Bokt.nl

Shadow0 schreef:

Ik heb echt geen idee hoe je dat kunt beoordelen. Ik heb bv ook het idee dat dingen die vroeger gewoon geaccepteerd werden, nu veel meer ergernis geven. Dus misschien is onze houding ook veranderd. En je eigen geheugen is wat dat betreft niet erg betrouwbaar om dat soort trends te duiden.

Shadow0 schreef:

Leo, oh, excuses, dat had een reactie op Askja moeten zijn.
Helemaal eens dat je het als buitenstaander niet kunt beoordelen.

Askja schreef:

Leo schreef:

Weet jij op dat eerste gezicht, of dat krijsende kind in de supermarkt niet opgevoed is, of dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft?

Nee. Wat ik wel weet (ben al wat ouder ), is dat ik vandaag de dag heel wat meer krijsende en anderszins zich misdragende kinderen in supermarkten en andere openbare ruimten tegenkom dan pak hem beet 20 jaar geleden. En het lijkt me niet dat het aantal kinderen met een ontwikkelingsachterstand/stoornis navenant is toegenomen.

justkid schreef:

De maatschappij is ook enorm veranderd, we zijn veel taliger en zitten veel meer in ons hoofd dan 30 jaar geleden.
Het grote verschil is ook dat kinderen veel minder buiten zijn en veel meer in de gaten worden gehouden.
Waar moeten ze die energie kwijt, hoe leren ze wat ze kunnen als ze weinig mogen uitproberen. Ik kreeg vroeger altijd een tijd mee. 6 uur thuis of als het donker wordt, maar wat ik allemaal uitspookte dat wist mijn moeder niet hoor die had veel meer vertrouwen in mij dan tegenwoordig. De maatschappij is ook heel anders dan 30/40 jaar geleden. Je kunt dat gewoon niet vergelijken.
Kinderen moeten veel meer naar buiten, op hun kop vallen, in de sloot belanden, streetwise worden en zo zichzelf leren kennen maar vooral veel meer bewegen. Maar dit geldt voor alle kinderen.

Askja schreef:

Tja en toch ...

Het zal zeker zo zijn dat er vroeger te weinig aandacht was voor ontwikkelings-
en gedragsstoornissen bij kinderen.
Maar ik krijg wel het idee dat ouders tegenwoordig sneller streken en wangedrag van hun kinderen goedpraten cq. verklaren door te verwijzen naar een stoornis/afwijking.

Het ene kind is lastiger dan het andere, het lijkt wel dat dat niet meer geaccepteerd wordt. Een lastig, temperamentvol kind krijgt al gauw het etiket ad(h)d. Terwijl het misschien vooral rust, duidelijkheid en regelmaat nodig heeft.
De gezinnen van tegenwoordig zijn zulke snelkookpannen, met hun overvolle agenda's, ik denk dat daar ook een pijnpunt zit. En bij het feit dat het aangesproken worden op het gedrag van hun kinderen door veel ouders tegenwoordig gezien wordt als not done en een persoonlijke aanval. Dan komt zo'n etiketje wel goed van pas, daarmee schuif je het in zekere zin van je af.

Eigenlijk is dit jammer voor die kinderen die daadwerkelijk een serieuze ontwikkelingsstoornis hebben, want op deze wijze devalueert zo'n etiket als adhd en moet de (professionele) hulp uitgesmeerd worden over een te grote groep kinderen.

Freggle_Edge schreef:

Popstra schreef:

Vroeger toen ik jong was bestond die diagnose ADHD en wat al niet nog meer geen eens, was je gewoon een last pak en kreeg je een flinke draai om je oren als je vervelend was.
Dat mis ik in de huidige tijd van opvoeding wel een flink pak voor de sodemieter als het nodig is en niet overal excuses voor gaan zoeken!

En door zulke idiote bekrompen gedachtengangen, blijft het voor mensen met sociale beperkingen altijd lastig om te zijn wie ze zijn. Het is al zo lastig om met ADHD of autisme jezelf te accepteren. Dat wordt er niet gemakkelijker op als er nog steeds mensen zijn die vinden dat je met een schop onder je reet allang genezen had kunnen zijn...

LENTI schreef:

Kijk met autisme zou ik het een iets ander verhaal vinden, al kun je mensen met autisme zeker wel gedragsregels en normen en waarden leren. Die moeten wel altijd hetzelfde zijn en die moeten ze niet zelf op basis van inzicht moeten kunnen implementeren want dat gaat wss niet lukken.
Maar ADHD betekend gewoon dat je moeite hebt je focus ergens bij te houden. Het is een aandachtsstoornis. Niet meer dan dat.
Dus zeker opvoeden die hap.
Ik leer mijn paard ook dat hij zijn teveel aan energie netjes moet laten afvloeien. Ik ga echt niet eerst staan longeren voordat ik erop kan stappen.
Gewoon tot 10 leren tellen, diep ademhalen en een leuke glimlach...
en ook D. even leren dat R. zeker wel wat kan doen aan zijn gedrag. Zou R. ook zeker aanspreken daarop.

Avalanche81 schreef:

ADHD is veel meer dan alleen druk zijn. Veel mensen met ADHD missen filters, waardoor alles heftiger binnenkomt, en ze hebben gewoon meer moeite met beslissen waar ze wel naar moeten luisteren en waar niet naar. Dus het kan gerust zo zijn dat het lijkt alsof ze helemaal niet luisteren, en ze horen je dan echt niet. Dus 'gewoon luisteren' zo simpel ligt het niet. Ik weet in het geval van mijn lief, dat als hij zegt dat hij iets vergeten is, dat dat dan ook echt zo is. En daar kun je dan boos om worden, maar ik heb gemerkt dat dat de verkeerde kant op werkt. Stress maakt de symptomen erger.
Structuur en rust, dat zijn dingen die wel helpen.
En ja, kinderen hebben absoluut opvoeding nodig. Maar je bereikt meer met rust, reinheid en regelmaat en een heleboel geduld, dan met een draai om de oren.

Wat ik doe bij mijn neefje is routines aanleren. Je komt uit school, jas ophangen, sleutel (als je die hebt) in het sleutelkastje) tas in de keuken, en je broodtrommel op het aanrecht. En dan gaan we eerst zitten en een kop thee drinken en het hebben over je dag. En dan komen er taakjes, zoals huiswerk, tafel dekken, en daar maken we even een lijstje voor, dat is handig, want dan vergeet je niet de helft.
En bij mij mag er heel veel, maar wel binnen grenzen. En zolang die grenzen duidelijk en consequent zijn is er niet zoveel aan de hand.

Boodschappen doen met een klein jongetje (3 jaar) met ADHD is ook leuk. Hij krijgt een eigen lijstje van boodschappen, en die moet hij dan zelf gaan halen. Dat is super fijn, want je voorkomt er driftbuien mee (kind is namelijk bezig) en je maakt er een positieve ervaring van, want hij kan en mag helpen
Punt is dit: kindjes opvoeden die ADHD hebben, kan best. Je moet het alleen soms iets anders doen dan met een ander kindje.

Freggle_Edge schreef:

Popstra schreef:

Vroeger toen ik jong was bestond die diagnose ADHD en wat al niet nog meer geen eens, was je gewoon een last pak en kreeg je een flinke draai om je oren als je vervelend was.
Dat mis ik in de huidige tijd van opvoeding wel een flink pak voor de sodemieter als het nodig is en niet overal excuses voor gaan zoeken!

En door zulke idiote bekrompen gedachtengangen, blijft het voor mensen met sociale beperkingen altijd lastig om te zijn wie ze zijn. Het is al zo lastig om met ADHD of autisme jezelf te accepteren. Dat wordt er niet gemakkelijker op als er nog steeds mensen zijn die vinden dat je met een schop onder je reet allang genezen had kunnen zijn...

wemkelover schreef:

+ met heel veel meer geduld vaak. Je moet vaker iets herhalen, en soms hebben ze een goeie dag en soms een dag dat het gewoon niet gaat. Maar uiteindelijk hebben mensen en kinderen zonder adhd of add dit ook.

Mijn moeder was altijd zo leuke '' concentreeer je nou eens even!''. Goed ik heb op volwassenen leeftijd een diagnose gekregen maar je kan best wel begrijpen dat dit toendertijd gigantisch frustrerend was en mij eigenlijk alleen maar kwaad maakte. Want ik probeerde het echt wel maar lukte niet altijd.