mick75 schreef:Ik vraag me inmiddels af hoe jullie denken over mijn situatie.
Ben afgekeurd, volledig. Inmiddels, jaren later, gaat het een stukje beter, maar nog lange niet goed genoeg. Ik ben, met behoud van uitkering (WIA) gaan werken in de sociale werkvoorziening. Een beschermde werkplek waar ik langzaam mezelf weer kan opwerken naar een toekomstige betaalde baan. Volg een opleiding op MBO-4 nivo om dat te ondersteunen (en omdat ik niet terug wil en kan naar m'n oude vak). Mijn werkgever, de sociale werkplaats dus, financiert die opleiding. Omdat zij zien dat ik daar de beste kansen mee heb en mogelijk zelfs binnen de organisatie zelf. Ze laten die deur in elk geval open staan.
Ik ben op het punt aangeland dat ik zowel emotioneel als financieel serieus genoegen neem met ELKE cent extra. Ik zou het liefste gewoon een betaalde baan hebben, ondanks dat mijn werkbegeleider zegt dat ik daar nog niet aan toe ben. Al levert het me niets extra's op, dat doet het nu ook niet en ik werk met heel erg veel plezier.
Maar dan kom ik bij betaald werk... En daar ligt wel een knelpunt voor mij. De drempel om betaald te gaan werken is best wel groot geworden. Door de huidige regelgeving, die weinig ruimte laat voor mocht het niet lukken. En ik heb al niet zulke beste ervaringen met uitkeringsinstanties, ik wil dat drama niet nog een keertje meemaken omdat ik mezelf en m'n kunnen wat overschat heb (en dat is dus een terugkerend probleem bij mij. Dat ik mezelf overschat, mijn kunnen overschat en daarop stukloop. Letterlijk.)
Ik denk ook dat als de regelingen iets soepeler zouden zijn, en de regelingen die er zijn meer bekend, dat er best een hoop mensen die nu een uitkering hebben aan het werk gaan. Nu is er de druk dat als je aan het werk gaat je niet mag falen, want dan begint het hele riedeltje van voor af aan. Als die druk eraf zou zijn, dat je ook ergens mag falen en mag zoeken naar wat je WEL kan, zouden denk ik al een stuk meer mensen proberen te gaan werken.
Trouwens, mijn weg naar de sociale werkplek is ingezet door een verzorgpaard te zoeken. Dat was de eerste stap om te kijken of ik met die verantwoordelijkheid overweg kon, en of ik met de regelmaat die dat bracht (op bepaalde dagen in de week moet dat beest toch verzorgd worden, en als ik dan niet kom doet niemand het en je laat een dier toch niet in de stront staan...) Het was voor mij een test of ik toe was aan bepaalde, lichte, verantwoordelijkheden. Ik slaagde voor mijn eigen gevoel en ook volgens de eigenares van dat paard want die verzorg ik nog steeds, jaren later.
Dankzij dat paard begon het te kriebelen. Ik kon een paard verzorgen op vaste dagen, dan moest een dagje werken in, voorlopig, een sociale werkplaats toch ook wel lukken? Dus op zoek gegaan. En dat werkte ook. In het begin best wel wat opstartproblemen gehad, maar inmiddels werk ik daar voor 3,5 dag, 7 dagdelen! In 2 jaar tijd van 2 dagdelen naar 7! Voor veel mensen niet schokkend, voor mij een grote stap. Ik verdien er trouwens niets extra's mee, het kost me geld aan reiskosten maar die maak ik met liefde.
Conclusie: Dankzij een verzorgpaard (het opstapje dat ik nodig had) ben ik waar ik ben, doe ik een opleiding met redelijk goede kansen op betaald werk in de toekomst en zij zien elke paar maanden toch wel progressie. Niet zoveel als ik eigenlijk zou willen en op het moment heb ik in m'n prive best wel heftige problemen (partner ligt al weken in het ziekenhuis en er is nog geen enkel zicht op dat ie naar huis mag, elke keer komt er iets nieuws, ernstigs, bij waardoor hij langer moet blijven en dat levert veel stress op, omdat je niet weet waar je aan toe bent en ik heb juist veel zekerheid nodig).
Goed, nog even over vooroordelen. Ik probeer zo min mogelijk vooroordelen te hebben (al merk ik dat ik die ook heb en daar baal ik van). Ik durf niet te oordelen over de situatie van een ander, omdat ik de ins en outs niet ken. En mensen zijn goede acteurs. het zal niet de eerste keer zijn dat ik op het eerste gezicht dacht van "die profiteert lekker van een uitkering" en als je diegene dan beter leert kennen kom je er langzaamaan achter dat die uitkering toch niet z. o onterecht is. Natuurlijk ken ik ook gevallen (en ja, die ken ik goed want m'n vriend en ik hebben samen die persoon geholpen met z'n administratie en zo, en dus ook al z'n papierwerk in moeten zien in die taak) die de boel liep te traineren en zowel m'n vriend als ik hebben dat toen heel verkeerd ingeschat, aangezien hij nu vrolijk rondfietst terwijl hij een paar jaar terug niet eens zonder z'n elektrisch karretje de deur uit kon komen... UWV heeft daar wel doorheen geprikt terwijl wij er met open ogen in zijn gestonken, en m'n vriend is echt niet naief.
Toch denk ik dat heel veel uitkeringen wel degelijk terecht zijn. Ondanks dat het op het eerste gezicht niet zo lijkt. Je kan daar pas over oordelen als je elk aspect van iemands situatie weet. Schijn bedriegt regelmatig, en vaak kunnen mensen prima nog een masker opzetten en met dat masker LIJKT het alsof ze beter zijn dan ze eigenlijk zijn.
Hoe ik tot die conclusie kom? Dat is natuurlijk een deel opvoeding. En inmiddels ook wel wat ervaring.
Ik beun niet bij (hoe zou ik dat moeten doen? Ben waarschijnlijk te naief en te lui om dat uit te zoeken). Ik maak geen gebruik van toeslagen en subsidies anders dan de uitkering zelf. Ik probeer die in elk geval te verantwoorden door begeleid te werken.
Op de vraag hoe vooroordelen ontstaan is geen eenduidend antwoord te geven. Ze kunnen ontstaan door je omgeving, die constant negatieve verhalen vertellen over groepen mensen. Ze kunnen gaan over mensen die op het eerste gezicht prima lijken te functioneren, maar niet goed kunnen omgaan met deadlines of totaal geen inschatting kunnen maken van hoelang ze ergens mee bezig zijn. Dingen die in het dagelijks leven amper opvallen, die vrienden en kennissen beperkt meekrijgen. Ikzelf krijg van stress paniekaanvallen, die ik onderdruk met benzodiazepinen.
En die beginnen te werken (moet morgen wel weer op m'n gesubsidieerde werk verschijnen en ben niet van plan die te skippen, ondanks dat liefie morgen gedotterd wordt en daar door z'n ziekte risico's aan zitten). En omdat die aan beginnen te slaan kan ik nu beter naar bed gaan...
Toedels dus!
Mooi geschreven 
Staan veel dingen die sense maken.
Geplaatst 
?
en heb dat moeten leren. Dus vandaar: bedankt voor het compliment! 
Tevreden? 
