Kon dan wel weer op de manege aan het werk in ruil voor gratis ritjes op mijn favoriete pony.
Op die manier werd het voor mij leuk en mogelijk om vaker dan 1x per week mijn manegeles te rijden.
Op de manege aan een verzorgpaard gekomen, wat nog wat meer mogelijkheden gaf.
Maar paarden bij huis ging echt niet gebeuren, in ons hoekhuis met klein tuintje midden in het dorp

En mijn ouders gingen echt geen stalgeld op de manege betalen, dus dat eigen paard kwam echt pas toen ik op eigen benen stond.
En dan heb ik mijn eerste pony gekregen, de haflinger van de manege waar ik altijd op reed, mocht met pensioen en heb ik een goede oude dag kunnen geven, nog 11 jaar veel plezier van gehad. En geluk gehad met de pensionstalling die ik (inmiddels aan de andere kant van het land wonende) op slechts 3,5 km afstand van mijn huis (een huis met klein tuintje midden in het dorp, wederom) gevonden heb, met een kilometer ben ik in de bossen van de Veluwezoom, hij loopt 24/7 buiten en er mag onbeperkt ruwvoer gevoerd worden, zolang je het hooi maar niet verspilt.
Nog steeds zie ik het als een voorrecht dat ik mijn eigen paard heb, inmiddels ben ik 15 jaar paardeneigenaar, waarvan een overlappend deel van ruim 4 jaar dat ik er 2 had (de opvolger van mijn senior op tijd gekocht, zodat de senior nog als leermeester kon dienen en uiteindelijk ging de senior nog wel wat langer mee dan op moment van 2e aanschaffen gedacht/verwacht).
Ik vind het niks vanzelfsprekends dat ik een paard kan houden.
Mochten de omstandigheden hier om wat voor reden financieel achteruit gaan, dan zou ik in eerste instantie mijn uiterste best doen om geld voor het paard opzij te houden, maar daar zit wel een grens aan.
Uiteindelijk is dat paard gewoon wel een luxe dat ik die kan houden. Ik voel me enorm rijk dat ik hem heb.
Het hebben van een eigen paard of ander (huis)dieris geen recht, wel een voorrecht, imo.