) of we leven al dik een jaar als broer & zus en zij wil evt. ons kind wel dragen en daarna scheiden onze wegen (andere uiterste).

Ik bedoel in dit geval echt wanneer een vrouw al zwanger is en er van tevoren geen gesprekken over zijn geweest. Of als het gesprek wel is geweest maar de zwangerschap heel erg onverwachts komt. Maar je zegt het zelf al, als man is de keuze 'we krijgen een kind of we stoppen de relatie', voor vrouwen ligt dat een stuk gecompliceerder.

Deels eens, ik benoem het als eventuele situatie/optie. Dit is eerder wel dan niet het geval.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:18

Geplaatst: 08-03-17 22:18

Ik zit er nog even over na te denken he... Maar dat argument van "je mag geen abortus plegen want er zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen" vind ik toch eigenlijk zo'n kul he...

Dat zou hetzelfde zijn als dat ik mensen zou verbieden om gewone cola te drinken omdat ik diabetes heb. Of een doof persoon die anderen verbiedt te zingen omdat hij het niet horen kan.

Dat zou niemand normaal vinden. Waarom is het leed van een ander bij het afbreken van een zwangerschap dan plotseling wél de verantwoordelijkheid van de een?

**Geplaatst**: 08-03-17 22:18

Geplaatst: 08-03-17 22:18

Ailill schreef:
Michelle77 schreef:
In het ideale plaatje hebben beide partijen evenveel in te brengen, alleen het kindje leeft nu eenmaal in de buik van de vrouw. Dus hoe oneerlijk ook, de man kan hoog of laag springen, hij heeft er niets over te zeggen als de vrouw anders besluit.

Ben ik het daarmee eens? Nee, objectief gezien niet. Maar, stel dat ik zwanger zou raken en mijn partner zou het absoluut niet willen, en ik absoluut wel, dan is het helaas toch pech voor hem en kies ik "voor mijzelf".
Andersom ook zo, wil mijn man het per se wel en ik niet, helaas is het nu eenmaal niet mogelijk het kindje buiten de baarmoeder of door de man te laten dragen.

Een man zou een vrouw niet tot een keuze mogen dwingen, maar een vrouw zou een man ook niet mogen opzadelen met haar keuze.
In het kader van knuppels en een groot kippen, euh hoenderhok: Ik ben inmiddels oom van 7 neefjes en nichtjes en nummer 8 & 9 zijn onderweg. Op wat kleine kwaaltjes na en een tweeling die met 31 weken kwam, is alles goed verlopen.

Een bevalling zal echt enorm pijnlijk zijn en ik roep altijd " Zwanger zijn lijkt me geweldig, de bevalling wat minder."

Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen? Dan denk ik gelijk aan draagmoeders waarbij alles perfect verloopt, ik ben me er echt van bewust dat dit eerder uitzondering dan regel is.

Ik denk dat het veel te veel is om te vragen omdat je niet alleen van een vrouw vraagt of ze een draagmoeder wil zijn. Als je een vrouw in een relatie vraagt of zij ondanks haar niet-bestaande kinderwens een kind wil krijgen, vraag je haar ook om de rest van haar leven moeder te zijn. Ik zie niet op tegen een zwangerschap of het bevallen, ik zie er tegenop om moeder te zijn. Voor mij zou het een absolute no-go zijn als iemand van me zou vragen of ik tegen mijn eigen wensen in moeder zou willen zijn, in ieder geval einde relatie. Ik heb echt geen haartje moedergevoel op mijn lichaam.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:19

Geplaatst: 08-03-17 22:19

Zwangerschap kan allerlei nare kwaaltjes en risico's met zich meebrengen... het hoeft niet, kan wel en nee ik vind niet dat een man kan beslissen of een vrouw die risico's moet nemen. En in een relatie: ik vind het normaal dat erover gesproken wordt en het liefst gezamenlijk tot een beslissing komen. Maar lukt dat niet, dan vind ik inderdaad: haar buik, haar lichaam, haar beslissing.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:22

Geplaatst: 08-03-17 22:22

En toch Jolien, zonder jullie relatie tekort te doen hoor! Weet je pas wat je moet doen/gaat doen als je voor die beslissing staat. (oh lees nu goed en dat zeg je verderop in je bericht ook zelf

)

Ik had nooooit gedacht dat ik sterk genoeg was om de beslissing te maken die we hebben gemaakt. Maar ik bleek en blijk veel sterker dan ik dacht. Ik had gedacht eraan onderdoor te gaan.

Je weet het pas zeker als het gebeurt.

Net als met andere zaken als samenlevingscontracten etc. Je gaat er niet vanuit dat het fout gaat en als het fout gaat dat je dan elkaar met respect blijft behandelen en dus geen gezeik krijgt over spullen, geld of wat dan ook. Maar als de ene persoon de andere bijvoorbeeld jarenlang heeft belazerd, vreemdgegaan etc etc en je komt erachter, is de kans groot dat alle redelijkheid verdwijnt.

Mijn man en ik hebben in de loop der jaren regelmatig gesproken over kinderen met een handicap etc. Niet eens echt over wat we zouden doen.
Toen de combinatietest slecht was en we een vlokkentest wilden, zei de verloskundige, fijn dat jullie het erover hebben kunnen hebben samen.
We keken elkaar aan: eh dat hebben eigenlijk niet eens.

Toen we op donderdag de woorden van de genetisch arts hoorden en zij uitlegde wat alles inhield was ik kapot, gebroken. Op zondag zijn mijn man en ik gaan wandelen en hebben alles besproken. Niet eens, wat gaan we doen? Nee, want dat wisten we van elkaar. We hebben allerlei praktische zaken besproken.
Begraven of cremeren, met of zonder familie, kaartjes sturen of niet, welke naam gaan we haar geven: de naam die we in gedachten hadden of een andere.

Het is zooo fijn om te weten dat je op 1 lijn zit samen. En de dingen die voor mijn man minder belangrijk waren, stond hij volledig achter mij als het voor mij wel van belang was. Hij heeft mij echt erdoorheen gesleept waar nodig.

En om dan te eindigen met iets gelovigs...
Ik heb vanaf het begin het gevoel gehad dat er iets mis was, vanaf het begin ben ik angstig geweest. Ik heb normaal een gat in mijn hand en koop alles dat los en vast zit. Voor ons kindje heb ik amper wat gekocht. Vanaf het moment dat wij die zondag alles besproken hadden, kwam er een soort rust over mij heen. Ik was letterlijk opgelucht, zie je wel! Ik heb gelijk, het is niet goed.

Het was vreselijk zwaar en heftig, maar ik ben er wel achter gekomen dat ik veel sterker ben dan dat ik dacht. Mijn extra zus zei het heel erg mooi:
Misschien is Noémi er gekomen om jou dat te doen inzien. Om jou te laten zien hoe sterk en krachtig je bent.
En dát vind ik iets heel moois om in te geloven.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:24

Geplaatst: 08-03-17 22:24

Ailill schreef:
Een bevalling zal echt enorm pijnlijk zijn en ik roep altijd " Zwanger zijn lijkt me geweldig, de bevalling wat minder."

Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen? Dan denk ik gelijk aan draagmoeders waarbij alles perfect verloopt, ik ben me er echt van bewust dat dit eerder uitzondering dan regel is.

Ik denk dat veel vrouwen niet praten over hun "na de bevalling" kwaaltjes.
Veel vrouwen kampen met (licht tot zwaar) urine verlies door verzwakte bekkenbodemspieren.
Zwaardere menstruaties, gevoelige littekens (na het hechten), welke zorgt voor een minder (fijn) sexleven en andere (sport)activiteiten.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:24

Geplaatst: 08-03-17 22:24

Janinevv schreef:
, het kindje kun je ook heel gelukkig maken bij mensen die graag een kind zouden willen en niet kunnen krijgen.
.

Heb je enig idee hoe adoptie werkt? Niet zo van, ik wil het niet, wil jij het?

**Geplaatst**: 08-03-17 22:26

Geplaatst: 08-03-17 22:26

Emmaa_ schreef:
Ailill schreef:
In het kader van knuppels en een groot kippen, euh hoenderhok: Ik ben inmiddels oom van 7 neefjes en nichtjes en nummer 8 & 9 zijn onderweg. Op wat kleine kwaaltjes na en een tweeling die met 31 weken kwam, is alles goed verlopen.

Een bevalling zal echt enorm pijnlijk zijn en ik roep altijd " Zwanger zijn lijkt me geweldig, de bevalling wat minder."

Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen? Dan denk ik gelijk aan draagmoeders waarbij alles perfect verloopt, ik ben me er echt van bewust dat dit eerder uitzondering dan regel is.

Ik denk dat het veel te veel is om te vragen omdat je niet alleen van een vrouw vraagt of ze een draagmoeder wil zijn. Als je een vrouw in een relatie vraagt of zij ondanks haar niet-bestaande kinderwens een kind wil krijgen, vraag je haar ook om de rest van haar leven moeder te zijn. Ik zie niet op tegen een zwangerschap of het bevallen, ik zie er tegenop om moeder te zijn. Voor mij zou het een absolute no-go zijn als iemand van me zou vragen of ik tegen mijn eigen wensen in moeder zou willen zijn, in ieder geval einde relatie. Ik heb echt geen haartje moedergevoel op mijn lichaam.

Dit is wel echt een enorm scherp onderwerp, waarmee ik oprecht niemand wil kwetsen of te kort wil doen.

Als je het zo bekijkt is het inderdaad veel diepgaander.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:28

Geplaatst: 08-03-17 22:28

Brainless schreef:
Ailill schreef:
Een bevalling zal echt enorm pijnlijk zijn en ik roep altijd " Zwanger zijn lijkt me geweldig, de bevalling wat minder."

Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen? Dan denk ik gelijk aan draagmoeders waarbij alles perfect verloopt, ik ben me er echt van bewust dat dit eerder uitzondering dan regel is.

Ik denk dat veel vrouwen niet praten over hun "na de bevalling" kwaaltjes.
Veel vrouwen kampen met (licht tot zwaar) urine verlies door verzwakte bekkenbodemspieren.
Zwaardere menstruaties, gevoelige littekens (na het hechten), welke zorgt voor een minder (fijn) sexleven en andere (sport)activiteiten.

Geloof me, de vrouwen in mijn omgeving wel. Ik weet alles van aambeien, tepelkloven, hechtingen, 1e keer sex en de mentale kwesties :')

**Geplaatst**: 08-03-17 22:28

Geplaatst: 08-03-17 22:28

Ailill schreef:
Echter is het 180 graden anders wél het geval (haar lichaam; zij is in charge) en daar ben ik het, gevoelsmatig, ook niet mee eens.

Dat lijkt mij persoonlijk eigenlijk al best extreem, dat je het idee hebt dat iemand anders inspraak moet hebben over je eigen lichaam. Ja, haar lichaam, zij is in charge.

Mij lijkt het volkomen normaal dat iedereen zelf zeggenschap heeft over hun lichaam. Daarom wees ik er ook nadrukkelijk op dat ik er op tegen zou zijn om mannen te dwingen gecastreerd te worden. Dat klinkt volkomen absurd, niemand staat dat voor, maar het is een veel eerlijkere vorm van de tegenhanger, namelijk dat de maatschappij of je partner bepaalt wat er met jouw lichaam gebeurt.

(Ik schreef eerder al iets over het gebrek aan extremen, en soms lijkt het daardoor dat een op zich niet zo extreme positie extreem lijkt, omdat je dus wel heel wat stromingen hebben die rechten van vrouwen willen beperken - het is geen spiegel van elkaar.)

Zou het inderdaad mogelijk zijn om een embryo over te plaatsen naar een man, dan kan de discussie misschien weer anders worden. Maar vziw is dat nog geen reele optie. (En dat terwijl Junior al 23 jaar oud is.)
Dus tot die tijd: de vrouw beslist want het is haar lichaam, en zij is degene die te maken heeft met de risico's (fysiek en psychisch) en de maatschappelijke gevolgen van een zwangerschap.

Citaat:
Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen?

Ja, dat is echt te veel om te vragen. Veel te veel.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:31

Geplaatst: 08-03-17 22:31

Michelle, het is mooi dat je er een positieve gedachte uit kunt halen, ondanks dat een levend kindje in jullie armen jullie zo ontzettend was gegund door iedereen.

Hoe je op een situatie zult reageren is natuurlijk altijd koffiedik kijken tot het daadwerkelijk zover is. We praten er ook wel over om de taboe te doorbreken, we willen het geen ongemakkelijk onderwerp maken om te bespreken als dat nodig is.

Grappig dat je het hebt over een samenlevingscontract. Bij het kopen van ons huis wilden we alles goed geregeld hebben dus naast een overlijdensrisicoverzekering lieten we ook een samenlevingscontract opstellen. Samen met de notaris werden alle punten doorgesproken en dat vonden we beiden ontzettend moeilijk. Het raakte me heel erg om daarover na te moeten denken want in een relatie waar je van mekaar houdt wil je niet nadenken over hoe het zal zijn als dat over is. Dat was echt een vreemde gewaarwording voor ons beiden, vooraf hadden we allebei niet verwacht dat, dat ons zo zou raken.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:33

Geplaatst: 08-03-17 22:33

Shadow0 schreef:
Ailill schreef:
Echter is het 180 graden anders wél het geval (haar lichaam; zij is in charge) en daar ben ik het, gevoelsmatig, ook niet mee eens.

Dat lijkt mij persoonlijk eigenlijk al best extreem, dat je het idee hebt dat iemand anders inspraak moet hebben over je eigen lichaam. Ja, haar lichaam, zij is in charge.

Mij lijkt het volkomen normaal dat iedereen zelf zeggenschap heeft over hun lichaam. Daarom wees ik er ook nadrukkelijk op dat ik er op tegen zou zijn om mannen te dwingen gecastreerd te worden. Dat klinkt volkomen absurd, niemand staat dat voor, maar het is een veel eerlijkere vorm van de tegenhanger, namelijk dat de maatschappij of je partner bepaalt wat er met jouw lichaam gebeurt.

(Ik schreef eerder al iets over het gebrek aan extremen, en soms lijkt het daardoor dat een op zich niet zo extreme positie extreem lijkt, omdat je dus wel heel wat stromingen hebben die rechten van vrouwen willen beperken - het is geen spiegel van elkaar.)

Zou het inderdaad mogelijk zijn om een embryo over te plaatsen naar een man, dan kan de discussie misschien weer anders worden. Maar vziw is dat nog geen reele optie. (En dat terwijl Junior al 23 jaar oud is.)
Dus tot die tijd: de vrouw beslist want het is haar lichaam, en zij is degene die te maken heeft met de risico's (fysiek en psychisch) en de maatschappelijke gevolgen van een zwangerschap.

Citaat:
Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen?

Ja, dat is echt te veel om te vragen. Veel te veel.

Daarom zei ik ook: Gevoelsmatig. Rationeel en vanuit verstandelijk perspectief ben ik het volkomen met je eens. Wat ik echter in dit topic mis, is juist het gevoelsmatige deel.

Uiteraard is het té veel om te vragen. Al denk ik serieus dat er hier mensen berichten plaatsen (of meelezen) die denken 'zit wat in'. Persoonlijk zou ik dit nooit van een vrouw vragen (tenzij het om besproken draagmoederschap zou gaan, stel mijn partner kan geen kinderen krijgen). Het is, in mijn optiek, wel een interessant punt om te bespreken en kan evt. een reden zijn om niet tot abortus over te gaan - om weer een link te maken naar het onderwerp van dit topic.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:33

Geplaatst: 08-03-17 22:33

LadyMadonna schreef:
Janinevv schreef:
, het kindje kun je ook heel gelukkig maken bij mensen die graag een kind zouden willen en niet kunnen krijgen.
.

Heb je enig idee hoe adoptie werkt? Niet zo van, ik wil het niet, wil jij het?

Ik zie nu een marktplaats voor kinderen voor me.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:34

Geplaatst: 08-03-17 22:34

Het lijkt me normaal dat je in een gezonde relaties geeft en neemt.
Ik had ook geen kinderwens maar wilde met mijn man graag een kind mits de hoofdzorg niet perse bij mij lag (ben niet bepaald een geboren moeder op zijn zachtst gezegd).
Daar valt toch gewoon over te praten

Idem met abortus. Ik had eigenlijk totaal geen binding met de foetus tijdens de zs, stond er heel cooltjes in, de vader was daarentegen emotioneel veel meer aangedaan.
Een vroege miskraam zou waarschijnlijk voor hem 10x harder aangekomen zijn dan voor mij.
Stel dat een man emotioneel extreem betrokken is en de vrouw zegt keihard: ik mot het niet en als je dat niet past, dan pech. Dan kan dat prima langblijvende emotionele schade geven bij die man die wellicht zo graag het kindje had gewild en desnoods alleen had willen opvoeden.

Iets elkaar opdwingen is per definitie ook een einde van een relatie ga ik vanuit. Praten en elkaar begrijpen, dat lijkt me zinvoller.

Dat de vrouw nou eenmaal de drager is en daarmee het laatste woord heeft is een feit, maar je hoeft ook niet gelijk te doen alsof mannen emotioneel onderontwikkelde wezens zijn die er maar mee te dealen hebben of op kunnen stappen.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:35

Geplaatst: 08-03-17 22:35

Nee, maar ff serieus, ik heb een adoptie nichtje, en dat was alles behalve makkelijk....

**Geplaatst**: 08-03-17 22:35

Geplaatst: 08-03-17 22:35

Aillil, ik mis even het punt wat je precies wilt maken. Het komt nu op mij over alsof je zwangerschap en de daarbij/daarna komende kwalen probeert te bagatelliseren. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, dus ik hoop heel erg dat ik je verkeerd begreep.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:36

Geplaatst: 08-03-17 22:36

Sizzle schreef:
Het lijkt me normaal dat je in een gezonde relaties geeft en neemt.
Ik had ook geen kinderwens maar wilde met mijn man graag een kind mits de hoofdzorg niet perse bij mij lag (ben niet bepaald een geboren moeder op zijn zachtst gezegd).
Daar valt toch gewoon over te praten
Idem met abortus. Ik had eigenlijk totaal geen binding met de foetus tijdens de zs, stond er heel cooltjes in, de vader was daarentegen emotioneel veel meer aangedaan.
Een vroege miskraam zou waarschijnlijk voor hem 10x harder aangekomen zijn dan voor mij.
Stel dat een man emotioneel extreem betrokken is en de vrouw zegt keihard: ik mot het niet en als je dat niet past, dan pech. Dan kan dat prima langblijvende emotionele schade geven bij die man die wellicht zo graag het kindje had gewild en desnoods alleen had willen opvoeden.

Iets elkaar opdwingen is per definitie ook een einde van een relatie ga ik vanuit. Praten en elkaar begrijpen, dat lijkt me zinvoller.

Dat de vrouw nou eenmaal de drager is en daarmee het laatste woord heeft is een feit, maar je hoeft ook niet gelijk te doen alsof mannen emotioneel onderontwikkelde wezens zijn die er maar mee te dealen hebben of op kunnen stappen.

Mooi gezegd! Het grijpt sommige mannen veel meer aan dan sommige vrouwen beseffen

**Geplaatst**: 08-03-17 22:37

Geplaatst: 08-03-17 22:37

Shadow0 schreef:
Ailill schreef:
Komt ie dan: is het écht te veel om te vragen?

Ja, dat is echt te veel om te vragen. Veel te veel.

En het gaat dus niet te ver dat een vrouw volledig over het leven van zijn (ongeboren) kind mag beslissen, zonder enige vorm van inbreng. Want dat is namelijk de keerzijde (los van de vrouw, puur vanuit het pespectief van het kind) van deze kwestie.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:38

Geplaatst: 08-03-17 22:38

Sizzle schreef:
Het lijkt me normaal dat je in een gezonde relaties geeft en neemt.
Ik had ook geen kinderwens maar wilde met mijn man graag een kind mits de hoofdzorg niet perse bij mij lag (ben niet bepaald een geboren moeder op zijn zachtst gezegd).
Daar valt toch gewoon over te praten
Idem met abortus. Ik had eigenlijk totaal geen binding met de foetus tijdens de zs, stond er heel cooltjes in, de vader was daarentegen emotioneel veel meer aangedaan.
Een vroege miskraam zou waarschijnlijk voor hem 10x harder aangekomen zijn dan voor mij.
Stel dat een man emotioneel extreem betrokken is en de vrouw zegt keihard: ik mot het niet en als je dat niet past, dan pech. Dan kan dat prima langblijvende emotionele schade geven bij die man die wellicht zo graag het kindje had gewild en desnoods alleen had willen opvoeden.

Iets elkaar opdwingen is per definitie ook een einde van een relatie ga ik vanuit. Praten en elkaar begrijpen, dat lijkt me zinvoller.

Dat de vrouw nou eenmaal de drager is en daarmee het laatste woord heeft is een feit, maar je hoeft ook niet gelijk te doen alsof mannen emotioneel onderontwikkelde wezens zijn die er maar mee te dealen hebben of op kunnen stappen.

Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het voor een enorm gevoel van onmacht zorgt bij de man. Net als dat het laatst zo in de media werd uitgelicht dat een bevalling voor de man evengoed als traumatisch kan worden ervaren. Onder het mom 'je staat erbij en kijkt ernaar' terwijl je partner gruwelijke pijn ervaart en aan alle kanten uitscheurt.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:41

Geplaatst: 08-03-17 22:41

Jolien87 schreef:
Aillil, ik mis even het punt wat je precies wilt maken. Het komt nu op mij over alsof je zwangerschap en de daarbij/daarna komende kwalen probeert te bagatelliseren. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, dus ik hoop heel erg dat ik je verkeerd begreep.

Absoluut niet de bedoeling.

Ik probeer een extra optie toe te voegen: Stel je wil als vrouw geen kinderen en je relatie loopt niet goed/het is een one night stand/wat dan ook. Als je dan als vrouw zijnde wel vertrouwen hebt in de zwangerschap (dus geen problemen verwacht, de meeste verlopen al met al zonder te veel klachten, toch?), je dit los kunt zien van te veel gevoel en dus feitelijk adoptie aan een bekend persoon:

Zou dit dan een reden kunnen zijn om geen abortus te laten plegen? Wanneer de vader een grote kinderwens heeft.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:48

Geplaatst: 08-03-17 22:48

Dat moet op zijn minst ter sprake komen lijkt mij. Dan kan de vrouw alsnog aangeven dat niet te willen maar bespreken van de opties lijkt me niet te veel gevraagd.
Zonder praten elkaar zaken opleggen is een ongezonde situatie (dat geld evengoed ook voor vrouwen die expres niet vertellen dat ze gestopt zijn met de pil).
Als je ziet dat de partner extreem aangedaan is dan kun je tenminste samen op therapie bijvoorbeeld.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:49

Re: Abortus, hoe denkt bokt er over?

Geplaatst: 08-03-17 22:49

Uiteraard in goed overleg, dat spreekt voor zich.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:49

Geplaatst: 08-03-17 22:49

Ailill schreef:
Jolien87 schreef:
Aillil, ik mis even het punt wat je precies wilt maken. Het komt nu op mij over alsof je zwangerschap en de daarbij/daarna komende kwalen probeert te bagatelliseren. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, dus ik hoop heel erg dat ik je verkeerd begreep.
Absoluut niet de bedoeling.

Ik probeer een extra optie toe te voegen: Stel je wil als vrouw geen kinderen en je relatie loopt niet goed/het is een one night stand/wat dan ook. Als je dan als vrouw zijnde wel vertrouwen hebt in de zwangerschap (dus geen problemen verwacht, de meeste verlopen al met al zonder te veel klachten, toch?), je dit los kunt zien van te veel gevoel en dus feitelijk adoptie aan een bekend persoon:

Zou dit dan een reden kunnen zijn om geen abortus te laten plegen? Wanneer de vader een grote kinderwens heeft.

Ten eerste, ik heb totaal niet de indruk dat Aillil de boel bagetalliseerd.

Ten tweede: ik zou het nooit kunnen voldragen als ik door pure pech weer zwanger zou raken en de vader geeft aan het kind te willen opvoeden, desnoods alleen.
Waarom? Ik was met slechts 5 weken al zo ellendig van wat er in mijn buik zat, ik had het mentaal nooit aangekund om 9 maanden te voldragen. Het had mij gesloopt. Het is tóch een verantwoordelijke taak om die 9 maanden gezond en goed door te komen. Dat kan niet als je een jammerend wrak bent.

**Geplaatst**: 08-03-17 22:52

Geplaatst: 08-03-17 22:52

Bedankt voor je opheldering, ik begrijp nu wat je bedoelt. Zoiets zou wel bespreekbaar moeten zijn, maar ook hierbij kan een vrouw niet verplicht worden om een zwangerschap te voltooien. Het is aan iedere individuele vrouw om te beoordelen of dat teveel is gevraagd en te bepalen of ze de risico's wil dragen.

Edit: Palmera, dat idee heb ik nu ook niet hoor. Het is fijn dat Aillil zijn bericht wilde toelichten.

Laatst bijgewerkt door Jolien87 op 08-03-17 22:53, in het totaal 1 keer bewerkt